21.11.07
Οι πρώτες εικόνες που είδα δεν μου άρεσαν. Τα τρέηλερ μου αρέσουν. Μπορεί να μη χρειάζεται να δω την ταινία, φτάνουν τα τρέηλερ;
Comments:
Εγώ ακόμα προσπαθώ να συνέρθω από το No Direction Home (και το πόσο καθήκιε υπήρξε ο Ντύλαν φορές-φορές), που δεν το είδα και ολόκληρο.
Η ιδέα να βάλεις πολλούς ηθοποιούς να παίξουν τις όψεις / περσόνες / φούμαρα του Ντύλαν με τσίγκλισε τρελά, πάντως.
Και μια συνομιλία:
ΠΟΛΥΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΣΥΖΥΓΟΣ ΚΑΙΤΟΥΛΑ: "Ρε συ, κι ο Ντύλαν είναι Εβραίος ;"
SRAOSHA: "Εδώ ο Θεός είναι Εβραίος..."
Καλησπέρα.
Η ιδέα να βάλεις πολλούς ηθοποιούς να παίξουν τις όψεις / περσόνες / φούμαρα του Ντύλαν με τσίγκλισε τρελά, πάντως.
Και μια συνομιλία:
ΠΟΛΥΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΣΥΖΥΓΟΣ ΚΑΙΤΟΥΛΑ: "Ρε συ, κι ο Ντύλαν είναι Εβραίος ;"
SRAOSHA: "Εδώ ο Θεός είναι Εβραίος..."
Καλησπέρα.
Να το δεις ολόκληρο (μετά συγχωρήσεως). Μου φαίνεται ότι ό,τι και να δείξουν για τον Ντύλαν από πίσω βλέπεις το φάντασμα του Έλβις.
Για κάποιο λόγο δεν έχω καμία όρεξη να δω την ταινία. Και ας παίζει ο Κρίστιαν Μπέηλ, του οποίου η ένταση συνήθως φτάνει να φωτιστεί οτιδήποτε.
Μου βγαίνουν κάτι τέτοιες ανάποδες, ώρες-ώρες, συχνά αδίκως.
Μου βγαίνουν κάτι τέτοιες ανάποδες, ώρες-ώρες, συχνά αδίκως.
# posted by 
: 24/11/07 8:59 μ.μ.
: 24/11/07 8:59 μ.μ.
helion, ούτε εγώ. Μου φτάνουν, νομίζω, τα τρέηλερ. Μου άρεσαν...Το "No direction home" ήταν τελικά ό,τι χρειαζόμουν.
λολίτα, αν το δεις ενημέρωσε μήπως αλλάξει η διάθεση μας.
λολίτα, αν το δεις ενημέρωσε μήπως αλλάξει η διάθεση μας.
Αγαπημένε Κουκ, την ταινία την είδα και είμαι αμπίβαλεντ. Ο Τοντ Χέινζ είναι ειδικός στο να αποδομεί (διάβαζε συκοφαντεί) πολυσχιδείς ροκ περσόνες όπως έκανε και με τον Μπόουι στο Βέλβετ Γκόλντμαιν. Δε μ'ενδιαφέρει αν ο σκηνοθέτης έχει άποψη, ίσσιουζ με τον προδοτικό ναρκισσισμό των σούπερ ροκ σταρζ, ή απλά ηθικές αρχές που δεν του επιτρέπουν ν΄απολαύσει και ν'αποδεχτεί τον καλλιτέχνη ως έχει. Μ'ενδιαφέρει ότι εμφανίζεται σαν μια πικραμένη μετριότητα σε κάθε του ταινία. Το ότι ο Ντύλαν στην προσωπική του ζωή ήταν καθήκι το ξέραμε. Παρολαυτά αυτό που δεν ξέραμε και γι'αυτό πρέπει να ευχαριστήσουμε τον σκηνοθέτη, είναι πόσο καθήκι ήταν στην τέχνη του, κλέβοντας παραδοσιακά τραγούδια από μαύρους μέχρι το 63 που έγινε ηλέκτρικ και μετά στα Μπέιζμεντ τέιπζ που εμφάνιζε ως δικά του τραγούδια που είχε ακούσει σε προηγούμενες εκτελέσεις από μαύρους λαϊκούς τραγουδιστές -κολ μι Έλβις. Εν τω μεταξύ έθαβε όσους του την έμπαιναν και τον αποκαλούσαν Ιούδα. Κι όλα αυτά ο κυρ-σκηνοθέτης τα παρουσιάζει κάτω από το πέπλο του αμέριστου θαυμασμού για το ταλέντο του κυρίου Τσίμερμαν. Η Καιτούλα είναι όλα τα λεφτά και γι'αυτό και μόνο αξίζει να δει κανείς αυτήν την τεράστια και βαρετή ταινία.
Νιου ρομάνσερ όβερ εντ άουτ. (Λέμε μ'έχει πάει μπιιιπ μπιιιπ εμπλοκή με τις συνεχόμενες μαλακίες που βλέπω στο σινεμά αυτές τις μέρες.)
Νιου ρομάνσερ όβερ εντ άουτ. (Λέμε μ'έχει πάει μπιιιπ μπιιιπ εμπλοκή με τις συνεχόμενες μαλακίες που βλέπω στο σινεμά αυτές τις μέρες.)
Και ενώ κοντεύουν να περάσουν 50 χρόνια από τότε που ένας πιτσιρίκος,όπως αποδείχθηκε μετέπειτα η ευφυέστερη μουσική περσόνα μετά τον Elvis,έπιανε στη χούφτα του τους ήρωές του,είτε ήταν τα blues και ο Woody Guthrie είτε ο Dylan Thomas και τα folk, αποδίδοντάς τους φόρο τίμης,όπως λατρεύει ένας νέος τα είδωλά του,δεν έχει πάψει να νοείται ως υπέρτατο καθίκι,κλέφτης,βαρετός,ξεπουλημένος.Απ'το πρώτο "Judas" το '66, την προδομένη Baez, τις διαφημίσεις με τα εσώρουχα,κι όλες τις παραφιλολογίες των γραφιάδων,ασχέτως αν επηρρέασε τους μουσικούς της γενιάς του,και φυσικά τους μετέπειτα,γράφοντας ασταμάτητα αριστουργήματα μέχρι νεωτέρας(δηλαδή πέρσι),λατρεύεται ως εικόνα προς αποσύνθεση και ακύρωση.Φιλήσυχος όπως ο διάβολος κάνει μερικές φοβερές ραδιοφωνικές εκπομπές,και που και που χαμογελά όταν σκέφτεται πως μέχρι σήμερα ανά πάσα στιγμή μπορεί να κάνει τους πάντες να ασχοληθούν μαζί του.(όπως καταλάβατε περιμένω εναγωνίως την ταινία)
# posted by : 27/11/07 1:10 π.μ.
: 27/11/07 1:10 π.μ.
Ν'απαντήσω στον φίλτατο λόουν μι ε ντάιμ με το γενικό σχόλιο ότι κι ο Αϊνστάιν ποτέ δεν εξήγησε από πού του ήρθε η έμπνευση για το άνους μιράμπιλις 1905 όπου έγραψε τα πέιπερζ που του έδωσαν το Νόμπελ, και με τον ίδιο τρόπο του Ντύλαν φέρθηκε οικτρά και ποταπά στη γυναίκα που ήταν δίπλα του (κλασσικό προσωπικό μου κριτήριο για να χαρακτηρίσεις κάποιον που δεν ξέρεις προσωπικά είναι να δεις πώς φέρεται στην/στον σύζυγό του/ άνθρωπό του/και λοιπά οικεία). Παρολαυτά όλοι ασχολούνται με τον Αϊνστάιν και κανείς με την Μάριτς. Με τον ίδιο τρόπο που όλοι ασχολούνταν με τον νομπελίστα για το DNA Watson, που έκλεψε την έρευνα της Rosalind Franklin η οποία πέθανε προτού δικαίως της απονεμηθεί το Νόμπελ, μέχρι που πρόσφατα έκανε τα γνωστά του ρατσιστικά σχόλια και τον απέλυσαν από εμερίτους καθηγητή.
Η ιστορία δεν ασχολείται με ηττημένους, ασχολείται με τους νικητές, με ό,τι παρασκήνιο κι αν αυτοί δημιουργήθηκαν.
Επειδή προσωπικά δε θεωρώ έντιμο να παίρνεις τον πόνο και το αίμα του μαύρου που μετέφρασε μετἀ από 400 χρόνια σε τόσο πλούσια μουσική παράδοση και να τα κάνεις ψεύτικη λαμέ στολή στο Βέγκας, εφήμερη φήμη, βρακιά της Βικτόριας, ή όσκαρ που ταξιδεύει μαζί σου στις συναυλίες που δεν τελειώνουν ποτέ κι ας έχει γίνει η φωνή σου ένα με το δάπεδο (είχα την χαρά να δω δύο από τις συναυλίες του, στην τελευταία πριν 4 χρόνια δεν καταλάβαινα τι έλεγε) άκου και τα επί μέρους σχόλια με αναφορές που μπορείς να βρεις στο wikipedia. Ξεκινάμε από το τέλος λοιπόν μ'επιλεκτικό c/p:
1.In September 2006 Scott Warmuth, an Albuquerque, N.M.-based disc jockey, noted similarities between Dylan's lyrics in the album, Modern Times and the poetry of Henry Timrod, the 'Poet Laureate of the Confederacy'. A wider debate developed in The New York Times and other journals about the nature of "borrowing" within the folk process and in literature.[175][176][177][178]
2. "Love and Theft" generated controversy when some similarities between the lyrics of the album to Japanese writer Junichi Saga's book Confessions of a Yakuza were pointed out.[160] It is unclear if Dylan intentionally lifted any material. Dylan's publicist had no comment.
3. The single Most of the Time from Oh Mercy is eerily similar to U2's earlier released All I want is you from Rattle and Hum. Αυτό δικό μου αλλά πάντα ήθελα να το πω.
4. Δεν αναφέρομαι στο Slow Train Coming και στο Saved και πώς αυτά συνδυάζονται με την συμμετοχή σε μεγάλες εβραικές γιορτές σε διάφορες συναγωγές Chabad Lubavitch. Εξάλλου you don't need a weatherman to know which way the wind blows. Κι όπως λένε οι πατέρες της Εκκλησίας στους άλλους βλέπουμε και στηλιτεύουμε τα ελαττώματά μας.
5. Ούτε και θ'αναφερθώ στο πώς κρατούσε κρυφούς τους γάμους του.
6. Ούτε και στο πώς χρησιμοποίησε το ατύχημα με τη μοτοσύκλεττα.
7.Greil Marcus published an influential study of The Basement Tapes, entitled Invisible Republic. Marcus quoted Robbie Robertson’s memories of recording the songs: “(Dylan) would pull these songs out of nowhere. We didn’t know if he wrote them or if he remembered them. When he sang them, you couldn’t tell.”[80] Marcus called these songs “palavers with a community of ghosts”[81] He suggests that “these ghosts were not abstractions. As native sons and daughters they were a community. And they were once gathered in a single place: on the Anthology of American Folk Music, a work produced by a twenty-nine year old of no fixed address named Harry Smith.”[82] Marcus argued Dylan’s basement songs were a resurrection of the spirit of Smith’s Anthology, originally published by Folkways Records in 1952, a collection of blues and country songs recorded in the 1920s and 1930s, which proved very influential in the folk music revival of the 1950s and the 1960s. (The book was re-published in 2001 under the title The Old, Weird America.)
8. Είχα έναν συμμαθητή μέταλλο που ντυνόταν με μπάγκι τζηνς και μπλούζες των Μετάλικα. Μέσα σε ένα πρωινό έσκασε μύτη στο σχολείο με παντελόνι αρμάνι, ανασηκωμένο γιακά πόλο και γυαλί ρέι μπαν. Δεν μπορείς να φανταστείς τι άκουσε.
9.Ηis most famous song of the time, "Blowin' in the Wind", partially derived its melody from the traditional slave song "No More Auction Block"...
10. esearch by Dylan’s biographers has shown that his paternal grandparents, Zigman and Anna Zimmerman, emigrated from Odessa in Ukraine to the United States after the antisemitic pogroms of 1905.[15] Dylan himself has written (in his 2004 autobiography, Chronicles) that his paternal grandmother's maiden name was Kyrgyz and her family originated from Istanbul, although she grew up in the Kağızman district of Kars in Eastern Turkey. He also wrote that his paternal grandfather was from Trabzon on the Black Sea coast of Turkey.[16] His mother’s grandparents, Benjamin and Lybba Edelstein, were Lithuanian Jews who arrived in America in 1902.[17] (έχουμε και πρόβλημα με την πλέιν βανίλα νο φλέιβορ τζούισ καταγωγή μας).
Για να εξηγούμεθα: η ανάσταση παραδοσιακών τραγουδιών από τον Μπρέγκοβιτς δεν αναιρεί το ταλέντο του, αρκεί να αναφέρεται όπου πρέπει ότι πρόκειται περί παραδοσιακών τραγουδιών. Το ότι κρατούσε σε ομηρία τα διαβατήρια των μουσικών του που ήθελαν να αυτομολήσουν στην Δύση στις εκεί συναυλίες επί Τίτο δείχνει τι χαμερπές σκουλήκι ήταν.
Αντίστοιχα το να πάρει και να εκμοδερνίσει τα τραγούδια των έρημων μαύρων σε αυτή την χώρα, δεν αναιρεί το ταλέντο του Ντύλαν που έδωσε φωνή σε μια γενιά που έψαχνε να βρει έναι πλαίσιο αναφοράς. Το ν'αντικαταστήσει τη φωνή της γενιάς αυτής εν μία νυκτί και με τέτοια αδίστακτη σκληρότητα με ρούχα από την Carnaby Street, και κυρίως να μην δίνει εύσημα εκεί που οφείλει δείχνει το ποιόν και το ηθικό ανάστημα του καλλιτέχνη. Κανείς δεν είπε πως υπάρχει παρθενογένεση στην τέχνη, αλλά η σεσημασμένη και επαναλαμβανόμενη μέχρι τα βαθειά του γηρατειά συνήθεια να δανείζεται μουσική και στίχους μ'εκνευρίζει ειδικά όταν παρουσιάζεται σαν την φωνή μιας γενιάς που δεν είναι.
Ο πόνος της αδικίας είναι πανανθρώπινος. Αυτό εκμεταλλεύτηκε ο κύριος Τσίμερμαν. Πήρε τον πόνο 400 χρόνων και τον έντυσε με ρούχα του 20ου αιώνα. Ήταν τυχερός που στα επίμαχα χρόνια είχε έναν μάνατζερ σαν τον Γκρόσμαν. Όλοι έναν τέτοιον χρειαζόμαστε εν τέλει για να μείνουμε στην ιστορία.
Η ιστορία δεν ασχολείται με ηττημένους, ασχολείται με τους νικητές, με ό,τι παρασκήνιο κι αν αυτοί δημιουργήθηκαν.
Επειδή προσωπικά δε θεωρώ έντιμο να παίρνεις τον πόνο και το αίμα του μαύρου που μετέφρασε μετἀ από 400 χρόνια σε τόσο πλούσια μουσική παράδοση και να τα κάνεις ψεύτικη λαμέ στολή στο Βέγκας, εφήμερη φήμη, βρακιά της Βικτόριας, ή όσκαρ που ταξιδεύει μαζί σου στις συναυλίες που δεν τελειώνουν ποτέ κι ας έχει γίνει η φωνή σου ένα με το δάπεδο (είχα την χαρά να δω δύο από τις συναυλίες του, στην τελευταία πριν 4 χρόνια δεν καταλάβαινα τι έλεγε) άκου και τα επί μέρους σχόλια με αναφορές που μπορείς να βρεις στο wikipedia. Ξεκινάμε από το τέλος λοιπόν μ'επιλεκτικό c/p:
1.In September 2006 Scott Warmuth, an Albuquerque, N.M.-based disc jockey, noted similarities between Dylan's lyrics in the album, Modern Times and the poetry of Henry Timrod, the 'Poet Laureate of the Confederacy'. A wider debate developed in The New York Times and other journals about the nature of "borrowing" within the folk process and in literature.[175][176][177][178]
2. "Love and Theft" generated controversy when some similarities between the lyrics of the album to Japanese writer Junichi Saga's book Confessions of a Yakuza were pointed out.[160] It is unclear if Dylan intentionally lifted any material. Dylan's publicist had no comment.
3. The single Most of the Time from Oh Mercy is eerily similar to U2's earlier released All I want is you from Rattle and Hum. Αυτό δικό μου αλλά πάντα ήθελα να το πω.
4. Δεν αναφέρομαι στο Slow Train Coming και στο Saved και πώς αυτά συνδυάζονται με την συμμετοχή σε μεγάλες εβραικές γιορτές σε διάφορες συναγωγές Chabad Lubavitch. Εξάλλου you don't need a weatherman to know which way the wind blows. Κι όπως λένε οι πατέρες της Εκκλησίας στους άλλους βλέπουμε και στηλιτεύουμε τα ελαττώματά μας.
5. Ούτε και θ'αναφερθώ στο πώς κρατούσε κρυφούς τους γάμους του.
6. Ούτε και στο πώς χρησιμοποίησε το ατύχημα με τη μοτοσύκλεττα.
7.Greil Marcus published an influential study of The Basement Tapes, entitled Invisible Republic. Marcus quoted Robbie Robertson’s memories of recording the songs: “(Dylan) would pull these songs out of nowhere. We didn’t know if he wrote them or if he remembered them. When he sang them, you couldn’t tell.”[80] Marcus called these songs “palavers with a community of ghosts”[81] He suggests that “these ghosts were not abstractions. As native sons and daughters they were a community. And they were once gathered in a single place: on the Anthology of American Folk Music, a work produced by a twenty-nine year old of no fixed address named Harry Smith.”[82] Marcus argued Dylan’s basement songs were a resurrection of the spirit of Smith’s Anthology, originally published by Folkways Records in 1952, a collection of blues and country songs recorded in the 1920s and 1930s, which proved very influential in the folk music revival of the 1950s and the 1960s. (The book was re-published in 2001 under the title The Old, Weird America.)
8. Είχα έναν συμμαθητή μέταλλο που ντυνόταν με μπάγκι τζηνς και μπλούζες των Μετάλικα. Μέσα σε ένα πρωινό έσκασε μύτη στο σχολείο με παντελόνι αρμάνι, ανασηκωμένο γιακά πόλο και γυαλί ρέι μπαν. Δεν μπορείς να φανταστείς τι άκουσε.
9.Ηis most famous song of the time, "Blowin' in the Wind", partially derived its melody from the traditional slave song "No More Auction Block"...
10. esearch by Dylan’s biographers has shown that his paternal grandparents, Zigman and Anna Zimmerman, emigrated from Odessa in Ukraine to the United States after the antisemitic pogroms of 1905.[15] Dylan himself has written (in his 2004 autobiography, Chronicles) that his paternal grandmother's maiden name was Kyrgyz and her family originated from Istanbul, although she grew up in the Kağızman district of Kars in Eastern Turkey. He also wrote that his paternal grandfather was from Trabzon on the Black Sea coast of Turkey.[16] His mother’s grandparents, Benjamin and Lybba Edelstein, were Lithuanian Jews who arrived in America in 1902.[17] (έχουμε και πρόβλημα με την πλέιν βανίλα νο φλέιβορ τζούισ καταγωγή μας).
Για να εξηγούμεθα: η ανάσταση παραδοσιακών τραγουδιών από τον Μπρέγκοβιτς δεν αναιρεί το ταλέντο του, αρκεί να αναφέρεται όπου πρέπει ότι πρόκειται περί παραδοσιακών τραγουδιών. Το ότι κρατούσε σε ομηρία τα διαβατήρια των μουσικών του που ήθελαν να αυτομολήσουν στην Δύση στις εκεί συναυλίες επί Τίτο δείχνει τι χαμερπές σκουλήκι ήταν.
Αντίστοιχα το να πάρει και να εκμοδερνίσει τα τραγούδια των έρημων μαύρων σε αυτή την χώρα, δεν αναιρεί το ταλέντο του Ντύλαν που έδωσε φωνή σε μια γενιά που έψαχνε να βρει έναι πλαίσιο αναφοράς. Το ν'αντικαταστήσει τη φωνή της γενιάς αυτής εν μία νυκτί και με τέτοια αδίστακτη σκληρότητα με ρούχα από την Carnaby Street, και κυρίως να μην δίνει εύσημα εκεί που οφείλει δείχνει το ποιόν και το ηθικό ανάστημα του καλλιτέχνη. Κανείς δεν είπε πως υπάρχει παρθενογένεση στην τέχνη, αλλά η σεσημασμένη και επαναλαμβανόμενη μέχρι τα βαθειά του γηρατειά συνήθεια να δανείζεται μουσική και στίχους μ'εκνευρίζει ειδικά όταν παρουσιάζεται σαν την φωνή μιας γενιάς που δεν είναι.
Ο πόνος της αδικίας είναι πανανθρώπινος. Αυτό εκμεταλλεύτηκε ο κύριος Τσίμερμαν. Πήρε τον πόνο 400 χρόνων και τον έντυσε με ρούχα του 20ου αιώνα. Ήταν τυχερός που στα επίμαχα χρόνια είχε έναν μάνατζερ σαν τον Γκρόσμαν. Όλοι έναν τέτοιον χρειαζόμαστε εν τέλει για να μείνουμε στην ιστορία.
Αγαπητότατη μου AEon FLuX, όταν συναντώ έναν άνθρωπο with strong convictions κάνω ενστικτωδώς ένα βήμα πίσω. Μου κόβεται η ανάσα που λένε. Η κατασκευή dylan είναι συμπαγής. Δεν βρίσκω χαραμάδα να μπω. Να συμφωνήσω. Στον Ντύλαν βλέπω έναν άνθρωπο που περπάτησε στο χείλος για πολλά χρόνια. Ο Έλβις έχασε/έπεσε νωρίς, ο Μπομπ keeps on keeping along. Πιο σίγουρος και πιο απελπισμένος. Δεν είναι ο μόνος φυσικά. Κι αν αξίζει κάτι δεν είναι μόνο γι αυτό.
Κρατάω κάθε λέξη του σχολίου σου για το I'm not there (δε μούβι). Κάθε μία.
*
Είμαι πάντως (σαν παιδάκι νιώθω) περήφανος που σχολιάζετε εδώ
*
Μπόνους όλη η συνέντευξη τύπου του Dylan, στον Άγιο Φραγκίσκο, το 1965. Αν και τηλεοπτικό ντοκουμέντο, πρόκειται για μια ωρίτσα που δεν στερείται φιλμικών (και θεατρικών) αρετών. Ο Ντύλαν ήταν τότε 24 ετών. Να πάρει, έγραψα 24 και πάλι μου κόπηκε η ανάσα.
*
Κρατάω κάθε λέξη του σχολίου σου για το I'm not there (δε μούβι). Κάθε μία.
*
Είμαι πάντως (σαν παιδάκι νιώθω) περήφανος που σχολιάζετε εδώ
*
Μπόνους όλη η συνέντευξη τύπου του Dylan, στον Άγιο Φραγκίσκο, το 1965. Αν και τηλεοπτικό ντοκουμέντο, πρόκειται για μια ωρίτσα που δεν στερείται φιλμικών (και θεατρικών) αρετών. Ο Ντύλαν ήταν τότε 24 ετών. Να πάρει, έγραψα 24 και πάλι μου κόπηκε η ανάσα.
*
Όλη η ιστορία αυτού που ορίζεται ως rock 'n' roll,στηρίχθηκε στα blues και τα gospel,στους κυριακάτικους εκκλησιασμούς και σε κάθε σταγόνα ιδρώτα και αίματος των,μετέπειτα κι ύστερα από αγώνες,αφροαμερικανών.Είτε ο Dylan,είτε οι Stones κ.ο.κ. έπαιξαν πάνω σε αυτήν την κουλτούρα.Στα '60s όλοι κατηγορούσαν,κι ακόμη συμβαίνει αυτό, την Motown,εν αντιθέσει με την Stax,πως έφτιαχνε "μαύρη" μουσική σε περιτύλιγμα λευκό (ο περιπαιχτικός χαρακτηρισμός "oreo cookies").Κι όμως αν δεν υπήρχε αυτή η εταιρία του σκληρού,φραγκοφονιά κλπ Berry Gordy, χέρι-χέρι με το Civil Rights Movement και τον Dr.King, η θέση της μαύρης κοινότητας της Αμερικής δε θα ήταν αυτή που είναι σήμερα.Τι θέλω να πω.Άνθρωποι τέτοιας κοψιάς,πήραν ότι αγάπησαν και το έκαναν γνωστό,κοινοποίησαν έστω και απ' την πλευρά της υστεροφημίας την ύπαρξη καλλιτεχνών,που μπορεί σήμερα να μην τους γνωρίζαμε.Ακόμα κι αν στον επίλογό σου, aeon flux,λες "δεν αναιρεί το ταλέντο του Ντύλαν που έδωσε φωνή σε μια γενιά που έψαχνε να βρει ένα πλαίσιο αναφοράς",τα παραδείγματα που παραθέτεις εστιάζουν μονομερώς.Ή καλύτερα ακυρώνοντας την πρόθεση ενός μουσικού,που καλώς ή κακώς ουδείς την γνωρίζει.Η σπουδαιότητα τέτοιων μουσικών,δεν ακυρώνεται ούτε από,κατ'εμέ εσκεμμένες,υφαρπαγές ήχων και στίχων,ούτε από διαφημίσεις.Το σφάλμα είναι να ζητάς τα ρέστα από τους καλλιτέχνες και να τους θέτεις ευθύνες,ασχέτως αν η ζωή τους συμβαδίζει με την τέχνη τους,σε περιπτώσεις σαν κι αυτήν τόσο εγωκεντρικές.Έτσι κι αλλιώς το αν ισχύει το "κάνεις ψεύτικη λαμέ στολή... εφήμερη φήμη...",το έδειξε ήδη η ιστορία.
# posted by : 27/11/07 9:57 μ.μ.
: 27/11/07 9:57 μ.μ.
loan me a dime, προσυπογράφω το σχόλιο σου.
*
Και μια διόρθωση: όταν γράφω keeps on keeping along εννοώ keeps on keeping on. Κατά Crumb. Σόρυ.
*
*
Και μια διόρθωση: όταν γράφω keeps on keeping along εννοώ keeps on keeping on. Κατά Crumb. Σόρυ.
*
Συγγνώμη για την κατάχρηση της φιλοξενίας σου κουκ, αλλά επειδή μ'ενοχλεί αισθητικά ο τρόπος κατοχύρωσης αξιών στον δυτικό πολιτισμό θ'απαντήσω με ερωτήσεις για το ελληνικό ανάλογο και φορές αντίτυπο του Ντύλαν:
Πώς αισθανθήκατε όταν ο Σαββόπουλος εξαργύρωσε την φυλάκισή του με γάμο με την πλούσια κληρονόμο του Βαράγκη;
Όταν τραγουδούσε με την Μπέλλου για να την ξεχάσει μετά, και να πεθάνει μόνη κι έρημη, ξεχασμένη κι από όλους τους υπόλοιπους καλλιτέχνες με τους οποίους είχε συνεργαστεί κατά καιρούς;
Όταν έπαιρνε παραδοσιακές μελωδίες σε τραγούδια με την Δόμνα Σαμίου κι έδινε φωνή στην γενιά της μεταπολίτευσης και μετά έκανε το Κούρεμα με το εκπληκτικό τραγούδι το Μητσοτάκ;
'Οταν επί ΠΑΣΟΚ είχε εκπομπή στην κρατική τηλεόραση για το ελληνικό τραγούδι όπου έθαβε μεγαλύτερους δημιουργούς κατά το δοκούν για να πάρει τα σχολιανά του και τα σχόλιά του πίσω στις αμέσως επόμενες εκπομπές (μέχρι που πλακώθηκε με τους κλαδικάριους της ΕΡΤ και έφυγε άρον άρον);
Ήσασταν κι εσείς από αυτούς που έφευγαν από τις συναυλίες του κι έβρισκε ότι το κοινό του ομορφαίνει λιγοστεύοντας;
Πώς αισθανθήκατε όταν είδατε την Καλομοίρα να βγαίνει από μια τούρτα στο σκηνικό του Ηρωδείου για τα γενέθλιά του και όταν ρωτήθηκε έδωσε εκείνη την μνημειωδώς βάναυση απάντηση;
Και φυσικά μη μου πείτε ότι συγκρίνω ανόμοια πράγματα. Αν ο Σαββόπουλος ζούσε στην Αμερική θα ήταν μεγαλύτερος από τον Ντύλαν.
Μην απαντήσετε σε μένα. Αναρωτηθείτε όμως αν ο τρόπος που λειτουργεί το καλλιτεχνικό, επιστημονικό, δημιουργικό στερέωμα στον σύγχρονο δυτικό πολιτισμό δεν είναι παρά ένα πουκάμισο αδειανό, μια Ελένη. Διότι είμαι δυστυχώς της γελοίας απόψεως ότι αν δεν έχεις το ηθικό ανάστημα να στηρίξεις την στρατευμένη τέχνη σου, άστο φίλε, καλύτερα να μην κάνεις καθόλου τέχνη. (Δεν μιλώ για τους Στόουνς, αυτοί ποτέ δεν υποδύθηκαν τον σύμμαχο των αδικημένων, κωλόπαιδα ήταν και κωλόπαιδα παρέμειναν, πάντα ταλαντούχα. Μιλώ για τον Έλβις, που ενώ έκλεβε ξεδιάντροπα την μουσική των μαύρων, ήταν ρατσιστής. Μιλώ για τον Ντύλαν
γιατί όταν σταμάτησε να κλέβει, φάνηκε πόσο ατάλαντος ήταν. Αφού πέρασε όλες τις μόδες της εποχής με την ευελιξία του χαμαιλέοντα ποια είναι η σοφία που του έμεινε για να μεταδώσει; Προσωπικά δε βρίσκω καμία κι αυτό λέει πολλά για την ποιότητά του ως ανθρώπου. Το μόνο που είχε ήταν ο Γκρόσμαν και το μομέντουμ του θρύλου της αμερικάνικης μουσικής για τα πέτρινα χρόνια του 80 και του 90.
Ο Θεοδωράκης πχ ήταν πολύ μεγαλύτερος μουσικός και συνθέτης, και σ'ένα βαθμό συνεπέστερος στην υπεράσπιση των αδικημένων. Είδατε το Ρόλιν Στόουν να γράφει διθυράμβους γι'αυτόν; Μπαααααα...)
Πώς αισθανθήκατε όταν ο Σαββόπουλος εξαργύρωσε την φυλάκισή του με γάμο με την πλούσια κληρονόμο του Βαράγκη;
Όταν τραγουδούσε με την Μπέλλου για να την ξεχάσει μετά, και να πεθάνει μόνη κι έρημη, ξεχασμένη κι από όλους τους υπόλοιπους καλλιτέχνες με τους οποίους είχε συνεργαστεί κατά καιρούς;
Όταν έπαιρνε παραδοσιακές μελωδίες σε τραγούδια με την Δόμνα Σαμίου κι έδινε φωνή στην γενιά της μεταπολίτευσης και μετά έκανε το Κούρεμα με το εκπληκτικό τραγούδι το Μητσοτάκ;
'Οταν επί ΠΑΣΟΚ είχε εκπομπή στην κρατική τηλεόραση για το ελληνικό τραγούδι όπου έθαβε μεγαλύτερους δημιουργούς κατά το δοκούν για να πάρει τα σχολιανά του και τα σχόλιά του πίσω στις αμέσως επόμενες εκπομπές (μέχρι που πλακώθηκε με τους κλαδικάριους της ΕΡΤ και έφυγε άρον άρον);
Ήσασταν κι εσείς από αυτούς που έφευγαν από τις συναυλίες του κι έβρισκε ότι το κοινό του ομορφαίνει λιγοστεύοντας;
Πώς αισθανθήκατε όταν είδατε την Καλομοίρα να βγαίνει από μια τούρτα στο σκηνικό του Ηρωδείου για τα γενέθλιά του και όταν ρωτήθηκε έδωσε εκείνη την μνημειωδώς βάναυση απάντηση;
Και φυσικά μη μου πείτε ότι συγκρίνω ανόμοια πράγματα. Αν ο Σαββόπουλος ζούσε στην Αμερική θα ήταν μεγαλύτερος από τον Ντύλαν.
Μην απαντήσετε σε μένα. Αναρωτηθείτε όμως αν ο τρόπος που λειτουργεί το καλλιτεχνικό, επιστημονικό, δημιουργικό στερέωμα στον σύγχρονο δυτικό πολιτισμό δεν είναι παρά ένα πουκάμισο αδειανό, μια Ελένη. Διότι είμαι δυστυχώς της γελοίας απόψεως ότι αν δεν έχεις το ηθικό ανάστημα να στηρίξεις την στρατευμένη τέχνη σου, άστο φίλε, καλύτερα να μην κάνεις καθόλου τέχνη. (Δεν μιλώ για τους Στόουνς, αυτοί ποτέ δεν υποδύθηκαν τον σύμμαχο των αδικημένων, κωλόπαιδα ήταν και κωλόπαιδα παρέμειναν, πάντα ταλαντούχα. Μιλώ για τον Έλβις, που ενώ έκλεβε ξεδιάντροπα την μουσική των μαύρων, ήταν ρατσιστής. Μιλώ για τον Ντύλαν
γιατί όταν σταμάτησε να κλέβει, φάνηκε πόσο ατάλαντος ήταν. Αφού πέρασε όλες τις μόδες της εποχής με την ευελιξία του χαμαιλέοντα ποια είναι η σοφία που του έμεινε για να μεταδώσει; Προσωπικά δε βρίσκω καμία κι αυτό λέει πολλά για την ποιότητά του ως ανθρώπου. Το μόνο που είχε ήταν ο Γκρόσμαν και το μομέντουμ του θρύλου της αμερικάνικης μουσικής για τα πέτρινα χρόνια του 80 και του 90.
Ο Θεοδωράκης πχ ήταν πολύ μεγαλύτερος μουσικός και συνθέτης, και σ'ένα βαθμό συνεπέστερος στην υπεράσπιση των αδικημένων. Είδατε το Ρόλιν Στόουν να γράφει διθυράμβους γι'αυτόν; Μπαααααα...)
Κατάχρηση φιλοξενίας; Κανένα πρόβλημα. Διαβάζω προσεκτικά. Όπως έγραψα είμαι υπερήφανος που μπαίνεις στον κόπο. Δεν απαντώ, όπως το ζήτησες. Αλλά γιατί στρατευμένοι οι Ντύλαν, Σαββόπουλος; I'm not there φωνάζουν αμφότεροι...
ΥΓ. Ακόμα και μια πλούσια κληρονόμος, ακόμα και ένας "ανερχόμενος αριβίστας" δικαιούνται να ερωτευτούν... Δεν είναι ντε και καλά εξαργύρωση.
ΥΓ. Ακόμα και μια πλούσια κληρονόμος, ακόμα και ένας "ανερχόμενος αριβίστας" δικαιούνται να ερωτευτούν... Δεν είναι ντε και καλά εξαργύρωση.
Ο Bob έσπειρε πανικό!Δεν έχω να πω τίποτε περισσότερο(ο καθείς το χαβά του,όπως είθισται σε τέτοιες περιπτώσεις),συμφωνώ και με το τελευταίο σχόλιο του kuk,νομίζω πως αυτά που ανέφερα πριν καλύπτουν και την τελευταία τοποθέτηση της aeon flux.Αν και διαφωνούσα πάντοτε μ'αυτήν την αναλογία Dylan/Νιόνιος.Μοιάζει μ'αυτήν την ελληνινή παρανόηση περί ομοιότητας blues και ρεμπέτικων(ως μουσικά ιδιώματα αλλά και ως φιλοσοφία)!Anyway,πιστεύω πως το περσινό κλείσιμο του "Modern Times", το μακρόσυρτο έπος "Ain't Talkin'",θα ταίριαζε σαν αφιέρωση στα σχόλια αυτού του ποστ.
Δημοσίευση σχολίου
# posted by : 29/11/07 9:14 μ.μ.
: 29/11/07 9:14 μ.μ.
