29.6.08
Μεταμορφώσεις.
Το 1948 μια νυφίτσα δεν καταφέρνει να βρει ταίρι γιατί ψάχνει εκεί όπου οι νυφίτσες βρωμάνε. Μετά από παρέμβαση ερωτιδέος καταφεύγει σε κόλπα-μεταμφιέσεις, δοκιμασμένους βοηθούς της γοητείας. Η σεκάνς που με ενδιαφέρει αρχίζει όταν η νυφίτσα μεταμφιέζεται σε κρούνερ, σε Φρανκ Σινάτρα. Περί το 3:03 λεπτό. Ο μεταμφιεσμένος “Frankie” εμφανίζεται στην υπαίθρια σκηνή σαν αρσενική εκδοχή της νευρικής ανορεξίας πριν την ανορέξια νερβόζα. Ο θηλυκός πληθυσμός αντιδρά με ενθουσιασμό αλλά η απάτη θα καταρρεύσει για μια ακόμα φορά.
Τις ίδιες ενθουσιώδεις αντιδράσεις συναντάμε σε νάιτ-κλαμπ, το 1951, όταν ο μεξικάνος ηθοποιός Pedro Infante
μιμείται τον Φράνκ. Μόνο που εδώ οι γυναίκες αντί να φωνάξουν Φράνκι, κραυγάζουν “Sinatra”, προκαλώντας την μήνιν των ανδρών που τις συνοδεύουν. Στο νάιτ-κλαμπ η μίμηση γέρνει ελαφρώς προς το γυναικωτός.
*
Εν τω μεταξύ, το 1950, ο B.O. Skunk, η νυφίτσα του πρώτου καρτούν, μετεξελίσσεται σε Pepe Le Pew, γόη πρώτης διαλογής, ο οποίος, με τα άψογα γαλλικά του και τη βοήθεια της πρωτοεμφανιζόμενης Πενέλοπη Πούσυκατ, κερδίζει το Όσκαρ εκείνη τη χρονιά.
Comments:
Από πιτσιρίκος είχα ως ιδιαίτερα αγαπημένη καρτουνοσκηνή το σημείο που τραγουάει το All or nothing at all!
Πέρα από την αναφορά στον Frankie (που προκάλεσε πρώτος τα ουρλιαχτά ενθουσιασμού των bobby soxers, προαναγγέλωντας τις rock'n'roll ημέρες)παρατηρώ πόσο πιο μπροστά είναι από τα σημερινά, υπερσυντηρητικά καρτούν. Αν φτιαχνόταν σήμερα, το κουνάβι θα είχε ένα μπαμπά με ύφος και ομιλία λευκού αμερικάνου μεσοαστού που θα του έλεγε να μην ψεύδεται γιατί είναι "ξεχωριστός" και "ιδιαίτερος". Το κουναβάκι θα κέρδιζε την κουναβίτσα σώζοντας το περιβάλλον του λειβαδιού από τους κακούς υλοτόμους. Μάλλον τραγουδώντας κάτι γλυκανάλατο, το οποίο σίγουρα ΔΕΝ θα έκανε γριούλες να πάλλονται από ερωτικό οίστρο: μάλλον θα χαμογελούσαν μητρικά καθώς αφήνονται να παρασυρθούν από την "φρεσκάδα" της νέας γενιάς. Στο τέλος όλοι θα χόρευαν σε τριγωνικό σχηματισμό (γνωστό από όλα τα βιντεοκλίπ)!
Η ελληνική τηλεόραση δεν θα το έπαιζε με υπότιτλους (γιατί είναι μπελάς να διαβάζουμε) αλλά μεταγλωτισμένο με τις φωνές του Σάκη Ρουβά και της Αφροδίτης Σημίτη.
Πέρα από την αναφορά στον Frankie (που προκάλεσε πρώτος τα ουρλιαχτά ενθουσιασμού των bobby soxers, προαναγγέλωντας τις rock'n'roll ημέρες)παρατηρώ πόσο πιο μπροστά είναι από τα σημερινά, υπερσυντηρητικά καρτούν. Αν φτιαχνόταν σήμερα, το κουνάβι θα είχε ένα μπαμπά με ύφος και ομιλία λευκού αμερικάνου μεσοαστού που θα του έλεγε να μην ψεύδεται γιατί είναι "ξεχωριστός" και "ιδιαίτερος". Το κουναβάκι θα κέρδιζε την κουναβίτσα σώζοντας το περιβάλλον του λειβαδιού από τους κακούς υλοτόμους. Μάλλον τραγουδώντας κάτι γλυκανάλατο, το οποίο σίγουρα ΔΕΝ θα έκανε γριούλες να πάλλονται από ερωτικό οίστρο: μάλλον θα χαμογελούσαν μητρικά καθώς αφήνονται να παρασυρθούν από την "φρεσκάδα" της νέας γενιάς. Στο τέλος όλοι θα χόρευαν σε τριγωνικό σχηματισμό (γνωστό από όλα τα βιντεοκλίπ)!
Η ελληνική τηλεόραση δεν θα το έπαιζε με υπότιτλους (γιατί είναι μπελάς να διαβάζουμε) αλλά μεταγλωτισμένο με τις φωνές του Σάκη Ρουβά και της Αφροδίτης Σημίτη.
# posted by 
: 30/6/08 1:21 μ.μ.
: 30/6/08 1:21 μ.μ.
"Από πιτσιρίκος είχα ως ιδιαίτερα αγαπημένη καρτουνοσκηνή το σημείο που τραγουάει το All or nothing at all!"
aerosol-kukuzelis: βίοι παράλληλοι.
*
"πόσο πιο μπροστά είναι από τα σημερινά, υπερσυντηρητικά καρτούν"
Η τεράστια ποσότητα των καρτούν σήμερα, σχεδόν δεν μας επιτρέπει να μιλήσουμε για διαφορές. Μερικά σημερινά καρτούν είναι πολύ πιο "προχωρημένα". Άλλο αν έχουν μικρότερη απήχηση. Είναι ζήτημα διανομής. Από την άλλη οι πρωτοπόροι είναι πρωτοπόροι! Άλλο αν οι ίδιοι δεν το ήξεραν. Και δεν τους ένοιαζε.
*
aerosol-kukuzelis: βίοι παράλληλοι.
*
"πόσο πιο μπροστά είναι από τα σημερινά, υπερσυντηρητικά καρτούν"
Η τεράστια ποσότητα των καρτούν σήμερα, σχεδόν δεν μας επιτρέπει να μιλήσουμε για διαφορές. Μερικά σημερινά καρτούν είναι πολύ πιο "προχωρημένα". Άλλο αν έχουν μικρότερη απήχηση. Είναι ζήτημα διανομής. Από την άλλη οι πρωτοπόροι είναι πρωτοπόροι! Άλλο αν οι ίδιοι δεν το ήξεραν. Και δεν τους ένοιαζε.
*
Ωπ! Τώρα το θυμήθηκα: Μ αρέσει η τηλεοπτική και κινηματογραφική εικόνα της Αφροδίτης Σ.
Ό,τι θυμάμαι χαίρομαι.
Ό,τι θυμάμαι χαίρομαι.
Πραγματικά υπάρχουν πολύ αξιόλογα και προχωρημένα καρτούν (για να σταματήσω και την γκρίνια!). Αναφερόμουν στα "ευρείας κατανάλωσης" των μεγάλων εταιριών. Το επίπεδό τους το βρίσκω πολύ πεσμένο σε σχέση με παλιότερα πράγματα που είχαν φτιαχτεί για να είναι εξίσου εμπορικά και μαζικά.
Κολλημένος σε πλοίο με μια οθόνη μπροστά μου, παρακολούθησα κάποιο καινούριο Chip'n'Dale. Ήταν θλιβερό.
"Μ αρέσει η τηλεοπτική και κινηματογραφική εικόνα της Αφροδίτης Σ."
Κι εμένα. Μα, και η φωνή της είναι υπέροχη! Γι αυτό και έχει γίνει τετριμμένη επιλογή για μια πληθώρα εφαρμογών. Την ανάφερα ως ασφαλές κλισέ και όχι ως κάτι κακό (κι ο Ρουβάς, εξάλλου, που δεν με ενδιαφέρει ως καλλιτέχνης, είναι σπάνιος επαγγελματίας στο χώρο του και δεν έγινε τυχαία επιτυχημένος).
Παρ'όλ'αυτά, οι μεταγλωττίσεις μου φαίνονται πάντα πολύ κατώτερες του πρωτότυπου και εκτοπίζουν το πρωτότυπο τόσο από το σινεμά όσο και από την TV.
[Κάποιες φορές, ό,τι θυμάσαι, χαιρόμαστε κι εμείς!]
Κολλημένος σε πλοίο με μια οθόνη μπροστά μου, παρακολούθησα κάποιο καινούριο Chip'n'Dale. Ήταν θλιβερό.
"Μ αρέσει η τηλεοπτική και κινηματογραφική εικόνα της Αφροδίτης Σ."
Κι εμένα. Μα, και η φωνή της είναι υπέροχη! Γι αυτό και έχει γίνει τετριμμένη επιλογή για μια πληθώρα εφαρμογών. Την ανάφερα ως ασφαλές κλισέ και όχι ως κάτι κακό (κι ο Ρουβάς, εξάλλου, που δεν με ενδιαφέρει ως καλλιτέχνης, είναι σπάνιος επαγγελματίας στο χώρο του και δεν έγινε τυχαία επιτυχημένος).
Παρ'όλ'αυτά, οι μεταγλωττίσεις μου φαίνονται πάντα πολύ κατώτερες του πρωτότυπου και εκτοπίζουν το πρωτότυπο τόσο από το σινεμά όσο και από την TV.
[Κάποιες φορές, ό,τι θυμάσαι, χαιρόμαστε κι εμείς!]
# posted by : 1/7/08 11:47 μ.μ.
: 1/7/08 11:47 μ.μ.
Aerosol, πιθανότατα το chip and dale που είδατε είναι το Rescue Rangers, σειρά του 1992-3, που πραγματικά ήταν πάτος (όπως και το Talespin). Έβγαινε και σε ιστορίες και στο Αλμανάκο.
Ποια πρόσφατα καρτούν έχετε υπόψη σας ως πρωτοποριακά; (πέραν της Πίξαρ, που γεννάει αριστουργήματα το ένα μετά το άλλο)
- και μια που είπαμε Πίξαρ, Τζίμυς Πανούσης στο Τόυ Στόρυ. :)
Ποια πρόσφατα καρτούν έχετε υπόψη σας ως πρωτοποριακά; (πέραν της Πίξαρ, που γεννάει αριστουργήματα το ένα μετά το άλλο)
- και μια που είπαμε Πίξαρ, Τζίμυς Πανούσης στο Τόυ Στόρυ. :)
Ίσως είναι υπερβολικό να ονομάσω πρωτοποριακά κάποια πράγματα που μου αρέσουν. Για να μείνω σε γνωστά animation, θα αναφέρω πως εκτιμώ τα -κλασικά, πλέον- The Simpsons και Southpark, τις δουλειές του Bill Plympton, του Tim Burton, το Τρίο της Μπελβίλ, το Περσέπολις.
Η Pixar με ενθουσιάζει στα μικρού μήκους, αλλά δεν θα έλεγα πως όλα τα μεγάλα της είναι αριστουργήματα. Όλη η τεχνική του Finding Nemo, ας πούμε, δεν μπορεί να κρύψει τις ηθικολογικές εμμονές της σύγχρονης Αμερικής.
Αντίθετα, ενθουσιάστηκα βλέποντας πρόσφατα στην TV τον παλιό Ντίσνεϋ "The Adventures of Ichabod and Mr. Toad" του '48! Η ιστορία του Sleepy Hollow ήταν απίστευτο καρτούν. Ένα λεπτό του, κάνει όλη την Pocahontas σκόνη!
Τέλος πάντων, μπορεί και να είναι θέμα γούστου.
Η Pixar με ενθουσιάζει στα μικρού μήκους, αλλά δεν θα έλεγα πως όλα τα μεγάλα της είναι αριστουργήματα. Όλη η τεχνική του Finding Nemo, ας πούμε, δεν μπορεί να κρύψει τις ηθικολογικές εμμονές της σύγχρονης Αμερικής.
Αντίθετα, ενθουσιάστηκα βλέποντας πρόσφατα στην TV τον παλιό Ντίσνεϋ "The Adventures of Ichabod and Mr. Toad" του '48! Η ιστορία του Sleepy Hollow ήταν απίστευτο καρτούν. Ένα λεπτό του, κάνει όλη την Pocahontas σκόνη!
Τέλος πάντων, μπορεί και να είναι θέμα γούστου.
# posted by : 3/7/08 2:57 π.μ.
: 3/7/08 2:57 π.μ.
*
aerosol, βρήκα στο γιου τιουμπ την ταινία που σου άρεσε, δεν είχα ιδέα για την ύπαρξή της.
*
Ένα και δύο.
*
Ο διάλογος μεταξύ υμών Αντώνιε και aerosol θα μπορούσε να ήταν και δικός μου εσωτερικός μονόλογος. Μια παρατήρηση: Οι Simpsons είναι μου φαίνεται το alter ego ταινιών όπως το Finding Nemo (που μου άρεσε σημειωτέον). Νομίζω ότι κάτι το πρωτοποριακό δεν μπορεί να υπάρξει (να αποκτήσει νόημα) χωρίς ένα γερό υπόβαθρο συντηρητισμού. Και επιπλέον ο "συντηρητισμός" βοηθάει να περάσουν από γενιά σε γενιά εκτός από ιδεολογίες (όχι απαραίτητα κακές) και οι τεχνικές έκφρασης... Η ποιότητα ήταν επόμενο να υποφέρει εξ αιτίας του τεράστιου κενού χώρου που δημιουργήθηκε, σχεδόν ξαφνικά, τα πρωινά του Σαββάτου στην Αμερική και έπρεπε να γεμίσει τάχιστα. Η τηλεόραση, όπως η φύση και η δημοκρατία, απεχθάνεται τα κενά, διότι [Πετεφρογούφιος σύνταξη]. Με την βοήθεια των υπολογιστών, και την σκληρή εργασία ασιατών, τα πράγματα έχουν βελτιωθεί.
*
aerosol, βρήκα στο γιου τιουμπ την ταινία που σου άρεσε, δεν είχα ιδέα για την ύπαρξή της.
*
Ένα και δύο.
*
Ο διάλογος μεταξύ υμών Αντώνιε και aerosol θα μπορούσε να ήταν και δικός μου εσωτερικός μονόλογος. Μια παρατήρηση: Οι Simpsons είναι μου φαίνεται το alter ego ταινιών όπως το Finding Nemo (που μου άρεσε σημειωτέον). Νομίζω ότι κάτι το πρωτοποριακό δεν μπορεί να υπάρξει (να αποκτήσει νόημα) χωρίς ένα γερό υπόβαθρο συντηρητισμού. Και επιπλέον ο "συντηρητισμός" βοηθάει να περάσουν από γενιά σε γενιά εκτός από ιδεολογίες (όχι απαραίτητα κακές) και οι τεχνικές έκφρασης... Η ποιότητα ήταν επόμενο να υποφέρει εξ αιτίας του τεράστιου κενού χώρου που δημιουργήθηκε, σχεδόν ξαφνικά, τα πρωινά του Σαββάτου στην Αμερική και έπρεπε να γεμίσει τάχιστα. Η τηλεόραση, όπως η φύση και η δημοκρατία, απεχθάνεται τα κενά, διότι [Πετεφρογούφιος σύνταξη]. Με την βοήθεια των υπολογιστών, και την σκληρή εργασία ασιατών, τα πράγματα έχουν βελτιωθεί.
*
Πρώτον -και καλύτερο!- ευχαριστώ kukuzelis για το εύρημα. Αν έχεις χρόνο, δες το Sleepy Hollow. Νομίζω θα το χαρείς. Το Wind in the Willows δεν μου είπε πολλά (ήταν περιέργως χαμηλότονο), αλλά πρωτοβγήκαν μαζί στις αίθουσες.
Συμφωνώ πως το πιο προχωρημένο είναι αντίβαρο του πιο συντηρητικού και πως χρειάζονται και τα δύο. Αυτό που με μπερδεύει -και, ενίοτε, με απογοητεύει- είναι το πώς μετατρέπεται το συντηρητικό σε "σούπα".
Στα παλιά Tom & Jerry, Roadrunner, Bugs Bunny, σε πολλά της Disney, στα Merrie Melodies, στον υπέροχο Ροζ Πάνθηρα και σε άλλα υπήρχε μια παιχνιδιάρικη τρέλλα, ένας υπέροχος σουρεαλισμός, χωρίς πολύ ενήλικο διδακτισμό. Δεν ήταν δημιουργίες για λίγους: ήταν το mainstream της εποχής.
Τώρα παρατηρώ χαρακτήρες που μοιάζουν με μικρά ανθρωπάκια που πρέπει να περάσουν, σώνει και καλά, ένα μήνημα. Δεν μοιάζει να αλλάζει κάτι, είτε είναι ψαράκια, είτε αυτοκίνητα, είτε πιγκουίνοι (το Happy feet ήταν τόσο βαρετό...), είτε αρκουδάκια. Αυτά είναι απλά πρόχειρες περσόνες πίσω από τις οποίες μιλάει ο καθωσπρεπισμός. Μπορείς να κάνεις το σκυλάκι μυρμήγκι χωρίς να αλλάξει το σενάριο -τα χούγια του είναι εξιδανικευμένα ανθρώπινα έτσι κι αλλιώς. Δεν κυνηγά την γάτα, πλέον, αλλά συζητά μαζί της για να "βρει την ατομικότητά του". Όλα είναι αφόρητα ανθρωποκεντρικά (με την κακή έννοια). Ένα κύρηγμα ενδεδυμένο εντυπωσιακά χρώματα.
Προτιμώ το "16 tons" βάρος που πέφτει πάνω στο κογιότ από τους καρχαρίες που κάνουν... ψυχανάλυση για να μην δαγκώσουν (κι ας βρήκα ενδιαφέρον το εύρημα).
[Συγνώμη για τα σεντόνια, αλλά... ξεφεύγω λίγο!]
Συμφωνώ πως το πιο προχωρημένο είναι αντίβαρο του πιο συντηρητικού και πως χρειάζονται και τα δύο. Αυτό που με μπερδεύει -και, ενίοτε, με απογοητεύει- είναι το πώς μετατρέπεται το συντηρητικό σε "σούπα".
Στα παλιά Tom & Jerry, Roadrunner, Bugs Bunny, σε πολλά της Disney, στα Merrie Melodies, στον υπέροχο Ροζ Πάνθηρα και σε άλλα υπήρχε μια παιχνιδιάρικη τρέλλα, ένας υπέροχος σουρεαλισμός, χωρίς πολύ ενήλικο διδακτισμό. Δεν ήταν δημιουργίες για λίγους: ήταν το mainstream της εποχής.
Τώρα παρατηρώ χαρακτήρες που μοιάζουν με μικρά ανθρωπάκια που πρέπει να περάσουν, σώνει και καλά, ένα μήνημα. Δεν μοιάζει να αλλάζει κάτι, είτε είναι ψαράκια, είτε αυτοκίνητα, είτε πιγκουίνοι (το Happy feet ήταν τόσο βαρετό...), είτε αρκουδάκια. Αυτά είναι απλά πρόχειρες περσόνες πίσω από τις οποίες μιλάει ο καθωσπρεπισμός. Μπορείς να κάνεις το σκυλάκι μυρμήγκι χωρίς να αλλάξει το σενάριο -τα χούγια του είναι εξιδανικευμένα ανθρώπινα έτσι κι αλλιώς. Δεν κυνηγά την γάτα, πλέον, αλλά συζητά μαζί της για να "βρει την ατομικότητά του". Όλα είναι αφόρητα ανθρωποκεντρικά (με την κακή έννοια). Ένα κύρηγμα ενδεδυμένο εντυπωσιακά χρώματα.
Προτιμώ το "16 tons" βάρος που πέφτει πάνω στο κογιότ από τους καρχαρίες που κάνουν... ψυχανάλυση για να μην δαγκώσουν (κι ας βρήκα ενδιαφέρον το εύρημα).
[Συγνώμη για τα σεντόνια, αλλά... ξεφεύγω λίγο!]
# posted by : 3/7/08 1:52 μ.μ.
: 3/7/08 1:52 μ.μ.
@kukuzelis:
Έχετε δίκιο για τα πρωινά του Σαββάτου - και αυτό ίσως ερμηνεύσει γιατί ο/η aerosol προτιμάει τα κλασικά. Οι νόρμες - τα εκφραστικά μέσα , όπως λέτε - αναπτύχθηκαν για εκείνα τα καρτούν την δεκαετία του 1930, όπου παρουσιάζονταν στον κινηματογράφο, και δεν είχαν τη λειτουργία ακριβώς του παυσίπονου της βαρεμάρας και της πλαστικής ζωής του '50, αλλά της διαστροφής της πραγματικότητας για μια δύσκολη περίοδο, μετά το κραχ του 1929. Αν σκεφτείτε κιόλας ότι η μεν Ντίσνεϋ είχε στο τμήμα σεναρίων τους Μπαρκς και Χάννα, και η Γουώρνερ τους Τσακ Τζόουνς, Μελ Μπλανκ, Φριτζ Φρήλινγκ (που αν θυμάμαι καλά, μεταπήδησε για τον Ροζ Πάνθηρα), μιλάμε για ανθρώπους που βίωσαν τις δυσκολίες - π.χ. οι μηχανές ως απειλή, στο Modern Inventions του 1937.
Η συζήτηση μπορεί να μεταβεί και στο γιατί στον "ενήλικο" κινηματογράφο υπάρχει αυτή η τάση συντηρητισμού, οπότε ανοίγουμε μια μεγάλη κουβέντα, που έχει σχέση με την πώληση του ποπ-κορν και της μάξι κόλα στο κυλικείο.
@aerosol:
Το Happy Feet (και το Madagascar) ευτυχώς δεν είναι της Pixar :). Δεν προλαβαίνω να δω το Sleepy Hollow - σας το υπόσχομαι ότι θα το κάνω αύριο - και δε διαφωνώ καθόλου στο ότι πατάει κάτω την Ποκαχόντας, που ανήκει και αυτή σε αυτή τη μαύρη περίοδο μετά τα Αλαντίν και Βασιλιά των Λιονταριών, όπου βγήκαν πολλές καρμπόν μπούρδες (Παναγία των Παρισίων; έγκλημα!).
Επίσης, κλέβετε λίγο με το Περσέπολις: είναι ένα ενήλικο/για ενηλίκους κείμενο, και ως έκφραση δεν είδα κάτι το πρωτοποριακό, ίσως μια δόση "ευρωπαϊκής κουλτούρας" - εκείνη την γλυκόστιφη γεύση των ευρωπαϊκών κομεντί. Μπορεί και να σφάλλω.
Για τους Σίμπσονς και το Σάουθ Παρκ, ίσως ταιριάζει η έκφραση "ο καπιταλιστής θα σου πουλήσει το σκοινί που θα τον κρεμάσει" ;)
(και εγώ παρασύρθην, συγνώμη)
Έχετε δίκιο για τα πρωινά του Σαββάτου - και αυτό ίσως ερμηνεύσει γιατί ο/η aerosol προτιμάει τα κλασικά. Οι νόρμες - τα εκφραστικά μέσα , όπως λέτε - αναπτύχθηκαν για εκείνα τα καρτούν την δεκαετία του 1930, όπου παρουσιάζονταν στον κινηματογράφο, και δεν είχαν τη λειτουργία ακριβώς του παυσίπονου της βαρεμάρας και της πλαστικής ζωής του '50, αλλά της διαστροφής της πραγματικότητας για μια δύσκολη περίοδο, μετά το κραχ του 1929. Αν σκεφτείτε κιόλας ότι η μεν Ντίσνεϋ είχε στο τμήμα σεναρίων τους Μπαρκς και Χάννα, και η Γουώρνερ τους Τσακ Τζόουνς, Μελ Μπλανκ, Φριτζ Φρήλινγκ (που αν θυμάμαι καλά, μεταπήδησε για τον Ροζ Πάνθηρα), μιλάμε για ανθρώπους που βίωσαν τις δυσκολίες - π.χ. οι μηχανές ως απειλή, στο Modern Inventions του 1937.
Η συζήτηση μπορεί να μεταβεί και στο γιατί στον "ενήλικο" κινηματογράφο υπάρχει αυτή η τάση συντηρητισμού, οπότε ανοίγουμε μια μεγάλη κουβέντα, που έχει σχέση με την πώληση του ποπ-κορν και της μάξι κόλα στο κυλικείο.
@aerosol:
Το Happy Feet (και το Madagascar) ευτυχώς δεν είναι της Pixar :). Δεν προλαβαίνω να δω το Sleepy Hollow - σας το υπόσχομαι ότι θα το κάνω αύριο - και δε διαφωνώ καθόλου στο ότι πατάει κάτω την Ποκαχόντας, που ανήκει και αυτή σε αυτή τη μαύρη περίοδο μετά τα Αλαντίν και Βασιλιά των Λιονταριών, όπου βγήκαν πολλές καρμπόν μπούρδες (Παναγία των Παρισίων; έγκλημα!).
Επίσης, κλέβετε λίγο με το Περσέπολις: είναι ένα ενήλικο/για ενηλίκους κείμενο, και ως έκφραση δεν είδα κάτι το πρωτοποριακό, ίσως μια δόση "ευρωπαϊκής κουλτούρας" - εκείνη την γλυκόστιφη γεύση των ευρωπαϊκών κομεντί. Μπορεί και να σφάλλω.
Για τους Σίμπσονς και το Σάουθ Παρκ, ίσως ταιριάζει η έκφραση "ο καπιταλιστής θα σου πουλήσει το σκοινί που θα τον κρεμάσει" ;)
(και εγώ παρασύρθην, συγνώμη)
# posted by : 3/7/08 5:55 μ.μ.
: 3/7/08 5:55 μ.μ.
Λοιπόν, μου αρέσει αυτή η κουβέντα -και μαθαίνω και πράγματα!
Πολύ ενδιαφέροντα τα σχόλια και των δυο σας για τις διαφορές στις εποχές που συγκρίνουμε.
Μια σημείωση για το Περσέπολις:
Όπως και για τα άλλα που ανάφερα, ήδη είπα πως δεν το θεωρώ "πρωτοποριακό" (χμ, αδικώ τον Εφιάλτη των Χριστουγέννων που ήταν όντως!). Ναι, είναι ενήλικο -ή, τουλάχιστον, εφηβικό- αλλά μια που ρωτήσατε για πράγματα που εκτίμησα τα τελευταία χρόνια σκέφτηκα πέραν των ηλικιακών ορίων. Μου άρεσε, πάντως.
ΥΓ: Ο Freleng πράγματι δούλεψε στον Ροζ Πάνθηρα. Και τι θαύματα που έκανε...
ΥΓ2: Να θυμίσω και το θαυμάσιο Spirited Away του Μιγιαζάκι και τα clay animation όπως τα Wallace and Gromit και το Chicken run; Δεν θέλω να το ρίξω σε αντιαμερικανισμό αλλά... όσο απομακρυνόμαστε από τις ΗΠΑ τόσο πιο ενδιαφέροντα πράγματα θυμάμαι!
Δημοσίευση σχολίου
Πολύ ενδιαφέροντα τα σχόλια και των δυο σας για τις διαφορές στις εποχές που συγκρίνουμε.
Μια σημείωση για το Περσέπολις:
Όπως και για τα άλλα που ανάφερα, ήδη είπα πως δεν το θεωρώ "πρωτοποριακό" (χμ, αδικώ τον Εφιάλτη των Χριστουγέννων που ήταν όντως!). Ναι, είναι ενήλικο -ή, τουλάχιστον, εφηβικό- αλλά μια που ρωτήσατε για πράγματα που εκτίμησα τα τελευταία χρόνια σκέφτηκα πέραν των ηλικιακών ορίων. Μου άρεσε, πάντως.
ΥΓ: Ο Freleng πράγματι δούλεψε στον Ροζ Πάνθηρα. Και τι θαύματα που έκανε...
ΥΓ2: Να θυμίσω και το θαυμάσιο Spirited Away του Μιγιαζάκι και τα clay animation όπως τα Wallace and Gromit και το Chicken run; Δεν θέλω να το ρίξω σε αντιαμερικανισμό αλλά... όσο απομακρυνόμαστε από τις ΗΠΑ τόσο πιο ενδιαφέροντα πράγματα θυμάμαι!
# posted by : 4/7/08 2:38 π.μ.
: 4/7/08 2:38 π.μ.
