aspripetraxexaspri

Είμαι άνθρωπος με λίγα ελαττώματα και πολλά, λένε, προτερήματα (τι σημασία έχει; κατάφεραν τα προτερήματα να με αποτρέψουν από το να πληγώσω - ή να πληγωθώ;). Ευπροσάρμοστος και ανοιχτόμυαλος, διαχέομαι άνετα στο περιβάλλον (και τότε δέχομαι την επίθεση ενός εγώ που αρνείται πεισματικά να χαθεί). Συγκεντρώνομαι εύκολα, μπορώ να κάνω υπομονή (να υπομένω ανθρώπους και καταστάσεις) και προσπαθώ να φέρομαι γλυκά σ’ όσους αναπνέουν δίπλα μου. Καμιά φορά το παρακάνω και εισπράττω την καχυποψία όσων θα αισθανόταν ανετότερα αν έβαζα τις φωνές. Αυτά τα χαρακτηριστικά είναι που με κάνουν να μην μπορώ το «είμαι εθνική Ελλάδος» στο ποδόσφαιρο. Αδυνατώ να υπάρξω στον μεσαίο (ή όποιον άλλο) χώρο στην πολιτική, αφού αντιμετωπίζω εξαγγελίες για υπερβάσεις, συναινέσεις και εκσυγχρονισμούς με τόση κατανόηση που μοιάζει τελικά με αδιαφορία.

Με βάση τον χαρακτήρα μου, και με ομοιοπαθητική διάθεση, την καταβρίσκω να συναναστρέφομαι, να συνομιλώ, και να υποδύομαι, σπανίως, τον θυμωμένο με κάθε λογής ακραίους: βασιλικούς, χουντικούς, σταλινικούς, τροτσκιστές, φασίστες, χρυσαυγίτες, αναρχικούς, χουλιγκάνια, σκυλάδες, καρεκλάδες ... Όλον αυτόν τον εσμό της σιγουριάς...

Πριν λίγες μέρες λοιπόν που χάλασε ο καυστήρας του καλοριφέρ και ήρθε ο μάστορας να τον φτιάξει, είδα πως στο βανάκι του είχε πάνω στο ταμπλώ την φωτογραφία της βασιλικής οικογένειας (όλο το Κοκέικο δηλαδή με πλατιά χαμόγελα σε ένα συγκινητικό οικογενειακό ενσταντανέ). Εξαιτίας αυτού πιάσαμε ολόκληρη συζήτηση περί βασιλείας. Δεν θα σταθώ στο τι έλεγε. Κάποιος πιθανόν θα χαρακτήριζε τα επιχειρήματα, τού απλού και χαμηλής μόρφωσης, αλλά κατά τα άλλα εξαιρετικού και ευγενέστατου, αυτού ανθρώπου - ναι, ναι υπάρχει και τέτοια μαστοράντζα - απλοϊκά.

Εγώ προσπάθησα να του εξηγήσω πως δεν θα πρέπει να στεναχωριέται γιατί μπορεί σήμερα να μην είναι στα κουμάντα ο Κοκός, αλλά τι να γίνει; Εμείς οι Έλληνες είμαστε λαός ατελής. Μακάρι να καταλαβαίναμε το συμφέρον μας. Κι έπειτα δεν είναι να πεις ότι μας έλειψαν τα συμπαρομαρτούντα της βασιλείας κυρ Σωτήρη μου. Η κληρονομική μεταβίβαση της εξουσίας, οι “οίκοι", οι τίτλοι ευγενείας, η χλιδή...

Τον είδα να μαζεύεται λίγο, να σκοτεινιάζει, όταν κουβεντιάζοντας για τους γάμους του Παύλου, ήρθε η κουβέντα στην κόρη του και το μέλλον της. Μην ανησυχείς κυρ Σωτήρη του λέω. Κοίτα γύρω σου. Η κοινωνία είναι ανοιχτή. Τι ήταν ο Κόκκαλης πριν γίνει Κόκκαλης; Ένας πρακτοράκος ήταν. Τι ήταν η Αγγελοπούλου; Μια υποψήφια δημοτική σύμβουλος που ήξερε να λιποθυμάει. Τι ήταν ο Μπόμπολας; Άμα ο Ωνάσης; Ο Λάτσης; Δες πόσοι αριστεροί - το ξέρω ότι τους συμπαθείς - εκεί που βρώμαγε ο στόμας τους κάθονται σήμερα πρώτο τραπέζι πίστα. Και τα ρηάλιτυ που βλέπουν οι άνθρωποι αυτό σημαίνουν. Παραμύθια για σταχτοπούτες που έγιναν πριγκηπέσες σε μια νύχτα, σου λέει ο άλλος, όμως ο κόσμος δεν είναι χαζός, ξέρει ότι όλα αυτά, με κάποια υπερβολή βέβαια, εκφράζουν τη δυναμική της εποχής μας. Ας διαχειρίζονται τον πλούτο της χώρας 10-15 οικογένειες. Η πίτα είναι μεγάλη και θα μεγαλώνει διαρκώς. Έχει φαΐ για όλους. Καλά το έλεγε ο μακαρίτης ο Αντρέας: καιρός για νέα τζάκια.

Λοιπόν, κυρ- Σωτήρη, μη στεναχωριέσαι. Είχαμε έναν βασιλιά κάποτε, αλλά σήμερα μπορεί να γίνουμε όλοι βασιλιάδες... Κι η κόρη σου βασίλισσα! Εκεί σταμάτησα, γιατί μου φάνηκε ότι ο κυρ-Σωτήρης άρχισε να με κοιτάει κάπως παράξενα. Σαν ενοχλημένος. Δεν άντεξα όμως να μην του πω, όταν λίγο αργότερα στεκόταν στο κατώφλι της εξώπορτας, κρατώντας τη μαύρη τσάντα με τα εργαλεία του στο χέρι, ένα τελευταίο: «μη στεναχωριέσαι κυρ Σωτήρη μου, μη στεναχωριέσαι…».