10.1.06
Αυτογνωσία ένα βήτα.
-του Αθήναιου.
Είναι πασίγνωστο το σχέδιο, που έφτιαξε ο Chas (Charles) Addams για λογαριασμό του περιοδικού New Yorker, με το οποίο καθίστανται εμφανείς οι κίνδυνοι των πολλαπλών αντανακλάσεων. Δημοσιεύτηκε στις 23 Φεβρουαρίου 1957. Στο στέλνω σε δύο εκδοχές: μια μικρή (~180 kB, αριστερά) και μια μεγάλη (~530 kB, δεξιά).
*
Από το The world of Chas Addams, Hamish Hamilton - Λονδίνο 1992
(συνεχίζεται)
Comments:
Μια και το έχω πρόχειρο, για άλλους λόγους:
"Το στάδιο του καθρέφτη προσφέρει τη διαχωριστική γραμμη ανάμεσα στη φαντασία και το συμβολικό, τη στιγμή που συμβαίνει μια δέσμευση από μιαν ιστορική αδράνεια, την οποία υφίστανται όλοι όσοι εξουσιοδοτούνται να φέρουν το όνομα αυτό, έστω και από δρόμους που αξιώνουν ότι θα ανοίξουν."
"Το στάδιο του καθρέφτη προσφέρει τη διαχωριστική γραμμη ανάμεσα στη φαντασία και το συμβολικό, τη στιγμή που συμβαίνει μια δέσμευση από μιαν ιστορική αδράνεια, την οποία υφίστανται όλοι όσοι εξουσιοδοτούνται να φέρουν το όνομα αυτό, έστω και από δρόμους που αξιώνουν ότι θα ανοίξουν."
Mirror
I am silver and exact. I have no preconceptions.
Whatever I see I swallow immediately
Just as it is, unmisted by love or dislike.
I am not cruel, only truthful ‚
The eye of a little god, four-cornered.
Most of the time I meditate on the opposite wall.
It is pink, with speckles. I have looked at it so long
I think it is part of my heart. But it flickers.
Faces and darkness separate us over and over.
Now I am a lake. A woman bends over me,
Searching my reaches for what she really is.
Then she turns to those liars, the candles or the moon.
I see her back, and reflect it faithfully.
She rewards me with tears and an agitation of hands.
I am important to her. She comes and goes.
Each morning it is her face that replaces the darkness.
In me she has drowned a young girl, and in me an old woman
Rises toward her day after day, like a terrible fish.
Sylvia Plath
I am silver and exact. I have no preconceptions.
Whatever I see I swallow immediately
Just as it is, unmisted by love or dislike.
I am not cruel, only truthful ‚
The eye of a little god, four-cornered.
Most of the time I meditate on the opposite wall.
It is pink, with speckles. I have looked at it so long
I think it is part of my heart. But it flickers.
Faces and darkness separate us over and over.
Now I am a lake. A woman bends over me,
Searching my reaches for what she really is.
Then she turns to those liars, the candles or the moon.
I see her back, and reflect it faithfully.
She rewards me with tears and an agitation of hands.
I am important to her. She comes and goes.
Each morning it is her face that replaces the darkness.
In me she has drowned a young girl, and in me an old woman
Rises toward her day after day, like a terrible fish.
Sylvia Plath
