aspripetraxexaspri

Ευχαριστώ, κάπταιν Κουκ (και για την αυτογνωσία, και για τον ιερό αριθμό και για την έμμεση υπενθύμιση).

Δεν είχα ιδέα για τα κόμικς τους - ούτε για τα κινέζικα ήξερα ότι είναι διαφορετικά (το διάβασα στο λήμμα που στείλατε)! Μόνο τα μανγκα γνώριζα. Τώρα έχω πολλά να μελετήσω--
και ξανά και πολύ ευχαριστώ!
 

Χε χε, "Δεκαέξι σελίδες ΣΜΑΚ"; Σβήνουμε λοιπόν όλα τα σμακ. Εύκολο για άνθρωπο με φαντασία (και επιπλέον από το σβήσιμο δεν βλάπτεται καθόλου τo μικρό αυτό στιγμιότυπο). Και ξαναδιαβάζουμε.
 

Συμφωνώ με τον Πάνο: καλός ο μινιμαλισμός αλλά πλαντάξαμε. Γκουάχ!

Μάλλον χρειάζεται κομικιστική παιδεία (που δεν έχω) για να παρακολουθήσεις τόσες σελίδες μηρυκασμό μιας σκυλόφατσας με λιπαρά μαλλιά. Όχι απλώς στον Κορεάτη Βούδα, ούτε στον εχθρό μου...

:-Ρ

(quel στιγμιότυπο; βλέπετε, παραμένω αθεράπευτα περίεργος...)
 

Αγαπητέ μου καπταιν Κουκ,
Σχετικά με τον άθλιο τύπο του κορεάτικου κομικ, ο οποίος ασχολείται με το τι φαίνεται στον καθρέφτη του, ενώ όλοι γύρω του δεν ξέρουν από πού να φύγουν..
Είναι πέραν πάσης αμφιβολίας ότι η εικόνα του σκιτσογράφου υποβάλλει με πε-ρισσή δύναμη ένα είδος αποφατικής πρότασης την οποία εδώ στην Δύση την χα-ρακτηρίζουμε με τον όρο : μήνυμα . Έχω να πω λίγα πράγματα όχι για το μήνυ-μα καθ΄αυτό αλλά για το μέσον που μεταφέρει το μήνυμα.
Τι συμβαίνει με τα κομικς ;
Πως και συγκινεί ενήλικα άτομα μια διαδοχή εικόνων , αντί να τα συναρπάζει το «δύσκολο και ανεκτίμητο εύγε των σοφιστών», η επίπονη διαδικασία των λέ-ξεων; Πως γίνεται και τόσους αιώνες μετά τον Όμηρο και τον Θερβαντες, να κα-ταλήξουμε στον Ντόναλντ Ντακ και τον ΧαρυΠοτερ; Επιτρέψτε μου την πολύ σύντομη σκιαγράφηση μιας αιρετικής άποψης , περί της παντοκρατορίας των εικόνων.
Η εποχή μας δεν είναι η μοναδική όπου το λεγόμενο ‘’ευρύ κοινό ‘’ κατανάλωνε φατσούλες και σκιτσάκια . Η πρώτη εμφάνιση της δομής του κομικ ανιχνεύεται ήδη στον Μεσαίωνα .
Επειδή το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων ήσαν τότε αγράμματοι, οι αρχι-παπαδες, παραγγέλνανε στους αγιογράφους να τους ζωγραφίσουν στα επιμήκη τμήματα των εκκλησιών , μικρές ιστορίες από την Βίβλο, για να τις βλέπουν οι πιστοί και να παίρνουν το μήνυμα που θα έπρεπε να πάρουν. Όσοι είναι εξοι-κειωμένοι με βυζαντινές τοιχογραφίες γνωρίζουν ότι σε πάμπολλες εκκλησίες παρατίθενται εν σειρά ολόκληρες αφηγήσεις, που κατηχούν τους πιστούς στα διδάγματα των αγίων Πατέρων και, μάλιστα, οι εικονίτσες εφοδιάζονται και με λίγα λογάκια – ακριβώς όπως προτάσσει η λογική των σύγχρονων κόμικ. Σε έ-ναν Ναό, επί παραδείγματι, που βρίσκεται στο χωριό Κισσός του Πηλίου, υπάρ-χει ολόκληρη σειρά εικόνων, με υπότιτλους, για να μαθαίνουν οι Χριστιανοί τι παθαίνουν τα φιλήδονα ζευγάρια, που προτιμούν τη ραστώνη του Κυριακάτικου πρωινού από τη θεία λειτουργία.
Εννοείται πως δεν είναι μόνο ο Χριστιανικός κόσμος, που εκμεταλλεύτηκε τη δύναμη της εικόνας για να αντικαταστήσει τις αμφισημίες και τις συγκρίσεις που γεννάει ο λόγος. «Μαγκάκες», σκιτσογράφοι, ιερογράφοι, καρτουνίστες, ανιματέρ και λαϊκοί ζωγράφοι, βρίσκονται παντού. Στις Ρωμαϊκές στήλες, όπου εξυμνούνται τα κατορθώματα των αυτοκρατόρων, στο φορμαλιστικό θέατρο της Άπω Ανατολής, όπου ο ίδιος ο άνθρωπος μετατρέπεται σε εικόνα, στον σύγχρονο κινηματογράφο τύπου Τζωρτζ Λούκας και Άρχοντα των δαχτυλιδιών.
Εικόνες – εικόνες – εικόνες, κατά προτίμηση στυλιζαρισμένες και εξωπραγματι-κές, με λίγα λογάκια από κάτω, έτσι για να γίνεται πιο εύκολη η χώνεψη τους. Βρισκόμαστε στον αστερισμό του Μικυ Μάους και μάλιστα χωρίς τη δικαιολογία των Χριστιανών του Μεσαίωνα οι οποίοι δεν γνώριζαν στην πλειοψηφία τους γραφή και ανάγνωση.
Η εικονίτσα, αγαπητέ μου κάπτεν Κουκ, διαθέτει ένα ισχυρότατο πλεονέκτημα έναντι του λόγου: παρουσιάζεται ως αδιαφιλονίκητη. Η όραση είναι η πλέον ά-μεση από τις αισθήσεις μας. Λέμε: «το είδα με τα μάτια μου», εννοώντας πως κάτι είναι πραγματικό πέραν κάθε συζητήσεως. Αυτό που βλέπουμε έχουμε την εντύπωση ότι είναι αυτό που υπάρχει. Περίπου το ίδιο που συμβαίνει και στον απαράδεκτο ήρωα του κορεάτικου καρτούν. Μία εικόνα είναι μέρος της πραγμα-τικότητας, έστω και χάρη στον εμπειριοκρατικό αταβισμό, που χαρακτηρίζει τον άνθρωπο. Ακόμα και αν πρόκειται για έναν Τουίτυ, που ξεπερνάει κάθε όριο, διαφεύγοντας διαρκώς από το στόμα του Συλβέστρου, τη στιγμή που όλοι μας γνωρίζουμε ποια είναι η μοίρα του αδύναμου έναντι του ισχυρού.
Αντιθέτως, ο λόγος δημιουργεί ρωγμές, χάσματα, αμφισημίες. Δεν πείθει – και το χειρότερο – γεννά αντίλογο. Πολύ ορθώς λοιπόν ο σύγχρονος άνθρωπος προ-τιμάει να καταναλώνει εικόνες, γιατί έτσι του είναι πολύ ευκολότερο να υπάρχει σε έναν κόσμο, που κατασκευάζεται από τις εικόνες, αντί να βρίσκεται σε διαρκή σύγκρουση με αυτόν.
Συγχωρέστε μου, συνεπώς, την αδολεσχία, παρότι μία κυρία οφείλει να παραμένει λιγομίλητη και συλλογίσου αγαπητέ μου Κουκ, τι είδους διάλογος θα ήταν αυτός, αν όλες οι κυρίες, σχολίαζαν ένα κόμικ, με ένα άλλο κόμικ. Θα καταντούσαμε στο τέλος και εμείς οι ίδιοι καρτούν.

Μεθ΄υπολήψεως...η Κυρία
 

κι άλλο!!!!
κι άλλο!!!!!
 

Eπιτρέψτε μου να πω, Πάνο, πως η ξωθια κυρία μάλλον προσπαθεί να παρασύρει τον Κάπταιν Κουκ σε αποκαλυψεις (περί των κομικσοϊστοριών και της κομικσοϊστορίας). Ρίχνει διακοσμημένα (έστω κι όπως όπως) άδεια για να πιάσει γεμάτα, δηλαδή. Οπότε μάλλον να προσυπογράψουμε το κατεβατό πρέπει, αφού στοχεύει σε περισσότερον Κουκ σε λίγο!

Ευχαριστούμε, μαντάμ --αν και βρίσκω λίγο άστοχο το νικ, να σας πω. Όπως έλεγαν κι οι όντως αστοί, οι κυρίες δεν αποκαλούν ποτέ εαυτούς έτσι.