<$BlogRSDUrl$>

10.1.07

Εσωτερικός μονόλογος. 


Αυτή η αυτοπροσωπογραφία με συγκινεί.

Με τον Πετεφρή και τον Γούφα συνήθως εκστασιάζομαι. Στην περίπτωση του δεύτερου, μου συμβαίνει κάτι κομματάκι πιο σύνθετο. Διότι, μέχρι πρότινος, ο Γούφας ήταν για μένα μυθιστορηματικό πρόσωπο –τον γνώρισα στις σελίδες της Πετέφριας Δεξιάς Ερωμένης (το χω διαβάσει ίσαμε δέκα φορές). Και ξαφνικά από "επινόηση", ο Γούφας έγινε πιξελάτος και τρισδιάστος. Σε πρόσφατο ποστ (πρόσφατο με τα μέτρα τα δικά μου· γιατί μια ώρα του Πετεφρή είναι μια εβδομάδα δική μου) ο Πετεφρής αφηγείται, εξομολογείται, την πολύ συγκινητική "ιστορία του Μάρκου". Η ιστορία τελειώνει με δυο ουρίτσες. Η πρώτη: "Αυτό που θέλω, το πήρα." Και η δεύτερη: "Να διαβάζετε τα επόμενα με την αίσθηση ότι καμία «αποκάλυψη» συγγραφέα δεν αξίζει δεκάρα τσακιστή". Ακολουθούν σχόλια από 20 ανθρώπους, όλοι συγκινημένοι, όπως κι εγώ, και κανείς δεν αναρωτιέται αν και ποιό ρόλο παίζουν οι ουρίτσες (ιδιαίτερα η πρώτη) στη συναισθηματική οικονομία του κειμένου. Η συγκίνηση βρίσκεται στα όρια της ακριβούς εξιστόρησης των γεγονότων. Τώρα τι ακριβώς περιβάλλει τα γεγονότα και προς τα πού ενδέχεται να οδηγήσει η εξομολόγηση, δεν έμαθα ακόμα. Η εικόνα που έχω στο μυαλό μου είναι αυτή ενός φωτισμένου κέντρου που περιβάλλεται από (αχανείς;) λιγότερο ή περισσότερο φωτισμένες εκτάσεις. Αυτούς τους χώρους που βρίσκονται στο ημίφως νομίζω ότι δείχνουν οι ουρίτσες του Πετεφρή.





Ενώ διαβάζω το κείμενο του nikoxy, θυμάμαι, χαμογελώντας, μια σκηνή από την Πολιτεία του Πλάτωνα. Η σκηνή διαδραματίζεται στον Πειραιά. Αφηγείται ο Σωκράτης. Μιλάει με τον Κέφαλο, άνθρωπο ευκατάστατο, με πολλά παιδιά, που ανήκει στους “σφόδρα πρεσβύταις”. Την εποχή εκείνη μετά τα 40-45, μάλλον περνούσες αυτόματα (ή ήσουν στο τσακ να περάσεις) σ’ αυτήν την κατηγορία. Αντιγράφω:

Σωκράτης: [...] θα ‘θελα να άκουγα την δική σου γνώμη [Κέφαλε] [...] τώρα που είσαι στο σημείο της ηλικίας που οι ποιητές το λένε γηρατειών κατώφλι [επί γήραος ουδώ]: πρόκειται για δύσκολο πέρασμα της ζωής, ή τι έχεις να μας πεις εσύ γι αυτό;

Εγώ Σωκράτη, μα το Δία, θα σου πω ποια είναι η γνώμη μου. Γιατί συχνά συμβαίνει να συγκεντρωνόμαστε κάποιοι που έχουμε περίπου την ίδια ηλικία, επαληθεύοντας έτσι την παλιά παροιμία [σημ. τ. μ.: “¨Ηλιξ ήλικα τέρπει γέρων δε τέρπει γέροντα”]. Σ’ αυτές τις συναντήσεις οι περισσότεροι από εμάς κλαίνε και οδύρονται αποζητώντας τις χαρές της νιότης και αναπολώντας τις σωματικές ηδονές και τα φαγοπότια και κάποια άλλα πράγματα που πάνε μαζί με αυτά, και κυριεύονται από οργή πιστεύοντας πως έχουν στερηθεί κάτι πολύ σπουδαίο και πως τότε ζούσαν ωραία ενώ τώρα δεν είναι ζωή αυτή. Ορισμένοι επίσης δυσφορούν και για τις προσβολές που δοκιμάζουν από τους δικούς τους εξαιτίας των γηρατειών και ελεεινολογούν τα γεράματα για όσα δυσάρεστα τους έχουν προξενήσει. Η γνώμη μου Σωκράτη, είναι ότι οι άνθρωποι αυτοί κατακρίνουν κάτι το οποίο δεν είναι η αιτία του κακού. Γιατί αν αυτό ήταν η αιτία, θα είχα πάθει και εγώ, εξαιτίας των γερατειών, τα ίδια όπως όλοι οι άλλοι, όσοι έφτασαν ως αυτή την ηλικία. Να όμως που εγώ έχω συναντήσει και άλλους οι οποίοι δεν αισθάνονται έτσι, και μάλιστα κάποτε έτυχε να είμαι δίπλα στον Σοφοκλή, τον ποιητή, όταν τον ρώτησε κάποιος, “Πώς τα πας Σοφοκλή με τα ερωτικά;” [Πώς έχεις προς τ’αφροδίσια;] Εξακολουθείς να μπορείς να έχεις ερωτική σχέση με γυναίκα;” κι εκείνος του είπε: “Θεός φυλάξοι, άνθρωπε μου· πάρα πολύ χαίρομαι που γλύτωσα από αυτό, σαν να ξέφυγα από κάποιον λυσσασμένο κι άγριο εξουσιαστή”. Μου άρεσε τότε εκείνη η απάντηση, και το ίδιο μου αρέσει και τώρα. Γιατί δίχως αμφιβολία στα γεράματα όλα αυτά καταλαγιάζουν εντελώς και οι άνθρωποι ελευθερώνονται· όταν οι ερωτικές επιθυμίες πάψουν να ζορίζουν και χαλαρώσουν, συμβαίνει ακριβώς αυτό που λέει ο Σοφοκλής: Έχει πια κανείς απαλλαγεί από πάμπολλους και μανιασμένους εξουσιαστές. Αλλά και για τούτα και για όσα σχετίζονται με τους συγγενείς μία είναι η αιτία, κι αυτή, Σωκράτη, δεν είναι τα γερατειά αλλά ο χαρακτήρας των ανθρώπων. Αν είναι δηλαδή οι άνθρωποι ευπρεπείς και καλόβολοι, τότε τα γερατειά υποφέρονται κάπως· αν όμως δεν είναι τότε Σωκράτη, ένας τέτοιος άνθρωπος δεν έχει μόνο γεράματα αλλά και νιότη δύσκολη.


Θα μπορούσε (αν και εκτός θέματος) να είναι σχόλιο-συμπλήρωμα του κειμένου του nikoxy.Είπαμε, το θυμήθηκα χαμογελώντας.

Το έχει γράψει ο Παβέζε, "Τα λάθη γίνονται πάντα στην αρχή."

Πολιτεία 328d – 329d. Η μετάφραση είναι του Ν.Μ: Σκουτερόπουλου κι έχει εκδοθεί από τις εκδόσεις Πόλις. Υπογράμμιση δική μου. Ελπίζω να μη με τρέχει ο καλλιτέχνης (Νατάσσα Πουλαντζά) που έβαλα την εικόνα του χωρίς άδεια.

*

Έκλεισε το μόνιτορ. Θα μου λείψει το καταπληκτικό κολπάκι του Ακίνδυνου. Λήψη και εγκατάσταση σε λιγότερο από πέντε λεπτά. Εγώ, αυτό και το μόνιτορ είχαμε δημιουργήσει την τέλεια συμβιωτική σχέση.

*

"Mόνο πέντε λεπτά χρειαζόταν για να το βγάλει". Μα εδώ σε λιγότερο από πέντε λεπτά σκοτώνεις άνθρωπο ή σκοτώνεσαι. Σε πέντε με δέκα γίνεσαι πατέρας.

*

Μου χουνε σπάσει κι εμένα τα νεύρα τα άσχετα μηνύματα από εταιρείες στο κινητό μου. Στην περίπτωση μου, όλα σχεδόν είναι από την εταιρεία που μου παρέχει τη σύνδεση. Όλο κάτι αυτοκίνητα κερδίζω ή ενδέχεται να κερδίσω. Τι τηλέφωνα έχω κάνει. Σταματάνε για λίγο και μετά δώσ' του και πάλι. Όταν ακούω το μπιιιιπ έχω πάντα την εντύπωση ότι μόλις έλαβα το σημαντικότερο μήνυμα της ζωής μου. Μεγαλύτερη η απογοήτευση όταν πρόκειται για διαφημιστικό μήνυμα. Και ο εκνευρισμός. Μήνυση Αρκούδε, μήνυση.

*

# καταχώριση *kukuzelis* : 11:58 π.μ.

buzz it!

 

Comments:
Kαλημέρα Αρτέμη,

Θα σε μαλώσω πρωϊνιάτικα:)

Βρέ, ο Σωκράτης πήρε το όπλον του (την ασπίδα του) για τελευταία φορά στα σαρανταπέντε να αμυνθεί περί πάτρις, κι εσύ μιλάς για πρεσβύταις.

Εγώ βρέ, σε/σας βλέπω σαν νιο ντελικανή που πηδά απο τις παρυφές της Πεντέλης (σημ.Μετ.Χαλάνδρι)για να συναντηθεί στην μέση του Μπλογκοχωριού με άλλους λεβέντες νέους (τον Θάς,τον Πετεφρή, τον Πορφυρίδη Γούφακα, τον
Νικοξυδάκη κ.λ.π.,κ.λ.π)

Αχ, που θα πάει δεν θα μεγαλώσω κι εγώ;))))

Xαίρομαι πάντως πόχεις έμπνευση!!!
# posted by Blogger Γεώργιος Χοιροβοσκός : 10/1/07 1:00 μ.μ.
 
`σ'ευχαριστω πολύ
το θέρος εύχομαι να συναντηθούμε κατα δω, οποτε θα επέλθη και η αποπιξελοποίησις.
οσον παραμενομεν αφθεντικοί ενισχιομεν κε την εμπιστοσύνην κρε ούτως πος και τας φιλιας διότι.
# posted by Anonymous Ανώνυμος : 10/1/07 7:42 μ.μ.
 
αγαπητέ Γούφα ακριβώς γι αυτό μου αρέσετε. μου μαθαίνετε να είμαι διαδικτυακώς αυθεντικός έχω την εντύπωση οτιδιότι.
# posted by Blogger kukuzelis : 11/1/07 10:00 π.μ.
 
και καθομαι και σκεφτομαι...πρωτοφανες συνηθως οι σκεψεις μου ειναι ορθιες...(δε γνωριζω πως ειναι των αλλονων ανθρωπων), μηπως τελικα αυτα τα μηνυματα στο κινητο σας(δεν ειναι τυχαιο που δεν υπαρχουν στο τηλεφωνητη του σταθερου σας) ειναι μηνυματα απο το υπερπεραν...που χουν κατι να σας πουν...και αδικως μα αδικως νευριαζετε..οταν στον εσωτερικό σα μονολογο εχετε στο τσεπακι μια δεξια ερωμενη, γουφικες εκστασιασεις και ιστοριες μαρκησιες?
αυτοπροσωπουπογραφω εγω ως ανωνυμη
# posted by Anonymous Ανώνυμος : 12/1/07 12:08 π.μ.
 
Μηνύματα από το υπερπέραν μάλλον παίρνω και στο σταθερό. Κατά καιρούς βρίσκω μαγνητοφωνημένα μηνύματα, τα οποία ακούει ολόκληρα μόνον ο τηλεφωνητής, που υποδεικνύουν ευκαιρίες που μου έχουν διαφύγει.
# posted by Blogger kukuzelis : 12/1/07 10:33 π.μ.
 
*

Συμπλήρωμα που μάλλον δεν θα διαβάσει κανείς.
--------------------------------------
Το σκέφτομαι το ξανασκέφτομαι αγαπητέ Γούφα. Τι θα πει αυθεντικός; Δεν είμαι αυθεντικός όταν λέω ψέματα; Όσες φορές κρύβομαι; Όταν γράφω κοινοτοπίες; "Δυστυχώς" και στις χειρότερες στιγμές μας και στις καλύτερες πάντα αυθεντικοί είμαστε. Δεν μπορούμε κι αλλιώς.

Πρέπει να βρούμε άλλη λέξη...
*
# posted by Blogger kukuzelis : 15/1/07 9:58 π.μ.
 
Δημοσίευση σχολίου

This page is powered by Blogger. Isn't yours?