aspripetraxexaspri

Εξαιρετική προσφορά αυτό το γράμμα, αγαπητέ kuk. Ήρθε και με χτύπησε ακριβώς εκεί που πόνεσα προ ημερών: περί αποδοχής της κοινοτοπίας ή των επαναστατικών συνθημάτων (είδα προσφάτως ότι θα ήταν καλύτερα να μασούσα παρά που μίλησα χωρίς ευαισθησία σε μια κουβέντα στου Old boy για τους ανθρώπους με ειδικές ανάγκες - προσπαθώ να το μεταβολίσω από τότε).
Θα σταματήσω για να γράψω την προσευχή των A.A. (αν τη θυμάμαι καλά, πάει καιρός που τη διάβασα):
«Βοήθησέ με να αλλάξω ό,τι δεν μπορώ να αντέξω,
να αντέξω ό,τι δεν μπορώ να αλλάξω,
και δίνε μου τη σοφία να αντιλαμβάνομαι τι από τα δυο πρέπει να κάνω.»
Δεν είναι τυχαίο που το σημαντικότερο αίτημα φυλάγεται για την κατακλείδα. Μετά την επιλογή ο καθείς μαθαίνει ό,τι έχει ανάγκη να μάθει...
 

Πάνο, τι να της πω τώρα; Ότι εγώ κυρία Ελένη μου, διαβάζω Ομάρ Καγιάμ στο πρωτότυπο; [edit: Για να δούμε τι φρούτα είναι κι αυτοί ] Καλά παιδιά φαίνονται.
*
Πάσεντζερ, μη στεναχωριέσαι. Κάθε παρεξήγηση (όπως και πολλά άλλα) είναι υπόθεση δύο ανθρώπων. Κρατάω την προσευχή των Λ.Λ. Μπορεί να μου χρειαστεί.
 

Φίλτατε κύριε Κουκ,

Εντυπωσιακές οι επισημάνσεις σας. Το παράδοξο δεν είναι ότι οι άνθρωποι, με τα χρόνια και την εμπειρία, χάνουν τις βεβαιότητες τους – αυτό θα έπρεπε να αποτελεί κοινό τόπο – το παράδοξο είναι πως στην πλειονότητα τους προτιμούν να θυμούνται πρόσωπα που αναλώθηκαν σε μια ιερή μανία, σε μια τρέλα πέραν κάθε λογικής και αμφιβολίας, σε κάποιο «πουκάμισο αδειανό», σε μια τυφλή Ιδέα. Πέστε μου έναν Ευρωπαίο, καθολικό ή ορθόδοξο, που να αγνοεί τον Άγιο Φραγκίσκο, τη στιγμή που τον Σενέκα τον θυμούνται μόνο οι διανοούμενοι.
Επιτρέψτε μου μία χαριτωμένη ιστορία…
Στον καιρό των Βυζαντίνων, υπήρχε στη Μικρά Ασία, ένα μοναστήρι, με το όνομα: «Η μονή των Θεολόγων», Η μονή αυτή, αρχικώς, είχε άλλο ονομασία, την έλεγαν: «Η μονή των τυφλών θεολόγων». Αιτία ήταν κάποιος μισότρελος μοναχός, ο Θωμάς, ο οποίος έφτασε στο αξίωμα του Ηγουμένου. Αυτός ο Θωμάς κήρυσσε ότι αιτία των δεινών της ανθρωπότητας ήταν η Γνώση. Οι άνθρωποι άφηναν να τους εκμεταλλεύονται και να τους καθοδηγούν, αυτοί που «είχαν τα μάτια τους στραμμένα στα βιβλία και στους κώδικες», αντί να αφήνουν την ψυχή τους ελεύθερη να στραφεί «προς τα έσω» και να διακρίνει τις αιώνιες αλήθειες. Το χρέος οποιουδήποτε αποφάσιζε να μεταφέρει την «αλήθεια» στον κόσμο, θα ήταν να βγάλει τα μάτια του και να στραφεί στην «καρδιά του» για να διαβάσει εκεί τα λόγια του Θεού.
Πράγματι, ο Θωμάς τυφλώθηκε από μόνος του, κι’ άρχισε να διαδίδει μια νέα διδασκαλία – γραμμένη από τα Θεϊκά χέρια στην ψυχή και όχι σε πάπυρους και σε δέλτους. Τα λόγια του γρήγορα άναψαν φωτιές. Δεκάδες νεαροί μοναχοί τον πίστεψαν και τον μιμήθηκαν. Το μοναστήρι γέμισε από τυφλούς κήρυκες της Αλήθειας, που δεν δίσταζαν να τα βάλουν με κάθε αρχή εξουσίας. Στράφηκαν και εναντίον των εκκλησιαστικών αρχών και εναντίον των κρατικών αξιωματούχων, χωρίς να σεβαστούν ούτε τους αρχόντους, ούτε τον ίδιο τον αυτοκράτορα. Το πράγμα ξεπέρασε τα ανεκτά όρια. Οι τυφλοί θεολόγοι άνοιγαν τα μάτια των Χριστιανών κι’ αυτοί σηκώναν τα όπλα και τα έβαζαν με τους εκμεταλλευτές τους.
Η μονή των τυφλών θεολόγων γρήγορα μεταβλήθηκε σε εστία επανάστασης.
Οι γνωστές διαδικασίες κινήθηκαν και οι στρατιώτες που στάλθηκαν, μάζεψαν τους στραβούς κήρυκες στα μαγειρεία της μονής, όπου τους δίκασε ο Αρχιεπίσκοπος. Ανέκυψε βεβαίως το πρόβλημα, πως η ποινή για τα εγκλήματα τους ήταν η τύφλωση αλλά κι’ αυτό ξεπεράστηκε με μία διοικητική ρύθμιση. Αποφασίστηκε να τους κόψουν το δεξί χέρι και τη γλώσσα. Τον ίδιο τον Θωμά τον τεμάχισαν στα τέσσερα, σε δημόσια θέα, για να ξέρουν οι επόμενοι στασιαστές, τι τους περίμενε. Έτσι έληξε η εξέγερση.
Το μοναστήρι εκκενώθηκε και φέρανε άλλον Ηγούμενο από την Πόλη. Η ονομασία «Μονή των τυφλών Θεολόγων» καταργήθηκε και απέμεινε μόνο των «Θεολόγων».
Τον Θωμά , όμως κάποιοι τον θυμούνται ακόμα, εκεί στα μέρη της Βιθυνίας, παρότι όλοι συμφωνούν πως ήταν θεότρελος.
Φαίνεται, αγαπητέ μου Κουκ, πως εμείς οι «τυφλοί σκεπτικιστές» - κι’ εγώ ήμουν τέτοια από τα νιάτα μου – θα δυσκολευόμαστε πάντοτε να καταλάβουμε πως μπορούν ορισμένοι να βαδίζουν απάνω στην κινούμενη άμμο και να έχουν μάλιστα το θράσος να γνέφουν στους άλλους για να τους ακολουθήσουν.

Με πολύ μπερδεμένα συναισθήματα…η Κυρία

Υ.Γ. Δεν έχω καταφέρει ακόμα να «μπω στο blogger», διότι απλούστατα δεν έχω ιδέα πώς να το κάνω. Πάσχω από ιδιοπαθή τεχνολογική ηλιθιότητα. Θέλω αλλά δεν μπορώ. Οιαδήποτε τεχνική συμβουλή επί αυτών, είναι ευπρόσδεκτη. Να είστε βέβαιος πως ότι και να μου πείτε για τα ηλεκτρονικά, δεν θα το ξέρω…
 

Αγαπητή Κυρία,

Δυσανασχετώ, ή μάλλον φοβάμαι, με μία, ας πούμε, λεπτομέρεια της ιστορία σας. Με φοβίζει το γεγονός ότι απαξάπαντες οι θεολόγοι, στράφηκαν κατά της εξουσίας μετά την εκούσια τύφλωσή τους. Θα περίμενα μεγαλύτερη ποικιλία στις αντιδράσεις των νεαρών μοναχών. Φαντάζει λες και, όταν κύτταξαν μέσα τους, είδαν, μηδενός εξαιρουμένου, να στρογγυλοκάθεται, χαμογελώντας υποθέτω, ένας μικρός Θωμάς. Προσέξτε, δεν είναι ο μικρούλης ή ο μεγάλος Θωμάς που με κάνει και δυσανασχετώ. Ούτε η αλήθεια του. Η ομοιομορφία όμως, μου προξενεί ένα είδος ανησυχίας που δεν απέχει πολύ απ’ τον φόβο. Εκτός κι αν τα χαρτιά, σ αυτό το παιχνίδι της τύφλωσης ήταν, για μια ακόμη φορά, για καλό ή για κακό, σημαδεμένα. Αν ισχύει κάτι τέτοιο, δεν σας κρύβω ότι αισθάνομαι καλύτερα.
*
Ξεκίνησα να σας γράφω ένα μακροσκελές σημείωμα για το πώς μπορείτε να γίνετε μέλος του μπλόγκερ. Κατέληξα ότι θα σας μπέρδευα περισσότερο και το εγκατέλειψα. Η καλύτερη μέθοδος είναι να ξεκινήσετε, με παιγνιώδη διάθεση, να συμπληρώνετε ότι κενό κουτάκι βλέπετε εμπρός σας, διαβάζοντας παράλληλα με προσοχή τις οδηγίες που δίνουν οι σελίδες τις οποίες επισκέπτεστε.
*
Προσοχή: το ανωτέρω ισχύει μόνο για τις σελίδες του μπλόγκερ. Σε κανένα, μα σε κανένα, άλλον ιστοτόπο (site που λένε) δεν πρέπει να κάνετε κάτι ανάλογο, μέχρι να αποκτήσετε επαρκή εξοικείωση με το ίντερνετ. Γενικά να προσέχετε όταν σας ζητάνε να κλικάρετε OK. Στο 95% των περιπτώσεων θα πηγαίνετε επάνω δεξιά, όπου υπάρχει το μικρούλι Χ μέσα στο κόκκινο φόντο, και θα κλικάρετε. Ελπίζω να σας έχουν εγκαταστήσει ένα καλό firewall και ένα καλό antivirus. Αν δεν ξέρετε τι σημαίνουν, να ρωτήσετε αμέσως και να τα εγκαταστήσετε οπωσδήποτε.
*
 

Είμαι, ωστόσο, αρκετά μεγάλος και μπορώ πια να διαχωρίζω αυτό που είμαι από την αλήθεια

Ωραίο. Θα το κλέψω.
 

Ούτε ξέρω πόσες φορές το διάβασα. Για τη μυρωδιά, κυρίως.

Μου μυρίζει χαρτί καλό (κρεμ, υδατόγραμμα) και μωβμπλε, μπλεμωβ μελάνι. Μου αρέσουν φράσεις χωριστές. Ως και την πένα μπορώ να δω. Το παρόν είναι εδώ. Όπως κι όλο το παρελθόν τους, δηλαδή. Ένα γράμμα και πολλά φλας μπακ. Τόσες μέρες σκέφτομαι τη συνέχεια (έχοντας διαγράψει πασοκοϋπουργεία στο μυαλό μου, ομολογουμένως.). Άμα μάθω θα σας πω.
 

Μεσιέ Κουκουζελής,

είστε ευπρόσδεκτος να σηκώσετε όλο το μαγαζί, αν σας αρέσει.
 

Αγαπητέ Κουκ,
η σιωπή σας με κάνει και ανησυχώ. Τι σας συμβαίνει;
Ελπίζω να μην σας καταβάλλει η ραστώνη, Εγερθείτε...
Για να καταλάβετε το είδος της ανησυχίας μου, ακούστε μία ιστορία.
Στα παλιά Εξάρχεια, τα αληθινά, τον καιρό του Νικόλα του Άσιμου, ήκμαζε το περίφημο σουβλατζίδικο του Κάβουρα (και σήμερα υπάρχει αλλά θα καταντήσει να γίνει φραντσάιζινγκ).
Όλα τα σωστά ανάρχια, λοιπόν, πήγαιναν στον Κάβουρα να φάνε, όπως άλλα, πιο σωστά, παιδιά, πήγαιναν στη μαμά τους. Έτσι, που τα έβλεπα τα καημένα, συλλογιζόμουν καμιά φορά, ότι αν έκλεινε ο Κάβουρας, το αναρχικό κίνημα θα έσβηνε από την πείνα.
Κάποτε οι φόβοι μου επαληθεύτηκαν. Πήγε επτά η ώρα τη νύχτα και ο Κάβουρας παρέμενε κλειστός. Και δεν άνοιξε ούτε την επόμενη νύχτα, ούτε τη μεθεπόμενη. Ποιος να΄ξερε τι του συνέβη...
Την τρίτη νύχτα, τα είδα τα ανάρχια, να συγκεντρώνονται αυθορμήτως, έξω απ΄το μαγαζί. Κι' ύστερα κατέφταναν και άλλα και άλλα. Κάποιοι πήγαν και έφεραν κάτι να φάνε. Κι΄όλην εκείνη τη νύχτα, καθόντουσαν πικραμένα στα σκαλιά του Κάβουρα και μασούσαν, ανόρεχτα, σουβλάκια.
Τέτοιου είδους στέρηση, κύριε Κουκ μου, θα καταντήσουμε να νιώθουμε αν σιωπήσετε κι' άλλο...

Μετά τιμής...η Κυρία (όχι των Εξαρχείων)
 

Το σχόλιο της κυρίας είναι προς γνώσιν κ συμμόρφωσιν.Τελείωσε. Η φτώχια θέλει καλοπέραση, η πουτανιά φτιασίδι κ η ειρωνία τάλαντο, αλλιώς γίνεται θλιβερή.
 

Προς Κυρια:

Αναφερατε τον Καβουρα και με συγκινησατε. Αν σας παρακαλουσα στα σοβαρα να ανοιξετε δικο σας μπλογκ, θα το κανατε?
 

*
Aγαπητή Κυρία,

είμαι καλά. Πράγματι έχω πέσει θύμα της ραστώνης. Και της ανίας.

Διαβάζοντας για τον Κάβουρα, αναλογίστηκα πώς θα ήταν ο κόσμος μας, αν ο κάθε επαγγελματίας άνοιγε κι έκλεινε την επιχείρηση, ανάλογα με την διάθεση του. Τύφλα να χουν οι καταστροφολόγοι, αυτός θα ήταν πραγματικός εφιάλτης.

Όταν συνέλθω, θα επανέλθω και θα ναι σαν μην έχει περάσει ούτε μια μέρα. Θα δείτε. Έως τότε,

με ειλικρινείς ευχαριστίες για το ενδιαφέρον σας,
 

Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
 

ΔΕΛΤΙΟ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ
Μια νουβέλα το Φλεβάρη

Aυτό ειναι το σωστό..
 

:(


Δεν είχα κάπου αλλού να πω κάτι άλλο.


Κι αλήθεια, δεν ξέρω ποιο από τα δύο είναι πιο θλιβερό.
 

Είναι απορίας άξιο βέβαια πως κάποιος διαφωνόντας επί της αρχής μέ κάποιον άλλο μπορεί να νομίζει ότι έχει τις ίδιες αξίες με αυτόν, ότι εκπέμπει στο ίδιο μήκος κύματος με αυτόν, ότι μπορεί να συμπεριφέρεται με τον ίδιο τρόπο.

Απορίας αξιότερο το ότι όντως, πολλοί έχουν τέτοιες εντυπώσεις.

Ελπίδας εστία το ότι κάποιοι λίγοι απ' αυτούς δεν λανθάνουν νομίζοντας κάτι τέτοιο.

Δεν επιθυμούσα να αναφερθώ στα φανταστικά πρόσωπα.