<$BlogRSDUrl$>

22.5.05

Ακόμα ρε Κουκουζέλη; 

Είναι δύο, ο Γιάννης και η Σοφία, ας πούμε. Γνωρίζονται στα 17, ερωτεύονται, όλες οι υποσχέσεις δίνονται. Κατοχή. Εμφύλιος. Αυτή κι αυτός, αριστεροί. Χάνονται, βρίσκονται, όπως ακριβώς γινόντουσαν τότε τα πράγματα μεταξύ αμετανόητων, αφελών αριστερών (Και ποιος δεν ήταν τότε;},και ξαναβρίσκονται. Περνάνε τα χρόνια, ησυχάζουν, ξεγλιστράνε τίμια απ’ τη χούντα, δηλαδή ούτε πολυφωνάζουν μα ούτε σκύβουν – στο ψιλικατζίδικο δεν κρέμασαν τη φωτογραφία του Παπαδόπουλου όπως τους συμβούλεψαν – και έκαναν και παιδιά. Γίνανε διαφορετικά απ’ αυτούς αλλά καλά, μια χαρά παιδιά. Φτασανε τα εξήντα και λέει ο Γιάννης στη Σοφία:
«Περάσαμε όσα περάσαμε, εντάξει, υπακούσαμε, αλλά μήπως πρέπει να παντρευτούμε πια;»
«Και ποιος θα μας πάρει τώρα εμάς Γιάννη μου;», είπε η Σοφία και όλα πολύ γλυκάνανε γύρω τους.

# καταχώριση *Ανώνυμος* : 7:12 μ.μ.

buzz it!

 

Comments:
Τρυφερά πράγματα. Πολύ μου άρεσε
# posted by Blogger Sofia : 22/5/05 9:49 μ.μ.
 
Παπασυμεών Κουκουζέλη...φιλώ σε!
# posted by Blogger Γεώργιος Χοιροβοσκός : 23/5/05 8:47 π.μ.
 
Άσχετο, αλλά με δύο:

Ήτανε δύο φίλοι, ο Αμβρόσιος και ο Νεκτάριος. Ο Αμβρόσιος ήταν χοντρός και ο Νεκτάριος αλκοολικός.

έκλαμψη του φίλου μου του Σταμάτη.
# posted by Blogger γεράσιμος μπερεκέτης : 24/5/05 1:09 π.μ.
 
Δημοσίευση σχολίου

This page is powered by Blogger. Isn't yours?