aspripetraxexaspri

Υποκλίνομαι.
 

Μία λέξις δεν μπορεί να ετυμολογηθεί ευθέως από την γραφή της. Διότι η γραφή της απεικονίζει την ιδέα του καταγραφέως για τον ήχο της. Εάν διαβάσουμε το πώς αποδίδεται η τουρκική λέξη του μακάμ buselik στα διάφορα χειρόγραφα του 18ου αιώνα και στα έντυπα θεωρητικά συγγράμματα του 19ου αιώνα των ελληνορθόδοξων θεωρητικών συγγραφέων, θα το απαντήσουμε είτε ως μπουσελίκ, είτε ως πουσελίκ είτε ως πιουσελίκ, σε μια προσπάθεια να αποδοθεί το ελαφρύ τούρκικο b το οποίο χαριεντίζεται μεταξύ μπ και π έως παρ' ολίγον φ.

Εάν ένας καταγραφέας ακούει ένα σύμφωνο μεταξύ κ και χ, τότε είναι θέμα προσωπικής «αισθητικής» επιλογής αν θα το αποδώσει ως κ, ως γ, ή ως χ. Εάν πάλι δεν γνωρίζει ότι σε μία συγκεκριμένη διάλεκτο όλες οι λέξεις τονίζονται στη λήγουσα, τότε θα παρασυρθεί από το μουσικό τόνο που έχουν οι λέξεις μέσα στη μελοποίηση ενός τραγουδιού - και συνήθως στις γλώσσες όπως τα τουρκικά ή τα γαλλικά που τονίζεται μόνο η λήγουσα κατά τον προφορικό λόγο, οι μελοποιοί χάριν παιγνίου στο τραγούδι τις τονίζουν ελεύθερα, διότι ουδείς της γλωσσικής κοινότητος θα χάσει το νόημα ένεκα του παρατονισμού, εφόσον ο μονότονος τονισμός της ληγούσης είναι άνευ ειδικής σημασιολογικής αξίας. Οπότε θέλοντας να καταγράψει κάποιος «baksaleyam içi sazdür» με ελληνικούς χαρακτήρες θα γράψει μάλλον «μπακσαλεγιάμ ιτσί σαζντούρ» έχοντας αδυνάμως αποδώσει το yam και το dür. Αν ακούσει τη φράση να τραγουδιέται θα καταγράψει «μπακσαλέγιαμ ίτσι σάζντουρ» γιατί στο τραγούδι οι στίχοι παρατονίζονται.

Όταν λοιπόν βρίσκουμε καταγεγραμμένη μία λέξη όπως το «χλάπεργον» πρέπει κατ’ αρχάς να υποθέσουμε την ελλιπή της απόδοση κατά την καταγραφή. Από κει και πέρα ξεκινάν όλα τα άλλα.

ΥΓ Ο papeerte, ως κοινωνός των ζουμπέικων δεν ξενίστηκε από την απόδοση της καταγραφής, διότι σπανίως οι ομιλούντες μίαν γλώσσα χωρίς αλφάβητο θα ξενιστούν από την γραφή της με το αλφάβητο άλλης γλώσσας , εφόσον η έγγραφη απόδοσή της προσομοιάζει επαρκώς τον ήχον της καταγεγραμμένης λέξεως. Αφήστε που ο papeerte είναι άνθρωπος ολιγαρκής. Αν έχει φίλους, αγάπη και ουίσκι δεν θέλει παρά μόνο τσιγάρα.
 

Έχει κανείς σπίρτα ρε παιδιά;
 

Ο Μπερεκέτης έχει δίκιο.Να προσθέσω ότι το "χλάπεργον" αδίκως αναζητάται στον Γούγλη υπο την λαβιλώ (label) της πανάκειας.Λαβιλώ δεν υπάρχει ,αλλά label,ναι.Εχω παρατηρήσει πως επειδή τα πλείστα του Γούγλη έχουν κατατεθεί από ακαδημαϊκά μυαλά και πιτσιρικαρία, είναι αδύνατον να βγάλεις σπουδαία τεκμήρια του μεσοπολέμου ή του μεταπολέμου, τα οποία διατηρείς εν μνήμη, αλλα κανένας δεν τα ανέβασε στο διαδίκτυο.
Ειδικά στο "χλάπεργον" βλέπω αναβιωτισμό. Οι Σθλάβοι έλεγον Χλερηνά την Φλώρινα, Χοστιάνους την Φούστανη και Χοτολίβους το Φωτολείβος. Ακλουθώντας τον δρόμο του Μπερεκέτη,θα έψαχνα καταρχην "φλάπεργον". Η λέξις μπορεί να είναι αμάρτυρος, αλλα και η λέξις "μοντελοπνίχτης" ήταν, ώσπου εξερράγη. Παρομοίως η δύσχρηστη μετά το 60, "γυναικόφιλος". Εάν η έννοια υπάρχει, η λέξις ακλουθέι και κουρταλεί. Στην περίπτωσή μας φλάπεργον=οι συνέπειες του ανεβοκατεβάσματος των flaps κατά την προσγείωση και απογείωση ιπταμένου όντος ή μηχανής, συνεκδοχικώς η πτήσις ,τουτέστιν ο αφανής κόπος που απαιτείται γιά την πραγμάτωσιν ιδέας τινός.Αρα φλάπεργον=το έργον ενός αφανούς ήρωος.
Δώστε τώρα σπίρτα στον μαέστρο...
 

Περ'σεύει κάνα τσιγαράκι;
 

Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
 

Διορθώνω και ξαναγράφω:

Της μηχανής αποκεκαλυμένης
προτείνω την εξής καταγωγήν ηχήσεως της λέξης "χλάπεργο": "χλάπεργον"
Διότι οι εις Μωρέαν πατούντες δύο πράγματα μισούσι: κυρίως το καταληκτικό ν.
 

ΠΟΛΥ ΚΑΛΟΣ ΜΠΛΟΓΚ!
ΠΟΛΥ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΣ!

ΠΑΡΑΚΑΛΕΙ ΠΕΡΑΣΤΕΙΣ ΔΙΚΟ ΜΟΥ, ΕΧΕΙ ΕΡΓΑΣΙΑ ΑΦΙΕΡΟΜΕΝΟΣ ΧΛΑΠΕΡΓΟΣ!

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!
 

Στω. Μήπως περσ'εύει κάνα πενηνταράκι;