20.5.04
ΚΟΜΙΚΣ ΙΙ
Κόμικς Ι : εδώ.
*
Μυρωδιές καταστημάτων, σου επιτίθενται μόλις χωθείς στη Ζωοδόχου Πηγής ή την Κολοκοτρώνη. Μυρωδιά ασανσέρ, που είχε ήδη παλιώσει την εποχή που επιβιβαζόμουν παιδάκι. Μυρωδιά γραφείου, με τόνους χαρτιά και φυλαγμένα άδεια πακέτα «άρωμα» άφιλτρο. Μυρωδιές κινηματογράφων, δεκάδες στην Πανεπιστημίου και τη Σταδίου. Αν είχε μυρωδιά η αυτοπεποίθηση θα μύριζε σαν κινηματογράφος στην Πανεπιστημίου. Κι όμως περιμένουν, όλοι σχεδόν, να κλείσουν ή να κατεδαφιστούν, μόνο που δεν το ξέρουν ακόμη. «Ο έλληνας θέλει την έξοδο του» θα δηλώσουν ανυποψίαστοι, λίγα χρόνια αργότερα, οι ιδιοκτήτες τους. Μυρωδιά σουβλακιού με πίτα, την εποχή που χρησιμοποιούσαν μπόλικο κόκκινο πιπέρι και φρέσκο κρεμμύδι για να το συνθέσουν. Μυρωδιές περιπτέρων που είναι δυο φορές μικρότερα απ' τα σημερινά αλλά ατρόμητα τα βράδια. Μυρωδιά αμερικάνικου κόμικς.
Ο μπαμπάς θέλει ο γιος του να μάθει Αγγλικά. Το τερπνόν μετά του ωφελίμου και μου αγοράζει, από το περίπτερο κοντά στη γωνία Χαριλάου Τρικούπη και Πανεπιστημίου, το πρώτο μου ξενόγλωσσο κόμικς : Daredevil της Marvel. Το ξεφυλλίζω : οι ήρωες μιλούν ασταμάτητα. Καλό αυτό. Με ένα κόμικς έχει γεμίσει σίγουρα ένα απόγευμα. Η πρώτη εικόνα ολοσέλιδη : ο Daredevil, μες την ολόσωμη κόκκινη στολή του, μασκοφόρος, ατενίζει από την ταράτσα ενός ουρανοξύστη τη γειτονιά του...
( ...το ίδιο κάνει μέχρι σήμερα. Είναι δύσκολη η γλώσσα της Marvel, αλλά διαισθάνομαι, μικρό παιδί, ότι είναι γλώσσα χορταστική, με πολλούς ιδιωματισμούς, όπως τη μιλάνε στους δρόμους που διαδραματίζεται - νύχτα έτσι; - η ιστορία του Daredevil και σίγουρα δεν μοιάζει με την γλώσσα που χρησιμοποιούν o Σούπερμαν ή ο Παράξενος Αδάμ - ήρωες της D.C., ανταγωνίστριας της Marvel - σε μια σειρά κόμικς που εκδίδει, μεταφρασμένα, η Ατλαντίς, του οίκου Πεχλιβανίδη. Δε σου γράφω τίποτα για τις εικόνες του ξενόγλωσσου ή για το τουπέ του συγγραφέα των ιστοριών Stan Lee, μου πήρε κάμποσα χρόνια να καταλάβω εκείνο το nuff said! του...μια άλλη φορά. )
Αυτή η πρώτη επαφή δεν θα ήταν ό,τι ήταν χωρίς τη μυρωδιά. Θες το μελάνι, θες το φτηνό χαρτί, τραχύ και «τριχωτό» στην αφή, θες λίγη υγρασία που άρπαξε ταξιδεύοντας χιλιάδες χιλιόμετρα για να έρθει να με βρει, η μυρωδιά του κόμικς ήταν χαρακτηριστική. Το άνοιξα στο λεωφορείο που μας γύριζε σπίτι και βύθισα τη φάτσα μου μέσα. Η μυρωδιά του με άρπαξε απ τη μύτη και δεν λέει να μ’ αφήσει έκτοτε. Σήμερα δεν μπορώ να διαβάσω τίποτα που έχει σχέση με υπερήρωες. Ανία. Η μυρωδιά όμως έμεινε. Και εν τω μεταξύ έχω μάθει ότι αυτό μένει απ' τους μεγάλους έρωτες. Μια μυρωδιά χωρίς υλική υπόσταση. Nuff said !
*
*
Μυρωδιές καταστημάτων, σου επιτίθενται μόλις χωθείς στη Ζωοδόχου Πηγής ή την Κολοκοτρώνη. Μυρωδιά ασανσέρ, που είχε ήδη παλιώσει την εποχή που επιβιβαζόμουν παιδάκι. Μυρωδιά γραφείου, με τόνους χαρτιά και φυλαγμένα άδεια πακέτα «άρωμα» άφιλτρο. Μυρωδιές κινηματογράφων, δεκάδες στην Πανεπιστημίου και τη Σταδίου. Αν είχε μυρωδιά η αυτοπεποίθηση θα μύριζε σαν κινηματογράφος στην Πανεπιστημίου. Κι όμως περιμένουν, όλοι σχεδόν, να κλείσουν ή να κατεδαφιστούν, μόνο που δεν το ξέρουν ακόμη. «Ο έλληνας θέλει την έξοδο του» θα δηλώσουν ανυποψίαστοι, λίγα χρόνια αργότερα, οι ιδιοκτήτες τους. Μυρωδιά σουβλακιού με πίτα, την εποχή που χρησιμοποιούσαν μπόλικο κόκκινο πιπέρι και φρέσκο κρεμμύδι για να το συνθέσουν. Μυρωδιές περιπτέρων που είναι δυο φορές μικρότερα απ' τα σημερινά αλλά ατρόμητα τα βράδια. Μυρωδιά αμερικάνικου κόμικς.
Ο μπαμπάς θέλει ο γιος του να μάθει Αγγλικά. Το τερπνόν μετά του ωφελίμου και μου αγοράζει, από το περίπτερο κοντά στη γωνία Χαριλάου Τρικούπη και Πανεπιστημίου, το πρώτο μου ξενόγλωσσο κόμικς : Daredevil της Marvel. Το ξεφυλλίζω : οι ήρωες μιλούν ασταμάτητα. Καλό αυτό. Με ένα κόμικς έχει γεμίσει σίγουρα ένα απόγευμα. Η πρώτη εικόνα ολοσέλιδη : ο Daredevil, μες την ολόσωμη κόκκινη στολή του, μασκοφόρος, ατενίζει από την ταράτσα ενός ουρανοξύστη τη γειτονιά του...
( ...το ίδιο κάνει μέχρι σήμερα. Είναι δύσκολη η γλώσσα της Marvel, αλλά διαισθάνομαι, μικρό παιδί, ότι είναι γλώσσα χορταστική, με πολλούς ιδιωματισμούς, όπως τη μιλάνε στους δρόμους που διαδραματίζεται - νύχτα έτσι; - η ιστορία του Daredevil και σίγουρα δεν μοιάζει με την γλώσσα που χρησιμοποιούν o Σούπερμαν ή ο Παράξενος Αδάμ - ήρωες της D.C., ανταγωνίστριας της Marvel - σε μια σειρά κόμικς που εκδίδει, μεταφρασμένα, η Ατλαντίς, του οίκου Πεχλιβανίδη. Δε σου γράφω τίποτα για τις εικόνες του ξενόγλωσσου ή για το τουπέ του συγγραφέα των ιστοριών Stan Lee, μου πήρε κάμποσα χρόνια να καταλάβω εκείνο το nuff said! του...μια άλλη φορά. )
Αυτή η πρώτη επαφή δεν θα ήταν ό,τι ήταν χωρίς τη μυρωδιά. Θες το μελάνι, θες το φτηνό χαρτί, τραχύ και «τριχωτό» στην αφή, θες λίγη υγρασία που άρπαξε ταξιδεύοντας χιλιάδες χιλιόμετρα για να έρθει να με βρει, η μυρωδιά του κόμικς ήταν χαρακτηριστική. Το άνοιξα στο λεωφορείο που μας γύριζε σπίτι και βύθισα τη φάτσα μου μέσα. Η μυρωδιά του με άρπαξε απ τη μύτη και δεν λέει να μ’ αφήσει έκτοτε. Σήμερα δεν μπορώ να διαβάσω τίποτα που έχει σχέση με υπερήρωες. Ανία. Η μυρωδιά όμως έμεινε. Και εν τω μεταξύ έχω μάθει ότι αυτό μένει απ' τους μεγάλους έρωτες. Μια μυρωδιά χωρίς υλική υπόσταση. Nuff said !
*
Comments:
Δημοσίευση σχολίου
