29.12.04
Όφουου!
Θα σκάσω. Τα σταμάτησα όλα για να φάω.
*
Να αντιπροσώπευε τουλάχιστον, αυτό που εξέχει στη βάση του θώρακα, συμπυκνωμένα γέλια και τραγούδια. Να έσπαγα, με το κρασάκι, το σκληρό κέλυφος του ψυχισμού μου και ν’ ανοιγόμουν στις γυναίκες (σ’ όσες με ενδιαφέρουν) κι ας έσπαγα τα μούτρα μου. Να μην έτρωγα απλά το μοσχαράκι, το χοιρινό και τα πιλάφια, τους κουραμπιέδες και τα μελομακάρονα ή το σουφλέ σοκολάτας αλλά, μέσω αυτών, τους ίδιους τους φίλους και τις φίλες μου, μετατρέποντας τους δια παντός σε σωτήριο λίπος. Να βρισκόμουν, λέει, έτσι πάντα μαζί τους, εξ αιτίας των κοινών μας γευμάτων.
*
Αμ δε!
*
Λέγανε οι καλόγεροι: «ηρώτησεν τις τον αββάν Βιαρέ, λέγων τι ποιήσω ίνα σωθώ; και λέγει αυτώ· ύπαγε ποίησον την κοιλίαν σου μικράν [...] ». Συμβουλή κατευθείαν από τον τέταρτο αιώνα. Πώς όμως να την ακούσω εγώ στον εικοστό πρώτο; Πού όταν βλέπω ανορεξικά μοντέλα, θέλω να πεθάνω απ’ το πολύ φαγητό; Πού, με το που θα δω γυναίκα (ή άντρα) τέλεια αδύνατη και σφιγμένη, θα σκεφτώ με αηδία την υστερική εγκράτεια, τον ψυχαναγκασμό των γυμναστηρίων, που χρησιμοποίησε προκειμένου να μείνει ευχαριστημένη με το σώμα της; Ποιος θα έλεγε ό,τι, αυτό που ήταν κάποτε «αρετή», σήμερα εκφράζει τέλεια την «αμαρτία» της ματαιοδοξίας;
*
Τι είναι όμως το φαΐ; Το πολύ φαΐ; Μια απόπειρα να αποκομίσεις άμεση ευχαρίστηση καθ όλην τη διάρκεια της ημέρας. Κάτι σαν «ένα στα γρήγορα», που καμιά κοινωνική σύμβαση δε σ’ εμποδίζει να το κάνεις ανά πάσα στιγμή. Μια άμεση διοχέτευση της ερωτικής διάθεσης, της λίμπιντο όπως θα έλεγε ένας ψυχολόγος. Ένα quickie. Η παχυσαρκία, φίλε, είναι το AIDS των αιώνων. Βλέπω χοντρούς και χοντρές και ξέρω ότι στην πραγματικότητα είναι σεξ μασίνς. Κι ας πηγαίνουν κάθε μέρα στην εκκλησία. Ντροπή τους! Και ντροπή μου. Κι έπειτα τόσο σεξ κάνει κακό στην υγεία.
*
Καταλαβαίνεις την αμφίσημη σχέση μου με την τροφή! Τρώω, χαίρομαι και λυπάμαι. Έχω μοδάτες ενοχές. Αυτές οι σκέψεις δεν έχουν θέση στην Αφρική, ας πούμε. Δεν ξέρω κιόλας...
*
Το ιδανικό μου το έχει εκφράσει μια γυναίκα (η Μαργαρίτα Γιουρσενάρ στο Αδριανού απομνημονεύματα): «Η Ελλάδα τα καταφέρνει καλύτερα από μας [τους Ρωμαίους]. Η ρετσίνα της, το καρφωμένο με σουσάμι ψωμί της, τα ψάρια της που τα γυρνάνε στη σχάρα δίπλα στη θάλασσα, άνισα μαυρισμένα από τη φωτιά και νοστιμισμένα δω και κει από ένα σπυρί αλάτι που κρατσανίζει στο μάσημα, ικανοποιούνε ουσιαστικά την όρεξη χωρίς να περιβάλλουνε με υπερβολικές περιπλοκές την πιο απλή από τις χαρές μας. Στην πρώτη τρύπα της Αίγινας ή του Φαλήρου δοκίμασα τόσο φρέσκες τροφές, που παραμένανε θεϊκά καθαρές παρά τα βρώμικα δάχτυλα του παιδιού της ταβέρνας, τόσο φτωχικές αλλά και τόσο επαρκείς που μοιάζουν να συγκρατούν κάτω από την πιο συνοπτική μορφή κάποιο συστατικό αθανασίας. Το κρέας που ψήναμε τα βράδια του κυνηγιού, είχε κι αυτό αυτήν τη σχεδόν ιερή ιδιότητα, μας οδηγούσε πιο μακριά, στης άγριες πηγές των φυλών»
*.
Το φαΐ φίλε μου, κι όχι τ’ αγάλματα ή η φιλοσοφία, έκανε την Ελλάδα κοιτίδα του πολιτισμού!
*
Όφουουού! Θα σκάσω.
*
*
Να αντιπροσώπευε τουλάχιστον, αυτό που εξέχει στη βάση του θώρακα, συμπυκνωμένα γέλια και τραγούδια. Να έσπαγα, με το κρασάκι, το σκληρό κέλυφος του ψυχισμού μου και ν’ ανοιγόμουν στις γυναίκες (σ’ όσες με ενδιαφέρουν) κι ας έσπαγα τα μούτρα μου. Να μην έτρωγα απλά το μοσχαράκι, το χοιρινό και τα πιλάφια, τους κουραμπιέδες και τα μελομακάρονα ή το σουφλέ σοκολάτας αλλά, μέσω αυτών, τους ίδιους τους φίλους και τις φίλες μου, μετατρέποντας τους δια παντός σε σωτήριο λίπος. Να βρισκόμουν, λέει, έτσι πάντα μαζί τους, εξ αιτίας των κοινών μας γευμάτων.
*
Αμ δε!
*
Λέγανε οι καλόγεροι: «ηρώτησεν τις τον αββάν Βιαρέ, λέγων τι ποιήσω ίνα σωθώ; και λέγει αυτώ· ύπαγε ποίησον την κοιλίαν σου μικράν [...] ». Συμβουλή κατευθείαν από τον τέταρτο αιώνα. Πώς όμως να την ακούσω εγώ στον εικοστό πρώτο; Πού όταν βλέπω ανορεξικά μοντέλα, θέλω να πεθάνω απ’ το πολύ φαγητό; Πού, με το που θα δω γυναίκα (ή άντρα) τέλεια αδύνατη και σφιγμένη, θα σκεφτώ με αηδία την υστερική εγκράτεια, τον ψυχαναγκασμό των γυμναστηρίων, που χρησιμοποίησε προκειμένου να μείνει ευχαριστημένη με το σώμα της; Ποιος θα έλεγε ό,τι, αυτό που ήταν κάποτε «αρετή», σήμερα εκφράζει τέλεια την «αμαρτία» της ματαιοδοξίας;
*
Τι είναι όμως το φαΐ; Το πολύ φαΐ; Μια απόπειρα να αποκομίσεις άμεση ευχαρίστηση καθ όλην τη διάρκεια της ημέρας. Κάτι σαν «ένα στα γρήγορα», που καμιά κοινωνική σύμβαση δε σ’ εμποδίζει να το κάνεις ανά πάσα στιγμή. Μια άμεση διοχέτευση της ερωτικής διάθεσης, της λίμπιντο όπως θα έλεγε ένας ψυχολόγος. Ένα quickie. Η παχυσαρκία, φίλε, είναι το AIDS των αιώνων. Βλέπω χοντρούς και χοντρές και ξέρω ότι στην πραγματικότητα είναι σεξ μασίνς. Κι ας πηγαίνουν κάθε μέρα στην εκκλησία. Ντροπή τους! Και ντροπή μου. Κι έπειτα τόσο σεξ κάνει κακό στην υγεία.
*
Καταλαβαίνεις την αμφίσημη σχέση μου με την τροφή! Τρώω, χαίρομαι και λυπάμαι. Έχω μοδάτες ενοχές. Αυτές οι σκέψεις δεν έχουν θέση στην Αφρική, ας πούμε. Δεν ξέρω κιόλας...
*
Το ιδανικό μου το έχει εκφράσει μια γυναίκα (η Μαργαρίτα Γιουρσενάρ στο Αδριανού απομνημονεύματα): «Η Ελλάδα τα καταφέρνει καλύτερα από μας [τους Ρωμαίους]. Η ρετσίνα της, το καρφωμένο με σουσάμι ψωμί της, τα ψάρια της που τα γυρνάνε στη σχάρα δίπλα στη θάλασσα, άνισα μαυρισμένα από τη φωτιά και νοστιμισμένα δω και κει από ένα σπυρί αλάτι που κρατσανίζει στο μάσημα, ικανοποιούνε ουσιαστικά την όρεξη χωρίς να περιβάλλουνε με υπερβολικές περιπλοκές την πιο απλή από τις χαρές μας. Στην πρώτη τρύπα της Αίγινας ή του Φαλήρου δοκίμασα τόσο φρέσκες τροφές, που παραμένανε θεϊκά καθαρές παρά τα βρώμικα δάχτυλα του παιδιού της ταβέρνας, τόσο φτωχικές αλλά και τόσο επαρκείς που μοιάζουν να συγκρατούν κάτω από την πιο συνοπτική μορφή κάποιο συστατικό αθανασίας. Το κρέας που ψήναμε τα βράδια του κυνηγιού, είχε κι αυτό αυτήν τη σχεδόν ιερή ιδιότητα, μας οδηγούσε πιο μακριά, στης άγριες πηγές των φυλών»
*.
Το φαΐ φίλε μου, κι όχι τ’ αγάλματα ή η φιλοσοφία, έκανε την Ελλάδα κοιτίδα του πολιτισμού!
*
Όφουουού! Θα σκάσω.
*
Comments:
Καλέ μου άνθρωπε,
Με βάση τις δικές σας παρατηρήσεις περί σεξ-μασίνς και πολιτισμικής ανωτερότητος, έφτασα στο συμπέρασμα πως είμαι μια Τζέννα Τζέιμσον και ένας Γουίλιαμ Σαιξπήρος στο πακέτο του ενός. Σας ευχαριστώ για την ένεση αυτοεκτίμησης και την εξαιρετική σας γραφή.
Καλό υπόλοιπο...
Δημοσίευση σχολίου
Με βάση τις δικές σας παρατηρήσεις περί σεξ-μασίνς και πολιτισμικής ανωτερότητος, έφτασα στο συμπέρασμα πως είμαι μια Τζέννα Τζέιμσον και ένας Γουίλιαμ Σαιξπήρος στο πακέτο του ενός. Σας ευχαριστώ για την ένεση αυτοεκτίμησης και την εξαιρετική σας γραφή.
Καλό υπόλοιπο...
