22.8.03
ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΙΔΑΝΙΚΟΙ ΜΠΛΟΓΚΕΡ
-
Χρ. Γιανναρά, «Καταφύγιο Ιδεών» σ.311-312
*
«Είχα βρει τη λύση να ξεχύνω όλη την ανταρσία της ψυχής μου στο γράψιμο-λύση φυγής από τη δειλία και τις αποτυχίες μου, που δεν την έχω ακόμα εγκαταλείψει.
Κάθε βράδυ, ως αργά τη νύχτα έγραφα-έγραφα ασταμάτητα. Ποιήματα, στοχασμούς, δοκίμια, διηγήματα-γέμιζα ατέλειωτες σελίδες. Όλες φορτωμένες θλίψη, μαυρίλα, αδιέξοδο-έσπρωχνα την οδύνη ως το μεδούλι της ψυχής. Ήμουν εικοσιπέντε χρονώ, φοβερά ευαίσθητος, και δεν είχα καμιά γεύση ομορφιάς στη ζωή μου, έξω από διανοητικούς ενθουσιασμούς.»
***
Πάνου Θεοδωρίδη, «Η ΔΕΞΙΑ ΕΡΩΜΕΝΗ» σ.117
*
«Χρόνια τώρα με απασχολούσε η συγκέντρωση ενός άφθονου, άνισου και ποικίλου έργου, που το αρχειοθετούσα μια στα πέντε χρόνια, το κράτησα ενωμένο για ένα διάστημα και κατά καιρούς έχανα από μετακομίσεις κάποια ανέκδοτα κείμενα. Πίστευα ότι δεν τους άξιζε ο όρος Απαντα, ίδιον ταλαντούχων αυτουργών και επουργών. Εκείνο το βράδυ, εικοσι έξι ετών, διδάχτηκα ότι τα δικά μου άπαντα έπρεπε να έχουν τίτλο το Μεταλλείο. Χώρος που περιέχει πολύτιμα μέταλλα και σκωρίες, λιθοριπές και αγραμμάδες, αφεντικά και εργάτες, χρήματα και προσφάι, ερπετά και πουλάκια, βουνό και θάλασσα.»
-
Χρ. Γιανναρά, «Καταφύγιο Ιδεών» σ.311-312
*
«Είχα βρει τη λύση να ξεχύνω όλη την ανταρσία της ψυχής μου στο γράψιμο-λύση φυγής από τη δειλία και τις αποτυχίες μου, που δεν την έχω ακόμα εγκαταλείψει.
Κάθε βράδυ, ως αργά τη νύχτα έγραφα-έγραφα ασταμάτητα. Ποιήματα, στοχασμούς, δοκίμια, διηγήματα-γέμιζα ατέλειωτες σελίδες. Όλες φορτωμένες θλίψη, μαυρίλα, αδιέξοδο-έσπρωχνα την οδύνη ως το μεδούλι της ψυχής. Ήμουν εικοσιπέντε χρονώ, φοβερά ευαίσθητος, και δεν είχα καμιά γεύση ομορφιάς στη ζωή μου, έξω από διανοητικούς ενθουσιασμούς.»
***
Πάνου Θεοδωρίδη, «Η ΔΕΞΙΑ ΕΡΩΜΕΝΗ» σ.117
*
«Χρόνια τώρα με απασχολούσε η συγκέντρωση ενός άφθονου, άνισου και ποικίλου έργου, που το αρχειοθετούσα μια στα πέντε χρόνια, το κράτησα ενωμένο για ένα διάστημα και κατά καιρούς έχανα από μετακομίσεις κάποια ανέκδοτα κείμενα. Πίστευα ότι δεν τους άξιζε ο όρος Απαντα, ίδιον ταλαντούχων αυτουργών και επουργών. Εκείνο το βράδυ, εικοσι έξι ετών, διδάχτηκα ότι τα δικά μου άπαντα έπρεπε να έχουν τίτλο το Μεταλλείο. Χώρος που περιέχει πολύτιμα μέταλλα και σκωρίες, λιθοριπές και αγραμμάδες, αφεντικά και εργάτες, χρήματα και προσφάι, ερπετά και πουλάκια, βουνό και θάλασσα.»
-
Comments:
Δημοσίευση σχολίου
