aspripetraxexaspri

O πατέρας μου καμία σχέση δεν έχει με τον Μανώλη Αναγνωστάκη αλλά αγαπάει –αντίθετα με τον δικό σου – πολύ το ακκορντεόν. Όταν πήγαν με τη μαμά μου γαμήλιο ταξίδι στην Κέρκυρα ( το πρώτο και το τελευταίο τους ταξίδι! ), έξω από το ξενοδοχείο που έμεναν καθόταν ένας τυφλός που έπαιζε ακκορντεόν. Ο πατέρας μου κάθε φορά που τον έβλεπε του έβαζε στο χέρι ένα εικοσάρικο, ποσό μεγάλο για την εποχή εκείνη και ακόμα μεγαλύτερο για έναν άνθρωπο «σφιχτοχέρη» σαν τον πατέρα μου. Ο ακκορντεονίστας με το που αντιλαμβανόταν την αξία του νομίσματος σταματούσε ό,τι κι αν έπαιζε και ξεκινούσε « Τα κύματα του Δουνάβεως ».Από τότε λάτρεψε και ο μπαμπάς μου τα Κύματα…
Όταν μεγαλώσαμε με την αδερφή μου μας αγόρασε ένα ακκορντεόν ΧΟΧΝΕΡ μαύρο 72άρι. Ήθελε να μάθουμε να του παίζουμε τα Κύματα. Ξεκίνησα μαθήματα με τον κύριο Γιώργο, έναν ακκορντεονίστα Αιγύπτιο. Μου έλεγε πάντα πως είχα μουσικό αυτί , ρυθμό και τρομερές ικανότητες στη μουσική. Ποτέ δεν έκατσα να μελετήσω όσο θα έπρεπε. Βαριόμουν. Πολύ μοναχική διαδικασία για μένα.
Κουτσά στραβά λοιπόν έμαθα και τα Κύματα και την La Cumparsita και όλα τα κλασσικά κομμάτια για το ακκορντεόν. Όποτε έπαιζα, ο μπαμπάς μου καθόταν στην πόρτα του δωματίου και με κοιτούσε. Γέλαγε ολόκληρος! Πρέπει να ένιωθε πολύ περήφανος για μένα! Εγώ έκανα πως δεν τον έβλεπα. Μου άρεσε να τον νιώθω έτσι.
Το ακκορντεόν είναι χρόνια τώρα παρατημένο μέσα στην γκρίζα βαλίτσα του στην κουζίνα δίπλα στο ψυγείο. (Άνοιξε κάποια στιγμή για έναν άντρα αλλά ακούγοντας τις πρώτες νότες με κατακεραύνωσε με το βλέμμα του οπότε αποφάσισα πως ούτε μέσα από το ακκορντεόν θα τον έκανα να με ερωτευθεί. Έτσι λοιπόν έμεινε το Χοχνεράκι μου αχάιδευτο από αντρικά χέρια.)

Όποτε έρχεται ο μπαμπάς μου στο σπίτι , χαμένος πια στον κόσμο του , με ρωτάει
- Παίζεις καθόλου τα κύματα του Δουνάβεως στο ακκορντεόν?