aspripetraxexaspri

Τον Ιούνιο του 1997 συμμετείχα για πρώτη φορά στην ετήσια παρέλαση ομοφυλοφίλων «Gay Pride Parade», διασχίζοντας το κέντρο του Σαν Φραντσίσκο. Είχα ήδη δει παρόμοιες παρελάσεις, ωστόσο η συγκεκριμένη εκδήλωση ήταν μοναδική. Ο κόσμος συνωστιζόταν στους δρόμους και τα πεζοδρόμια. Εκείνη τη στιγμή, μου φάνηκε εύλογο αυτό που έως τότε θεωρούσα υπερβολή, ότι δηλαδή ο 1 στους 10 ανθρώπους πρέπει να είναι ομοφυλόφιλος.

Αυτή η αναλογία ομοφυλοφίλων με προβλημάτιζε ως βιολόγο -δεδομένου ότι ο σκοπός της σεξουαλικής επαφής είναι η αναπαραγωγή. Σύμφωνα με τον επιστημονικό μου κλάδο, η ομοφυλοφιλία θεωρείται μια ανεξήγητη ανωμαλία -τότε όμως πώς γίνεται όλοι αυτοί οι άνθρωποι να αισθάνονται έλξη για το ίδιο φύλο; «Μα επειδή έχουν κάποιο ελάττωμα» θα μπορούσε να αντιτείνει κάποιος. «Σε κάποιο σημείο της ανάπτυξης τους (αναπτυξιακό σφάλμα) ή κατά την ανατροφή τους (περιβαλλοντική επιρροή), κάτι πήγε στραβά και έστρεψαν τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις σε λάθος κατεύθυνση». Αν η παραπάνω άποψη ευσταθεί, τότε οι ομοφυλόφιλοι θα πρέπει να αποτελούν ένα παροδικό καπρίτσιο της φύσης, να συνιστούν τους φιλήδονους και ηδυπαθείς κλάδους του γενεαλογικού δένδρου της ζωής, που βλασταίνουν μέχρι να τους αφαιρέσει το ψαλίδι της φυσικής επιλογής, χάριν των καλύτερα προσαρμοσμένων εκπροσώπων του είδους τους.

Το παραπάνω πρόβλημα όμως δεν με άφηνε ήσυχη, οπότε άρχισα να ασχολούμαι με τη λύση του εξελικτικού γρίφου της ομοφυλοφιλίας. Όταν μια θεωρία διατείνεται πως κάτι δεν πάει καλά με τόσο μεγάλο αριθμό ανθρώπων, μήπως φταίει η θεωρία κι όχι οι άνθρωποι; Εκείνη την περίοδο όμως προαισθανόμουν ότι δεν θα μπορούσα να λύσω τον γρίφο, διότι μόλις λίγους μήνες μετά είχα σχεδιάσει να πραγματοποιήσω τη χρόνια επιθυμία μου να αλλάξω φύλο –από άντρας σε γυναίκα. Το μέλλον μου διαγραφόταν αβέβαιο. Φανταζόμουν να αποπέμπομαι από την έδρα που κατείχα στο Πανεπιστήμιο Stanford και να δουλεύω ως σερβιτόρα σε μπαρ για τρανσέξουαλ.