16.12.03
ΨΑΧΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ.
*
8πμ, νεκροταφείο Χαλανδρίου. Έχω πάει να ξεθάψω τον πατέρα μου. Θαμμένος εκεί - θάφτηκε, ξεθάφτηκε, ξαναθάφτηκε - από το 1987. Οι υπάλληλοι του νεκροταφείου μου εξηγούν ότι πρέπει να αγοράσω μια οστεοθήκη από τα πέριξ μαρμαράδικα. Την αγοράζω. Λαμπερός τενεκές. Πάνω στο κουτί πρέπει να γράψω με ανεξίτηλο μαρκαδόρο το όνομα του πατέρα μου και τη χρονιά γέννησης και θανάτου. Πότε γεννήθηκε ; πότε πέθανε ; Πέφτω σε ξαφνικό κενό μνήμης. Επανέρχομαι, τα γράφω.
*
"Πηγαίνετε στον τάφο κι εμείς θα φωνάξουμε τον εργάτη" με καθοδηγούν οι υπάλληλοι. Ξεκινάω και στη μέση του δρόμου με ξεκουφαίνουν μεγάφωνα που, μάλλον, καλούν τον εργάτη να πάει στη δουλειά του. Η ηχώ με εμποδίζει να βγάλω νόημα. Είναι σαν να ακούω έναν λοχία να δίνει παραγγέλματα σ' αυτό το στρατόπεδο των πεθαμένων. Αλλά ο εργάτης έχει συνηθίσει και καταλαβαίνει. Τον συναντάω, με το καροτσάκι του, το φτυάρι και τον κασμά του να κατευθύνεται προς τον τάφο. "Εσείς είστε για την εκταφή ;" ρωτάει.
*
Φτάνουμε. Χώμα νοτισμένο, καμιά δεκαριά περιστέρια πάνω στους σταυρούς. Αρχίζει το σκάψιμο. Κασμάς, φτυάρι. Κασμάς, φτυάρι. Κασμάς, φτυάρι. Νάτο, πρώτο το κρανίο. Χρώμα καφέ. Ο εργάτης με βλέπει να κοιτάω καλά-καλά. "Θα πλυθούν με νερό και κρασί. Εγώ θα τα πλύνω". Ωμοπλάτη. Μια, δύο. Βραχιόνιο, ένα. Πιάνει τα κόκαλα και τα πετάει ένα-ένα στο καροτσάκι του. Πλευρά. "Τα πλευρά έχουν λειώσει, τόσο καιρό θαμμένος" σχολιάζει ο εργάτης. Δεύτερο βραχιόνιο. Κάτω γνάθος. Ένα λαγόνιο . Κι άλλα πλευρά. Με το το φτυάρι ένα-δυο οστά πετιούνται στο βουναλάκι που έχει σχηματιστεί πλάι στον τάφο. Το παίρνω χαμπάρι και τα μαζεύω. "Μπα, κόκαλο ήταν αυτό;" απορεί ο εργάτης. Δεύτερο λαγόνιο. Βρίσκει τους σπονδύλους. Δυο-δυο, τρεις-τρεις, ένας μόνος του. Δεν έχω κουράγιο να τους μετρήσω. Αρχίζω να ανασκαλεύω το βουναλάκι, να βρω κι άλλα κόκαλα. Δύσκολο. Τι ήταν αυτό; πετρούλα ; οστό ; Κανονικά όταν τελειώσουμε θα πρέπει να κάτσω να λογαριάσω : "Με συγχωρείτε, αλλά λείπει το υοειδές οστό, το δεύτερο μετατάρσιο του αριστερού χεριού και τουλάχιστον τρία σησαμοειδή, θα πρέπει να ψάξουμε δυο βδομάδες ακόμα". Αδύνατον. Φροντίζω να συγκεντρωθουν τουλάχιστον τα βασικά. Πάλι καλά που ξέρω πέντε πράματα και μπορώ να ελέγξω. Αυτά τα οστά θα ξαναβρεθούν όλα μαζί μόνο τη δευτέρα παρουσία.
*
Τελειώσαμε. Κάνω μια βόλτα στον τάφο της μάνας μου. Τοποθετώ το καινούργιο καντηλάκι που αγόρασα απ' τα μαρμαράδικα. Χαιρετώ τους υπαλλήλους του νεκροταφείου. "Να πάτε σήμερα στο Δήμο να πληρώσετε το τέλος φύλαξης των οστών στο οστεοφυλάκιο, καλημέρα".
*
Τώρα που σου γράφω έχει γεμίσει το σπίτι κομμάτια ξεραμένης λάσπης που κόλλησε στις σόλες μου. Έχει δίκιο, μόνο οι νεκροί βρίσκονται "εν αληθεία".
*
8πμ, νεκροταφείο Χαλανδρίου. Έχω πάει να ξεθάψω τον πατέρα μου. Θαμμένος εκεί - θάφτηκε, ξεθάφτηκε, ξαναθάφτηκε - από το 1987. Οι υπάλληλοι του νεκροταφείου μου εξηγούν ότι πρέπει να αγοράσω μια οστεοθήκη από τα πέριξ μαρμαράδικα. Την αγοράζω. Λαμπερός τενεκές. Πάνω στο κουτί πρέπει να γράψω με ανεξίτηλο μαρκαδόρο το όνομα του πατέρα μου και τη χρονιά γέννησης και θανάτου. Πότε γεννήθηκε ; πότε πέθανε ; Πέφτω σε ξαφνικό κενό μνήμης. Επανέρχομαι, τα γράφω.
*
"Πηγαίνετε στον τάφο κι εμείς θα φωνάξουμε τον εργάτη" με καθοδηγούν οι υπάλληλοι. Ξεκινάω και στη μέση του δρόμου με ξεκουφαίνουν μεγάφωνα που, μάλλον, καλούν τον εργάτη να πάει στη δουλειά του. Η ηχώ με εμποδίζει να βγάλω νόημα. Είναι σαν να ακούω έναν λοχία να δίνει παραγγέλματα σ' αυτό το στρατόπεδο των πεθαμένων. Αλλά ο εργάτης έχει συνηθίσει και καταλαβαίνει. Τον συναντάω, με το καροτσάκι του, το φτυάρι και τον κασμά του να κατευθύνεται προς τον τάφο. "Εσείς είστε για την εκταφή ;" ρωτάει.
*
Φτάνουμε. Χώμα νοτισμένο, καμιά δεκαριά περιστέρια πάνω στους σταυρούς. Αρχίζει το σκάψιμο. Κασμάς, φτυάρι. Κασμάς, φτυάρι. Κασμάς, φτυάρι. Νάτο, πρώτο το κρανίο. Χρώμα καφέ. Ο εργάτης με βλέπει να κοιτάω καλά-καλά. "Θα πλυθούν με νερό και κρασί. Εγώ θα τα πλύνω". Ωμοπλάτη. Μια, δύο. Βραχιόνιο, ένα. Πιάνει τα κόκαλα και τα πετάει ένα-ένα στο καροτσάκι του. Πλευρά. "Τα πλευρά έχουν λειώσει, τόσο καιρό θαμμένος" σχολιάζει ο εργάτης. Δεύτερο βραχιόνιο. Κάτω γνάθος. Ένα λαγόνιο . Κι άλλα πλευρά. Με το το φτυάρι ένα-δυο οστά πετιούνται στο βουναλάκι που έχει σχηματιστεί πλάι στον τάφο. Το παίρνω χαμπάρι και τα μαζεύω. "Μπα, κόκαλο ήταν αυτό;" απορεί ο εργάτης. Δεύτερο λαγόνιο. Βρίσκει τους σπονδύλους. Δυο-δυο, τρεις-τρεις, ένας μόνος του. Δεν έχω κουράγιο να τους μετρήσω. Αρχίζω να ανασκαλεύω το βουναλάκι, να βρω κι άλλα κόκαλα. Δύσκολο. Τι ήταν αυτό; πετρούλα ; οστό ; Κανονικά όταν τελειώσουμε θα πρέπει να κάτσω να λογαριάσω : "Με συγχωρείτε, αλλά λείπει το υοειδές οστό, το δεύτερο μετατάρσιο του αριστερού χεριού και τουλάχιστον τρία σησαμοειδή, θα πρέπει να ψάξουμε δυο βδομάδες ακόμα". Αδύνατον. Φροντίζω να συγκεντρωθουν τουλάχιστον τα βασικά. Πάλι καλά που ξέρω πέντε πράματα και μπορώ να ελέγξω. Αυτά τα οστά θα ξαναβρεθούν όλα μαζί μόνο τη δευτέρα παρουσία.
*
Τελειώσαμε. Κάνω μια βόλτα στον τάφο της μάνας μου. Τοποθετώ το καινούργιο καντηλάκι που αγόρασα απ' τα μαρμαράδικα. Χαιρετώ τους υπαλλήλους του νεκροταφείου. "Να πάτε σήμερα στο Δήμο να πληρώσετε το τέλος φύλαξης των οστών στο οστεοφυλάκιο, καλημέρα".
*
Τώρα που σου γράφω έχει γεμίσει το σπίτι κομμάτια ξεραμένης λάσπης που κόλλησε στις σόλες μου. Έχει δίκιο, μόνο οι νεκροί βρίσκονται "εν αληθεία".
*
Comments:
Δημοσίευση σχολίου
