20.2.08
τα πράγματα από την αρχή.
από μια σειρά κειμένων της Ελευθεροτυπίας (Σαράντα συγγραφείς [...] αποκαλύπτουν τη βάσανο που υποσκάπτει την απόλαυση του γραφιά) που επιμελείται ο Μισέλ Φάις.
*
"Βγάλαμε τα κόκκαλα βιαστικά από το κοιμητήριο.
Άλλα σε ξύλινα κασόνια, άλλα σε σακούλες της ζάχαρης,
τα περισσότερα χύμα."
Άλλα σε ξύλινα κασόνια, άλλα σε σακούλες της ζάχαρης,
τα περισσότερα χύμα."
Γεννήθηκα στις 17 Ιανουαρίου του 1944 στο χωριό Τσαμαντάς της Θεσπρωτίας, μέσα στην Κατοχή δηλαδή, ενάμιση χρόνο πριν από την απελευθέρωση, δύο χρόνια πριν αρχίσει ο Εμφύλιος και τέσσερα χρόνια πριν βρεθώ μαζί με την οικογένειά μου, εκτός από τον πατέρα μου, στην Αλβανία για έναν χρόνο, 1948-1949, και στην Ουγγαρία πέντε χρόνια, 1949-1954, οπότε και γυρίσαμε στην Ελλάδα μαζί με άλλους 1.200 περίπου κατοίκους των χωριών της Μουργκάνας, αλλά και βορειότερα, μέχρι Κόνιτσα και Καστοριά, όλοι μας χαρακτηρισμένοι ως «απαχθέντες υπό των κομμουνιστοσυμμοριτών».*
Γυρίσαμε στην Ελλάδα τού '50 και σε μια Ηπειρο όπου έτρωγε η μύγα σίδερο, αφήνοντας στην Ουγγαρία δύο νεκρούς, τη γιαγιά Λένη, μάνα του πατέρα μου, και τη θεία μου τη Χρυσάνθη, μόλις 22 χρόνων, που πέθανε από μηνιγγίτιδα λίγους μήνες μετά τον γάμο της με τον Τάκη από την Πωγωνιανή ή Βοστίνα όπως την έλεγαν παλιά.
Αυτή είναι μία αρχή, σκέφτομαι, διαβάζοντας τις λίγες γραμμές που συνοψίζουν ξερά και τηλεγραφικά την πρώτη δεκαετία της ζωής μου και μία από τις δυσκολότερες της σύγχρονης Ελλάδας.
Αλλη μία αρχή θα μπορούσε να είναι η ακόλουθη: εν αρχή ην ο φόβος.
ολόκληρο το κείμενο.
*
Comments:
πολύ όμορφο το blog σου!θα σε κανω add στο δικό μου γιατί είναι πραγματικά αξιόλογο!μπράβο!
http://afypnisi.blogspot.com/
http://afypnisi.blogspot.com/
Δεν θυμάμαι ακριβώς πού - αλλά νομίζω πάλι σε κάτι σχετικό με το εν λόγω εργαστήρι- διάβασα ακριβώς το αντίθετο. Οτι δηλαδή ένας συγγραφέας για να κατανοήσει την σχέση του με την γραφή πρέπει να αυτοβιογραφηθεί. Ημαρτον!
Νίκη Γεωργίου, ευχαριστώ. Και το δικό σου μπλογκ μου αρέσει.
dianathenes, τι να σας πω; Δεν τις προσέχω, τις περισσότερες φορές, αυτού του τύπου τις συμβουλές. Έχω διάφορες θεωρίες κι εγώ... Κατά βάθος, για να είμαι ειλικρινής, δεν με πολυνοιάζει τι πρέπει να κάνουν οι συγγραφείς για να γράψουν καλά. Νομίζω ότι, όσοι μιλάνε γι αυτά τα θέματα, ουσιαστικά περιγράφουν, εκ των υστέρων, αυτό που κάποτε τους συνέβη. Δεν έχω λόγο να μην τους πιστέψω. Τίποτα όμως, όπως φαίνεται, δεν εγγυάται την μελλοντική τους επιτυχία (με την καλή έννοια)...
Δημοσίευση σχολίου
dianathenes, τι να σας πω; Δεν τις προσέχω, τις περισσότερες φορές, αυτού του τύπου τις συμβουλές. Έχω διάφορες θεωρίες κι εγώ... Κατά βάθος, για να είμαι ειλικρινής, δεν με πολυνοιάζει τι πρέπει να κάνουν οι συγγραφείς για να γράψουν καλά. Νομίζω ότι, όσοι μιλάνε γι αυτά τα θέματα, ουσιαστικά περιγράφουν, εκ των υστέρων, αυτό που κάποτε τους συνέβη. Δεν έχω λόγο να μην τους πιστέψω. Τίποτα όμως, όπως φαίνεται, δεν εγγυάται την μελλοντική τους επιτυχία (με την καλή έννοια)...
