7.3.04
Oι μόνοι που κινδυνεύουν.
Από το "αντί", τεύχος 287, 3/5/1985, ένα σχόλιο του Χρήστου Βακαλόπουλου (1956-1993) :
"Αισθάνομαι άσχημα στην προεκλογική περίοδο, μου αρέσει όμως ή μέρα των εκλογών. Ο ήχος χαμηλώνει και μια υποψία κενού εξουσίας ευχάριστη σαν αεράκι πλανιέται στην ατμόσφαιρα. Απολαμβάνω τη μέρα όχι γιατί πρόκειται να αποδώσω καρπούς, αλλά γιατί για εικοσιτέσσερις ώρες δεν ξέρω ποιος θα με κυβερνήσει, ούτε θέλω να μάθω. Ο χρόνος διαστέλλεται, όπως τη νύχτα της παραμονής της Πρωτοχρονιάς : αναδύονται οι άνθρωποι, οι φίλοι που συζητούν και οι συγγενείς που πηγαίνουν ξανά σε γειτονιές στις οποίες υπό κανονικές συνθήκες δεν πατάνε πια το πόδι τους, ίσως να τις αποφεύγουν κιόλας. Οργανώνονται γεύματα και οινοποσίες, η Κυριακή αξιοποιείται πλήρως: εκεί που ή πολιτική φτάνει στο μέγιστο σημείο αρχίζει να υποχωρεί, κι αυτή η στιγμή είναι ανεκτίμητη και νομιμοποιεί τις εκλογές, σχεδόν τις κάνει απαραίτητες. Για εικοσιτέσσερις ώρες το φάντασμα της ελευθερίας ενώνει τους ψηφοφόρους και τρομοκρατεί τους υποψήφιους. Είναι οι μόνοι που κινδυνεύουν εκείνη τη μέρα."
Comments:
Δημοσίευση σχολίου
