17.12.03
Παραλίγο να της σπάσει το κεφάλι.
*
Τίποτα δεν θα κατάφερνα στη ζωή χωρίς τους φίλους μου, όμως, όσο περνάνε τα χρόνια, καταλαβαίνω ότι αυτά τα πλάσματα έχουν γίνει, σιγά-σιγά, αποκυήματα της φαντασίας μου, καλά ριζωμένα σε μια πραγματικότητα που αγνοώ. Το ίδιο θα μπορούσαν να πουν κι αυτοί για μένα. Τι μένει; Ο ελάχιστος χρόνος που υπήρξαμε μαζί ευτυχισμένοι, ανακουφισμένοι, ατρόμητοι, χαρούμενοι. Ελπίζω αυτός ο χρόνος ο εσωτερικευμένος, λίγος κι ακίνητος, να αναμετρηθεί κάποτε με τον άλλο χρόνο, τον πανδαμάτορα, που τρέχει και μας αλλάζει. Να λάμψουν και πάλι τα πάντα για πάντα. Αλλά πως ;
*
Κυρίως όχι νοσταλγίες...
*
Τίποτα δεν θα κατάφερνα στη ζωή χωρίς τους φίλους μου, όμως, όσο περνάνε τα χρόνια, καταλαβαίνω ότι αυτά τα πλάσματα έχουν γίνει, σιγά-σιγά, αποκυήματα της φαντασίας μου, καλά ριζωμένα σε μια πραγματικότητα που αγνοώ. Το ίδιο θα μπορούσαν να πουν κι αυτοί για μένα. Τι μένει; Ο ελάχιστος χρόνος που υπήρξαμε μαζί ευτυχισμένοι, ανακουφισμένοι, ατρόμητοι, χαρούμενοι. Ελπίζω αυτός ο χρόνος ο εσωτερικευμένος, λίγος κι ακίνητος, να αναμετρηθεί κάποτε με τον άλλο χρόνο, τον πανδαμάτορα, που τρέχει και μας αλλάζει. Να λάμψουν και πάλι τα πάντα για πάντα. Αλλά πως ;
*
Κυρίως όχι νοσταλγίες...
*
Comments:
Δημοσίευση σχολίου
