18.4.04
ΤΟΠ ΟΦ ΔΕ ΠΟΠΣ ( XI ).
*
Το μεγάλο ερώτημα είναι τι κάνει η Ελλάδα από δω και μπρος. Ο στόχος της Ελληνικής διπλωματίας ( και της αριστεράς, ένα είδος διπλωματικής Μεγάλης Ιδέας ) για δεκαετίες, επετεύχθη : τα Ηνωμένα Έθνη αναμίχθηκαν, πρότειναν μια λύση. Με την οποία συντάχθηκε και ο Γαλλογερμανικός άξονας της ΕΕ. Αν θεωρήσουμε δεδομένη την απόρριψη του σχεδίου Ανάν από τους ΕΚύπριους, από δω και μπρος τι γίνεται ; πως προχωράμε ; Θα έχουμε, ως κράτος, ως κοινωνία, διαρκώς το Κυπριακό να δηλητηριάζει τις σχέσεις μας με την Τουρκία ; Το να παιανίζουμε ad nauseam ότι το Τουρκικό κράτος είναι στρατοκρατικό, ότι οι Τούρκοι είναι απολίτιστοι, πρώτον μας κάνει να ξεχνάμε ότι η διπλωματία χορεύει με άλλες μουσικές και δεύτερον δεν μας επιτρέπει να σκεφτούμε πολιτικές που θα βοηθήσουν την δημοκρατική μετάλλαξη αυτού του κράτους. Άσε που τέτοιες απόψεις δεν εκφράζουν την πραγματικότητα της Τουρκίας ( δεν έχεις παρά να φας μουσακά και να ακούσεις ένα οποιοδήποτε peşref για να το καταλάβεις- ένας φίλος γιατρός λέει ότι, αν γίνει πόλεμος Ελλάδας- Τουρκίας, θα είναι εμφύλιος πόλεμος ). Η παρέμβαση Μητσοτάκη ήταν σωστή : τα Ελληνικά κόμματα πρέπει, επιτέλους, να πάρουν δημόσια και σαφή θέση. Αυτό το " ή Κύπρος αποφασίζει και η Ελλάς συμπαρίσταται " έχει φαει τα ψωμιά του. Και στο κάτω-κάτω αν, ως εγγυήτρια δύναμη, μπορεί αύριο να πολεμήσουμε με την Τουρκία καλό είναι να ξέρουμε με σαφήνεια το γιατί. Δεν με συγκινεί καθόλου μια ενδεχόμενη σύγκρουση για το χατίρι των Τάσσων αυτού του κόσμου. Το ζήτημα της Ένωσης Κύπρου-Ελλάδας, μου φαίνεται ότι λύνεται εκ των πραγμάτων, με την ένταξη του Ελληνοκυπριακού κράτους στην ΕΕ. Από αυτή τη σκοπιά η θέση Μάνου δεν στερείται ενδιαφέροντος. Εγώ την καταλαβαίνω ως εξής : "αν θέλετε να λυθεί το πρόβλημα της επανένωσης της Κύπρου, χωρίς να θιγεί το Ευρωπαϊκό κεκτημένο, τότε προωθήστε την ένταξη στην ΕΕ δύο ξεχωριστών κρατών, του ΕΚυπριακού και του ΤΚυπριακού". Θα μπορούσε κι ο Τάσσος να την επικαλεστεί, όταν γινόταν οι προεδρικές εκλογές, και θα ήταν ωραίος και τζέντλεμαν. Αλλά ποιος θα τον ψήφιζε... Το καλύτερο, για μένα, θα ήταν την επομένη του Όχι από τους ΕΚύπριους να αναγνωρίσει η Ελλάδα το ΤΚυπριακό κράτος! Προς το παρόν, όσο θέλω να αγωνιστώ για την ακεραιότητα του Μπουρουντί, άλλο τόσο θέλω να αγωνιστώ για την ακεραιότητα της Κύπρου. Όμως είμαι συναισθηματικά φορτισμένος. Ό,τι γράφω, το γράφω κυρίως για ψυχοθεραπευτικούς λόγους. Το καλό του ιστολογογράφειν...
*
Το μεγάλο ερώτημα είναι τι κάνει η Ελλάδα από δω και μπρος. Ο στόχος της Ελληνικής διπλωματίας ( και της αριστεράς, ένα είδος διπλωματικής Μεγάλης Ιδέας ) για δεκαετίες, επετεύχθη : τα Ηνωμένα Έθνη αναμίχθηκαν, πρότειναν μια λύση. Με την οποία συντάχθηκε και ο Γαλλογερμανικός άξονας της ΕΕ. Αν θεωρήσουμε δεδομένη την απόρριψη του σχεδίου Ανάν από τους ΕΚύπριους, από δω και μπρος τι γίνεται ; πως προχωράμε ; Θα έχουμε, ως κράτος, ως κοινωνία, διαρκώς το Κυπριακό να δηλητηριάζει τις σχέσεις μας με την Τουρκία ; Το να παιανίζουμε ad nauseam ότι το Τουρκικό κράτος είναι στρατοκρατικό, ότι οι Τούρκοι είναι απολίτιστοι, πρώτον μας κάνει να ξεχνάμε ότι η διπλωματία χορεύει με άλλες μουσικές και δεύτερον δεν μας επιτρέπει να σκεφτούμε πολιτικές που θα βοηθήσουν την δημοκρατική μετάλλαξη αυτού του κράτους. Άσε που τέτοιες απόψεις δεν εκφράζουν την πραγματικότητα της Τουρκίας ( δεν έχεις παρά να φας μουσακά και να ακούσεις ένα οποιοδήποτε peşref για να το καταλάβεις- ένας φίλος γιατρός λέει ότι, αν γίνει πόλεμος Ελλάδας- Τουρκίας, θα είναι εμφύλιος πόλεμος ). Η παρέμβαση Μητσοτάκη ήταν σωστή : τα Ελληνικά κόμματα πρέπει, επιτέλους, να πάρουν δημόσια και σαφή θέση. Αυτό το " ή Κύπρος αποφασίζει και η Ελλάς συμπαρίσταται " έχει φαει τα ψωμιά του. Και στο κάτω-κάτω αν, ως εγγυήτρια δύναμη, μπορεί αύριο να πολεμήσουμε με την Τουρκία καλό είναι να ξέρουμε με σαφήνεια το γιατί. Δεν με συγκινεί καθόλου μια ενδεχόμενη σύγκρουση για το χατίρι των Τάσσων αυτού του κόσμου. Το ζήτημα της Ένωσης Κύπρου-Ελλάδας, μου φαίνεται ότι λύνεται εκ των πραγμάτων, με την ένταξη του Ελληνοκυπριακού κράτους στην ΕΕ. Από αυτή τη σκοπιά η θέση Μάνου δεν στερείται ενδιαφέροντος. Εγώ την καταλαβαίνω ως εξής : "αν θέλετε να λυθεί το πρόβλημα της επανένωσης της Κύπρου, χωρίς να θιγεί το Ευρωπαϊκό κεκτημένο, τότε προωθήστε την ένταξη στην ΕΕ δύο ξεχωριστών κρατών, του ΕΚυπριακού και του ΤΚυπριακού". Θα μπορούσε κι ο Τάσσος να την επικαλεστεί, όταν γινόταν οι προεδρικές εκλογές, και θα ήταν ωραίος και τζέντλεμαν. Αλλά ποιος θα τον ψήφιζε... Το καλύτερο, για μένα, θα ήταν την επομένη του Όχι από τους ΕΚύπριους να αναγνωρίσει η Ελλάδα το ΤΚυπριακό κράτος! Προς το παρόν, όσο θέλω να αγωνιστώ για την ακεραιότητα του Μπουρουντί, άλλο τόσο θέλω να αγωνιστώ για την ακεραιότητα της Κύπρου. Όμως είμαι συναισθηματικά φορτισμένος. Ό,τι γράφω, το γράφω κυρίως για ψυχοθεραπευτικούς λόγους. Το καλό του ιστολογογράφειν...
*
Comments:
Δημοσίευση σχολίου
