1.6.07
Το καλύτερο, όπως πάντα, από τον Πετεφρή.
*
- Sometimes doctors think they are god. But we're really not. We make mistakes all the time...
- Hm, I don't like the sound of that!
*
Τέσσερα βίντεο. Αλληλεπικαλύπτονται σε μερικά σημεία, μια και αναφέρονται στην έκδοση του ίδιου βιβλίου. Τα βρήκα όλα πολύ ενδιαφέροντα.
*
Ένα.
- Πόσο συχνές είναι τελικά οι λάθος διαγνώσεις;
- Εντυπωσιακά συχνές: 15% του συνόλου των διαγνώσεων είναι εσφαλμένες· μερικοί ειδικοί θεωρούν ότι το ποσοστό φτάνει το 20 με 25%. Και στις μισές απ’ αυτές τις περιπτώσεις έχουμε σοβαρή ζημιά, ακόμα και θάνατο του ατόμου.
- [...] How common did you find that misdiagnosis really is?
- It's remarkably common: 15 percent of all people are misdiagnosed; some experts in the field think it's as high as 20 percent to 25 percent. And in half of all of those cases, there's serious harm or even death to the person.
*
Δύο άλφα.
- You have another example of a patient whom the doctor just frankly seemed to adore and missed the diagnosis because of that. What happened there?
- Well I was the doctor who adored that patient and made a mistake. There was a young man with cancer when I was a fellow [όπως το βρήκα στο λεξικό: (υπότροφος) βοηθός καθηγητή] out in California. And he was an English teacher, an expert in James Joyce and I happen to love James Joyce. And we would spend a lot of time talking about literature. In the midst of his chemotherapy he looked exhausted and haggard [καταβεβλημένος] and I was making rounds [ιατρική επίσκεψη] and my heart went out to him. And I said you know, I am not go to really disrupt his morning. So I did a very limited physical examination, I didn’t take the bed sheets off, I didn’t make him roll over. I didn’t want to add to his discomfort and by breaking discipline like that, because I cared too much, I missed the fact that he had an abscess [απόστημα] on his back. A very serious infection. Luckily he was treated with antibiotics, when it was discovered later, and did not die. But he easily could have died, because I didn’t think about my own feelings and allowed my feelings to lead me astray.
*
Δύο βήτα.
- We [patients and physicians] are partners together . We’re moving forward together in this sea of feelings. Often these feelings are very positive ones, physicians want to do good, by and large, for patients and patients appreciate that. There are times of course when physicians are irritated with patients or patients are angry at their doctors. Whether its positive or negative, those feelings can very importantly color how we think, whether we think effectively and come to the right diagnosis or whether we make these kinds or errors in thinking and don’t give the right care.
*
Τρία.
*
- Sometimes doctors think they are god. But we're really not. We make mistakes all the time...
- Hm, I don't like the sound of that!
*
Τέσσερα βίντεο. Αλληλεπικαλύπτονται σε μερικά σημεία, μια και αναφέρονται στην έκδοση του ίδιου βιβλίου. Τα βρήκα όλα πολύ ενδιαφέροντα.
*
Ένα.
- Πόσο συχνές είναι τελικά οι λάθος διαγνώσεις;
- Εντυπωσιακά συχνές: 15% του συνόλου των διαγνώσεων είναι εσφαλμένες· μερικοί ειδικοί θεωρούν ότι το ποσοστό φτάνει το 20 με 25%. Και στις μισές απ’ αυτές τις περιπτώσεις έχουμε σοβαρή ζημιά, ακόμα και θάνατο του ατόμου.
- [...] How common did you find that misdiagnosis really is?
- It's remarkably common: 15 percent of all people are misdiagnosed; some experts in the field think it's as high as 20 percent to 25 percent. And in half of all of those cases, there's serious harm or even death to the person.
*
Δύο άλφα.
- You have another example of a patient whom the doctor just frankly seemed to adore and missed the diagnosis because of that. What happened there?
- Well I was the doctor who adored that patient and made a mistake. There was a young man with cancer when I was a fellow [όπως το βρήκα στο λεξικό: (υπότροφος) βοηθός καθηγητή] out in California. And he was an English teacher, an expert in James Joyce and I happen to love James Joyce. And we would spend a lot of time talking about literature. In the midst of his chemotherapy he looked exhausted and haggard [καταβεβλημένος] and I was making rounds [ιατρική επίσκεψη] and my heart went out to him. And I said you know, I am not go to really disrupt his morning. So I did a very limited physical examination, I didn’t take the bed sheets off, I didn’t make him roll over. I didn’t want to add to his discomfort and by breaking discipline like that, because I cared too much, I missed the fact that he had an abscess [απόστημα] on his back. A very serious infection. Luckily he was treated with antibiotics, when it was discovered later, and did not die. But he easily could have died, because I didn’t think about my own feelings and allowed my feelings to lead me astray.
*
Δύο βήτα.
- We [patients and physicians] are partners together . We’re moving forward together in this sea of feelings. Often these feelings are very positive ones, physicians want to do good, by and large, for patients and patients appreciate that. There are times of course when physicians are irritated with patients or patients are angry at their doctors. Whether its positive or negative, those feelings can very importantly color how we think, whether we think effectively and come to the right diagnosis or whether we make these kinds or errors in thinking and don’t give the right care.
*
Τρία.
Comments:
Αν ΔΕΝ θέλεις να παραμείνεις με μηδέν(0) σχόλια μέχρι το βράδυ, πετάξου στην Γιούρομπανκ της Δούρου και κάνε μιά μικρή καταθεσούλα!
χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα
χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα
# posted by 
: 1/6/07 2:40 μ.μ.
: 1/6/07 2:40 μ.μ.
Η Διάκριση φίλε Αρτέμη... η διάκριση και η αγάπη που περιγράφει ο Πετεφρής δεν γίνεται να θεσμοποιηθούν.
Βρε Γιώργο, της Διάκρισης και της Αγάπης προηγούνται παρασάγγας το Καθήκον και ο Επαγγελματισμός -- από την πλευρά του γιατρού -- αλλά και η Επίγνωση ότι όλοι είμαστε άνθρωποι -- από την πλευρά του ασθενούς. Έτσι, και ο γιατρός ενδέχεται να σφάλλει (διότι "ουδείς άσφαλτος") και ο ασθενής είναι μάλλον οπωσδήποτε θνητός.
Εγώ πάντως δεν μπορώ να ξεφύγω από τον εξής συλλογισμό:
-Προφανώς οι γιατροί είναι άνθρωποι και κάνουν λάθη.
-Οι ασθενείς οφείλουν να το καταλαβαίνουν αυτό και να αποδέχονται ακόμα και το γεγονός ότι μπορεί ένα τέτοιο λάθος να τους κοστίσει ακόμα και τη ζωή τους.
-Και οι νομικές αποφάσεις και έλεγχοι υπόκεινται σε λάθος.
-Ένας γιατρός που μηνύεται από ασθενή του για κακή πρακτική, μπορεί να καταδικαστεί αδίκως.
-Αυτό μπορεί να του στοιχίσει την καριέρα του.
Όλοι παίρνουμε τα ρίσκα μας σε αυτή τη ζωή. Έτσι δεν είναι; Η εντύπωσή μου μάλιστα είναι ότι οι γιατροί είναι πιο καλοπληρωμένοι από άλλους επαγγελματίες όχι μόνο επειδή σπουδάζουν τόσα πολλά χρόνια αλλά επειδή η δουλειά τους έχει και τόσο μεγάλη ευθύνη.
Παρεμπιπτόντως, επειδή αγαπητέ kuk παρουσιάζεις κάποιες στατιστικές για τις λάθος διαγνώσεις, ήθελα να ρωτήσω αν οι στατιστικές αυτές προχωρούν καθόλου παραπέρα για να εξετάσουν χαρακτηριστικά των γιατρών που τις κάνουν. Εκείνοι που κάνουν τα περισσότερα λάθη είναι πχ οι λιγότερο καταρτισμένοι ή οι πιο φορτωμένοι και κουρασμένοι; Ή εκείνοι που ξοδεύουν πολύ λίγο χρόνο έως ότου φτάσουν σε μια διάγνωση;Ή εκείνοι που δεν συμβουλεύονται συναδέλφους τους για "δύσκολα περιστατικά"; Θα ήταν καλό να γίνονταν και τέτοιες πληροφορίες γνωστές, και όχι να καταλαγιάζει πάντα ο θόρυβος με την επίκληση του "ουδείς άσφαλτος".
-Προφανώς οι γιατροί είναι άνθρωποι και κάνουν λάθη.
-Οι ασθενείς οφείλουν να το καταλαβαίνουν αυτό και να αποδέχονται ακόμα και το γεγονός ότι μπορεί ένα τέτοιο λάθος να τους κοστίσει ακόμα και τη ζωή τους.
-Και οι νομικές αποφάσεις και έλεγχοι υπόκεινται σε λάθος.
-Ένας γιατρός που μηνύεται από ασθενή του για κακή πρακτική, μπορεί να καταδικαστεί αδίκως.
-Αυτό μπορεί να του στοιχίσει την καριέρα του.
Όλοι παίρνουμε τα ρίσκα μας σε αυτή τη ζωή. Έτσι δεν είναι; Η εντύπωσή μου μάλιστα είναι ότι οι γιατροί είναι πιο καλοπληρωμένοι από άλλους επαγγελματίες όχι μόνο επειδή σπουδάζουν τόσα πολλά χρόνια αλλά επειδή η δουλειά τους έχει και τόσο μεγάλη ευθύνη.
Παρεμπιπτόντως, επειδή αγαπητέ kuk παρουσιάζεις κάποιες στατιστικές για τις λάθος διαγνώσεις, ήθελα να ρωτήσω αν οι στατιστικές αυτές προχωρούν καθόλου παραπέρα για να εξετάσουν χαρακτηριστικά των γιατρών που τις κάνουν. Εκείνοι που κάνουν τα περισσότερα λάθη είναι πχ οι λιγότερο καταρτισμένοι ή οι πιο φορτωμένοι και κουρασμένοι; Ή εκείνοι που ξοδεύουν πολύ λίγο χρόνο έως ότου φτάσουν σε μια διάγνωση;Ή εκείνοι που δεν συμβουλεύονται συναδέλφους τους για "δύσκολα περιστατικά"; Θα ήταν καλό να γίνονταν και τέτοιες πληροφορίες γνωστές, και όχι να καταλαγιάζει πάντα ο θόρυβος με την επίκληση του "ουδείς άσφαλτος".
# posted by : 2/6/07 3:10 μ.μ.
: 2/6/07 3:10 μ.μ.
*
*
Σωστή η σκέψη σου. Και αυτό ακριβώς είναι το μέγα πρόβλημα, νομίζω. Από τη μια χρειάζεται να καθιερωθούν αυστηρά πρωτόκολλα ιατρικών πράξεων (και διαγνώσεων), ούτως ώστε να εξασφαλιστεί η μίνιμουμ ασφάλεια του ασθενή (και η λογοδοσία όσων τα παραβαίνουν) και από την άλλη να αφεθεί το πεδίο ελεύθερο στην ιδιοφυή έμπνευση της στιγμής, που μπορεί να σώσει (ή να καταστρέψει) μία ή και χιλιάδες ανθρώπινες ζωές. Με αυτά τα ζητήματα ασχολούνται τόσο γιατροί, όσο και νομικοί. Τα δικαστήρια ας κρίνουν, με βάση τον νόμο και κατά περίπτωση. Είτε σε ιδανικές συνθήκες είτε σε άθλιες, η διαδικασία των δικαστηρίων μπορεί να αδικήσει κάποιους, λίγους ή πολλούς. Προσωπικά δεν μπορώ να φανταστώ σωστότερη διαδικασία. Παράλληλα συνεχής δημόσιος έλεγχος, κατά προτίμηση με αίσθημα ευθύνης αλλά δεν επιμένω στο τελευταίο.
Η συζήτηση πάντως δεν θα τελειώσει γρήγορα.
Περί χαρακτήρων: Όσοι γιατροί αδιαφορούν για κάποιον που κινδυνεύει υπάγονται σε άλλη κατηγορία από την κατηγορία εκείνου-που-έσφαλε. Έχουν περάσει στο στρατόπεδο του ασυνείδητου-οδηγού-ο-οποίος-αφήνει-αβοήθητο-το-παιδάκι-που-χτύπησε-με-το-αυτοκίνητο-του. Δεν έχω καμία διάθεση να τους βγάλω λάδι. Τιμωρούνται αναλόγως (θεωρητικά πάντα, όπως άλλωστε και ο οδηγός) και είναι σχετικά εύκολο να τιμωρηθούν. Για τα χαρακτηριστικά των γιατρών που κάνουν λάθος διαγνώσεις δυσκολεύομαι να μιλήσω. Βρήκα όμως (μέσω Wikipedia) έναν καταλογάκο αιτίων ιατρικών λαθών (αφορά προηγμένες κοινωνίες -hint, hint -και δημοσιεύτηκε στο BMJ):
-απειρία του γιατρού (να μια αιτία λάθους από την οποία θα υποφέρουμε πάντα: Πάντα θα υπάρχουν καινούργιοι γιατροί),
-εισαγωγή νέων διαγνωστικών ή θεραπευτικών μεθόδων,
-ασθενείς οι οποίοι είναι ηλικιακά είτε πολύ μικροί είτε πολύ μεγάλοι,
-εξαιρετικά σύνθετες θεραπευτικές μέθοδοι,
-επείγουσες καταστάσεις (έτσι είναι, όταν έχει κανείς χρόνο να σκεφτεί έχει περισσότερες πιθανότητες να σκεφτεί δημιουργικά, όταν δεν έχει καιρό, ακολουθεί πρωτόκολλα, στην καλύτερη περίπτωση. Και η εμπειρία μερικές φορές κάνει το διαφορετικό αόρατο.)
-παρατεταμένη παραμονή στο νοσοκομείο.
Βάλε το καθένα ξεχωριστά, ανακάτεψέ τα κιόλας και θα πάρεις μια ιδέα...
Ακόμα και η ανάγκη του γιατρού να πάει να κοιμηθεί συμβάλλει στην αύξηση των ιατρικών λαθών: Ο αντικαταστάτης του, όσο καλά και ευσυνείδητα να ενημερωθεί, δεν θα έχει ιδίαν αντίληψη της πορείας του ασθενή που καλείται να αναλάβει. Οι πρώτες ώρες κατά την αλλαγή βάρδιας θα είναι πάντα, ως ένα βαθμό, επικίνδυνες.
Μεγάλο πρόβλημα επίσης είναι, υποθέτω, το τι συνιστά λάθος και τι επιπλοκή σε κάθε περίπτωση.
κτλ κτλ
Και όλα αυτά συμβαίνουν στα νοσοκομεία. Ποιος ξέρει τι γίνεται στα ιδιωτικά ιατρεία.
Εγώ πάντως θα ήθελα να ξέρω τι πιθανότητα έχει να κάνει λάθος ο ερωτευμένος γιατρός. Δεν θα πρέπει να είναι αμελητέα. Όπως λες και συ "όλοι παίρνουμε τα ρίσκα μας σε αυτή τη ζωή."
Τελικά μου φαίνεται ότι η κουβέντα μας αφορά κυρίως το πώς θα τιμωρηθούν επιτέλους όσοι αδικούν τον συνάνθρωπο τους στην Ελλάδα, αν όχι όλοι τουλάχιστον εκείνο το ποσοστό που θα κάνει καλύτερη την ποιότητα της ζωής διαρκώς περισσότερων.
Αυτά.
Ζητώ συγνώμη τόσο από εμένα όσο και από εσένα για το σεντόνι.
*
*
Σωστή η σκέψη σου. Και αυτό ακριβώς είναι το μέγα πρόβλημα, νομίζω. Από τη μια χρειάζεται να καθιερωθούν αυστηρά πρωτόκολλα ιατρικών πράξεων (και διαγνώσεων), ούτως ώστε να εξασφαλιστεί η μίνιμουμ ασφάλεια του ασθενή (και η λογοδοσία όσων τα παραβαίνουν) και από την άλλη να αφεθεί το πεδίο ελεύθερο στην ιδιοφυή έμπνευση της στιγμής, που μπορεί να σώσει (ή να καταστρέψει) μία ή και χιλιάδες ανθρώπινες ζωές. Με αυτά τα ζητήματα ασχολούνται τόσο γιατροί, όσο και νομικοί. Τα δικαστήρια ας κρίνουν, με βάση τον νόμο και κατά περίπτωση. Είτε σε ιδανικές συνθήκες είτε σε άθλιες, η διαδικασία των δικαστηρίων μπορεί να αδικήσει κάποιους, λίγους ή πολλούς. Προσωπικά δεν μπορώ να φανταστώ σωστότερη διαδικασία. Παράλληλα συνεχής δημόσιος έλεγχος, κατά προτίμηση με αίσθημα ευθύνης αλλά δεν επιμένω στο τελευταίο.
Η συζήτηση πάντως δεν θα τελειώσει γρήγορα.
Περί χαρακτήρων: Όσοι γιατροί αδιαφορούν για κάποιον που κινδυνεύει υπάγονται σε άλλη κατηγορία από την κατηγορία εκείνου-που-έσφαλε. Έχουν περάσει στο στρατόπεδο του ασυνείδητου-οδηγού-ο-οποίος-αφήνει-αβοήθητο-το-παιδάκι-που-χτύπησε-με-το-αυτοκίνητο-του. Δεν έχω καμία διάθεση να τους βγάλω λάδι. Τιμωρούνται αναλόγως (θεωρητικά πάντα, όπως άλλωστε και ο οδηγός) και είναι σχετικά εύκολο να τιμωρηθούν. Για τα χαρακτηριστικά των γιατρών που κάνουν λάθος διαγνώσεις δυσκολεύομαι να μιλήσω. Βρήκα όμως (μέσω Wikipedia) έναν καταλογάκο αιτίων ιατρικών λαθών (αφορά προηγμένες κοινωνίες -hint, hint -και δημοσιεύτηκε στο BMJ):
-απειρία του γιατρού (να μια αιτία λάθους από την οποία θα υποφέρουμε πάντα: Πάντα θα υπάρχουν καινούργιοι γιατροί),
-εισαγωγή νέων διαγνωστικών ή θεραπευτικών μεθόδων,
-ασθενείς οι οποίοι είναι ηλικιακά είτε πολύ μικροί είτε πολύ μεγάλοι,
-εξαιρετικά σύνθετες θεραπευτικές μέθοδοι,
-επείγουσες καταστάσεις (έτσι είναι, όταν έχει κανείς χρόνο να σκεφτεί έχει περισσότερες πιθανότητες να σκεφτεί δημιουργικά, όταν δεν έχει καιρό, ακολουθεί πρωτόκολλα, στην καλύτερη περίπτωση. Και η εμπειρία μερικές φορές κάνει το διαφορετικό αόρατο.)
-παρατεταμένη παραμονή στο νοσοκομείο.
Βάλε το καθένα ξεχωριστά, ανακάτεψέ τα κιόλας και θα πάρεις μια ιδέα...
Ακόμα και η ανάγκη του γιατρού να πάει να κοιμηθεί συμβάλλει στην αύξηση των ιατρικών λαθών: Ο αντικαταστάτης του, όσο καλά και ευσυνείδητα να ενημερωθεί, δεν θα έχει ιδίαν αντίληψη της πορείας του ασθενή που καλείται να αναλάβει. Οι πρώτες ώρες κατά την αλλαγή βάρδιας θα είναι πάντα, ως ένα βαθμό, επικίνδυνες.
Μεγάλο πρόβλημα επίσης είναι, υποθέτω, το τι συνιστά λάθος και τι επιπλοκή σε κάθε περίπτωση.
κτλ κτλ
Και όλα αυτά συμβαίνουν στα νοσοκομεία. Ποιος ξέρει τι γίνεται στα ιδιωτικά ιατρεία.
Εγώ πάντως θα ήθελα να ξέρω τι πιθανότητα έχει να κάνει λάθος ο ερωτευμένος γιατρός. Δεν θα πρέπει να είναι αμελητέα. Όπως λες και συ "όλοι παίρνουμε τα ρίσκα μας σε αυτή τη ζωή."
Τελικά μου φαίνεται ότι η κουβέντα μας αφορά κυρίως το πώς θα τιμωρηθούν επιτέλους όσοι αδικούν τον συνάνθρωπο τους στην Ελλάδα, αν όχι όλοι τουλάχιστον εκείνο το ποσοστό που θα κάνει καλύτερη την ποιότητα της ζωής διαρκώς περισσότερων.
Αυτά.
Ζητώ συγνώμη τόσο από εμένα όσο και από εσένα για το σεντόνι.
*
Μακ εννιά τα σχόλια. Ίσως να μη χρειαστεί να πληρώσω.
Που λες Μακ, με έβαλες σε σκέψεις και το κοίταξα. Με την παραπομπή σου έστειλες εδώ τους-περισσότερους-θεατές-από-όσους-έχει-στείλει-κανείς-εδώ-με-μια-παραπομπή-ever! Αλλά αυτό το ήξερες. Νομίζω όμως ότι το νούμερο δεν έχει σχέση με το 90% των σχολίων. Νομίζω.
Που λες Μακ, με έβαλες σε σκέψεις και το κοίταξα. Με την παραπομπή σου έστειλες εδώ τους-περισσότερους-θεατές-από-όσους-έχει-στείλει-κανείς-εδώ-με-μια-παραπομπή-ever! Αλλά αυτό το ήξερες. Νομίζω όμως ότι το νούμερο δεν έχει σχέση με το 90% των σχολίων. Νομίζω.
Ευχαριστώ για τις πληροφορίες και την παραπομπή στο BMJ. Πολύ διαφωτιστικό άρθρο και αρκετά ανατριχιαστικό επίσης.
Το σχόλιό μου παραήταν επιθετικό και ζητώ συγγνώμη για αυτό. Ίσως μια κάποια αγανάκτηση όμως είναι δικαιολογημένη. Στη χώρα που ζούμε, φαίνεται ότι οι περιπτώσεις όπου γιατροί που ανήκουν στην πρώτη κατηγορία (των «χαρακτήρων» που λες) αντιμετωπίζονται με την επιείκια που αξίζει στους ανθρώπους της δεύτερης κατηγορίας (εκείνων που απλώς κάνουν λάθος) είναι υπερβολικά συχνές. Η εντύπωσή μου (και, όχι, δεν είμαι φαν του Τριανταφυλλόπουλου) είναι ότι πολλοί γιατροί, όσο πρόθυμοι είναι να κριτικάρουν κατ’ ιδίαν συναδέλφους τους άλλο τόσο απρόθυμοι γίνονται να πάρουν επισήμως και επωνύμως θέση όταν προκύπτει μια τραγική ιστορία. Προφανώς, δεν είναι σε κανέναν ευχάριστο να γίνεται τιμητής, και ίσως αυτός ο δισταγμός αντιπροσωπεύει ακριβώς ανθρωπιά, υπευθυνότητα και ένα στιγμιαίο ταρακούνημα: πώς θα ήταν να βρισκόμασταν στη θέση του ανθρώπου που κατηγορείται. Από την άλλη, όσο ο έλεγχος μένει κατά μέρος, οι «χαρακτήρες» παραμένουν στη θέση τους και εξακολουθούν να αποτελούν πηγή προβλέψιμων τραγωδιών, ενώ στις περιπτώσεις λαθών από ανθρώπους που κάνουν καλά τη δουλειά τους, οι συνθήκες που συνέβαλαν σε κάποιο λάθος δεν αναδεικνύονται και κατά πάσα πιθανότητα θα επαναληφθούν. Τα πράγματα είναι όντως πολύ δύσκολα και μπερδεμένα, αλλά ειδικά σε αυτό το χώρο, δεν μπορεί παρά να προσπαθήσει κανείς να αποτρέψει τα λάθη όσο γίνεται: ενδεχομένως με καλύτερη εκπαίδευση, με ανθρωπινότερα ωράρια των γιατρών, με περισσότερο προσωπικό, κι ό,τι άλλο θέλεις, αλλά και με περισσότερο έλεγχο των αποτελεσμάτων των παρεμβάσεών τους.
Προφανώς, όλα αυτά δεν αφορούν μόνο τους γιατρούς. Μάλλον η απάντηση είναι τελικά αυτό το φιλότιμο και η ευθύνη όλων μας, από τη θέση μας.
Συγγνώμη για το σεντόνι, επίσης.
ΥΓ Οι ερωτευμένοι γιατροί; Οι ερωτευμένοι αγαπούν όλο τον κόσμο – καλό δεν είναι αυτό;
Το σχόλιό μου παραήταν επιθετικό και ζητώ συγγνώμη για αυτό. Ίσως μια κάποια αγανάκτηση όμως είναι δικαιολογημένη. Στη χώρα που ζούμε, φαίνεται ότι οι περιπτώσεις όπου γιατροί που ανήκουν στην πρώτη κατηγορία (των «χαρακτήρων» που λες) αντιμετωπίζονται με την επιείκια που αξίζει στους ανθρώπους της δεύτερης κατηγορίας (εκείνων που απλώς κάνουν λάθος) είναι υπερβολικά συχνές. Η εντύπωσή μου (και, όχι, δεν είμαι φαν του Τριανταφυλλόπουλου) είναι ότι πολλοί γιατροί, όσο πρόθυμοι είναι να κριτικάρουν κατ’ ιδίαν συναδέλφους τους άλλο τόσο απρόθυμοι γίνονται να πάρουν επισήμως και επωνύμως θέση όταν προκύπτει μια τραγική ιστορία. Προφανώς, δεν είναι σε κανέναν ευχάριστο να γίνεται τιμητής, και ίσως αυτός ο δισταγμός αντιπροσωπεύει ακριβώς ανθρωπιά, υπευθυνότητα και ένα στιγμιαίο ταρακούνημα: πώς θα ήταν να βρισκόμασταν στη θέση του ανθρώπου που κατηγορείται. Από την άλλη, όσο ο έλεγχος μένει κατά μέρος, οι «χαρακτήρες» παραμένουν στη θέση τους και εξακολουθούν να αποτελούν πηγή προβλέψιμων τραγωδιών, ενώ στις περιπτώσεις λαθών από ανθρώπους που κάνουν καλά τη δουλειά τους, οι συνθήκες που συνέβαλαν σε κάποιο λάθος δεν αναδεικνύονται και κατά πάσα πιθανότητα θα επαναληφθούν. Τα πράγματα είναι όντως πολύ δύσκολα και μπερδεμένα, αλλά ειδικά σε αυτό το χώρο, δεν μπορεί παρά να προσπαθήσει κανείς να αποτρέψει τα λάθη όσο γίνεται: ενδεχομένως με καλύτερη εκπαίδευση, με ανθρωπινότερα ωράρια των γιατρών, με περισσότερο προσωπικό, κι ό,τι άλλο θέλεις, αλλά και με περισσότερο έλεγχο των αποτελεσμάτων των παρεμβάσεών τους.
Προφανώς, όλα αυτά δεν αφορούν μόνο τους γιατρούς. Μάλλον η απάντηση είναι τελικά αυτό το φιλότιμο και η ευθύνη όλων μας, από τη θέση μας.
Συγγνώμη για το σεντόνι, επίσης.
ΥΓ Οι ερωτευμένοι γιατροί; Οι ερωτευμένοι αγαπούν όλο τον κόσμο – καλό δεν είναι αυτό;
# posted by : 3/6/07 12:04 π.μ.
: 3/6/07 12:04 π.μ.
η εμπειρία μου από γιατρούς και νοσοκόμες στα δημόσια νοσοκομεία είναι ότι ΄΄οσοι γνώρισα εγώ προσωπικά εκεί μέσα είναι περίπου ή κυριολεκτικά ήρωες. εργάζονται σε απάνθρωπες συνθήκες και δεν χάνουν την ανθρωπιά τους, φροντίζουν και γιατρεύουν πολλούς ανθρώπους. έχω περάσει από όλα τα παίδων του λεκανοπεδίου, με δεκαήμερες τουλάχιστον νοσηλείες των παιδιών μου. του μικρού μάλιστα του έσωσαν τη ζωή. δεν πλήρωσα μία δραχμή. έχω εγχειριστεί η ίδια στον αγιο Σαββα το 1995. το πρώτο μου παιδί το γέννησα σε ιδιωτικό, το δεύτερο επέλεξα να το κάνω στο Αλεξάνδρα.
για το γιατρό που μου έκανε εγχείρηση (Φραγκάκης) μας είπανε γνωστοί του να μην τολμήσουμε να προσπαθήσουμε να του δώσουμε χρήματα ή δώρα γιατί θα μας πετάξει έξω.
τα προβλήματά μου λύθηκαν όλα χωρίς επιπλοκές ή άλλες συνέπειες.
συμφωνώ ότι όσοι γιατροί φέρονται αλλιώς είναι καθίκια και πρέπει να βρεθεί ο τρόπος να τιμωρούνται και να μην ασκούν την ιατρική. με σοβαρές και διαφανείς διαδικασίες όμως.
δεν έχει σχέση με την αμαλία αυτό το σχόλιο, το κορίτσι έπραξε άριστα.
ά ναι
το ίδιο ισχύει και για τους εκπαιδευτικούς που έχω γνωρίσει, και δεν είναι λίγοι γιατί μπαίνω σε πολλά σχολεία. οι περισσότεροι είναι άξιοι εκπαιδευτικοί, και όλοι τους ήρωες, στο δημόσιο σχολείο.
και οι εργαζόμενοι στις δομές ψυχικής υγείας. αυτοί είναι σούπερ ήρωες, γιατί έχουν επιπλέον συχνά κυλιόμενο ωράριο και τα μισά χρήματα από ότι οι δάσκαλοι. μιλάμε για βασικούς μισθούς.
μμμ το παράκανα σε μέγεθος, ευχαριστώ κουκ
Μάνια Μαράτου
σαύρα στα μπλογκ
για το γιατρό που μου έκανε εγχείρηση (Φραγκάκης) μας είπανε γνωστοί του να μην τολμήσουμε να προσπαθήσουμε να του δώσουμε χρήματα ή δώρα γιατί θα μας πετάξει έξω.
τα προβλήματά μου λύθηκαν όλα χωρίς επιπλοκές ή άλλες συνέπειες.
συμφωνώ ότι όσοι γιατροί φέρονται αλλιώς είναι καθίκια και πρέπει να βρεθεί ο τρόπος να τιμωρούνται και να μην ασκούν την ιατρική. με σοβαρές και διαφανείς διαδικασίες όμως.
δεν έχει σχέση με την αμαλία αυτό το σχόλιο, το κορίτσι έπραξε άριστα.
ά ναι
το ίδιο ισχύει και για τους εκπαιδευτικούς που έχω γνωρίσει, και δεν είναι λίγοι γιατί μπαίνω σε πολλά σχολεία. οι περισσότεροι είναι άξιοι εκπαιδευτικοί, και όλοι τους ήρωες, στο δημόσιο σχολείο.
και οι εργαζόμενοι στις δομές ψυχικής υγείας. αυτοί είναι σούπερ ήρωες, γιατί έχουν επιπλέον συχνά κυλιόμενο ωράριο και τα μισά χρήματα από ότι οι δάσκαλοι. μιλάμε για βασικούς μισθούς.
μμμ το παράκανα σε μέγεθος, ευχαριστώ κουκ
Μάνια Μαράτου
σαύρα στα μπλογκ
Γλύτωσες στο παρα-τσακ την Γιούρομπανκ, αν και δεν θα'λεγα όχι σε μιά φουσκόπιττα από την "Βελανιδιά"...
Το όντι, τα σχόλια ήσαν αρκούντως ενδιαφέροντα, συνέχεια του αρχικού ποστ!
ΔΕΝ έχω χρόνο γιά Λόγκιν τώρα!
ΜΙΒ
Το όντι, τα σχόλια ήσαν αρκούντως ενδιαφέροντα, συνέχεια του αρχικού ποστ!
ΔΕΝ έχω χρόνο γιά Λόγκιν τώρα!
ΜΙΒ
# posted by : 4/6/07 8:43 π.μ.
: 4/6/07 8:43 π.μ.
Αν ήξερα οτι μετρούσαν τα σχόλια, θα είχα κάνει το δικό μου ήδη από την Παρασκευή εδώ!!!!
Δημοσίευση σχολίου
# posted by : 4/6/07 9:56 π.μ.
: 4/6/07 9:56 π.μ.
