28.7.04
Χειραψία
*
Ο πιο προσφιλής τρόπος χαιρετισμού είναι η χειραψία, που σχεδόν όλοι την επιδιώκουν με ομαλές εθιμοτυπικές συνθήκες και την αποφεύγουν σε περιόδους επιδημιών και σε μέρες με πολικό ψύχος. Οι αντιμέτωποι εθιμοτύπες ενώνουν για λίγο τα χέρια, σα να διοχετεύουν τη διάθεσή τους ο ένας προς τον άλλον. Πράγματι, από αυτή τη φευγαλέα σύζευξη προκαλείται μια εκατέρωθεν συναισθηματική ροή που η ένταση της ποικίλλει αναλόγως των περιστάσεων [...]
*
Ό σοι [...] επιμένουν να χαιρετούν οπωσδήποτε με χειραψία, υπόκεινται σε μικρούς κανόνες. Προτείνουν στον ευγενικό αντίπαλο πάντοτε το δεξί χέρι, σαν όπλο της ευγένειας που σκοτώνει. Ζωντανά όμως και όχι ψόφια· ολόκληρη την παλάμη και όχι μερικά δάχτυλα, σαν υπολείμματα χαλασμένης βεντάλιας. Με το χέρι τεντωμένο σταματούν σε μια λογική απόσταση από το άτομο που θα χαιρετήσουν, ώστε κατά τη διάρκεια της χειραψίας να γίνονται άνετα οι καθιερωμένες ταλαντώσεις, που αποτελούν έναν τρόπο δοκιμής για την στερεότητα των σχέσεων. Σ’ αυτή την φάση όμως ελέγχεται πάντοτε η μυϊκή δύναμη, ώστε να μην υπερβαίνει τα όρια του τακτ, γιατί – όχι σπάνια – έχουν αναφερθεί ατυχήματα εθιμοτυπίας. [...]
*
Ε ίναι ανώφελο να επιδιώκει κανείς χειραψία με άτομο που προσφέρει χέρι βοηθείας. Η μόνη σωστή λύση για τον κινδυνεύοντα είναι να αρπαχτεί από το χέρι που θα τον σώσει. Επίσης αποφεύγεται η χειραψία με ζητιάνο κατά την στιγμή της ελεημοσύνης. Ο ελεών αφήνει απλώς το νόμισμα στην παλάμη του επαίτη χωρίς να σφίξει το χέρι του, διότι στην αντίθετη περίπτωση το στιγμιότυπο θα θυμίζει δωροδοκία ή κλείσιμο ευτελούς οικονομικής συμφωνίας. [...]
*
Δ εν είναι λίγοι εκείνοι που συχνά με την έκφρασή τους αποκαλύπτουν στο χαιρετώμενο άτομο πως η χειραψία μαζί του είναι γι αυτούς ένας τρόπος σαρκικής επαφής. Ξεχνούν πως ο χαιρετισμός δια χειραψίας έχει πάντα τον χαρακτήρα ενός κοινωνικού άλλοθι και ότι τα χέρια συμπλέκονται στη γνωστή εθιμοτυπική άσκηση για να συμβολίσουν τη σύσφιξη των σχέσεων και όχι των σωμάτων. Μονάχα όταν χρειαστεί να κρατήσουμε κάποτε το χέρι ενός ετοιμοθάνατου, διοχετεύοντάς του την απαραίτητη αγάπη που χρειάζεται για να πεθάνει, ουσιαστικά του δίνουμε την τελευταία του ευκαιρία για υποτυπώδη ερωτική επαφή. [...]
***
Από το «Εθιμοταξικόν» του Νάσου Θεοφίλου. Εκδόσεις «βιβλιοπωλείου της Εστίας»- 1990.
Ο πιο προσφιλής τρόπος χαιρετισμού είναι η χειραψία, που σχεδόν όλοι την επιδιώκουν με ομαλές εθιμοτυπικές συνθήκες και την αποφεύγουν σε περιόδους επιδημιών και σε μέρες με πολικό ψύχος. Οι αντιμέτωποι εθιμοτύπες ενώνουν για λίγο τα χέρια, σα να διοχετεύουν τη διάθεσή τους ο ένας προς τον άλλον. Πράγματι, από αυτή τη φευγαλέα σύζευξη προκαλείται μια εκατέρωθεν συναισθηματική ροή που η ένταση της ποικίλλει αναλόγως των περιστάσεων [...]
*
Ό σοι [...] επιμένουν να χαιρετούν οπωσδήποτε με χειραψία, υπόκεινται σε μικρούς κανόνες. Προτείνουν στον ευγενικό αντίπαλο πάντοτε το δεξί χέρι, σαν όπλο της ευγένειας που σκοτώνει. Ζωντανά όμως και όχι ψόφια· ολόκληρη την παλάμη και όχι μερικά δάχτυλα, σαν υπολείμματα χαλασμένης βεντάλιας. Με το χέρι τεντωμένο σταματούν σε μια λογική απόσταση από το άτομο που θα χαιρετήσουν, ώστε κατά τη διάρκεια της χειραψίας να γίνονται άνετα οι καθιερωμένες ταλαντώσεις, που αποτελούν έναν τρόπο δοκιμής για την στερεότητα των σχέσεων. Σ’ αυτή την φάση όμως ελέγχεται πάντοτε η μυϊκή δύναμη, ώστε να μην υπερβαίνει τα όρια του τακτ, γιατί – όχι σπάνια – έχουν αναφερθεί ατυχήματα εθιμοτυπίας. [...]
*
Ε ίναι ανώφελο να επιδιώκει κανείς χειραψία με άτομο που προσφέρει χέρι βοηθείας. Η μόνη σωστή λύση για τον κινδυνεύοντα είναι να αρπαχτεί από το χέρι που θα τον σώσει. Επίσης αποφεύγεται η χειραψία με ζητιάνο κατά την στιγμή της ελεημοσύνης. Ο ελεών αφήνει απλώς το νόμισμα στην παλάμη του επαίτη χωρίς να σφίξει το χέρι του, διότι στην αντίθετη περίπτωση το στιγμιότυπο θα θυμίζει δωροδοκία ή κλείσιμο ευτελούς οικονομικής συμφωνίας. [...]
*
Δ εν είναι λίγοι εκείνοι που συχνά με την έκφρασή τους αποκαλύπτουν στο χαιρετώμενο άτομο πως η χειραψία μαζί του είναι γι αυτούς ένας τρόπος σαρκικής επαφής. Ξεχνούν πως ο χαιρετισμός δια χειραψίας έχει πάντα τον χαρακτήρα ενός κοινωνικού άλλοθι και ότι τα χέρια συμπλέκονται στη γνωστή εθιμοτυπική άσκηση για να συμβολίσουν τη σύσφιξη των σχέσεων και όχι των σωμάτων. Μονάχα όταν χρειαστεί να κρατήσουμε κάποτε το χέρι ενός ετοιμοθάνατου, διοχετεύοντάς του την απαραίτητη αγάπη που χρειάζεται για να πεθάνει, ουσιαστικά του δίνουμε την τελευταία του ευκαιρία για υποτυπώδη ερωτική επαφή. [...]
***
Από το «Εθιμοταξικόν» του Νάσου Θεοφίλου. Εκδόσεις «βιβλιοπωλείου της Εστίας»- 1990.
Comments:
Δημοσίευση σχολίου
