25.11.03
Ο Σαββόπουλος αφηγείται
Το απόγευμα της 20ης Ιουνίου του 1949 έπαιζα με τα άλλα παιδάκια στην οδό Ζάννα, στη Θεσσαλονίκη, όπου ζούσα τότε. Ξαφνικά ακούμε μια υπέροχη μουσική να έρχεται από τη λεωφόρο. Περνούσε η Φιλαρμονική. Είχαμε μείνει μ' ανοιχτό το στόμα οι πιτσιρικάδες. Βλέπαμε τους άνδρες της Φιλαρμονικής να παιανίζουν, τα μαγικά τους όργανα λαμποκοπούσαν στον ήλιο κι ο πλούσιος ήχος των πνευστών, μεγαλειώδης, πολλαπλασιαζόταν απ τον αντίλαλο, καθώς η μπάντα περνούσε ανάμεσα στα παλιά μέγαρα της Βασιλίσσης Όλγας. Μείναμε άφωνοι και συγκινημένοι. Όμως μόνον ένα παιδί βούρκωσε κι ήμουν εγώ. Μετά η μουσική έφυγε, τα παιδιά ξαναγύρισαν στο παιχνίδι τους αλλά εγώ αισθανόμουν μουγκός. Μπήκα σπίτι μου κι αμίλητος πήρα απ την κουζίνα δυο καπάκια από τεντζερέδες, βγήκα στην αυλή κι άρχισα να τα κοπανάω μεταξύ τους. Ήλπιζα ότι επαναλαμβάνοντας συμβολικά την κίνηση της μπάντας θα αναπαραχθεί η ανάλογα ωραία μουσική. Δυστυχώς το μόνο που βγήκε ήταν ένας αποτυχημένος θόρυβος. Στη σκάλα υπηρεσίας του διπλανού σπιτιού, ανέβαινε ο μεγάλος γιος της γειτόνισσας. Απορημένος με κοίταξε στην ιεροτελεστία μου και με ρώτησε : "Τι κάνεις εκεί Διονυσάκι;" Κι εγώ για πρώτη φορά στη ζωή μου τραύλισα και του είπα :"Παίζω μου-μου-μου-μουθική".
Comments:
Δημοσίευση σχολίου
