13.6.04
Ο ΚΥΡΙΟΣ ΟΤΟ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΑΙΖΟΥΝ
Πόρτο, στάδιο Ντραγκάο, 12-6-2004
Πορτογαλία – Ελλάδα 1-2
Στα μέσα του δευτέρου ημιχρόνου και ενώ το σκορ είναι 0-2,
κάποιος Πορτογάλος επιθετικός κερδίζει κεφαλιά μέσα στην περιοχή των Ελλήνων. Η μπάλα φεύγει άουτ αλλά το κενό στην άμυνα είναι εμφανές. Ο Γερμανός προπονητής της Ελλάδας Ότο Ρεχάγκελ μετατρέπεται σε θηρίο. Πετάει μπουκάλια νερό, μαστιγώνει το έδαφος με πετσέτες, βρίζει. Οι ποδοσφαιριστές δεν τον βλέπουν. Τους έχει γυρισμένη την πλάτη. Προσέχει. Είναι 65 χρονών και ξέρει ότι δεν ωφελεί να ξεσπάς σε κάποιον που προσπαθεί με όλες του τις δυνάμεις.
Σε κοντινά πλάνα στα πρόσωπα των Ελλήνων ποδοσφαιριστών, φαίνεται καθαρά η ψυχραιμία και η προσήλωσή τους στο παιχνίδι. Ούτε γκριμάτσες ούτε γελάκια ούτε φωνές. Μιλάνε με τα μάτια. Γύρω τους χαμός κι αυτοί εκεί, στη μπάλα. Μου θυμίζουν τον εαυτό μου στο πρώτο μου ραντεβού με τη Μισέλ Φάιφερ. Είχαμε βρεθεί σε μια ντισκοτέκ της Νέας Υόρκης, η μουσική ήταν εκκωφαντική, οι φωτισμοί άλλαζαν κάθε τρία δευτερόλεπτα αλλά εμείς ακούγαμε ακόμα και την ανάσα μας.
Η Ελλάδα λοιπόν νίκησε την Πορτογαλία. Είμαι χαρούμενος γιατί το ποδόσφαιρο εξακολουθεί να δίνει μαθήματα με κυριώτερο το «όλα είναι δυνατά». (Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, το ίδιο χαρούμενος θα ήμουν αν μια ενδεκάδα πεινασμένων Σομαλών κέρδιζε την Ελλάδα). Το ποδόσφαιρο είναι συναρπαστικό γιατί παίζεται από παιδιά.
Α, θέλω να σε ρωτήσω και κάτι, είναι η μόνη απορία που μου έμεινε αφού τέλειωσε το παιχνίδι. Ο Ότο Ρεχάγκελ τα μαλλιά του τα βάφει;
Πορτογαλία – Ελλάδα 1-2
Στα μέσα του δευτέρου ημιχρόνου και ενώ το σκορ είναι 0-2,
κάποιος Πορτογάλος επιθετικός κερδίζει κεφαλιά μέσα στην περιοχή των Ελλήνων. Η μπάλα φεύγει άουτ αλλά το κενό στην άμυνα είναι εμφανές. Ο Γερμανός προπονητής της Ελλάδας Ότο Ρεχάγκελ μετατρέπεται σε θηρίο. Πετάει μπουκάλια νερό, μαστιγώνει το έδαφος με πετσέτες, βρίζει. Οι ποδοσφαιριστές δεν τον βλέπουν. Τους έχει γυρισμένη την πλάτη. Προσέχει. Είναι 65 χρονών και ξέρει ότι δεν ωφελεί να ξεσπάς σε κάποιον που προσπαθεί με όλες του τις δυνάμεις.
Σε κοντινά πλάνα στα πρόσωπα των Ελλήνων ποδοσφαιριστών, φαίνεται καθαρά η ψυχραιμία και η προσήλωσή τους στο παιχνίδι. Ούτε γκριμάτσες ούτε γελάκια ούτε φωνές. Μιλάνε με τα μάτια. Γύρω τους χαμός κι αυτοί εκεί, στη μπάλα. Μου θυμίζουν τον εαυτό μου στο πρώτο μου ραντεβού με τη Μισέλ Φάιφερ. Είχαμε βρεθεί σε μια ντισκοτέκ της Νέας Υόρκης, η μουσική ήταν εκκωφαντική, οι φωτισμοί άλλαζαν κάθε τρία δευτερόλεπτα αλλά εμείς ακούγαμε ακόμα και την ανάσα μας.
Η Ελλάδα λοιπόν νίκησε την Πορτογαλία. Είμαι χαρούμενος γιατί το ποδόσφαιρο εξακολουθεί να δίνει μαθήματα με κυριώτερο το «όλα είναι δυνατά». (Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, το ίδιο χαρούμενος θα ήμουν αν μια ενδεκάδα πεινασμένων Σομαλών κέρδιζε την Ελλάδα). Το ποδόσφαιρο είναι συναρπαστικό γιατί παίζεται από παιδιά.
Α, θέλω να σε ρωτήσω και κάτι, είναι η μόνη απορία που μου έμεινε αφού τέλειωσε το παιχνίδι. Ο Ότο Ρεχάγκελ τα μαλλιά του τα βάφει;
Comments:
Δημοσίευση σχολίου
