30.1.07
Όταν ο Μπερεκέτης γράφει μουσική για τον θρίαμβο του Πετεφρή (στο Medieval II: Total War) ο kukuzelis κινδυνεύει να πάθει συμφόρηση.
*
petefris agonistes: ένα και δύο.
*
*
petefris agonistes: ένα και δύο.
*
Comments:
Τι μπορεί η κίτρινη κοπέλα να μου πεί
έτσι που καμαρώνει με το τσουκάλι στο χέρι
χωρίς Γιαννόπουλο στο τραγικό κεφάλι της
Καλώς σε δέχομαι έλα στο σπίτι μου
σήκωσε ψηλά τη φούστα να με προκαλέσεις
και δέξου το λεβέντικο ευχαριστώ του Γκούρα
είσαι κίτρινη κοπέλα με δόντια λευκά και λεία
η λεκάνη σου χρειάζεται μάλλον λόγια κι όχι έργα
αληθώς με αναρχικό κάνεις παρέα και σχολειό
πέρασες περήφανη γιατί ο φοιτητής σου ζεί
θα σε λένε Θάλεια και θα φοράς ρεζίλικο βρακί
κάτοιοι τέτοιοι σαν κι εμένα σε γλυτώνουν απ΄το "ναί"
άνετα πλέον μπές στην κρεατομηχανή γιά θεραπεία
[ελάχιστον αντίδωρον: ανέκδοτο ποίημα του Πετ. γιά την Τριατατική, κατά μήνα Αύγουστο του 1968, στην Θάσο]
έτσι που καμαρώνει με το τσουκάλι στο χέρι
χωρίς Γιαννόπουλο στο τραγικό κεφάλι της
Καλώς σε δέχομαι έλα στο σπίτι μου
σήκωσε ψηλά τη φούστα να με προκαλέσεις
και δέξου το λεβέντικο ευχαριστώ του Γκούρα
είσαι κίτρινη κοπέλα με δόντια λευκά και λεία
η λεκάνη σου χρειάζεται μάλλον λόγια κι όχι έργα
αληθώς με αναρχικό κάνεις παρέα και σχολειό
πέρασες περήφανη γιατί ο φοιτητής σου ζεί
θα σε λένε Θάλεια και θα φοράς ρεζίλικο βρακί
κάτοιοι τέτοιοι σαν κι εμένα σε γλυτώνουν απ΄το "ναί"
άνετα πλέον μπές στην κρεατομηχανή γιά θεραπεία
[ελάχιστον αντίδωρον: ανέκδοτο ποίημα του Πετ. γιά την Τριατατική, κατά μήνα Αύγουστο του 1968, στην Θάσο]
Απογειώνομαι αγαπητέ Πετεφρή. Κοιτάζοντας από ψηλά. Πολύ ψηλά είναι αλήθεια, βλέπω ότι εδώ έχουμε την καλύτερη συνέχεια του Χάρτη. Ευτυχώς δεν βλέπω πουθενά την Λέξη, το Εντευκτήριο ή άλλα, χρησιμότατα μεν αλλά κυριλέ περιοδικά. Βλέπω και λιγάκι την Ίνδικτο...Απογειώνομαι....Χάνομαι στους ουρανούς...Χάθηκα....Το πεδίο είναι ελεύθερο για τους πανεπιστημιακούς.
Ωραία, δεν είσαι πανεπιστημιακός, οπότε προσθέτω: ναι, στην Λέξη ποτέ δεν έγραψα. Στο Εντευκτήριο πολλά, ιδίως μεταξύ 1987 και 1995.
Άλλα περίεργα και λανθάνοντα: στην λαθρίβια εφημερίδα Χρόνος της Θεσσαλονίκης τρία νομίζω κείμενα, το 1975. Σε έναν Θούριο του 1975, ως Μανόλης Γαϊτάνης εναντίον της ελληνικής ιδιοπροσωπείας, όπως΄εβγαινε από άρθρο του Κωστή Μοσκώφ. Στο άπαξ τεύχος επιγραφόμενο "Ονειρα γλυκά" με ποίημα και σκίτσο (το πρωτότυπο το έδωκα του εκδότη μου, δεν το έχω πιά- το έβγαζε άν θυμάμαι καλά ο Φασιανός). Στο περιοδικό Ελιμειακά, κριτικές (1979-81).Στο Ποιήση 79, (Νιάρχου- Φωστιέρη) τρία ποιήματα.Και στην Οικοτοπία, κρατούσα την στήλη "ανακυκλούμενα σχόλια" μεταξύ 89 και 91. δεν θυμάμαι άλλα, πάντως υπάρχουν αρκετά.Εισαγωγές και προλόγους σε βιβλία, δεν τα θυμάμαι ντιπ.Μήτε ανακοινώσεις σε διάφορα συνέδρια και ημερίδες. Είχα ένα πρόβλημα: τις ομιλίες μου τις μετέγγραφαν με φοβερά λάθη, καθώς δεν έπιαναν τις λέξεις.Μιά, δυό, τρείς ,απολπίστηκα και δεν τα παρακολουθούσα πλέον. Σε ένα συνέδριο (της μητρόπολης Θεσσαλονίκης, 1985) αναφέρομαι ως Ιωάννης Θ. δεν ξέρω γιατί...
Αστα γιά τους φιλολόγους.Που δεν πρόλαβαν να καπαρώσουν τους πρωτοκλασάτους και καταλήγουν στους πετεφρείς...
Άλλα περίεργα και λανθάνοντα: στην λαθρίβια εφημερίδα Χρόνος της Θεσσαλονίκης τρία νομίζω κείμενα, το 1975. Σε έναν Θούριο του 1975, ως Μανόλης Γαϊτάνης εναντίον της ελληνικής ιδιοπροσωπείας, όπως΄εβγαινε από άρθρο του Κωστή Μοσκώφ. Στο άπαξ τεύχος επιγραφόμενο "Ονειρα γλυκά" με ποίημα και σκίτσο (το πρωτότυπο το έδωκα του εκδότη μου, δεν το έχω πιά- το έβγαζε άν θυμάμαι καλά ο Φασιανός). Στο περιοδικό Ελιμειακά, κριτικές (1979-81).Στο Ποιήση 79, (Νιάρχου- Φωστιέρη) τρία ποιήματα.Και στην Οικοτοπία, κρατούσα την στήλη "ανακυκλούμενα σχόλια" μεταξύ 89 και 91. δεν θυμάμαι άλλα, πάντως υπάρχουν αρκετά.Εισαγωγές και προλόγους σε βιβλία, δεν τα θυμάμαι ντιπ.Μήτε ανακοινώσεις σε διάφορα συνέδρια και ημερίδες. Είχα ένα πρόβλημα: τις ομιλίες μου τις μετέγγραφαν με φοβερά λάθη, καθώς δεν έπιαναν τις λέξεις.Μιά, δυό, τρείς ,απολπίστηκα και δεν τα παρακολουθούσα πλέον. Σε ένα συνέδριο (της μητρόπολης Θεσσαλονίκης, 1985) αναφέρομαι ως Ιωάννης Θ. δεν ξέρω γιατί...
Αστα γιά τους φιλολόγους.Που δεν πρόλαβαν να καπαρώσουν τους πρωτοκλασάτους και καταλήγουν στους πετεφρείς...
Με θυμάμαι στην Πολιτεία να ξεφυλλίζω το Εντευκτήριο μήπως έχει κείμενο δικό σου μέσα. Τα υπόλοιπα τα υποψιαζόμουν αλλά δεν προλάβαινα. Δεν είμαι φιλόλογος κι ούτε θέλω να γίνω. Όμως ό,τι λες χρήσιμο μου φαίνεται. Μ αρέσει που είσαι τόσο μέσα, απ τη μια, και τόσο διαφορετικός απ τους υπόλοιπους απ την άλλη. Η σχέση μου με σένα μου έμαθε πόσο μεροληπτικοί μπορεί να γίνουν οι κριτικοί. Αντιπαρέρχομαι την τελευταία πρόταση.
*
Χάρη στον Μοσκώφ έμαθα την ύπαρξη σου. "Η κοινωνική συνείδηση στη ποίηση της Θεσσαλονίκης", αν δεν κάνω λάθος.
*
*
Χάρη στον Μοσκώφ έμαθα την ύπαρξη σου. "Η κοινωνική συνείδηση στη ποίηση της Θεσσαλονίκης", αν δεν κάνω λάθος.
*
Αυτός ο εξαίσιος παραλογισμός, που μπλέκει το Εντευκτήριο με διαδικτυακές και μή κατακτήσεις.. μου έχει φτιάξει την κατα πολυ ταλαιπωρημένη διάθεση.. να είστε καλά στρατηλάτες, πανεπιστημιακοί και ποιητές...
Γιατί την αντπαρέρχεσαι; παίγνιο ήταν ,όχι παράπονο πεπτωκυίας ιδιοφυίας...
Ναι, έγραψε εκείνην την παράγραφο, το 1978. Με τον Κωστή ντρέπομαι που λειτούργησα ως ομηρομάστιξ. Ό,τι έγραφε, το κοίταζα με μισό μάτι.Να φανταστείς ότι ,σχολιάζοντας(σε ένα τεύχος του Τραμ) αυτό το κείμενο, πρόσθεσα με κακία: Επίσης από τους στίχους λείπουν οι λέξεις "μαλάκας" και "αρχίδια".
Τον αγαπούσα πολύ, αλλά δεν είμαι καλός σε αυτά.Η αγάπη με κάνει στριμμένο. Σε μια νεκρολογία που του έγραψα, προσπαθώ να αποκαταστήσω αυτήν την εσωτερική δικαιοσύνη, αλλά δε βαρυέσαι..τον είχα πικαράνει πολύ. Ενώ αυτός μόνον με καλή διάθεση με έβλεπε. Αισθανόμουν μαζί του εσθλαβωμένος ενώπιον μεταξωτού. Τελείως καμποτίνος.
Ναι, έγραψε εκείνην την παράγραφο, το 1978. Με τον Κωστή ντρέπομαι που λειτούργησα ως ομηρομάστιξ. Ό,τι έγραφε, το κοίταζα με μισό μάτι.Να φανταστείς ότι ,σχολιάζοντας(σε ένα τεύχος του Τραμ) αυτό το κείμενο, πρόσθεσα με κακία: Επίσης από τους στίχους λείπουν οι λέξεις "μαλάκας" και "αρχίδια".
Τον αγαπούσα πολύ, αλλά δεν είμαι καλός σε αυτά.Η αγάπη με κάνει στριμμένο. Σε μια νεκρολογία που του έγραψα, προσπαθώ να αποκαταστήσω αυτήν την εσωτερική δικαιοσύνη, αλλά δε βαρυέσαι..τον είχα πικαράνει πολύ. Ενώ αυτός μόνον με καλή διάθεση με έβλεπε. Αισθανόμουν μαζί του εσθλαβωμένος ενώπιον μεταξωτού. Τελείως καμποτίνος.
Μου φάνηκε σαν τη μύγα μες το γάλα εκείνη η παράγραφος. Αγόρασα το προσπέκτους. Οι στίχοι σου στο τραμάκι άρχισαν να επαναλαμβάνονται σχεδόν καθημερινά, παρηγορητικό κοάν, δικό μου και των φίλων, όσα χρόνια τρέχαμε δεξιά κι αριστερά πολιτικολογώντας, ακόμα και σήμερα. Αγόραζα (και διάβαζα) επιμελώς οτιδήποτε τύπωνες. Καμιά φορά μου την έδινε η μελό απελπισία σου, αλλά η σχέση αντί να αδυνατίζει δυνάμωνε. Κι ήρθε το θεόπαιδο (πόσο καιρό δουλευόταν τελικά αυτό το κείμενο;) κι η δεξιά ερωμένη. Και τώρα το διαδικτυακό μεταλλείο. Ας καπαρώσουν οι φιλόλογοι κι οι κριτικοί, όποιον και ό,τι νομίζουν. "Εγώ τ αστέρια θα κοιτάζω και χαρακτήρα δεν θ' αλλάζω". Για τους περαστικούς, το τελευταίο είναι του Αργύρη.
*
Διευκρίνηση: Εκεί που γράφω "βλέπω ότι εδώ έχουμε την καλύτερη συνέχεια του Χάρτη." με το εδώ εννοώ, φυσικά, τη διαδικτυακή κατάσταση.
*
*
Διευκρίνηση: Εκεί που γράφω "βλέπω ότι εδώ έχουμε την καλύτερη συνέχεια του Χάρτη." με το εδώ εννοώ, φυσικά, τη διαδικτυακή κατάσταση.
*
Η πρώτη μορφή του Θεόπαιδου λεγόταν Ημέραι Στεφάνου Δράγου και ήταν τριάντα πυκνές σελίδες γραμμένες σε διαφανές σκληρό χαρτί(sic) σε γραφομηχανή- τα γράμματα έβγαιναν κίτρινα.1971. Το διάβαζα στην παρέα του Γιάννη Πάνου, μπροστά στη Ρούλα, την Μαρώ,τον Λαλάκο, την Μαριάνθη,εναλλάξ με την υπερφυά Ρέμινγκτον που μας φανέρωνε ο μελαγχολικός αυτός απείθαρχος γίγαντας.
Το είχα σε χαμηλή θράκα ώσπου το ξανάρχισα, αγριεμένος, το 1977, κι ώς το 1981 είχε πάρει μιά πολυσέλιδη μορφή, με πολλούς αφηγητές, κι αυτό κράτησε έως το 1990. Ηταν ένα τέρας που δεν άντεχε καμία πειθαρχία. Τότε, συνέβη κάτι σημαδιακό: κουβέντιαζα με την Σιγκάρετ την προσκόλλησή μου στο non finito, τέλειωνε το 1991 και εκείνη βγήκε στην αυλή της Αγροσυκιάς και έκλαιγε. Κάθησα τότε στον υπολογιστή, στην κουζίνα και έγραψα αυτό που εντέλει τυπώθηκε σε πέντε ακριβώς ημέρες(και πέντε νύχτες) .Το πρωί της έκτης, ξύπνησα την Σιγκάρετ και της το διάβασα. Μετά έκλαψα κατά βούλησιν. Την ίδια μέρα τηλεφώνησα στον Καλοκύρη και τον παρακάλεσα να το δώσει σε κάποιον εκδοτικό οίκο.Κατέβηκα στα Γιαννιτσά με το λεωφορείο και το ταχυδρόμησα.
Η απλή απάντηση λοιπόν, είναι: είκοσι χρόνια.
Αν αυτά τα θεωρείς φλυαρίες, απλώς δώσε σήμα, να ξαναγίνω ευγενής και υπαινικτικός...
Το είχα σε χαμηλή θράκα ώσπου το ξανάρχισα, αγριεμένος, το 1977, κι ώς το 1981 είχε πάρει μιά πολυσέλιδη μορφή, με πολλούς αφηγητές, κι αυτό κράτησε έως το 1990. Ηταν ένα τέρας που δεν άντεχε καμία πειθαρχία. Τότε, συνέβη κάτι σημαδιακό: κουβέντιαζα με την Σιγκάρετ την προσκόλλησή μου στο non finito, τέλειωνε το 1991 και εκείνη βγήκε στην αυλή της Αγροσυκιάς και έκλαιγε. Κάθησα τότε στον υπολογιστή, στην κουζίνα και έγραψα αυτό που εντέλει τυπώθηκε σε πέντε ακριβώς ημέρες(και πέντε νύχτες) .Το πρωί της έκτης, ξύπνησα την Σιγκάρετ και της το διάβασα. Μετά έκλαψα κατά βούλησιν. Την ίδια μέρα τηλεφώνησα στον Καλοκύρη και τον παρακάλεσα να το δώσει σε κάποιον εκδοτικό οίκο.Κατέβηκα στα Γιαννιτσά με το λεωφορείο και το ταχυδρόμησα.
Η απλή απάντηση λοιπόν, είναι: είκοσι χρόνια.
Αν αυτά τα θεωρείς φλυαρίες, απλώς δώσε σήμα, να ξαναγίνω ευγενής και υπαινικτικός...
Με τιμάς. Γράφε ό,τι θέλεις, όπως θέλεις, όσο θέλεις.
Εγώ τουλάχιστον τα διαβάζω με κομμένη την ανάσα.
Εγώ τουλάχιστον τα διαβάζω με κομμένη την ανάσα.
αδελφέ, πολλά θα μπορούσαν να γίνουν.
kevlarsoul, είναι σαν την πόκα, αλλά καλύτερα. Χαίρεσαι που δεν ξέρεις τι χαρτί έχει ο άλλος.
Δημοσίευση σχολίου
kevlarsoul, είναι σαν την πόκα, αλλά καλύτερα. Χαίρεσαι που δεν ξέρεις τι χαρτί έχει ο άλλος.
