27.6.05
Για να μαθαίνουν οι παλιοί και να θυμούνται οι νεώτεροι.
Στο ντοκιμαντέρ του Μάρτιν Σκορτσέζε, A Personal Journey Through American Movies, άκουσα, αρχή-αρχή, αυτόν τον διάλογο απ' το The bad and the beautifull, ταινία του Vincente Minelli φτιαγμένη το 1952. Πρόκειται για την έντονη συνομιλία ενός παραγωγού (Kirk Douglas· λέγεται ότι ο τύπος που υποδύεται είχε βασιστεί στον David-Όσα-παίρνει-ο-Άνεμος-Selznik) με ένα σκηνοθέτη (Ivan Triesault· μοιάζει του Erich von Stroheim) στο πλατώ μιας ταινίας. Η μετάφραση στηρίχτηκε κυρίως στους υποτίτλους.
Παραγωγός: Σκηνοθεσία το λες αυτό;
Σκηνοθέτης: Εδώ και 32 χρόνια, ναι.
Π: Υπάρχουν αξίες και διαστάσεις σ' εκείνη τη σκηνή που δεν έχεις αγγίξει καν!
Σκ: Ίσως δεν είναι οι αξίες και οι διαστάσεις που θέλω ν' αγγίξω...Μπορώ να απογειώσω αυτήν ή όλες μαζί τις σκηνές της ταινίας...Αλλά τότε δεν θα ήμουν καλός σκηνοθέτης! Και θέλω να είμαι ο καλύτερος! Μια τέτοια ταινία, γεμάτη κορυφώσεις, είναι σαν περιδέραιο χωρίς κλωστή· διαλύεται!
Π: Αν ήθελα μάθημα σκηνοθεσίας θα το ζητούσα, δε θα έχανα το χρόνο μου...Και δεν θα ήταν δικαιολογία για τη ρηχή ερμηνεία μιας υπέροχης σκηνής! Χρειάζεται φαντασία για να είσαι σκηνοθέτης.
Σκ.: Για τίνος τη φαντασία μιλάμε κ. Σίλντς, τη δική μου ή τη δική σας; Ξέρετε τι πρέπει να κάνετε κ. Σίλντς για να είναι η ταινία ακριβώς όπως τη θέλετε; Να τη σκηνοθετήσετε μόνος σας! (καθώς απομακρύνεται γυρίζει) Για να σκηνοθετήσει μια ταινία ένας άνθρωπος χρειάζεται ταπεινοφροσύνη. Είστε ταπεινόφρων κ. Σίλντς;
Δεν είναι κι ο καλύτερος διάλογος, αλλά καταλαβαίνεις... Στη συνέχεια ακούγεται η φωνή του Σκορτσέζε, εκτός πλάνου:
"Οι ταινίες είναι αρρώστια" έλεγε ο Φρανκ Κάπρα "κι όταν μολύνει το αίμα σου, κυριαρχεί, όπως η σημαντικότερη ορμόνη. Παίζει με τον ψυχισμό σου. Κι όπως γίνεται με την ηρωίνη, το αντίδοτο στις ταινίες είναι περισσότερες ταινίες!"
*
Και με την ευκαιρία: Κλάστα μας, ρε Sylvie. Σόρυ, πέρσοναλ σαΐκοθέραπυ.
*
Comments:
Δημοσίευση σχολίου
