18.8.04
ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ.
*
Στην Ερμού, κοντά στο Θησείο. Ένας οδοκαθαριστής. Στο ένα χέρι το ειδικό, μεγάλο, φαράσι· με το άλλο χέρι, έτοιμος να σπρώξει έναν χαριτωμένο σκουπιδιοντενεκέ με ρόδες. Κρυμμένος σχεδόν, σε μια σκοτεινή γωνιά. Παραφυλάει το μικρότερο σκουπίδι. Κοιλιά μεγάλη, μουστάκες. Ή η κούραση του φαίνεται ή έχει πιει ένα ποτηράκι παραπάνω. Τον κοιτάζω σαν ερωτευμένος. «Θα κάνετε τα ίδια και μετά τους αγώνες» ρωτάω. Η απάντηση : «σιγά μη δουλεύω συνέχεια δώδεκα ώρες».
*
Στο Θησείο. Ένας εστιάτορας έχει καταλάβει με άδειες καρέκλες, μόνες τους, το ένα τέταρτο του πεζοδρόμου. Θέλει να αποτρέψει τους μοτοσικλετιστές να παρκάρουν. Οι καρέκλες έχουν τοποθετηθεί μπροστά από το πεζοδρόμιο, το οποίο ο εστιάτορας έχει καταλάβει ολόκληρο με τραπεζάκια. Η δημοτική αστυνομία του υποδεικνύει να μαζέψει τις καρέκλες. Αρνείται· δείχνει καμία εικοσαριά μοτοσικλέτες, που έχουν παρκάρει στο απέναντι τέταρτο του δρόμου. Καθώς περπατάω ακούω έναν αστυνόμο, νέο παιδί, να λέει σε συνάδελφο του «κανείς δεν μένει ευχαριστημένος, όταν πας να κάνεις τη δουλειά σου».
*
Θησείο. Έχει στηθεί μια πρόχειρη σκηνή. Από εκεί, προβολείς, με δέσμες που ανιχνεύουν τον αέρα. Επίκειται θέαμα. Κόσμος πολύς. Πολύς. Κυρίως διερχόμενοι. Πίσω απ' τη σκηνή, ένα κομμάτι του Θησείου ( το υπόλοιπο το κρύβουν τα δέντρα ) φωτισμένο υπέροχα και σε δεύτερο πλάνο, στο βάθος, η άψογα φωτισμένη Ακρόπολις. Μια μαύρη σκιά, ένα ντόπερμαν, περνάει σαν αστραπή από μπροστά μου. Του σφυρίζω, μήπως και προκαλέσω την προσοχή του. Τίποτα. Για άγνωστο λόγο, έχει βάλει στο μάτι ένα μικροσκοπικό πεκινουά. Το αρπάζει με τις δαγκάνες του. Ένα περίεργο σύμπλεγμα ντόπερμαν-πεκινουά αρχίζει να στριφογυρίζει τρελά στον αέρα. Οι ιδιοκτήτες του πεκινουά, το τραβάνε με το λουρί για να το γλιτώσουν από τα σαγόνια του ντόπερμαν. Οι γύρω κάνουν ότι μπορούν : άλλος κλωτσάει, άλλος χύνει, πάνω στο μεγάλο σκυλί, την μπύρα του κι άλλοι το βαράνε με ότι βρούν. Τίποτα. Κατά διαστήματα, μια φωνή - της ιδιοκτήτριας υποθέτω του πεκινουά - ουρλιάζει το όνομα του αγαπημένου της σκύλου. Εμφανίζεται ο κύριος του ντόπερμαν και καταφέρνει, μέσα στη σύγχυση, να ξεχωρίσει τα σκυλιά. Κάποιοι του φωνάζουν «δολοφόνε». Οι αστυνομικοί πάνε προς το μέρος του, αλλά δεν μπορούν να πιστέψουν ότι θα συλλάβουν κάποιον για ένα σκυλί. Ο τύπος, με κοτσίδα, και τη χλομάδα του θανάτου στο πρόσωπο, λέει, ψελλίζει, «έχω επίγνωση της ευθύνης μου».
*
Το πεκινουά επέζησε. Κάποιοι έφεραν, από φαρμακείο της περιοχής, γάζες, μπεταντίν και φυσιολογικό ορό και περιποιήθηκαν την πληγή του. Πάνω στο γρασίδι.
*
Η συναυλία των Mode Plagal αρχίζει. «Funky Vergina» πρώτο. Όλο το σετ αποτελείται από παραλλαγές δημοτικών τραγουδιών και ενός ρεμπέτικου. Οι Ρέλος, Αντωνίου τραγουδάνε οι ίδιοι τα τραγούδια. Στον τελευταίο τους δίσκο, έχοντας υπ' όψιν ότι δεν είναι και εντυπωσιακοί τραγουδιστές, ζήτησαν τη βοήθεια άλλων. Το αποτέλεσμα : ξενέρωτο. Εδώ λένε τα τραγούδια οι ίδιοι και, παρά τις αδυναμίες, περνάμε μια χαρά. Δεν ξενερώνουμε δηλαδή. Ωραιότατο το ραπάρισμα στο ρεμπέτικο. Η Ελληνική γλώσσα προσφέρεται για ραπ. Κρίμα που δεν το έχουν καταλάβει οι ποιητές μας. Κρίμα που δεν ανακαλύφθηκε το ραπ ( η σύγχρονη εκδοχή του ) στην Ελλάδα.
*
Φεύγω όταν τελειώνουν οι Mode Plagal. Ακολουθεί συναυλία της Μαριώς. Σμυρναίικα κτλ. Από μακριά ακούγεται ωραία.
*
Βόλτα στον πεζόδρομο που ενώνει το Θησείο με το Γκάζι. Η Ελληνική, μοντέρνα, γλυπτική απαίσια. Όμως. Μια ενδιαφέρουσα, όχι ενδιαφέρουσα, ιδιοφυής, installation. Πρέπει να την δεις. Μια φασματική, διαδραστική, ταβέρνα.
*
Υπέροχοι μου φαίνονται οι καινούργιοι πεζόδρομοι.
*
Πίσω στο Μοναστηράκι. Παίρνω το μετρό. Στάση Χαλάνδρι. Στο ποδήλατο μου και σπίτι.
*
Στην Ερμού, κοντά στο Θησείο. Ένας οδοκαθαριστής. Στο ένα χέρι το ειδικό, μεγάλο, φαράσι· με το άλλο χέρι, έτοιμος να σπρώξει έναν χαριτωμένο σκουπιδιοντενεκέ με ρόδες. Κρυμμένος σχεδόν, σε μια σκοτεινή γωνιά. Παραφυλάει το μικρότερο σκουπίδι. Κοιλιά μεγάλη, μουστάκες. Ή η κούραση του φαίνεται ή έχει πιει ένα ποτηράκι παραπάνω. Τον κοιτάζω σαν ερωτευμένος. «Θα κάνετε τα ίδια και μετά τους αγώνες» ρωτάω. Η απάντηση : «σιγά μη δουλεύω συνέχεια δώδεκα ώρες».
*
Στο Θησείο. Ένας εστιάτορας έχει καταλάβει με άδειες καρέκλες, μόνες τους, το ένα τέταρτο του πεζοδρόμου. Θέλει να αποτρέψει τους μοτοσικλετιστές να παρκάρουν. Οι καρέκλες έχουν τοποθετηθεί μπροστά από το πεζοδρόμιο, το οποίο ο εστιάτορας έχει καταλάβει ολόκληρο με τραπεζάκια. Η δημοτική αστυνομία του υποδεικνύει να μαζέψει τις καρέκλες. Αρνείται· δείχνει καμία εικοσαριά μοτοσικλέτες, που έχουν παρκάρει στο απέναντι τέταρτο του δρόμου. Καθώς περπατάω ακούω έναν αστυνόμο, νέο παιδί, να λέει σε συνάδελφο του «κανείς δεν μένει ευχαριστημένος, όταν πας να κάνεις τη δουλειά σου».
*
Θησείο. Έχει στηθεί μια πρόχειρη σκηνή. Από εκεί, προβολείς, με δέσμες που ανιχνεύουν τον αέρα. Επίκειται θέαμα. Κόσμος πολύς. Πολύς. Κυρίως διερχόμενοι. Πίσω απ' τη σκηνή, ένα κομμάτι του Θησείου ( το υπόλοιπο το κρύβουν τα δέντρα ) φωτισμένο υπέροχα και σε δεύτερο πλάνο, στο βάθος, η άψογα φωτισμένη Ακρόπολις. Μια μαύρη σκιά, ένα ντόπερμαν, περνάει σαν αστραπή από μπροστά μου. Του σφυρίζω, μήπως και προκαλέσω την προσοχή του. Τίποτα. Για άγνωστο λόγο, έχει βάλει στο μάτι ένα μικροσκοπικό πεκινουά. Το αρπάζει με τις δαγκάνες του. Ένα περίεργο σύμπλεγμα ντόπερμαν-πεκινουά αρχίζει να στριφογυρίζει τρελά στον αέρα. Οι ιδιοκτήτες του πεκινουά, το τραβάνε με το λουρί για να το γλιτώσουν από τα σαγόνια του ντόπερμαν. Οι γύρω κάνουν ότι μπορούν : άλλος κλωτσάει, άλλος χύνει, πάνω στο μεγάλο σκυλί, την μπύρα του κι άλλοι το βαράνε με ότι βρούν. Τίποτα. Κατά διαστήματα, μια φωνή - της ιδιοκτήτριας υποθέτω του πεκινουά - ουρλιάζει το όνομα του αγαπημένου της σκύλου. Εμφανίζεται ο κύριος του ντόπερμαν και καταφέρνει, μέσα στη σύγχυση, να ξεχωρίσει τα σκυλιά. Κάποιοι του φωνάζουν «δολοφόνε». Οι αστυνομικοί πάνε προς το μέρος του, αλλά δεν μπορούν να πιστέψουν ότι θα συλλάβουν κάποιον για ένα σκυλί. Ο τύπος, με κοτσίδα, και τη χλομάδα του θανάτου στο πρόσωπο, λέει, ψελλίζει, «έχω επίγνωση της ευθύνης μου».
*
Το πεκινουά επέζησε. Κάποιοι έφεραν, από φαρμακείο της περιοχής, γάζες, μπεταντίν και φυσιολογικό ορό και περιποιήθηκαν την πληγή του. Πάνω στο γρασίδι.
*
Η συναυλία των Mode Plagal αρχίζει. «Funky Vergina» πρώτο. Όλο το σετ αποτελείται από παραλλαγές δημοτικών τραγουδιών και ενός ρεμπέτικου. Οι Ρέλος, Αντωνίου τραγουδάνε οι ίδιοι τα τραγούδια. Στον τελευταίο τους δίσκο, έχοντας υπ' όψιν ότι δεν είναι και εντυπωσιακοί τραγουδιστές, ζήτησαν τη βοήθεια άλλων. Το αποτέλεσμα : ξενέρωτο. Εδώ λένε τα τραγούδια οι ίδιοι και, παρά τις αδυναμίες, περνάμε μια χαρά. Δεν ξενερώνουμε δηλαδή. Ωραιότατο το ραπάρισμα στο ρεμπέτικο. Η Ελληνική γλώσσα προσφέρεται για ραπ. Κρίμα που δεν το έχουν καταλάβει οι ποιητές μας. Κρίμα που δεν ανακαλύφθηκε το ραπ ( η σύγχρονη εκδοχή του ) στην Ελλάδα.
*
Φεύγω όταν τελειώνουν οι Mode Plagal. Ακολουθεί συναυλία της Μαριώς. Σμυρναίικα κτλ. Από μακριά ακούγεται ωραία.
*
Βόλτα στον πεζόδρομο που ενώνει το Θησείο με το Γκάζι. Η Ελληνική, μοντέρνα, γλυπτική απαίσια. Όμως. Μια ενδιαφέρουσα, όχι ενδιαφέρουσα, ιδιοφυής, installation. Πρέπει να την δεις. Μια φασματική, διαδραστική, ταβέρνα.
*
Υπέροχοι μου φαίνονται οι καινούργιοι πεζόδρομοι.
*
Πίσω στο Μοναστηράκι. Παίρνω το μετρό. Στάση Χαλάνδρι. Στο ποδήλατο μου και σπίτι.
*
Comments:
Δημοσίευση σχολίου
