14.9.04
Ανάγνωση της πόλης. ( Βακαλόπουλος Ι )
| -Θα ήθελα να μένω στην οδό Αυτοκρατόρων Αγγέλων, είπε η γιαγιά. Είναι ένας δρόμος ανηφορικός και πολύ μικρός, που μπορεί να σε εμπνεύσει, αν και οι Άγγελοι ήταν σκοτεινοί αυτοκράτορες, ίσως γιατί κουβαλούσαν το βάρος του επιθέτου τους.
-Γιατί όλοι οι Βυζαντινοί μαζεύτηκαν στα Εξάρχεια; ρώτησε ο Σήφης. -Που αλλού να πάνε; είπα. Τα Εξάρχεια δεν είναι η συνοικία που βλέπουμε, έχει κρυμμένα τα ατού στο μανίκι. Και τα ονόματα των δρόμων είναι πολύ πετυχημένα, ξαφνικά διαπιστώνεις ότι η Τσιμισκή είναι στυγνή και μονοκόμματη, ενώ η Βουλγαροκτόνου διαθέτει τη γλύκα της υπερηφάνειας. Καθόλου παράξενο που στη Βουλγαροκτόνου μαζεύτηκαν οι ταβέρνες και τα μπαρ. Απ’ την άλλη, οι Βυζαντινοί κατέφυγαν στα Εξάρχεια γιατί, όταν κινδυνεύουν, ανηφορίζουν γρήγορα προς το Στρέφη και το Λυκαβηττό, καβαλάνε τα σύννεφα και γίνονται καπνός. Διάλεξαν τους κάθετους δρόμους, αυτούς που αγγίζουν τους λόφους, κι άφησαν τους παράλληλους στους ήρωες του ’21. Αυτό είναι τα Εξάρχεια, μια αδύνατη συνάντηση, μια ουτοπία που αξίζει όμως να επιχειρείται κάθε τόσο, έτσι για να βλέπουμε τι γίνεται. -Οι αρχαίοι διάλεξαν όμως τους συγκοινωνιακούς κόμβους, όλοι αυτοί οι γιατροί, ο Ιπποκράτης, ο Ασκληπιός, παρατήρησε ο Σήφης. -Αυτό είναι ενδιαφέρον, είπε η γιαγιά. Οι αρχαίοι Έλληνες προσπάθησαν να εξασφαλίσουν την κυκλοφορία οριζοντίως και το έκαναν με τον καλύτερο τρόπο, ακόμα και τώρα κατάλαβαν ότι πρέπει να συνδέεται κάπως η Ομόνοια με την Αλεξάνδρας για να αποφευχθεί ο χαμός. Οι Βυζαντινοί ανέπτυξαν μια κάθετη σχέση με τα πράγματα, δείτε πως κατηφορίζουν οι Κομνηνοί και χάνονται, διαλύονται μέσα στον κόσμο. Το ’21 – όλοι αυτοί οι πολεμικοί ήρωες – προχωρεί παράλληλα με τους αρχαίους και διασταυρώνεται με τους Βυζαντινούς φευγαλέα, σαν να ντρέπεται λίγο, αδύνατον όμως να τους αποφύγει. Ένας χάρτης των Εξαρχείων θα ήταν το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο, γιατί δεν θα έπρεπε να απεικονίζει δρόμους αλλά ιστορικά προσδιορισμένες ψυχικές διαθέσεις. -Ζείτε σε μια τυχερή συνοικία, είπε η Αγγελική. Αναρωτιέμαι όμως γιατί ο Σκουφάς και μερικοί άλλοι έσπασαν τους παραλληλισμούς και διάλεξαν το κάθετο στοιχείο. -Κανείς δεν θεωρεί ότι ο Σκουφάς ανήκει στα Εξάρχεια, είπε ο Σήφης. Τα Εξάρχεια είναι από τη μια η Ιουστινιανού, ένας αθόρυβος δρόμος με μεγάλο έργο, κι απ’ την άλλη η Μαυρομιχάλη, ένας ατελείωτος δρόμος με σκοτεινές ηρωικές προθέσεις. Ανάμεσα στα δύο πρέπει να διαλέξει κανείς. -Οι Άγγελοι είναι ακόμα πιο αθόρυβοι, είπε η γιαγιά. Ο πρώτος βρέθηκε στο θρόνο τυχαία και ο δεύτερος έχασε την Κωνσταντινούπολη απ’ τους Λατίνους. Τώρα ζουν όλοι μαζί σ’ αυτόν τον μικρό δρόμο και προσπαθούν να ξεχάσουν ή μάλλον να θυμούνται μόνο ότι σ’ αυτούς έλαχε η στιγμή της μεγάλης αδυναμίας. Γι αυτό πρέπει να ζει κανείς σ’ αυτόν τον δρόμο, για να κυλάει η ζωή ταπεινά και μαζεμένα. -Με πιάνει τρόμος και μόνο που σκέφτομαι ότι θα μπορούσα να ζω έτσι, είπε ο Μάκης. -Είσαι νέο παιδί, είπε η γιαγιά, όταν μεγαλώσεις λίγο θα πιάσεις και συ ψιλή κουβέντα με τους αγγέλους. |
Ένας πολυπρόσωπος μονόλογος, απόσπασμα από το βιβλίο του Χρήστου Βακαλόπουλου (+1993 ) «οι Πτυχιούχοι». Εκδόσεις Εστία, 1996. Ο Βακαλόπουλος έπινε το ποτό του στον «Ένοικο», στην οδό Καλλιδρομίου, στη σκιά του λόφου Στρέφη. Τον συμπάθησα όταν διάβασα την προμετωπίδα του πρώτου του βιβλίου ( «υπόθεση μπεστ σέλλερ» ) : «ο αναγνώστης μπορεί αντί να διαβάσει αυτό το βιβλίο να ακούσει οποιοδήποτε δίσκο του Μπομπ Ντύλαν ή των Κινκς και να δει οποιαδήποτε ταινία του Νίκολας Ραίη, του Ζαν Ρενουάρ ή του Φριτς Λανγκ. Εγώ δεν έχω καμία αντίρρηση». Μου τον θύμισε ( χωρίς να αναφέρεται σ’ αυτόν ) μια καταχώριση ( παλιά ) στο ombion ( καλά κρυμμένο μυστικό του διαδικτύου αυτό το κυπριακό μπλογκ ).
Comments:
Δημοσίευση σχολίου
