29.8.04
Editorial
*
Στη χώρα του τζάμπα μάγκα, έχει άραγε όρια η μαλακία; Και η απαράδεκτη ( τη γνώμη μου λέω ) πολιτική ασυλία που απολαμβάνει το ΚΚΕ;
*
Περπάτησα πολύ στο κέντρο αυτές τις μέρες. Ευτυχία. Βλέπω τώρα στην τηλεόραση εικόνες από την επίθεση των μαλακισμένων ( σιγά μην τους πω αναρχικούς και τους χαρίσω τον Ντουρούτι και τον Μπακούνιν ) στο Μοναστηράκι και ματώνει η καρδιά μου. Αλλά το να λέω ή να γράφω μαλάκες ( η λεγόμενη ιδεολογική αντιπαράθεση ), δεν δίνει αποτελέσματα. Εκτόνωση είναι. Στον καθ’ ημέρα βίο, το πρόβλημα λύνεται δια της αποφυγής του μαλάκα. Στο δημόσιο βίο ( όταν ο μαλάκας θέλει να επιβάλει - και δια της βίας - την παρουσία του, καταπατώντας, αυτός κι όχι η αστυνομία, κάθε, με αίμα και αγώνες κατοχυρωμένο, συνταγματικό σου δικαίωμα ) χρειάζονται άλλες τακτικές. Και εγώ, ως ψηφοφόρος, είμαι διατεθειμένος να τις υποστηρίξω. Για την ώρα, αφού ούτε τζούντο, ούτε πυγμαχία, ούτε καράτε ξέρω κι από πάνω δεν πιστεύω στην αυτοδικία, αισθάνομαι ανήμπορος απέναντι στον μαλάκα. Ξέρω, θ’ αρχίσεις τους συμψηφισμούς και την προβοκατορολογία, αλλά βαριέμαι να σκεφτώ επιχειρήματα εναντίον τους. Δεν γουστάρω, η όποια κριτική στην αστυνομία, να χρησιμεύει πάντα σαν κάλυψη του κάθε ηλίθιου. Με εξοργίζει όμως, το ότι η αστυνομία ( που από διάφορες αφηγήσεις, μαθαίνω ότι ήταν ιδιαίτερα ευγενική αυτές τις μέρες ) δεν σκέφτηκε αυτό το σενάριο, προκειμένου να το αποτρέψει. Από την άλλη δε θα μάθω ποτέ, αν και πόσα ανάλογα σενάρια απέτρεψε. Όποιος περπάτησε αυτές τις μέρες στο Μοναστηράκι θα με νοιώσει.
*
Πριν λίγο καιρό, περπατώντας, σκεφτόμουν ότι δεν θα ήθελα να βρεθώ δίπλα σε σκουπιδιντενεκέ, τον οποίο κάποιος μαλάκας θα έχει εφοδιάσει με γκαζάκι. Ας ελπίσω ότι οι κάμερες θα λειτουργήσουν όντως αποτρεπτικά.
*
Στη χώρα του τζάμπα μάγκα, έχει άραγε όρια η μαλακία; Και η απαράδεκτη ( τη γνώμη μου λέω ) πολιτική ασυλία που απολαμβάνει το ΚΚΕ;
*
Περπάτησα πολύ στο κέντρο αυτές τις μέρες. Ευτυχία. Βλέπω τώρα στην τηλεόραση εικόνες από την επίθεση των μαλακισμένων ( σιγά μην τους πω αναρχικούς και τους χαρίσω τον Ντουρούτι και τον Μπακούνιν ) στο Μοναστηράκι και ματώνει η καρδιά μου. Αλλά το να λέω ή να γράφω μαλάκες ( η λεγόμενη ιδεολογική αντιπαράθεση ), δεν δίνει αποτελέσματα. Εκτόνωση είναι. Στον καθ’ ημέρα βίο, το πρόβλημα λύνεται δια της αποφυγής του μαλάκα. Στο δημόσιο βίο ( όταν ο μαλάκας θέλει να επιβάλει - και δια της βίας - την παρουσία του, καταπατώντας, αυτός κι όχι η αστυνομία, κάθε, με αίμα και αγώνες κατοχυρωμένο, συνταγματικό σου δικαίωμα ) χρειάζονται άλλες τακτικές. Και εγώ, ως ψηφοφόρος, είμαι διατεθειμένος να τις υποστηρίξω. Για την ώρα, αφού ούτε τζούντο, ούτε πυγμαχία, ούτε καράτε ξέρω κι από πάνω δεν πιστεύω στην αυτοδικία, αισθάνομαι ανήμπορος απέναντι στον μαλάκα. Ξέρω, θ’ αρχίσεις τους συμψηφισμούς και την προβοκατορολογία, αλλά βαριέμαι να σκεφτώ επιχειρήματα εναντίον τους. Δεν γουστάρω, η όποια κριτική στην αστυνομία, να χρησιμεύει πάντα σαν κάλυψη του κάθε ηλίθιου. Με εξοργίζει όμως, το ότι η αστυνομία ( που από διάφορες αφηγήσεις, μαθαίνω ότι ήταν ιδιαίτερα ευγενική αυτές τις μέρες ) δεν σκέφτηκε αυτό το σενάριο, προκειμένου να το αποτρέψει. Από την άλλη δε θα μάθω ποτέ, αν και πόσα ανάλογα σενάρια απέτρεψε. Όποιος περπάτησε αυτές τις μέρες στο Μοναστηράκι θα με νοιώσει.
*
Πριν λίγο καιρό, περπατώντας, σκεφτόμουν ότι δεν θα ήθελα να βρεθώ δίπλα σε σκουπιδιντενεκέ, τον οποίο κάποιος μαλάκας θα έχει εφοδιάσει με γκαζάκι. Ας ελπίσω ότι οι κάμερες θα λειτουργήσουν όντως αποτρεπτικά.
*
Comments:
Δημοσίευση σχολίου
