aspripetraxexaspri

Η δυσφορία (όση τουλάχιστον ξεπέρασε την ανώδυνη κρεβατομουρμούρα και απείλησε να διαβεί το παραβάν) μπούκωσε - δε βρήκε θετική έκφραση. Ο ΣΥΡΙΖΑ, στριμωγμένος απ’ το άγχος του 3% και τους διαγκωνισμούς αριστεροφροσύνης με τα ορκ του Περισσού, έκανε αρκετά για να αγκάλιασει αυτή τη δυσφορία, λιγότερα για να τη μετουσιώσει σε ρεαλιστική πολιτική πρόταση. Το ΚΚΕ απλώς εισέπραξε - η άνοδός του είναι σύμπτωμα του θανάτου της πολιτικής, όχι της ανανέωσής της. Μια απ’ τα ίδια το εθνολαϊκιστικό ΛΑΟΣ, που συγκίνησε πολύ περισσότερους από όσους τελικά το ψήφισαν. Το 3,2% των λοιπών δημοκρατικών δυνάμεων μου θύμισε τη Δεύτερη Κάλπη. Χαμένες ευκαιρίες…

αντί να χαρούμε λιγάκι το νέο έργο «ο Ψαριανός βουλευτής» ή να ριγήσουμε βρε αδερφέ με την ακροδεξιά μπούκα (εγώ ρίγησα αλλά δεν το λέω), πέσαμε πάλι στα σκληρά: στον Κί-μω-να τον Κουλούρη, που τούτη την ώρα δεν θα πατήσει τον πεσμένον. Γιατί ο Κίμωνας ο Κουλούρης, τούτη ακριβώς την ώρα στέκεται δίπλα στον πεσμένον. Μετά στάθηκε δίπλα στον ανεβασμένον.

Ο Γιώργος Παπανδρέου εκδήλωσε μια ασυγχώρητη [...] και καθοριστική για την αξιοπιστία τού πολιτικού του προφίλ - αμφιταλάντευση:

Άλλοτε εμφανιζόταν ως ο σύγχρονος, μετριοπαθής, εξωστρεφής πολιτικός, με τις καινοτόμες ιδέες και με μια δυτικότροπη θεώρηση των πραγμάτων...

...Κι άλλοτε εμφανιζόταν ως κακέκτυπο τού πατέρα του κατά τη δεκαετία τού ΄80, με "ξύλινες" τοποθετήσεις, με έναν αναχρονιστικό λαϊκισμό, με μια ξεπερασμένη κενή (=άνευ συγκεκριμένων αιτιάσεων) ρητορεία περί "δεξιάς", με μια απόλυτη καταστροφολογία [...]

[...] Μπορεί στην αρχή να δικαιολογούνταν η διπολική αυτή ...διαταραχή - ήταν ένας νέος ηγέτης που άτσαλα προσπαθούσε να ισορροπήσει. Από ένα σημείο και μετά, όμως, η αμφιταλάντευση ήταν αφενός αδικαιολόγητη κι αφετέρου μοιραία για την πολιτική του αξιοπιστία.

Ο λόγος του κ. Παπανδρέου κατέληξε να απευθύνεται στους σκληροπυρηνικούς ΠΑΣΟΚους και μόνο - σε αυτούς που είχε ως δεδομένους θιασώτες! Κατέληξε να μην αγγίζει την κρίσιμη για την έκβαση τής εκλογικής αναμέτρησης μάζα των κεντρώων, μετριοπαθών ψηφοφόρων, αυτών που απαιτούν λόγο ορθολογιστικό και μετριοπαθή (σαν αυτόν τού Σημίτη, όταν πέτυχε να τους κερδίσει), ούτε τη μάζα των αριστερών ψηφοφόρων, που αναζητούσαν αριστερή, εναλλακτική, σύγχρονη σκέψη.

ήταν από αυτούς που είχαν αντιταχθεί στην έγερση του ζητήματος των ταυτοτήτων, είχε ριζικά διαφωνήσει με την την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, ο νόμος 2328/95 που ετοίμασε ο ίδιος είναι η μητέρα όλων των αντιδιαπλοκικών νόμων που ψηφίστηκαν εν συνεχεία, ώσπου να τους καταργήσει η Ευρωπαϊκή Ένωση. Και τα τρία παραδείγματα παραπέμπουν σε πολιτικές του τύπου «να μη θίγουμε τα κακώς κείμενα», «να υπερασπιζόμαστε το κράτος ακόμα και εκεί που έχει πλήρως αποτύχει», «να δείχνουμε ότι έχουμε μηδενική ανοχή στη διαφθορά» – είναι δυνατόν αυτά να φέρουν πίσω στο ΠαΣοΚ [αμάν πια μ' αυτό το ΠαΣοΚ, κεφαλαία-μικρά, δεν σ' αφήνουν ούτε να αυτοπροσδιοριστείς] τους ψηφοφόρους που το εγκατέλειψαν το 2004 προς τα δεξιά του και το 2007 προς τα αριστερά του; Απίθανο φαίνεται: υπάρχουν η ΝΔ και ο Συνασπισμός που τα καταφέρνουν καλύτερα σε αυτά –το κάθε κόμμα σε διαφορετικό πεδίο, βέβαια.

οι κατηγορίες για "εξωθεσμικές επεμβάσεις" και προσπάθειες "χειραγώγησης" από ισχυρά μέντια έχουν την ίδια αξία με αυτήν που είχαν και όταν είχαν διατυπωθεί προ τετραετίας, όταν ξανά κατά κόρον είχε γραφεί ότι "μεγάλα συμφέροντα και μεγάλοι εκδότες" είχαν αναγκάσει τον Κώστα Σημίτη να υποδείξει τον Γιώργο Παπανδρέου για διάδοχό του. Οι καραμέλες αυτές έχουν την ίδια αξία με τις αντίστοιχες που αποδίδουν ευθύνες για όλα τα δεινά της χώρας σε επεμβάσεις ξένων, τις πυρκαϊές στους Τούρκους ή σε τρομοκράτες, την κατάσταση της χώρας σε "νταβατζήδες". Δεν έχουν άλλο στόχο από το να απαλλαγούν οι πολιτικοί (και οι Έλληνες) από τις ευθύνες τους, φορτώνοντάς τες σε άλλους.

Η πολιτική είναι παιγνίδι για σκληρούς παίχτες. Παίζεις για να κερδίσεις. Ο ηγέτης πρέπει να διασφαλίσει τη νικηφόρα προοπτική του κόμματος στις ευρωεκλογές και τις επόμενες εκλογές. Με λογικές «παρενθέσεων» της Δεξιάς και κομματικούς ψευτοσυναγερμούς η μάχη είναι χαμένη. Το ΠΑΣΟΚ κάνει πρωταθλητισμό, δεν είναι κόμμα διαμαρτυρίας που παραπονείται διαρκώς για το διαιτητή.

"Κοίτα εδώ προσλάβαμε, ας πούμε, φαινομενικά, το καλό παιδί που ήταν ο Παπανδρέου. Όσοι σκέφτονται να προσλάβουν τον Βενιζέλο, αποφασίζουν να προσλάβουν το κακό παιδί. Δεν ξέρω, με καταλαβαίνεις; Δηλαδή [πρέπει να (;)] είναι ο σωστός νάρκισσος, στη σωστή στιγμή, στη σωστή θέση"

(Ανδρουλάκης στην εκπομπή του Τσίμα. Η υπογράμμιση δική μου)

Αν με ρωτήσετε όμως, θα σας πω ότι ο τόπος είναι τελειωμένος. Ο Όνειρος [*] λέει "για τα επόμενα δέκα χρόνια". Έστω. Ας είμαι αισιόδοξος. Σχόλασαν οι Ολυμπιακοί, το έχω ξαναγράψει, κι αυτό ήταν: έληξαν όλα. Περιμένουμε πια να μας δικαιώνουν τα γιουροβύζια και οι αθλητές μας.

[* Όνειρος.]

Ας δωσουμε [...] συγχαρητήρια στους έλληνες πωλήτες και στις ελληνίδες πολίτριες αλλιώς ας προσέχουμε καλα μην πατήσουμε σε κανα τρυπιο σύννεφο και προσγειωθούμε ανόμαλα στο Κωλονάκι.