<$BlogRSDUrl$>

5.7.04

ΕΛΛΑΔΑ - ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑ 1-0 

Το 1976 ήμουν φοιτητής στο Παρίσι. Στις 7 Μαΐου, στο πλαίσιο του ετήσιου πρωταθλήματος, η ελληνική ομάδα της Πανεπιστημιακής Εστίας αντιμετώπισε την αντίστοιχη της Βραζιλίας. Αγωνιζόμουν δεξί εξτρέμ, με το 7 στην πλάτη. Στο μεγαλύτερο μέρος του αγώνα πάσχιζα να αναχαιτίσω το αριστερό μπακ των Βραζιλιάνων. Τελικό αποτέλεσμα 0-0. Το βράδυ δεν κοιμήθηκα απ’ τη χαρά μου.
Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι έπαιξα εναντίον Βραζιλιάνων και δεν έχασα.
Από τότε πήρα λίγες χαρές από το ποδόσφαιρο.
Χτες τα μεσάνυχτα θυμήθηκα την Τ. και την Ν., τα μόνα κορίτσια που συμμερίστηκαν την εξάρτησή μου από την μπάλα.
Η Τ. είχε εξασφαλίσει ένα εισιτήριο για τον τελικό του κυπέλλου πρωταθλητριών ανάμεσα στη Γιουβέντους και το Αμβούργο. Της είπα ‘πήγαινε εσύ και θα μου πεις πώς ήτανε’. Της φόρεσα ένα καπελάκι του Πανιωνίου και την καμάρωνα που περπατούσε την Κηφισίας.
Με την Ν. χάσαμε και κερδίσαμε πολλά σε τσιμεντένιες εξέδρες παρακολουθώντας άθλια παιχνίδια.
Σκέφτομαι πόσο θα χάρηκαν τα κοριτσάκια μου χτες.
*
6/7/2004 - ΝΕΩΤΕΡΟ ( από τον kukuzeli ): Βούτηξε ο Χριστόδουλος, αδίστακτος κολυμβητής, στους φόβους και τις αγάπες των παικτών και του κοινού και παραλίγο να τα λερώσει όλα. Εκείνο το "γαμημένο" ( υπέροχη λέξη αενάως επαναλαμβανόμενη με πάθος ) έσωσε χθες την τιμή της Ελλάδας.
*



buzz it!

 

Comments: Δημοσίευση σχολίου

This page is powered by Blogger. Isn't yours?