30.1.06
Ο πασατέμπος σου για να περνά η ώρα.
Comments:
Αγαπητέ μου Κουκ,
Η επιστροφή σας με χαροποίησε.
Υποθέτω πως μας εισάγετε σε μία κατάσταση "ΖΕΝ", όπου ο λόγος φαίνεται κάπως στενόχωρος, αν όχι και οχληρός.
Σέβομαι την επιλογή σας και σιωπώ.
Μία επισήμανση, μόνον: Μου αρέσει ο τρόπος σας να αποκαλύπτεται ένα ανοιχτό παράθυρο στον Κόσμο, εκεί που οι περισσότεροι πιστεύουν πως δεν υπάρχει παρά συμπαγής τοίχος.
Μετά τιμής...η Κυρία
Η επιστροφή σας με χαροποίησε.
Υποθέτω πως μας εισάγετε σε μία κατάσταση "ΖΕΝ", όπου ο λόγος φαίνεται κάπως στενόχωρος, αν όχι και οχληρός.
Σέβομαι την επιλογή σας και σιωπώ.
Μία επισήμανση, μόνον: Μου αρέσει ο τρόπος σας να αποκαλύπτεται ένα ανοιχτό παράθυρο στον Κόσμο, εκεί που οι περισσότεροι πιστεύουν πως δεν υπάρχει παρά συμπαγής τοίχος.
Μετά τιμής...η Κυρία
# posted by 
: 30/1/06 10:37 μ.μ.
: 30/1/06 10:37 μ.μ.
Κυρία, επιτέλους κάντε μια προσπάθεια να βλογαριστείτε κι εσείς, να σας χαιρόμαστε και στον δικό σας χώρο, η παρουσία σας-έστω και σαν επισκέπτη εδώ κι εκεί, μας δίνει μεγάλη ευχαρίστηση!
Kuk, “images of a floating world”, Thirty-Six Ways to be in touch without words…
Thank you.
Kuk, “images of a floating world”, Thirty-Six Ways to be in touch without words…
Thank you.
Λέμον, Σραόσα και Πάνο, οφείλουμε όλοι ευχαριστίες στον κύριο, που τόσο μερακλίδικα έστησε το σάιτ. Είναι και σεμνός. Το μόνο όνομα που βρήκα, είναι εκείνο στο μέηλ του: johnxyz. Σημειώνω ότι προστίθενται συνέχεια νέες εικόνες.
QarcQ, πρόσεχε παιδί μου με τα τσόφλια. Θα φωνάξουν την tripolice.
Λαμπρούκο, είναι αλήθεια ότι προσπαθώ να καθυστερώ πάντα και σε όλα. Στόχος μου είναι να επιτύχω κάποτε και την επιθυμητή καθυστέρηση στο σεξ. Αν και δεν μπορείς να φανταστείς, πόσα χρόνια τους λέω να κάνουνε σάιτ στον Χιροσίγκε. Τίποτα αυτοί. Δεν μ' ακούν, βρε Λάμπρο.
Κυρία νομίζω ότι η επισήμανση σας είναι εξαιρετικά κολακευτική για εμένα. Ευχαριστώ.
*
QarcQ, πρόσεχε παιδί μου με τα τσόφλια. Θα φωνάξουν την tripolice.
Λαμπρούκο, είναι αλήθεια ότι προσπαθώ να καθυστερώ πάντα και σε όλα. Στόχος μου είναι να επιτύχω κάποτε και την επιθυμητή καθυστέρηση στο σεξ. Αν και δεν μπορείς να φανταστείς, πόσα χρόνια τους λέω να κάνουνε σάιτ στον Χιροσίγκε. Τίποτα αυτοί. Δεν μ' ακούν, βρε Λάμπρο.
Κυρία νομίζω ότι η επισήμανση σας είναι εξαιρετικά κολακευτική για εμένα. Ευχαριστώ.
*
Aν δεν κάνω λάθος monsieur Koukouzelis
η επιθυμητή καθυστέρηση στο σέξ λέγεται...χμμμμμμμμμ
MATURE EJACULATION
η επιθυμητή καθυστέρηση στο σέξ λέγεται...χμμμμμμμμμ
MATURE EJACULATION
Αγαπητέ μου Κουκ,
Μιας και γίνεται λόγος περί Ιαπωνίας – (η γλυκύτατη Lemon αναφέρεται στις αναμνήσεις μιας γκέισας, όμως στο μπλογκ της δεν επιτρέπονται ανώνυμοι) – λέω να καταχραστώ πάλι τη δική σου φιλοξενία, για μια παρατήρηση, που αφορά την Ιαπωνική Τέχνη και τον κινηματογράφο.
Είναι γνωστό ότι οι Ιάπωνες κατηγορούνται για άκρατο φορμαλισμό. Στο Ιαπωνικό θέατρο, ας πούμε, υπάρχουν στυλιζαρισμένες κινήσεις, που επαναλαμβάνονται σχεδόν τελετουργικά. Οι ηθοποιοί, ουσιαστικά, δεν «παίζουν» τον χαρακτήρα αλλά τον «περιγράφουν» – κάτι που στα δικά μας μάτια φαντάζει ως τυποποίηση και περιορισμός. Υποψιάζομαι τώρα ότι οι Ιάπωνες δημιουργοί κατέχουν ένα μυστικό, που εμείς εδώ στη Δύση, μάλλον το αγνοούμε: τη δύναμη της «ακίνητης εικόνας».
Στην ξυλοτυπία που προβάλεις, όπως και σε οποιοδήποτε έργο της ζωγραφικής, όλη η δουλειά πρέπει να γίνει από τον άνθρωπο που στέκει μπροστά του. Ο θεατής οφείλει να «πάει προς την εικόνα». Το έργο τέχνης αφήνεται να κατακτηθεί αλλά μόνον όταν ο θεατής ή ο αναγνώστης αποφασίσει να κάνει την ψυχική κίνηση για να το κατακτήσει. Κατά έναν τρόπο, πρέπει να ξαναδημιουργηθεί το έργο, μέσω μιας πράξης που φτάνει τα όρια της συνενοχής με τον καλλιτέχνη.
Γι΄αυτό, φαίνεται, στα Μουσεία ή στις αγορές ή όπου εκτίθενται έργα τέχνης, ποτέ δεν βάζουν καναπέδες.
Αντιθέτως, οι κινηματογράφοι όλου του κόσμου, είναι κατεξοχήν οι τόποι της πολυθρόνας. Ο θεατής μένει ακίνητος στο σκοτάδι και αυτό που κινείται είναι η εικόνα. Στις ταινίες μαζικής κατανάλωσης, οι καταναλωτές έχουν να κάνουν πολύ λίγα – έως και τίποτα. Γίνονται όλα «εκεί απάνω» κι΄εμείς αφηνόμαστε σε ένα δίωρο διάλειμμα ύπαρξης, που το ονομάζουμε χαλάρωση.
Καταλαβαίνω πολύ καλά γιατί η Lemon αισθάνθηκε πως στην ταινία κάτι τι έμενε ανολοκλήρωτο – το ίδιο έπαθα κι΄εγώ – πόσω μάλλον που είχαμε διαβάσει το βιβλίο. Έχω όμως την εντύπωση ότι οι κινούμενες εικόνες των Οσκαρ, αδυνατούν να συλλάβουν αυτή τη σιωπηλή ακινησία μιας Τέχνης, που απαιτεί να βρει συνενόχους.
Εξάλλου, στην Ιαπωνική παράδοση, δεν υπάρχουν καν πολυθρόνες…
Σαγιονάρα…η Κυρία
Μιας και γίνεται λόγος περί Ιαπωνίας – (η γλυκύτατη Lemon αναφέρεται στις αναμνήσεις μιας γκέισας, όμως στο μπλογκ της δεν επιτρέπονται ανώνυμοι) – λέω να καταχραστώ πάλι τη δική σου φιλοξενία, για μια παρατήρηση, που αφορά την Ιαπωνική Τέχνη και τον κινηματογράφο.
Είναι γνωστό ότι οι Ιάπωνες κατηγορούνται για άκρατο φορμαλισμό. Στο Ιαπωνικό θέατρο, ας πούμε, υπάρχουν στυλιζαρισμένες κινήσεις, που επαναλαμβάνονται σχεδόν τελετουργικά. Οι ηθοποιοί, ουσιαστικά, δεν «παίζουν» τον χαρακτήρα αλλά τον «περιγράφουν» – κάτι που στα δικά μας μάτια φαντάζει ως τυποποίηση και περιορισμός. Υποψιάζομαι τώρα ότι οι Ιάπωνες δημιουργοί κατέχουν ένα μυστικό, που εμείς εδώ στη Δύση, μάλλον το αγνοούμε: τη δύναμη της «ακίνητης εικόνας».
Στην ξυλοτυπία που προβάλεις, όπως και σε οποιοδήποτε έργο της ζωγραφικής, όλη η δουλειά πρέπει να γίνει από τον άνθρωπο που στέκει μπροστά του. Ο θεατής οφείλει να «πάει προς την εικόνα». Το έργο τέχνης αφήνεται να κατακτηθεί αλλά μόνον όταν ο θεατής ή ο αναγνώστης αποφασίσει να κάνει την ψυχική κίνηση για να το κατακτήσει. Κατά έναν τρόπο, πρέπει να ξαναδημιουργηθεί το έργο, μέσω μιας πράξης που φτάνει τα όρια της συνενοχής με τον καλλιτέχνη.
Γι΄αυτό, φαίνεται, στα Μουσεία ή στις αγορές ή όπου εκτίθενται έργα τέχνης, ποτέ δεν βάζουν καναπέδες.
Αντιθέτως, οι κινηματογράφοι όλου του κόσμου, είναι κατεξοχήν οι τόποι της πολυθρόνας. Ο θεατής μένει ακίνητος στο σκοτάδι και αυτό που κινείται είναι η εικόνα. Στις ταινίες μαζικής κατανάλωσης, οι καταναλωτές έχουν να κάνουν πολύ λίγα – έως και τίποτα. Γίνονται όλα «εκεί απάνω» κι΄εμείς αφηνόμαστε σε ένα δίωρο διάλειμμα ύπαρξης, που το ονομάζουμε χαλάρωση.
Καταλαβαίνω πολύ καλά γιατί η Lemon αισθάνθηκε πως στην ταινία κάτι τι έμενε ανολοκλήρωτο – το ίδιο έπαθα κι΄εγώ – πόσω μάλλον που είχαμε διαβάσει το βιβλίο. Έχω όμως την εντύπωση ότι οι κινούμενες εικόνες των Οσκαρ, αδυνατούν να συλλάβουν αυτή τη σιωπηλή ακινησία μιας Τέχνης, που απαιτεί να βρει συνενόχους.
Εξάλλου, στην Ιαπωνική παράδοση, δεν υπάρχουν καν πολυθρόνες…
Σαγιονάρα…η Κυρία
# posted by : 1/2/06 11:51 μ.μ.
: 1/2/06 11:51 μ.μ.
Ωχ, αλήθεια δεν επιτρέπονται ανώνυμοι στο βλογ μου? Δεν ξέρω πως τόκανα…θα προσπαθήσω να το ξεκάνω… να έρχεστε!
Θαύμάσια τα είπατε Κυρία-πάλι…
Με εντυπωσίασε πάρα-πάρα πολύ η ανάλυσή σας, δεν είχα ποτέ μου σκεφτεί αυτή την άποψη-για τη συμμετοχή του θεατή σε ένα έργο τέχνης…
Θαύμάσια τα είπατε Κυρία-πάλι…
Με εντυπωσίασε πάρα-πάρα πολύ η ανάλυσή σας, δεν είχα ποτέ μου σκεφτεί αυτή την άποψη-για τη συμμετοχή του θεατή σε ένα έργο τέχνης…
Κάπταιν, την καλησπέρα μου. Εύχομαι όλα να βαίνουν καλώς
Με αγάπη...η Κυρία
Με αγάπη...η Κυρία
# posted by : 5/2/06 7:37 μ.μ.
: 5/2/06 7:37 μ.μ.
Καλησπερα...μηπως μπορει κανεις να μου πει που μπορω να βρω για το ιαπωνικο θεατρο.Links,βιβλια,οτιδηποτε.Ενδιαφερομαι ιδιαιτερα για την συγκριση με το αρχαιο ελληνικο.
Ευχαριστω!
Ευχαριστω!
# posted by : 26/11/06 7:13 μ.μ.
: 26/11/06 7:13 μ.μ.
Δυστυχώς δεν μπορώ να βοηθήσω. Μια απλή έρευνα μέσω google (αν το βάλεις να ψάξει kabuki ή noh μαζί με greek tragedy) θα δώσει πιστεύω αρκετά αποτελέσματα.
Μπα....Και ειναι πολυ δυσκολο να ξεχωρισεις τι χρειαζεται.Διαβαζεις ολοκληρα κειμενα και λικα διαπιστωνεις οτι δεν χρειαζεται.Αν βρειτε τιποτα παντως,ενημερωστε με please!!!
Δημοσίευση σχολίου
# posted by : 27/11/06 11:44 μ.μ.
: 27/11/06 11:44 μ.μ.
