10.2.05
Καρλ φον...
...και Μπομπ Ντυ.
Ο Ντύλαν, δεκαεννέα χρονών, διαβάζει:
Ακολουθεί ή πληροφορία ότι μικρός ήθελε να γίνει στρατιωτικός. «Με φανταζόμουν πάντα να πεθαίνω σε μια ηρωική μάχη και όχι στο κρεβάτι μου». Αλλά ο πατέρας του τον αποτρέπει με το εξής, τυπικά αμερικάνικο, επιχείρημα: «Τι, θέλεις να δουλεύεις για την κυβέρνηση; Οι στρατιώτες είναι σαν τις υπηρέτριες, σαν πειραματόζωα. Καλύτερα να πας να δουλέψεις στα ορυχεία». (Άντε τώρα να πει έλληνας μπαμπάς κάτι τέτοιο στο παιδί του...)
Και συνεχίζει αναφέροντας τον πραγματικό, κατά τη γνώμη μου, λόγο που ο μικρούλης Ντύλαν βρήκε τον Κλαούζεβιτς ενδιαφέροντα. Ήταν το γεγονός ότι ενώ αυτός έφτιαχνε συνέχεια συγκροτήματα δεν μπορούσε να κρατήσει τους μουσικούς του. «Όταν έφτιαχνα τα πρώτα μου συγκροτήματα, όλο και κάποιος άλλος τραγουδιστής χωρίς συγκρότημα ερχόταν κι έπαιρνε το δικό μου». Ο μικρός στρατηγός έχανε μονίμως τους δικούς του «καλά εκπαιδευμένους» και «αναντικατάστατους» επαγγελματίες. Γιατί; «Σ’ αυτό που υπερτερούσαν [ οι άλλοι τραγουδιστές ] ήταν ότι είχαν άκρες για συναυλίες, εκεί που βρισκόταν το πραγματικό χρήμα». Ο Κλαούζεβιτς έρχεται να επιβεβαιώσει κάτι που ο Ντύλαν είχε καταλάβει νωρίς: προκειμένου να επιτύχεις έναν στρατηγικό σκοπό ( εν προκειμένω να δημιουργήσεις ) πρέπει να κάνεις μια σειρά από επιμέρους τακτικές κινήσεις. «Έπρεπε να φροντίσω λίγο τις διασυνδέσεις μου. Στο μυαλό μου είχε αρχίσει να αχνοφέγγει η ιδέα να μάθω να τραγουδάω και να παίζω μόνος μου, και να μην εξαρτιέμαι από κανένα συγκρότημα, μέχρι να φτάσει η στιγμή που θα μπορούσα να πληρώσω τους μουσικούς για να τους κρατήσω».
*
[ Σε μια απ' τις πρώτες του συνεντεύξεις ο Σαββόπουλος δήλωνε απογοητευμένος που ο Ντύλαν άφησε την κιθάρα του. Μετά τον ακολούθησε. Για να εισπράξει ανάλογη παρατήρηση από τον Χατζιδάκη το '83. Τη συνέντευξη τη διάβασα πολύ αργότερα, όταν άρχισε να εκδίδει παρτιτούρες και συνεντεύξεις μαζί σε μια σειρα λευκωμάτων. ]
*
Φυσικά ένας Κλαουζεβιτς δε σε μαθαίνει μόνο πώς να ελίσσεσαι:
Και καταλήγει σ’ ένα συμπέρασμα που με ενθουσιάζει:
*
Αποσπάσματα από το βιβλίο "BOB DYLAN - η ζωή μου", των εκδόσεων ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ, σε μετάφραση Χίλντας Παπαδημητρίου και Νίκης Προδρομίδου. Οι μεταφράστριες έχουν γράψει και τα σχόλια.
Ο Ντύλαν, δεκαεννέα χρονών, διαβάζει:
Μου άρεσαν πολύ οι βιογραφίες και διάβασα ένα απόσπασμα από τη βιογραφία του Φρειδερικου του Μεγάλου, και προς μεγάλη μου έκπληξη έμαθα ότι εκτός από βασιλιάς της Πρωσίας ήταν και συνθέτης. Ξεφύλλισα επίσης το Περί Πολέμου του Κλαούζεβιτς. Ο Κλαούζεβιτς θεωρείται ο πρώτος φιλόσοφος του πολέμου. Έτσι όπως ακουγόταν το όνομα του, θα περίμενες να μοιάζει με τον Φον Χίντεμπουργκ τον γερμανό στρατηγό, αλλά δεν μοιάζει. Στο βιβλίο υπήρχε ένα πορτραίτο του και μοιάζει με τον Ρόμπερτ Μπέρνς τον ποιητή ή με τον Μοντγκόμερι Κλίφτ, τον ηθοποιό. Το βιβλίο κυκλοφόρησε το 1832 και ο Κλαούζεβιτς είχε καταταγεί στο στρατό από τα δώδεκα του χρόνια. Τα στρατεύματα του αποτελούνταν από πολύ καλά εκπαιδευμένους επαγγελματίες και όχι από νεαρούς κληρωτούς οι οποίοι υπηρετούν για λίγο διάστημα. Οι άντρες του ήταν αναντικατάστατοι και ο Κλαούζεβιτς εξηγεί αναλυτικά πώς πρέπει να τοποθετείς τις δυνάμεις σου, έτσι ώστε η άλλη πλευρά να καταλάβει ότι δεν έχει ελπίδες και να παραδοθεί.
Ακολουθεί ή πληροφορία ότι μικρός ήθελε να γίνει στρατιωτικός. «Με φανταζόμουν πάντα να πεθαίνω σε μια ηρωική μάχη και όχι στο κρεβάτι μου». Αλλά ο πατέρας του τον αποτρέπει με το εξής, τυπικά αμερικάνικο, επιχείρημα: «Τι, θέλεις να δουλεύεις για την κυβέρνηση; Οι στρατιώτες είναι σαν τις υπηρέτριες, σαν πειραματόζωα. Καλύτερα να πας να δουλέψεις στα ορυχεία». (Άντε τώρα να πει έλληνας μπαμπάς κάτι τέτοιο στο παιδί του...)
Και συνεχίζει αναφέροντας τον πραγματικό, κατά τη γνώμη μου, λόγο που ο μικρούλης Ντύλαν βρήκε τον Κλαούζεβιτς ενδιαφέροντα. Ήταν το γεγονός ότι ενώ αυτός έφτιαχνε συνέχεια συγκροτήματα δεν μπορούσε να κρατήσει τους μουσικούς του. «Όταν έφτιαχνα τα πρώτα μου συγκροτήματα, όλο και κάποιος άλλος τραγουδιστής χωρίς συγκρότημα ερχόταν κι έπαιρνε το δικό μου». Ο μικρός στρατηγός έχανε μονίμως τους δικούς του «καλά εκπαιδευμένους» και «αναντικατάστατους» επαγγελματίες. Γιατί; «Σ’ αυτό που υπερτερούσαν [ οι άλλοι τραγουδιστές ] ήταν ότι είχαν άκρες για συναυλίες, εκεί που βρισκόταν το πραγματικό χρήμα». Ο Κλαούζεβιτς έρχεται να επιβεβαιώσει κάτι που ο Ντύλαν είχε καταλάβει νωρίς: προκειμένου να επιτύχεις έναν στρατηγικό σκοπό ( εν προκειμένω να δημιουργήσεις ) πρέπει να κάνεις μια σειρά από επιμέρους τακτικές κινήσεις. «Έπρεπε να φροντίσω λίγο τις διασυνδέσεις μου. Στο μυαλό μου είχε αρχίσει να αχνοφέγγει η ιδέα να μάθω να τραγουδάω και να παίζω μόνος μου, και να μην εξαρτιέμαι από κανένα συγκρότημα, μέχρι να φτάσει η στιγμή που θα μπορούσα να πληρώσω τους μουσικούς για να τους κρατήσω».
*
[ Σε μια απ' τις πρώτες του συνεντεύξεις ο Σαββόπουλος δήλωνε απογοητευμένος που ο Ντύλαν άφησε την κιθάρα του. Μετά τον ακολούθησε. Για να εισπράξει ανάλογη παρατήρηση από τον Χατζιδάκη το '83. Τη συνέντευξη τη διάβασα πολύ αργότερα, όταν άρχισε να εκδίδει παρτιτούρες και συνεντεύξεις μαζί σε μια σειρα λευκωμάτων. ]
*
Φυσικά ένας Κλαουζεβιτς δε σε μαθαίνει μόνο πώς να ελίσσεσαι:
Το βιβλίο του Κλαούζεβιτς έμοιαζε ξεπερασμένο, αλλά λέει πολλές αλήθειες, και διαβάζοντας το καταλαβαίνεις πολλά για τις συμβατικότητες και τις πιέσεις του περιβάλλοντος. Όταν διατείνεται ότι η πολιτική έχει αντικαταστήσει την ηθική και ότι η πολιτική είναι κτηνώδης βία, δεν αστειεύεται. Πρέπει να το πιστέψεις. Κάνεις ακριβώς ό,τι σου λένε, όποιος κι αν είσαι. Σκύβεις το κεφάλι, ειδάλλως πεθαίνεις. Και μην μου πείτε τίποτα περί ελπίδας ή περί αρετής και ηθικής. Ούτε παραμύθια ότι τάχα μου ο Θεός είναι μαζί μας ή ότι ο Θεός μας υποστηρίζει. Για να το πούμε έξω απ τα δόντια. Δεν υπάρχει καμιά ηθική τάξη. Αυτό ξεχάστε το. Η ηθική δεν έχει τίποτα κοινό με την πολιτική. Δεν μπορείς ούτε να την παραβιάσεις. Ή είσαι αποπάνω ή είσαι αποκάτω. [ ... ] .
Και καταλήγει σ’ ένα συμπέρασμα που με ενθουσιάζει:
Διαβάζοντας τον Κλαούζεβιτς αρχίζεις να παίρνεις τις ίδιες σου τις σκέψεις λιγότερο σοβαρά.
*
Αποσπάσματα από το βιβλίο "BOB DYLAN - η ζωή μου", των εκδόσεων ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ, σε μετάφραση Χίλντας Παπαδημητρίου και Νίκης Προδρομίδου. Οι μεταφράστριες έχουν γράψει και τα σχόλια.
Comments:
O Pesoa kai oi bloggers
Anarotiemai an eimai o monos pou vriskei ligo narkissistiki aftin tin epektasi tou eaftou mas mesa apo fantastikes prosopikotites kai psevdonyma. Apo tin alli einai lytrotiki I diadikasia, giati se apalassei apo merika apo ta pio varia yparxiaka bagazia, tin protovoulia kai tin ypefthinotita. Kai vevaia tautizomaste me to psevdonymo I ton haraktira pou epinooume, kai anagnorizoume patrotita –i mitrotita- gia oti exypnada eksfendonisoume sto inter-diastima. Alla ana pasa stigmi boroume na egateleipsoume tis skepseis mas kato apo to stavro tous kai me ton titlo pou tous dosame, kai na syrgianisoume analafroi pros alles katefthynseis.
Anarotiemai an eimai o monos pou vriskei ligo narkissistiki aftin tin epektasi tou eaftou mas mesa apo fantastikes prosopikotites kai psevdonyma. Apo tin alli einai lytrotiki I diadikasia, giati se apalassei apo merika apo ta pio varia yparxiaka bagazia, tin protovoulia kai tin ypefthinotita. Kai vevaia tautizomaste me to psevdonymo I ton haraktira pou epinooume, kai anagnorizoume patrotita –i mitrotita- gia oti exypnada eksfendonisoume sto inter-diastima. Alla ana pasa stigmi boroume na egateleipsoume tis skepseis mas kato apo to stavro tous kai me ton titlo pou tous dosame, kai na syrgianisoume analafroi pros alles katefthynseis.
# posted by 
: 13/2/05 1:08 π.μ.
: 13/2/05 1:08 π.μ.
Μόλις χθες υπήρχε εδώ ένα σχόλιο του thas που έλεγε, αν θυμάμαι, ότι το κειμενάκι του Σίσυφου είναι μια από τις πιο ενδιαφέρουσες ψυχολογικές αναλύσεις γι αυτό που κάνουν οι μπλόγκερ. Τι το έκανε ο blogger μη με ρωτάς. Νομίζω ότι ακούω την κοιλιά του θηρίου να γουργουρίζει.
*
Εμένα μου έκανε εντύπωση η αναφορά στην πρωτοβουλία και την υπευθυνότητα. Απ τις ελάχιστες φορές που κάποιος τις χαρακτηρίζει υπαρξιακά μπαγκάζια.
*
Δημοσίευση σχολίου
*
Εμένα μου έκανε εντύπωση η αναφορά στην πρωτοβουλία και την υπευθυνότητα. Απ τις ελάχιστες φορές που κάποιος τις χαρακτηρίζει υπαρξιακά μπαγκάζια.
*
