29.5.07
Yes, my guard stood hard when abstract threats
Too noble to neglect
Deceived me into thinking
I had something to protect
*
Too noble to neglect
Deceived me into thinking
I had something to protect
*
Αγαπητή μου,
[...]
Δυσκολεύομαι να εμπιστευτώ τις γροθιές στο στομάχι (μου) γι αυτό ακριβώς που είναι: Γροθιές στο στομάχι. Ο δαρμένος είναι άραγε σε θέση να σκεφτεί;
Στην Αμαλία αναφέρομαι. Υπήρξε τίμια, με τον τρόπο της. Είχε το θάρρος, το απελπισμένο θάρρος, να αναφέρει τα ονόματα εκείνων που θεωρούσε υπεύθυνους για την μοίρα της. Όσοι διέδωσαν το μήνυμά της τα ξέχασαν. Παράλειψη που, κατά τη γνώμη μου, αγγίζει τα όρια της διαστρέβλωσης. Ξέχασαν ότι το μισό της μπλογκ ήταν γεμάτο ονόματα.
Απορώ: Οι δυο επαγγελματίες της ενημέρωσης (αυτοί που ξέρω, της Ελευθεροτυπίας και των Νέων) δεν σκέφτηκαν να ρωτήσουν όλους τους εμπλεκόμενους; Δεν λέω να τους δικάσουν, να τους ρωτήσουν! Να ρωτήσουν έστω τον γιατρό που έκανε τη σωστή διάγνωση. Να ρωτήσουν έναν γιατρό. Να προσπαθήσουν, για χάρη των αναγνωστών τους, να δουν το δράμα από όλες τις πλευρές του. Μπα. Καμιά περιέργεια... Μάλλον φοβήθηκαν ότι αν έκαναν τη δουλειά τους, θα μείωναν τη δύναμη του μηνύματος. Ή ότι θα κινδύνευαν να μηνυθούν... Γιατί και οι γιατροί που έκαναν λάθος,αν έκαναν λάθος, και όσοι δεν έκαναν τη δουλειά τους, αν δεν την έκαναν, είναι κι αυτοί πρόσωπα του δράματος.
Χωρίς την ονομαστική, κατά προτίμηση, παρουσία τους, το έργο δεν έχει νόημα.
Το κοινό απ την άλλη κάνει αυτό που έκανε πάντα: Γενικεύει. Ίσως όχι αδίκως· κάθε γενίκευση φέρει το ίχνος της γνήσιας προσωπικής εμπειρίας. Δεν χρειαζόταν βέβαια να μάθει την τύχη ενός ανθρώπου για να έχει ήδη έτοιμα, καιρό τώρα, τα συμπεράσματά του. Συμπεράσματα όχι κατ ανάγκη λανθασμένα.
Οι θεατές παρακολούθησαν το έργο συγκινημένοι, ενώ η νεώτερη γενιά σκηνοθετών της ζωής τους (λιγότερο ή περισσότερο αγωνιστών) ετοιμάζεται, στο όνομα της δικαιοσύνης πάντα, να αναλάβει τις ευθύνες της.
*
Δυσκολεύομαι επίσης να εμπιστευτώ μια γενιά γιατρών που μεγάλο μέρος της έκανε την "επανάστασή" του, στα φοιτητικά του χρόνια, διεκδικώντας (με την ανοχή των δασκάλων του και του κοινού) την "μη εντατικοποίηση των σπουδών". Λες και, όταν υπάρχει το ενδεχόμενο η ζωή του άλλου να βρεθεί στα χέρια σου, δεν θα πρέπει να ασχοληθείς ακόμα και 24 ώρες το 24ωρο (λέμε τώρα). Σπάνια συναντώ κάποια χρήσιμη αποτίμηση του παρελθόντος. Αντίθετα η ιστορία μοιάζει να επαναλαμβάνεται αενάως μέσα σε γενικευμένη αδιαφορία. Παρά το ξύλο που πέφτει. Παρά τα αυτοκίνητα που καίγονται. Μέχρι την επόμενη γροθιά στο στομάχι. Αλλά μπορεί ο δαρμένος να σκεφτεί; Δυσκολεύομαι λοιπόν να τους εμπιστευτώ ας είναι και εξαιρετικοί χαρακτήρες και τίμιοι αγωνιστές (θα τους συμπαθώ όμως, γιατί κι αυτοί περνούν το δράμα τους) ...
Έτσι είναι αγαπητή μου, όλα εδώ πληρώνονται...Από την άλλη, ό,τι είναι να γίνει θα γίνει με τη συμμετοχή των συνανθρώπων μας, τους εμπιστευόμαστε ή όχι (ή μας εμπιστεύονται ή όχι). Δεν γίνεται αλλιώς...
*
Comments:
'Έχω έναν πόνο στην ομοπλάτη,
δεν είν’ αστείο, λείπει κομμάτι.'
Εκεί 'βαράει' η καρδιά, στην ομοπλάτη.
Με αγωνιστικούς χαιρετισμούς, που θα έλεγε κι εθνικός ποιητής.
δεν είν’ αστείο, λείπει κομμάτι.'
Εκεί 'βαράει' η καρδιά, στην ομοπλάτη.
Με αγωνιστικούς χαιρετισμούς, που θα έλεγε κι εθνικός ποιητής.
Πολύ σωστός.
Είπα να πω κι εγώ δυο λόγια για το θέμα, αλλά τα εξέφρασες πολύ πιο ψύχραιμα απ'ό,τι θα το έκανα εγώ ποτέ.
Με την τρίτη παράγραφο, συμφωνώ μέχρι τελείας.
Είπα να πω κι εγώ δυο λόγια για το θέμα, αλλά τα εξέφρασες πολύ πιο ψύχραιμα απ'ό,τι θα το έκανα εγώ ποτέ.
Με την τρίτη παράγραφο, συμφωνώ μέχρι τελείας.
Αυτό με την εντατικοποίηση με στενοχώρησε. Στα χρόνια μου εντατικοποίηση ήταν κανονικοποίηση .Έπρεπε απλώς, για λόγους σκοπιμότητας, να υποβάλεις- δια της παρουσίας σου- τα σέβη σου στον κάθε κληρονομικώ δικαιώματι "δάσκαλο" που δίδασκε την επίλυση πλαισίου με το Μπετόν Καλέντερ ως τον αξεπέραστο ορίζοντα της εποχής μας, και ισχυριζόταν ότι ποτέ οι -πρωτοεμφανιζόμενοι τότε- προσωπικοί υπολογιστές δεν θα αποκτήσουν την απαιτούμενη RAM για να επιλύουν διόροφα με δέκα υποστυλώματα.
Και η τωρινή γενιά φαντάζομαι πως έχει ικανούς λόγους να δυσκολεύεται να δείξει επιμέλεια στο "μάθημα" π.χ. της κάθεκυρίας Παναγιωταρέα, του κυρίου Παππά κλπ.
Δημοσίευση σχολίου
Και η τωρινή γενιά φαντάζομαι πως έχει ικανούς λόγους να δυσκολεύεται να δείξει επιμέλεια στο "μάθημα" π.χ. της κάθεκυρίας Παναγιωταρέα, του κυρίου Παππά κλπ.
