9.9.04
Χειρόγραφο που βρέθηκε σε μια μπανιέρα.
*
Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν δυο γαλαζοκόκκινα συνειρμάκια. Το ένα το λέγανε Γιουλακιμπασταρντμπούς και το δεύτερο Σαμουανιζγουοτσινγκμί. Ζούσαν στον ινιακό λοβό του εγκεφάλου ενός χιουμανμπήν ( είχαν χτίσει το σπιτάκι τους γωνία γλωσσοειδούς έλικας και βρεγματοινιακής σχισμής ). Κανείς δεν ήξερε πώς είχαν μπει στο κρανίο του χιουμανμπήνιου. Ζούσαν όμως ευτυχισμένα, μαζί με χιλιάδες άλλα συνειρμάκια. Δεν ενοχλούσαν κανένα και κανένα δεν τα ενοχλούσε.
Η δουλειά τους ήταν η εξής : κάθε φορά που σχηματιζόταν, εκεί πίσω, η εικόνα χιουμανμπηνιών από ξένους τόπους, που τα είχαν διαλύσει βόμβες και άλλα πρωτόγονα μέσα, το Γιουλακιμπασταρντμπούς και το Σαμουανιζγουοτσινγκμί εβγαζαν φτερά, που λέει ο λόγος. Μάζευαν αμέσως δισεκατομμύρια ιόντα, τα έβαζαν σε λευκά δοχεία εγκεφαλίνης, τα φορτώνονταν και έτρεχαν γρήγορα-γρήγορα στο γόνυ του μεσολοβίου όπου τα άδειαζαν, πνίγοντας έτσι μεθοδικά, κάθε υποψία θυμού ή φόβου, που θα μπορούσε να δημιουργήσει η εικόνα στον εγκέφαλο του χιουμανμπήνιου. Μάλιστα για να μη σκοντάψουν πάνω τους, άλλα, απρόσεχτα, συνειρμάκια, φώναζαν δυνατά καθώς έτρεχαν προς το γόνυ : "ΜΠΟΥΣΜΠΟΥΣΜΠΟΥΣΜΠΟΥΣ". Ο πνιγμένος θυμός, ανασταινόταν λίγο αργότερα και αναδυόταν, από την λίμνη των ιόντων, με την μορφή μιας εξαίσιας ροζ θλίψης. Καμμιά φορά, όταν τα συνειρμάκια κοιμόταν, προλάβαινε λίγος θυμός να ξεφύγει και αναστάτωνε το χιουμανμπήν.
Χάρη στο Γιουλακιμπασταρντμπούς και το Σαμουανιζγουοτσινγκμί, το χιουμανμπήν ζούσε, επιδεικνύοντας μια παράξενη ηρεμία. Η συμπεριφορά του έμοιαζε με αυτό, που τα χιουμανμπήνια αποκαλούν, γκρεητσοφιστικέισον. Τό χιουμανμπήν λοιπόν, που στο κρανίο του ζούσαν το Γιουλακιμπασταρντμπούς και το Σαμουανιζγουοτσινγκμί, κοίταζε, χωρίς να θυμώνει και να νοιώθει την ανάγκη να τα βάλει με απειλές ή να βγει στους δρόμους και να βάλει τις φωνές. Καθόταν ακίνητο και θλιμμένο σε μια γωνιά και βλέποντας τα νεκρά όμοια του, έλεγε με νόημα και μια υποψία χαράς : "διαολεμένη σύμπτωση, από όλα αυτά ωφελείται ο Μπους" ή "τι να κάνουμε, έχει γίνει πια καθημερινό φαινόμενο στη ζωή μας" ή "τι τα θες, ζούμε στην κοινωνία του θεάματος" ή "όλοι τα ίδια κάνουν" και άλλα πολλά, που φανέρωναν τον πνιγμένο θυμό και την υπέροχη ροζ θλίψη που είχε μέσα του.
Μια μέρα [ σβησμένο χειρόγραφο ] όταν [ δυσανάγνωστο ] είπε [ κατεστραμμένο ] κλαίγοντας [ μουτζουρωμένο χειρόγραφο ]. Και ζήσανε αυτοί καλά και 'μεις καλύτερα.
*
Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν δυο γαλαζοκόκκινα συνειρμάκια. Το ένα το λέγανε Γιουλακιμπασταρντμπούς και το δεύτερο Σαμουανιζγουοτσινγκμί. Ζούσαν στον ινιακό λοβό του εγκεφάλου ενός χιουμανμπήν ( είχαν χτίσει το σπιτάκι τους γωνία γλωσσοειδούς έλικας και βρεγματοινιακής σχισμής ). Κανείς δεν ήξερε πώς είχαν μπει στο κρανίο του χιουμανμπήνιου. Ζούσαν όμως ευτυχισμένα, μαζί με χιλιάδες άλλα συνειρμάκια. Δεν ενοχλούσαν κανένα και κανένα δεν τα ενοχλούσε.
Η δουλειά τους ήταν η εξής : κάθε φορά που σχηματιζόταν, εκεί πίσω, η εικόνα χιουμανμπηνιών από ξένους τόπους, που τα είχαν διαλύσει βόμβες και άλλα πρωτόγονα μέσα, το Γιουλακιμπασταρντμπούς και το Σαμουανιζγουοτσινγκμί εβγαζαν φτερά, που λέει ο λόγος. Μάζευαν αμέσως δισεκατομμύρια ιόντα, τα έβαζαν σε λευκά δοχεία εγκεφαλίνης, τα φορτώνονταν και έτρεχαν γρήγορα-γρήγορα στο γόνυ του μεσολοβίου όπου τα άδειαζαν, πνίγοντας έτσι μεθοδικά, κάθε υποψία θυμού ή φόβου, που θα μπορούσε να δημιουργήσει η εικόνα στον εγκέφαλο του χιουμανμπήνιου. Μάλιστα για να μη σκοντάψουν πάνω τους, άλλα, απρόσεχτα, συνειρμάκια, φώναζαν δυνατά καθώς έτρεχαν προς το γόνυ : "ΜΠΟΥΣΜΠΟΥΣΜΠΟΥΣΜΠΟΥΣ". Ο πνιγμένος θυμός, ανασταινόταν λίγο αργότερα και αναδυόταν, από την λίμνη των ιόντων, με την μορφή μιας εξαίσιας ροζ θλίψης. Καμμιά φορά, όταν τα συνειρμάκια κοιμόταν, προλάβαινε λίγος θυμός να ξεφύγει και αναστάτωνε το χιουμανμπήν.
Χάρη στο Γιουλακιμπασταρντμπούς και το Σαμουανιζγουοτσινγκμί, το χιουμανμπήν ζούσε, επιδεικνύοντας μια παράξενη ηρεμία. Η συμπεριφορά του έμοιαζε με αυτό, που τα χιουμανμπήνια αποκαλούν, γκρεητσοφιστικέισον. Τό χιουμανμπήν λοιπόν, που στο κρανίο του ζούσαν το Γιουλακιμπασταρντμπούς και το Σαμουανιζγουοτσινγκμί, κοίταζε, χωρίς να θυμώνει και να νοιώθει την ανάγκη να τα βάλει με απειλές ή να βγει στους δρόμους και να βάλει τις φωνές. Καθόταν ακίνητο και θλιμμένο σε μια γωνιά και βλέποντας τα νεκρά όμοια του, έλεγε με νόημα και μια υποψία χαράς : "διαολεμένη σύμπτωση, από όλα αυτά ωφελείται ο Μπους" ή "τι να κάνουμε, έχει γίνει πια καθημερινό φαινόμενο στη ζωή μας" ή "τι τα θες, ζούμε στην κοινωνία του θεάματος" ή "όλοι τα ίδια κάνουν" και άλλα πολλά, που φανέρωναν τον πνιγμένο θυμό και την υπέροχη ροζ θλίψη που είχε μέσα του.
Μια μέρα [ σβησμένο χειρόγραφο ] όταν [ δυσανάγνωστο ] είπε [ κατεστραμμένο ] κλαίγοντας [ μουτζουρωμένο χειρόγραφο ]. Και ζήσανε αυτοί καλά και 'μεις καλύτερα.
*
Comments:
Δημοσίευση σχολίου
