20.6.06
Με την όπισθεν.
ή "σαν το φίδι που τρώει την ουρά του".
Αύγουστος 2003: Τουλάχιστον τάχουν βρει για το παιδί;
Δεκέμβριος 2003: Τίποτα δεν θα κατάφερνα στη ζωή χωρίς τους φίλους μου. Όμως, όσο περνάνε τα χρόνια, καταλαβαίνω ότι αυτά τα πλάσματα έχουν γίνει, σιγά-σιγά, αποκυήματα της φαντασίας μου, καλά ριζωμένα σε μια πραγματικότητα που αγνοώ. Το ίδιο θα μπορούσαν να πουν κι αυτοί για μένα. Τι μένει; Ο ελάχιστος χρόνος που υπήρξαμε μαζί ευτυχισμένοι κι ατρόμητοι. Ελπίζω αυτός ο χρόνος ο εσωτερικευμένος, λίγος κι ακίνητος, να αναμετρηθεί κάποτε με τον άλλο χρόνο, τον πανδαμάτορα, που τρέχει και μας αλλάζει. Να νικήσει. Να λάμψουν και πάλι τα πάντα για πάντα. Αλλά πώς; Κυρίως όχι νοσταλγίες.
Δεκέμβριος 2003: Παραλίγο να της σπάσει το κεφάλι. Έσπασε η μπουκάλα δίπλα της, πετάχτηκαν τα κομμάτια. Δυο ράμματα στο μέτωπο.
Πρωτοχρονιά 2002: Καταπληκτικό τα χταποδάκι! Κρασάτο, ε;
Ιούλιος 2000 (στη βεράντα): Πίνεις πολύ φίλε μου.
Πρωτοχρονιά 1997: Γα..γα..Άντε γαμήσουρεμαλάκα.
Σεπτέμβριος 1995: Θα μείνετε μαζί;
Χριστούγενα 1992: [...]
Ιούνιος 1990: Ρε συ, αυτή στη βεράντα σε κοιτάει καλά-καλά. Ωραία γκόμενα.
[...]
Ιούνιος 1982:
-Άντε...καληνύχτα.
-γειααυριοπάλι.
*
του Hotel Memory και πάλι.
*
Αύγουστος 2003: Τουλάχιστον τάχουν βρει για το παιδί;
Δεκέμβριος 2003: Τίποτα δεν θα κατάφερνα στη ζωή χωρίς τους φίλους μου. Όμως, όσο περνάνε τα χρόνια, καταλαβαίνω ότι αυτά τα πλάσματα έχουν γίνει, σιγά-σιγά, αποκυήματα της φαντασίας μου, καλά ριζωμένα σε μια πραγματικότητα που αγνοώ. Το ίδιο θα μπορούσαν να πουν κι αυτοί για μένα. Τι μένει; Ο ελάχιστος χρόνος που υπήρξαμε μαζί ευτυχισμένοι κι ατρόμητοι. Ελπίζω αυτός ο χρόνος ο εσωτερικευμένος, λίγος κι ακίνητος, να αναμετρηθεί κάποτε με τον άλλο χρόνο, τον πανδαμάτορα, που τρέχει και μας αλλάζει. Να νικήσει. Να λάμψουν και πάλι τα πάντα για πάντα. Αλλά πώς; Κυρίως όχι νοσταλγίες.
Δεκέμβριος 2003: Παραλίγο να της σπάσει το κεφάλι. Έσπασε η μπουκάλα δίπλα της, πετάχτηκαν τα κομμάτια. Δυο ράμματα στο μέτωπο.
Πρωτοχρονιά 2002: Καταπληκτικό τα χταποδάκι! Κρασάτο, ε;
Ιούλιος 2000 (στη βεράντα): Πίνεις πολύ φίλε μου.
Πρωτοχρονιά 1997: Γα..γα..Άντε γαμήσουρεμαλάκα.
Σεπτέμβριος 1995: Θα μείνετε μαζί;
Χριστούγενα 1992: [...]
Ιούνιος 1990: Ρε συ, αυτή στη βεράντα σε κοιτάει καλά-καλά. Ωραία γκόμενα.
[...]
Ιούνιος 1982:
-Άντε...καληνύχτα.
-γειααυριοπάλι.
*
του Hotel Memory και πάλι.
*
Comments:
Ήμουνα σε ένα τραίνο από Εδιμβούργο προς Λονδίνο, τον χειμώνα του '97-'98. Το προηγούμενο δρομολόγιο από το δικό μας είχε ακυρωθεί, οπότε μέσα στο δικό μας ήτανε στοιβαγμένοι δυο αμαξοστοιχίες άνθρωποι. Επίσης, από εξπρές το τραίνο μας έγινε μουτζούρης, σταματώντας παντού για να εξυπηρετήσει όσους είχε αφήσει πίσω το προηγούμενο δρομολόγιο.
Στο ζοφερό Νιουκάσλ ανέβηκε ένα περίεργο ζευγάρι: ένας στεγνωμένος από το πιοτί κοντός με κασκέτο, μεθυσμένος, και μια παχουλή γυναίκα που αν δεν ήταν καποιας μορφής εντεταλμένη συνοδός του, λόγου χάρη νοσοκόμα ή κοινωνική λειτουργός, ήταν ακόμα μία πολυβασανισμένη και κατάκοπη βόρεια σύζυγος. Ο στεγνωμένος αρνιόταν να καθήσει οπουδήποτε εκτός από τη θέση που αναγραφότανε στο εισιτήριό του -- αλλά αυτό φυσικά ήταν αδύνατο, αφού ήμασταν υπερπλήρεις. Μετά από φωνές του και μουρμούρα της να σωπάσει κάθησαν σε δυο θέσεις που βρέθηκαν κενές (νομίζω παραχωρήθηκαν από κάποιους). Το τραίνο ακόμα στον σταθμό του Νιουκάσλ. Ο στεγνωμένος να ορύεται που δεν ξεκινάμε. Κάτι μωρά έκλαιγαν με πείσμα και μεθοδικότητα.
Τελικά παίρνουμε μπρος. Ο στεγνωμένος γυρίζει στην κυρία που τον συνόδευε κατάπληκτος, αλαφιασμένος και κάπως αγανακτισμένος:
Πηγαίνουμε προς τα πίσω! Γαμώ το. Πηγαίνουμε με την όπισθεν. Γυρίζουμε πίσω στο κωλο-Νιουκάσλ!
Και η κυρία:
Δεν πηγαίνουμε πίσω -- εσύ κάθεσαι αντίθετα με τη φορά της κίνησης.
Στο ζοφερό Νιουκάσλ ανέβηκε ένα περίεργο ζευγάρι: ένας στεγνωμένος από το πιοτί κοντός με κασκέτο, μεθυσμένος, και μια παχουλή γυναίκα που αν δεν ήταν καποιας μορφής εντεταλμένη συνοδός του, λόγου χάρη νοσοκόμα ή κοινωνική λειτουργός, ήταν ακόμα μία πολυβασανισμένη και κατάκοπη βόρεια σύζυγος. Ο στεγνωμένος αρνιόταν να καθήσει οπουδήποτε εκτός από τη θέση που αναγραφότανε στο εισιτήριό του -- αλλά αυτό φυσικά ήταν αδύνατο, αφού ήμασταν υπερπλήρεις. Μετά από φωνές του και μουρμούρα της να σωπάσει κάθησαν σε δυο θέσεις που βρέθηκαν κενές (νομίζω παραχωρήθηκαν από κάποιους). Το τραίνο ακόμα στον σταθμό του Νιουκάσλ. Ο στεγνωμένος να ορύεται που δεν ξεκινάμε. Κάτι μωρά έκλαιγαν με πείσμα και μεθοδικότητα.
Τελικά παίρνουμε μπρος. Ο στεγνωμένος γυρίζει στην κυρία που τον συνόδευε κατάπληκτος, αλαφιασμένος και κάπως αγανακτισμένος:
Πηγαίνουμε προς τα πίσω! Γαμώ το. Πηγαίνουμε με την όπισθεν. Γυρίζουμε πίσω στο κωλο-Νιουκάσλ!
Και η κυρία:
Δεν πηγαίνουμε πίσω -- εσύ κάθεσαι αντίθετα με τη φορά της κίνησης.
Όπισθεν όπως σε βλέπω ή όπως με βλέπεις;
There are two well-studied metaphors of time. One is ego-centered, and one is not. The non-ego-centered ones allow things that look like "future is past." For instance,
Christmas follows Thanksgiving.
Before ('in front of') July.
hou4 tian1 [Chinese for 'day after tomorrow' lit. 'behind day']
But these have points in time situated in relation to other points in time (the time-moving-in-a-queue with respect to observer metaphor). Thus later events are behind earlier events. They are not situated with respect to the speaker. They could be moving towards the speaker, or not -- gestural data indicates that some English speakers conceptualize the line as moving from left to right.
But the Aymara system is ego-centered. The past is actually in front of them. They gesture in front of themselves when talking about the past, and behind themselves when talking about the future.
Διαβάστε το σχετικό άρθρο, A defense of Aymara uniqueness, και γενικά το Language Log είναι από τα αγαπημένα μου και πάντως ένα ενδιαφέρον γλωσσομπλογκ
There are two well-studied metaphors of time. One is ego-centered, and one is not. The non-ego-centered ones allow things that look like "future is past." For instance,
Christmas follows Thanksgiving.
Before ('in front of') July.
hou4 tian1 [Chinese for 'day after tomorrow' lit. 'behind day']
But these have points in time situated in relation to other points in time (the time-moving-in-a-queue with respect to observer metaphor). Thus later events are behind earlier events. They are not situated with respect to the speaker. They could be moving towards the speaker, or not -- gestural data indicates that some English speakers conceptualize the line as moving from left to right.
But the Aymara system is ego-centered. The past is actually in front of them. They gesture in front of themselves when talking about the past, and behind themselves when talking about the future.
Διαβάστε το σχετικό άρθρο, A defense of Aymara uniqueness, και γενικά το Language Log είναι από τα αγαπημένα μου και πάντως ένα ενδιαφέρον γλωσσομπλογκ
Σχετικά με την επισήμανση του akindynos. Στην Οδύσσεια η λέξη οπί(σ)σω (με δύο σίγμα για μετρικούς λόγους, όταν απαντά στο τέλος στίχου) σημαίνει το μέλλον. Τα δυο παραδείγματα που έχω πρόχειρα (ας είν' καλά το Perseus Project) είναι στη ραψωδία σ της Οδύσσειας: σ 122 και σ 132. Η κρατούσα ερμηνεία είναι πως το παρόν συλλαμβάνεται ως ενός είδους παραπέτασμα ή μπερντές, πίσω από το οποίο βρίσκεται το αόρατο μέλλον. Φυσικά και η 'εγωκεντρική' ερμηνεία, με το εγώ, εδώ και τώρα ως σημείο αναφοράς από το οποίο απομακρύνεσαι όσο κοιτάς προς το παρελθόν και το παρόν είναι ενδιαφέρουσα.
Δημοσίευση σχολίου
