15.12.04
Σωστά.
Ο Σαββόπουλος θεωρώ ότι είναι ανώτερος κι από τον Χατζιδάκι κι από τον Θεοδωράκη. Είναι ανώτερος σε όλα τα επίπεδα, πως να το κάνουμε δηλαδή, τη μουσική, το στίχο. Πολλοί όμως εδώ στην Ελλάδα αν αναφερθείς σε αυτούς τους δύο μειονεκτικά και δεν τους βάλεις στην κορυφή, σηκώνουν επανάσταση. Ο Σαββόπουλος για εμένα είναι ένα βήμα μπροστά απ' όλους γιατί πειραματίστηκε όσο κανείς άλλος. Και στον πειραματισμό δεν υπάρχουν όρια.
Τάδε έφη Θανάσης Παπακωνσταντίνου- μεταξύ άλλων- σε συνέντευξη που έδωσε στον Κ. Τσάβαλο και την Χρ. Φινέ. Η συνέντευξη δημοσιεύεται στο πρώτο τεύχος του περιοδικού Sonik.
Comments:
Κι ο Φλωρινιώτης πειραματίστηκε και ακόμα πειραματίζεται ο άνθρωπος, το ίδιο κι ο Καρβέλας. Τι να λέει αυτό; (Και δεν είμαι απ' αυτούς που βάζουν στην κορυφή τον Χατζιδάκη και τον Θεοδωράκη.)
# posted by 
: 16/12/04 10:22 μ.μ.
: 16/12/04 10:22 μ.μ.
Αυτό που είπε ο Θανάσης είναι πως ο Νιόνιος πειραματίστηκε περισσότερο από τον Χατζιδάκι και τον Θεοδωράκη. Υποθέτω και από τον Φλωρινιώτη...
Για τον Καρβέλα, δεν το συζητώ. Τραγικά στάσιμος και βαρετός τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια... ;)
Για τον Καρβέλα, δεν το συζητώ. Τραγικά στάσιμος και βαρετός τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια... ;)
Σε ένα σεμνό και συγκινητικό σημείωμά σου αγαπητέ varometre, που επιγράφεται «η εκδίκηση της γυφτιάς», αναλύεις τις μουσικές σου προτιμήσεις, πράγματα που σε καθόρισαν. Σέβομαι απόλυτα τις επιλογές σου, καθώς μιλάς με αγάπη για ανθρώπους που δεν ήταν ακριβώς mainstream, άνθρωποι αλλά και συνθήκες αυθεντικές, που δεν σηκώνανε το δήθεν. Μέχρι εδώ πολύ καλά.
Το πρόβλημα συνήθως εμφανίζεται όταν κάποιος αρχίσει να περιγράφει τι δεν του αρέσει. Ακριβώς επειδή αναπόφευκτα η άποψή του πέφτει σαν πέτρα πάνω σ’ εκείνους που ενδέχεται να σπατάλησαν ώρες, ημέρες ή και χρόνια, βουτηγμένοι σε έναν κόσμο αισθημάτων που μόνο η μουσική δημιουργεί. Αναφέρομαι φυσικά στον Σαββόπουλο και τη σχέση μου μαζί του.
Ξεκίνησα να γράφω τι πνευματικό κεφάλαιο αποτελεί αυτός ο άνθρωπος για τη χώρα και για τον καθένα μας προσωπικά, όταν συνειδητοποίησα το μάταιο του πράγματος. Αφενός γιατί ο άλλος χρειάστηκε 500 μεγάλες σελίδες (Δημήτρης Καράμπελας: Δ.Σαββόπουλος -ποιητική, παράδοση, πνεύμα, εκδόσεις Μεταίχμιο) και αφετέρου γιατί τα πράγματα αποκαλύπτονται μόνο στη σχέση μας μαζί τους, στην αγάπη. Αλλιώς είναι σκέτοι διδακτισμοί και ξερές περιγραφές.
Χρειάζονται βέβαια κάποιες διευκρινίσεις. Κυρίως ως προς τον τρόπο που η ίδια η τέχνη μας απευθύνεται, ώστε να αποφύγουμε τις συγχύσεις και να μη ζητάμε-για παράδειγμα- από τον Χατζιδάκι να μας μερακλώσει ή από τους Dead Cennedys να μας τονώσουν τη θρησκευτικότητα.
Όμως βασικό είναι το βλέμμα. Δεν είναι δεδομένο ότι ο Παρθενώνας είναι για εμάς αριστούργημα. Ενδέχεται να μην έχουμε ανέβει και ποτέ στο βράχο. Καταλαβαίνουμε όμως ότι μπορεί να μας αποκαλυφθεί κάποτε η δύναμή του, όπως έγινε μέχρι τώρα με τόσα άλλα πράγματα στη ζωή μας.
Αν υποψιάζεσαι ότι κάτι σημαντικό παίζεται με τον Σαββόπουλο (τι διάολο, 40 χρόνια τώρα, έχει στήσει την εθνική μας τοιχογραφία, κάπου θα βρεις τον εαυτό σου) άφησε ένα ενδεχόμενο, σε ανύποπτο χρόνο να σε εκπλήξει η δημιουργία μιας (νέας;) σχέσης. Προσωπικά δεν μπορώ να καταλάβω πώς ένας ευαίσθητος άνθρωπος, με μητρική γλώσσα την ελληνική, και ροκ καταβολές (με την ευρεία έννοια), μπορεί να μείνει ασυγκίνητος απέναντι στη στιχουργική του, την ανατρεπτική του διάθεση και τα υπέροχα τραγούδια. Μιλάω για τον Σαββόπουλο ως το 1985, γιατί έκτοτε προσπάθησε αρκετά, κυρίως με τη δημόσια εικόνα του, να μας ξενερώσει, με τις διαρκείς παλινωδίες του. Όμως οι δίσκοι του Περιβόλι του τρελού, Μπάλλος, Βρώμικο Ψωμί, Δέκα χρόνια κομμάτια, Αχαρνής, είναι κτήμα μας ες αεί.
Προσωπικά, σοκάρομαι με την έκφραση «δεν μ’ αρέσει ο Σαββόπουλος». Δεν την καταλαβαίνω, δεν μπορώ να την ερμηνεύσω. Να μου πει κάποιος δηλαδή ότι άκουσε την «Άννα» ή το «Ζεϊμπέκικο» και σήκωσε τους ώμους του αδιάφορα. Μυστήριο!
Το πρόβλημα συνήθως εμφανίζεται όταν κάποιος αρχίσει να περιγράφει τι δεν του αρέσει. Ακριβώς επειδή αναπόφευκτα η άποψή του πέφτει σαν πέτρα πάνω σ’ εκείνους που ενδέχεται να σπατάλησαν ώρες, ημέρες ή και χρόνια, βουτηγμένοι σε έναν κόσμο αισθημάτων που μόνο η μουσική δημιουργεί. Αναφέρομαι φυσικά στον Σαββόπουλο και τη σχέση μου μαζί του.
Ξεκίνησα να γράφω τι πνευματικό κεφάλαιο αποτελεί αυτός ο άνθρωπος για τη χώρα και για τον καθένα μας προσωπικά, όταν συνειδητοποίησα το μάταιο του πράγματος. Αφενός γιατί ο άλλος χρειάστηκε 500 μεγάλες σελίδες (Δημήτρης Καράμπελας: Δ.Σαββόπουλος -ποιητική, παράδοση, πνεύμα, εκδόσεις Μεταίχμιο) και αφετέρου γιατί τα πράγματα αποκαλύπτονται μόνο στη σχέση μας μαζί τους, στην αγάπη. Αλλιώς είναι σκέτοι διδακτισμοί και ξερές περιγραφές.
Χρειάζονται βέβαια κάποιες διευκρινίσεις. Κυρίως ως προς τον τρόπο που η ίδια η τέχνη μας απευθύνεται, ώστε να αποφύγουμε τις συγχύσεις και να μη ζητάμε-για παράδειγμα- από τον Χατζιδάκι να μας μερακλώσει ή από τους Dead Cennedys να μας τονώσουν τη θρησκευτικότητα.
Όμως βασικό είναι το βλέμμα. Δεν είναι δεδομένο ότι ο Παρθενώνας είναι για εμάς αριστούργημα. Ενδέχεται να μην έχουμε ανέβει και ποτέ στο βράχο. Καταλαβαίνουμε όμως ότι μπορεί να μας αποκαλυφθεί κάποτε η δύναμή του, όπως έγινε μέχρι τώρα με τόσα άλλα πράγματα στη ζωή μας.
Αν υποψιάζεσαι ότι κάτι σημαντικό παίζεται με τον Σαββόπουλο (τι διάολο, 40 χρόνια τώρα, έχει στήσει την εθνική μας τοιχογραφία, κάπου θα βρεις τον εαυτό σου) άφησε ένα ενδεχόμενο, σε ανύποπτο χρόνο να σε εκπλήξει η δημιουργία μιας (νέας;) σχέσης. Προσωπικά δεν μπορώ να καταλάβω πώς ένας ευαίσθητος άνθρωπος, με μητρική γλώσσα την ελληνική, και ροκ καταβολές (με την ευρεία έννοια), μπορεί να μείνει ασυγκίνητος απέναντι στη στιχουργική του, την ανατρεπτική του διάθεση και τα υπέροχα τραγούδια. Μιλάω για τον Σαββόπουλο ως το 1985, γιατί έκτοτε προσπάθησε αρκετά, κυρίως με τη δημόσια εικόνα του, να μας ξενερώσει, με τις διαρκείς παλινωδίες του. Όμως οι δίσκοι του Περιβόλι του τρελού, Μπάλλος, Βρώμικο Ψωμί, Δέκα χρόνια κομμάτια, Αχαρνής, είναι κτήμα μας ες αεί.
Προσωπικά, σοκάρομαι με την έκφραση «δεν μ’ αρέσει ο Σαββόπουλος». Δεν την καταλαβαίνω, δεν μπορώ να την ερμηνεύσω. Να μου πει κάποιος δηλαδή ότι άκουσε την «Άννα» ή το «Ζεϊμπέκικο» και σήκωσε τους ώμους του αδιάφορα. Μυστήριο!
Μια χαρά και αναλυτικά τα εξήγησες, αγαπητέ thas.
Μία μόνο (μικρή) αντίρρηση έχω:
"Μιλάω για τον Σαββόπουλο ως το 1985, γιατί έκτοτε προσπάθησε αρκετά, κυρίως με τη δημόσια εικόνα του, να μας ξενερώσει, με τις διαρκείς παλινωδίες του."
Ο Σαββόπουλος ήταν και εξακολουθεί να είναι ο παραμορφωτικός μας καθρέφτης. Η μαγεία της δημιουργίας του οφείλεται στο ότι άνθρωποι έβλεπαν αυτά που ζούσαν, έστω από μιαν άλλη, πιο πλάγια και πιο περίεργη σκοπιά. Η διαχρονικότητα των τραγουδιών ήταν ένα στοιχείο που ήρθε αργότερα και ήταν ουσιαστικά καρπός της συνθετικής και στιχουργικής του ικανότητας.
Η σημασία του Νιόνιου όμως πλέον, αφού δε σκοπεύει να ξαναγράψει, είναι στο βίο του και στις συμβουλές του. Όλα έχουν λόγο, ακόμα κι αν δεν μπορούμε να τον δούμε κατ' ευθείαν. Οι παλινωδίες δεν οφείλονται μόνο σ' αυτόν αλλά και σ' εμάς.
Όπως έγραψες κι εσύ: "άφησε ένα ενδεχόμενο"... :)
Μία μόνο (μικρή) αντίρρηση έχω:
"Μιλάω για τον Σαββόπουλο ως το 1985, γιατί έκτοτε προσπάθησε αρκετά, κυρίως με τη δημόσια εικόνα του, να μας ξενερώσει, με τις διαρκείς παλινωδίες του."
Ο Σαββόπουλος ήταν και εξακολουθεί να είναι ο παραμορφωτικός μας καθρέφτης. Η μαγεία της δημιουργίας του οφείλεται στο ότι άνθρωποι έβλεπαν αυτά που ζούσαν, έστω από μιαν άλλη, πιο πλάγια και πιο περίεργη σκοπιά. Η διαχρονικότητα των τραγουδιών ήταν ένα στοιχείο που ήρθε αργότερα και ήταν ουσιαστικά καρπός της συνθετικής και στιχουργικής του ικανότητας.
Η σημασία του Νιόνιου όμως πλέον, αφού δε σκοπεύει να ξαναγράψει, είναι στο βίο του και στις συμβουλές του. Όλα έχουν λόγο, ακόμα κι αν δεν μπορούμε να τον δούμε κατ' ευθείαν. Οι παλινωδίες δεν οφείλονται μόνο σ' αυτόν αλλά και σ' εμάς.
Όπως έγραψες κι εσύ: "άφησε ένα ενδεχόμενο"... :)
Αγαπητέ thas,
Καταρχάς έχει δίκιο περί της δυσκολίας περιγραφής του "δεν".
Με την τέχνη συμβαίνει ένα περίεργο πράμα... Υπάρχει κάτι ανεξήγητο, το οποίο συνοδεύει κάθε δημιουργία (και κατά συνέπεια κάθε δημιουργό) και είτε σε απωθεί, είτε σε ελκύει, είτε σε αφήνει αδιάφορο. Οι απατεώνες της ανθρώπινης ματαιοδοξίας (αστρολόγοι, σαϊεντολόγοι, φενγκ-σουικοί κλπ) θα το χαρακτήριζαν ως "αρνητική ή θετική ενέργεια" ή "αύρα" και λοιπές μαλακίες. Εγώ επειδή δεν ανήκω σ' αυτούς και παραμένω οπαδός του καταραμένου υλισμού, φέροντας συνάμα και την ιδιότητα του άσχετου, θα το ονόμαζα Θανάση, Βαγγέλη ή καλύτερα Μαρία που λέει κι ο Χατζηχρήστος στο "Μακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες".
Με το φτωχό μου το μυαλό προσπάθησα πολλάκις να τεκμηριώσω την παρορμητική αποστροφή μου προς τον Σαββόπουλο. Αν συνυπολογίσεις ότι δεν είμαι καθόλου αντικειμενικός και σαν άνθρωπος έχω ένα σωρό κολλήματα, μάλλον δεν τα έχω καταφέρει. Τελικά είναι η... Μαρία του Σαββόπουλου που δεν μ' αρέσει. Θεωρώ ότι η στιχουργική, η ανατρεπτική διάθεση κι πειραματισμός δεν είναι αρκετά.
Έχω σχεδόν όλους τους δίσκους του Σαββόπουλου κι όμως σε τόσα χιλιόμετρα αυλάκι από βινύλιο την Μαρία δεν την ανακάλυψα. Ίσως ο Νιόνιος να προσπαθεί πολύ. Ίσως να 'ναι αυτό. Ίσως μου αρέσει η Μαριά του Σιδηρόπουλου και του Mercury που είναι πιο ξέκωλη. Δεν ξέρω... Όπως και να έχει, η Μαρία είναι του καθένα και δύσκολα μπορεί να γίνει κατανοητή από τους άλλους. Καλό είναι κάπου κάποτε ο καθένας να την βρει και χαίρομαι που εσύ και ο kouk την βρήκατε στον Σαββόπουλο.
varometro
Υ.Γ. Και τι σημαίνει ο όρος "ευρεία έννοια" δίπλα στο Ροκ; Δεν υπάρχει τέτοιο πράμα, όπως δεν υπάρχει και ρεμπέτικο με την ευρεία έννοια. Το ροκ, όπως και το ρεμπέτικο, είναι κάτι μονοσήμαντο και πολύ συγκεκριμένο στο οποίο ο Νιόνιος δεν μπορεί να καταταχθεί (κι αυτό δεν του καταλογίζω ως αρνητικό).
Καταρχάς έχει δίκιο περί της δυσκολίας περιγραφής του "δεν".
Με την τέχνη συμβαίνει ένα περίεργο πράμα... Υπάρχει κάτι ανεξήγητο, το οποίο συνοδεύει κάθε δημιουργία (και κατά συνέπεια κάθε δημιουργό) και είτε σε απωθεί, είτε σε ελκύει, είτε σε αφήνει αδιάφορο. Οι απατεώνες της ανθρώπινης ματαιοδοξίας (αστρολόγοι, σαϊεντολόγοι, φενγκ-σουικοί κλπ) θα το χαρακτήριζαν ως "αρνητική ή θετική ενέργεια" ή "αύρα" και λοιπές μαλακίες. Εγώ επειδή δεν ανήκω σ' αυτούς και παραμένω οπαδός του καταραμένου υλισμού, φέροντας συνάμα και την ιδιότητα του άσχετου, θα το ονόμαζα Θανάση, Βαγγέλη ή καλύτερα Μαρία που λέει κι ο Χατζηχρήστος στο "Μακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες".
Με το φτωχό μου το μυαλό προσπάθησα πολλάκις να τεκμηριώσω την παρορμητική αποστροφή μου προς τον Σαββόπουλο. Αν συνυπολογίσεις ότι δεν είμαι καθόλου αντικειμενικός και σαν άνθρωπος έχω ένα σωρό κολλήματα, μάλλον δεν τα έχω καταφέρει. Τελικά είναι η... Μαρία του Σαββόπουλου που δεν μ' αρέσει. Θεωρώ ότι η στιχουργική, η ανατρεπτική διάθεση κι πειραματισμός δεν είναι αρκετά.
Έχω σχεδόν όλους τους δίσκους του Σαββόπουλου κι όμως σε τόσα χιλιόμετρα αυλάκι από βινύλιο την Μαρία δεν την ανακάλυψα. Ίσως ο Νιόνιος να προσπαθεί πολύ. Ίσως να 'ναι αυτό. Ίσως μου αρέσει η Μαριά του Σιδηρόπουλου και του Mercury που είναι πιο ξέκωλη. Δεν ξέρω... Όπως και να έχει, η Μαρία είναι του καθένα και δύσκολα μπορεί να γίνει κατανοητή από τους άλλους. Καλό είναι κάπου κάποτε ο καθένας να την βρει και χαίρομαι που εσύ και ο kouk την βρήκατε στον Σαββόπουλο.
varometro
Υ.Γ. Και τι σημαίνει ο όρος "ευρεία έννοια" δίπλα στο Ροκ; Δεν υπάρχει τέτοιο πράμα, όπως δεν υπάρχει και ρεμπέτικο με την ευρεία έννοια. Το ροκ, όπως και το ρεμπέτικο, είναι κάτι μονοσήμαντο και πολύ συγκεκριμένο στο οποίο ο Νιόνιος δεν μπορεί να καταταχθεί (κι αυτό δεν του καταλογίζω ως αρνητικό).
# posted by : 17/12/04 6:33 μ.μ.
: 17/12/04 6:33 μ.μ.
Έχεις δίκιο. Μαλακία έκφραση χρησιμοποίησα. "Με την ευρεία έννοια", "με την καλή έννοια". Αίσχος.
Όχι όμως και το "ροκ" απλό και μονοσήμαντο! Το ακριβώς αντίθετο!
Δημοσίευση σχολίου
Όχι όμως και το "ροκ" απλό και μονοσήμαντο! Το ακριβώς αντίθετο!
