10.9.04
Ο γίγας των διαδηλώσεων.
ή "but what can a poor boy do except to sing for a rock'n'roll band."
*
Τα κατάφερα πάλι κι άργησα. Η διαδήλωση έχει φτάσει στο Σύνταγμα. Κι εγώ έχω μόλις βγει απ το μετρό στην Ομόνοια. Πιλαλάω στη Σταδίου μήπως και προλάβω τίποτα. Η κυκλοφορία έχει διακοπεί. Χιλιάδες μικρά, μαυρόασπρα, χαρτάκια πεταμένα.
Γράφουν στα ελληνικά και τα αλβανικά ότι οι εργάτες δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα μεταξύ τους, μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι κτλ. Τα περισσότερα υπογράφονται με το Α μέσα σε κύκλο. Οι εργάτες του δήμου εχουν ήδη αρχίσει να τα μαζεύουν. Τόσα λεφτά, τόσο μελάνι, για να λερώσεις τους δρόμους για μισή ώρα.
*
Προσπερνάω τα φρεσκογραμμένα συνθήματα στους φρεσκοβαμμένους τοίχους και κολώνες. Συναντάω μια μικρή ομάδα ματ, σε παράταξη, που κατεβαίνει προς Ομόνοια. Φοβάμαι να τους περιεργαστώ. Μικρή στάση στη βιτρίνα του Κάουφμαν και μετά πάλι πιλάλα. Στο ύψος του Galaxy, διαπιστώνω ότι η πορεία έχει πάρει την κατιούσα. Επιστρέφει, από την Πανεπιστημίου, στην Ομόνοια.
*
Μπαίνω κι εγώ μέσα της κι αισθάνομαι φίνα. Το σχήμα που επαναλαμβάνεται κατά μήκος της πορείας γνωστό : κάποιος με ντουντούκα πρώτος, περπατάει ανάποδα. Ύστερα το πανό και μετά, αραιά, διαδηλωτές. Προσπερνάω το ΚΚΕ ( μ-λ ), την τετάρτη διεθνή, το κοινωνικό φόρουμ, την πρωτοβουλία οικοδόμων, βλέπω διάσπαρτες σημαίες του δικτύου. Σ' ένα μπλοκ ένας παίζει άρυθμα τύμπανο. Συνασπισμό αυτοτελή δεν βλέπω. Το μόνο σύνθημα που θυμάμαι είναι εκείνο που ζητά να απελαθεί ο Ψωμιάδης. Δεν αισθάνομαι την ανάγκη ν' ανοίξω το στόμα μου.
*
Στο ύψος του Μετρόπολις φτάνω, μου φαίνεται, στην κορφή της πορείας. Μια ομάδα διαδηλωτών μεγαλύτερης ηλικίας από τον μέσο όρο που έχω δει ως τώρα. Φαίνεται ότι συναντούν αστυνομικούς, γιατί ξεκινούν να φωνάζουν «μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι». Το σύνθημα αρχίζει βροντερά και καταλήγει σε ψίθυρο. Αστείο. Μπροστά τους ένα μικρό όχημα με ντουντούκα στην οροφή. Ακολουθεί το απαραίτητο μεγάλο πανό. Δεν διακρίνω τι γράφει, έτσι που βρίσκομαι πίσω του. Η πορεία κοντοστέκεται. Ή δεν βρίσκομαι στην κορυφή της ή κάποιοι έχουν φτάσει στην Ομόνοια πριν από μας. Χρυσαυγίτες; Αναρχικοί; Σύγχυση στην ατμόσφαιρα.
*
Ακούγεται ένας κρότος δυνατός. Προς στιγμή θέλω να τρέξω στην πλατεία, να δω τι ακριβώς συνέβη. Με το που κάνω δυο βήματα αλλάζω γνώμη. Μια ομάδα ματ αρχίζει να τρέχει μπροστά μου. Οι άνδρες βγάζουν τις φωνούλες που συνηθίζουν όταν τρέχουν : «αρρργκ», «ουουουγκ» και άλλα τέτοια, που δένουν θαυμάσια με τον ήχο της μπότας στην άσφαλτο. Πετυχαίνουν το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα σε έναν τουλάχιστον διαδηλωτή : εμένα. Χέζομαι και η διάθεση να διαλευκάνω τι συνέβη εξατμίζεται αυτοστιγμεί.
*
Ρωτάω έναν αστυνομικό ( όχι των ματ, βλάκα ) : «με συγχωρείτε μπορώ να μπω από εδώ στο μετρό;». «Όχι κύριε» μου απαντά ευγενέστατα. «Δεν είναι ασφαλές». Παίρνω λοιπόν το δρόμο για την Κοραή, ενώ τα μάτια μου έχουν αρχίσει να τσούζουν. Οι εργάτες του δήμου συνεχίζουν να μαζεύουν τα χαρτάκια.
*
Λίγο αργότερα, βγαίνοντας απ το μετρό, συναντάω τη Βέρα. Έχω καιρό να τη δω και ανταλλάσσουμε δυο κουβέντες. «Δεν ξαναπάω σε διαδήλωση» της λέω, πριν πάρει ο καθένας το δρόμο του.
*
*
Τα κατάφερα πάλι κι άργησα. Η διαδήλωση έχει φτάσει στο Σύνταγμα. Κι εγώ έχω μόλις βγει απ το μετρό στην Ομόνοια. Πιλαλάω στη Σταδίου μήπως και προλάβω τίποτα. Η κυκλοφορία έχει διακοπεί. Χιλιάδες μικρά, μαυρόασπρα, χαρτάκια πεταμένα.
Γράφουν στα ελληνικά και τα αλβανικά ότι οι εργάτες δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα μεταξύ τους, μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι κτλ. Τα περισσότερα υπογράφονται με το Α μέσα σε κύκλο. Οι εργάτες του δήμου εχουν ήδη αρχίσει να τα μαζεύουν. Τόσα λεφτά, τόσο μελάνι, για να λερώσεις τους δρόμους για μισή ώρα.
*
Προσπερνάω τα φρεσκογραμμένα συνθήματα στους φρεσκοβαμμένους τοίχους και κολώνες. Συναντάω μια μικρή ομάδα ματ, σε παράταξη, που κατεβαίνει προς Ομόνοια. Φοβάμαι να τους περιεργαστώ. Μικρή στάση στη βιτρίνα του Κάουφμαν και μετά πάλι πιλάλα. Στο ύψος του Galaxy, διαπιστώνω ότι η πορεία έχει πάρει την κατιούσα. Επιστρέφει, από την Πανεπιστημίου, στην Ομόνοια.
*
Μπαίνω κι εγώ μέσα της κι αισθάνομαι φίνα. Το σχήμα που επαναλαμβάνεται κατά μήκος της πορείας γνωστό : κάποιος με ντουντούκα πρώτος, περπατάει ανάποδα. Ύστερα το πανό και μετά, αραιά, διαδηλωτές. Προσπερνάω το ΚΚΕ ( μ-λ ), την τετάρτη διεθνή, το κοινωνικό φόρουμ, την πρωτοβουλία οικοδόμων, βλέπω διάσπαρτες σημαίες του δικτύου. Σ' ένα μπλοκ ένας παίζει άρυθμα τύμπανο. Συνασπισμό αυτοτελή δεν βλέπω. Το μόνο σύνθημα που θυμάμαι είναι εκείνο που ζητά να απελαθεί ο Ψωμιάδης. Δεν αισθάνομαι την ανάγκη ν' ανοίξω το στόμα μου.
*
Στο ύψος του Μετρόπολις φτάνω, μου φαίνεται, στην κορφή της πορείας. Μια ομάδα διαδηλωτών μεγαλύτερης ηλικίας από τον μέσο όρο που έχω δει ως τώρα. Φαίνεται ότι συναντούν αστυνομικούς, γιατί ξεκινούν να φωνάζουν «μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι». Το σύνθημα αρχίζει βροντερά και καταλήγει σε ψίθυρο. Αστείο. Μπροστά τους ένα μικρό όχημα με ντουντούκα στην οροφή. Ακολουθεί το απαραίτητο μεγάλο πανό. Δεν διακρίνω τι γράφει, έτσι που βρίσκομαι πίσω του. Η πορεία κοντοστέκεται. Ή δεν βρίσκομαι στην κορυφή της ή κάποιοι έχουν φτάσει στην Ομόνοια πριν από μας. Χρυσαυγίτες; Αναρχικοί; Σύγχυση στην ατμόσφαιρα.
*
Ακούγεται ένας κρότος δυνατός. Προς στιγμή θέλω να τρέξω στην πλατεία, να δω τι ακριβώς συνέβη. Με το που κάνω δυο βήματα αλλάζω γνώμη. Μια ομάδα ματ αρχίζει να τρέχει μπροστά μου. Οι άνδρες βγάζουν τις φωνούλες που συνηθίζουν όταν τρέχουν : «αρρργκ», «ουουουγκ» και άλλα τέτοια, που δένουν θαυμάσια με τον ήχο της μπότας στην άσφαλτο. Πετυχαίνουν το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα σε έναν τουλάχιστον διαδηλωτή : εμένα. Χέζομαι και η διάθεση να διαλευκάνω τι συνέβη εξατμίζεται αυτοστιγμεί.
*
Ρωτάω έναν αστυνομικό ( όχι των ματ, βλάκα ) : «με συγχωρείτε μπορώ να μπω από εδώ στο μετρό;». «Όχι κύριε» μου απαντά ευγενέστατα. «Δεν είναι ασφαλές». Παίρνω λοιπόν το δρόμο για την Κοραή, ενώ τα μάτια μου έχουν αρχίσει να τσούζουν. Οι εργάτες του δήμου συνεχίζουν να μαζεύουν τα χαρτάκια.
*
Λίγο αργότερα, βγαίνοντας απ το μετρό, συναντάω τη Βέρα. Έχω καιρό να τη δω και ανταλλάσσουμε δυο κουβέντες. «Δεν ξαναπάω σε διαδήλωση» της λέω, πριν πάρει ο καθένας το δρόμο του.
*
Comments:
Ένα μικρό τεστάκι για να δω τι γίνεται.
*
Να κι ένα άσχετο τσιτάτο του Παναγιώτη Κονδύλη ( δημοσιεύεται στην Νέα Εστία τεύχος 1769 ), για σένα που μπήκες άδικα εδώ μέσα:
"Τα αισθήματα δεν είναι πολύ διαφορετικά ανάμεσα στα ζώα και τους ανθρώπους ή ανάμεσα σε ανθρώπους και ανθρώπους. Εκείνο που τους προσδίδει "βάθος" και τα διαφορίζει {εκλεπτύνει) είναι η νοημοσύνη -και αυτή είναι προνόμιο του ανθρώπου απέναντι στα ζώα και προνόμιο μερικών ανθρώπων απέναντι σε άλλους. Τίποτα δεν γίνεται άμεσα αισθητό παρά μόνο διαμέσου μιας νοητικής πράξης. Ακριβώς καθώς η νόηση φέρνει στη συνείδηση ένα αίσθημα το κάνει περίπλοκο, δηλαδή το ερμηνεύει και το εμπλουτίζει συνειρμικά κτλ, δηλαδή με όλα τα δικά της μέσα."
Δημοσίευση σχολίου
*
Να κι ένα άσχετο τσιτάτο του Παναγιώτη Κονδύλη ( δημοσιεύεται στην Νέα Εστία τεύχος 1769 ), για σένα που μπήκες άδικα εδώ μέσα:
"Τα αισθήματα δεν είναι πολύ διαφορετικά ανάμεσα στα ζώα και τους ανθρώπους ή ανάμεσα σε ανθρώπους και ανθρώπους. Εκείνο που τους προσδίδει "βάθος" και τα διαφορίζει {εκλεπτύνει) είναι η νοημοσύνη -και αυτή είναι προνόμιο του ανθρώπου απέναντι στα ζώα και προνόμιο μερικών ανθρώπων απέναντι σε άλλους. Τίποτα δεν γίνεται άμεσα αισθητό παρά μόνο διαμέσου μιας νοητικής πράξης. Ακριβώς καθώς η νόηση φέρνει στη συνείδηση ένα αίσθημα το κάνει περίπλοκο, δηλαδή το ερμηνεύει και το εμπλουτίζει συνειρμικά κτλ, δηλαδή με όλα τα δικά της μέσα."
