<$BlogRSDUrl$>

17.6.08

A day in the life. 

ή μια απ τα ίδια με σάλτσα.

*
-στον Old Boy.


-- kukuzelis, ρε συ, είσαι και πολύ μαλάκας.

-- Πρόσεχε τι γράφεις kukuzelis γιατί δεν θα τα πάμε καλά. Πάρε πίσω αυτό που έγραψες. Με θίγεις.

-- Ρε kukuzelis. Τώρα τι να σου πω; Ότι τον παίρνεις κι από πάνω; Άντε πάγαινε ρε αδελφάρα.

--Αν είσαι μάγκας κύριε να μου πεις ποιος είσαι. Nα πράξω τα δέοντα. Χρόνια τώρα
σπιλώνεις κατ επανάληψη το όνομα kukuzelis.

-- Δεν έχω ιδέα ποιος είμαι ρε. Δεν ξέρω. Σιγά μην κάνω ψυχανάλυση για πάρτη σου, μαλάκα kukuzelis. Ε μαλάκα kukuzelis.

-- Κύριε kukuzelis δεν συνεννοούμεθα! Σου λέω πρόσεξε. Δεν απευθύνεσαι σε άσχετο. Πρόσεξε! Αυτό το “δεν ξέρω”
δεν υπάρχει δικαστήριο να το δεχτεί.

κτλ, κτλ.

*

buzz it!

 

Comments:
Να πάτε να γαμηθείτε.

Δεν είναι ευγενείας, στις πολλαπλές προσωπικότητες απευθύνομαι.

Μαλάκες, ε, μαλάκες.
 
χαχαχαχαχ
κυριοι kukuzelis απλα δεν παιζεστε :)

(εδω εχουμε πληθυντικο ευγενειας παντως,δεν μας ενδιαφερει ποσοι εισαστε, εισαστε ολοι υπεροχοι)
 
μήνα χωρίς ρο, το κρασί θέλει νερό
 
Να διαγραφεί η εξυπνάδα του κυρίου απο πάνω γιατί θα έχουμε ντράβαλα στα δικαστήρια.

Διορθώστε με αγαπητέ Κουκουζελής αλλά νομίζω πως ήταν εδώ μέσα μια φορά που κάποιος ανώνυμος με είχε καθυβρίσει και εσείς σβύσατε το σχόλιο. Ε, ναι εδώ ήταν. Πού αλλού να ήταν.
 
Σωστά, που αλλού να ήταν! στο δικό μου το μπουρδέλο να ήταν; δεν ήταν! τι ήταν; νομίζω ότι έχουμε ήδη πάει να γαμηθούμε όλοι, αλλά ευτυχώς γιά την ώρα, νομίζουμε ότι την παθαίνουν οι περσόνες μας.
 
χαχαχαχχχχχ

sraosha υπόσχομαι οτι εγώ τουλάχιστον θα το προσπαθήσω.

Τελικά όμως εμένα κανένας δε μου έλυσε την απορία για τις παιδικές φωτογραφίες. Ακαμάτηδες δικηγόροι...
 
@Πετεφρής: Καλέ μη νιώθετε άσχημα που επιτρέψατε σε κείνο το καημένο να με βρίσει. Σκεφτείτε πως για να τολμήσει να μου απευθύνει το λόγο, έπρεπε να φορέσει φερετζέ πάνω στο φερετζέ. Το ιστολόγιο το δικό σας είναι το ιστολόγιο ενός " αγαπημένου ανίερου συγγραφέα" οπως σας χαρακτηρίζει νέα, ωραία, εξαιρετικά ταλαντούχα συγγραφέας και επιφυλλιδογράφος εκ Θεσσαλονίκης, το όνομά της θα σας το πω ιδιαιτέρως.

Και μη νομίζετε, ξέρετε πόσο συχνά με εκνευρίζουν αυτά που γράφει ο Κουκουζέλης. Σχεδόν όσο συχνά με εκνευρίζουν αυτά που γράφει ο Σραόσας και μάρτυράς μου ο καημένος ο Άλμπεριχ που του στέλνω ε-μεηλ " Είδες τί έγραψε παλι ο Κουκουζέλης; Πώς το εξηγεις τόσο έξυπνος άνθρωπος να γράφει τέτοια πράγματα;" αλλά εκείνος δεν το εξηγεί περιμένει να μου περάσει, άνευ ετέρου σχολίου. Ουδείς άσφαλτος. :-)
 
Όταν ερχόσουν όμως με μέηλ να μου λες πόσο δίκιο είχα για τις φωτογραφίες της κόρης σου δεν το κάναμε θέμα.
Οι τότε θέσεις που υποστήριξα να σε ενημερώσω ότι υιοθετήθηκαν απο τις Ευρωπαϊκές Αρχές Προστασίας Δεδομένων σε πρόσφατο Working Paper τους.
 
Καλώς τον αγαπητότατο. Τα φανταστικά γεγονότα δεν γίνεται να τα κάνουμε θέμα (μάλλον με μπερδεύεις με κάποιον άλλο, πρόσεχε τί γράφεις γιατί θα έχουμε άλλα).

Έγινε τέτοιο working paper;;; Για λέγε, για λέγε.
 
Πάντως εμένα ο θείος μου ο Παύλος που είναι και μποξέρ στην κατηγορία πετεινού, τον δέρνει τον ξάδερφό σου Κουκουζέλη. Και άμα φέρω και τον άλλο ξάδερφό μου που είναι και Μανιάτης θα σπάσει όλο σου το σόι στο ξύλο. Και μια φορά ο Εθνικός τον είχε νικήσει τον Πανιώνιο 2-0, και μία θεία μου μαγειρεύει καλύτερα από όλες τις δικές σου θείες και έχω και ένα ειδικό μπαλάκι από καουτσούκ που άμα το μπιστήσω κάτω με δύναμη πάει τόσο ψηλά που φτάνει πάνω από τον τελευταίο όροφο της πολυκατοικίας σου. Και έχω και τον Νικολούδη στο άλμπουμ της ΜΕΛΟ. Και έχω κερδίσει και πλαστική μπάλα δερμάτινη που συμπλήρωσα πριν από σένα το άλμπουμ με τις σημαίες των εθνών και δεν πρόκειται να σου δώσω ποτέ τη σημαία της Ονδούρας που σου λείπει για να συμπληρώσεις. Κι άμα αγοράσω και αυτά τα στρατιωτάκια ειδικές δυνάμεις του Β' παγκοσμίου πολέμου να δω που θα πας να κρυφτείς με το στρατό σου που είναι μόνο τυφεκιοφόροι. Και σε νικάω και στο κότσι.
 
e-lawyer μόλις τελειώσεις με τον Μπόρχες προτείνω να διαβάσουμε μαζί τα άπαντα Μπερεκέτη μήπως μάθουμε πώς κατάφερε και βρήκε την καταραμένη τη σημαία της Ονδούρας (μπορεί να έχει και τον Σημαιοφορίδη, αλλά δεν το λέει).
 
Κι εγώ συμπλήρωσα το άλμπουμ και δεν πήρα τη μπάλα για να χάνω τις ώρες μου, πήρα το βιβλίο για το Ιστιοφόρο ΚΑΡΑΒΕΛΑ, και έτσι δεν χάνω τις ώρες μου. Μαθαίνω. Και έτσι κάνω κάτι χρήσιμο και μαθαίνω και από πάνω, ενώ εσύ άμα παίζεις συνέχεια χάνεις τις ώρες σου. Και ούτε υπάρχει τέτοιο μπαλάκι άμα θες να ξέρεις.
 
Υπάρχει τέτοιο μπαλάκι και είναι από καθαρό καουτσούκ άμα θες να ξέρεις, αλλά το έπαιζα μεσα στο σπίτι και πήγε και χώθηκε πίσω από τα γύψινα του σαλονιού με τον κρυφό φωτισμό και δεν με αφήνει η μάνα μου να πάρω τη σκάλα και να το πιάσω γιατί μπορεί να πάθω ηλεκτροπληξία. Κι άμα εγώ μεγαλώσω και γίνω διάσημος ποδοσφαιρίστής, τι θα έχεις να πεις; (αν βεβαίως δεν πάθω εν τω μεταξύ ηλεκτροπληξία - γιατί που θα μου πάει, δεν θα βρω μια ευκαιρία να πάρω κρυφά τη σκάλα και να πιάσω το μπαλάκι. Τα λέμε τότε.).
Εσύ το πολύ-πολύ με τα βιβλία που διαβάζεις να γίνεις διάσημος συγγραφέας ή αρθρογράφος.
 
Ε, δεν θα το πιστέψεις! Χάρις στην ΚΑΡΑΒΕΛΑ, δεν έχασα τις ώρες μου, έγινα διάσημος συγγραφέας, και μπορώ τώρα να επινοοώ ελεύθερα την παιδική ηλικία των ηρώων μου. Ο τελευταίος μου ήρωας (εγώ είμαι αλλά μην το αποκαλύψεις πουθενά) είναι ποδοσφαιριστής. Το πρόβλημά του είναι ότι ήθελε πάντα να γίνει μουσικοσυνθέτης. Ακραίο, θα μου πεις. Και όμως, πείθει. Έτσι μου λένε. Πείθει, θας, μου λένε.
Ε, βέβαια, τους λέω. Καμιά φορά η ζωή αντιγράφει την τέχνη, τους λέω.
Άστα, μύλος.

Η ουσία είναι μία: τη μπάλα ήθελα, το βιβλίο παράγγειλα και μου στείλανε τελικά. Από γκοφρέτες κι εγώ. Όλο το άλμπουμ μύριζε σοκολάτα.
 
Α! ΩΣΤΕ ΜΥΡΙΖΕ ΣΟΚΟΛΑΤΑ Ε; Ενώ εμένανε η μπάλα μου μύριζε τσιγαρίλα και ούζο. Να μου δώσεις αμέσως τα στοιχεία του ψιλικατζή μου να του κάνω μήνυση!

.....Καθάρματα. Επειδή γράφετε εκεί πέρα ένα μυθιστόρημα, νομίζετε ότι θα κάνετε ό, τι θέλετε τις παιδικές ηλικίες μας.
 
γράφεται με ρου. πάω στοίχημα πως η τελευταία λέξη στην τέταρτη πρόταση γράφεται με ρου, όχι με λου, κι αυτό είναι λόγος για μια νέα δικαστική διαμάχη αγαπητέ κουκουζελή. Αν δε συμμορφωθείς φυσικά. Απαιτώ να αποκατασταθεί το ορθόν! Τί να λέμε τώρα...
 
Μια φορά επί χούντας ένας τύπος της ασφαλείας πάει και στέκεται δίπλα σε κάποιον που περίμενε στη στάση , αρχίζει να σφυρίζει αδιάφορα κάποια μελωδία του Θεοδωράκη, και μετά από λίγο τον συλλαμβάνει με την κατηγορία ότι άκουγε θεοδωράκη
 
Και ο συνάδελφος από πάνω, την ΚΑΡΑΒΕΛΑ πρέπει να παράγγειλε.
 
Σραόσα, εσκέτοε, Ακίνδυνε, Αθήναιε, Πετεφρή, Λαζόπολις, διαδικτυακέ δικηγόρε, Μπερεκέτη, Θας, θείο τραγί, Άλμπεριχ, είναι πολύ ωραίος ένας κατάλογος ψευδωνύμων.

Προσπαθώ να θυμηθώ ποιος/τι μου έλειπε εμένα για να γεμίσουν τα άλμπουμ -δεν ήταν ένα, ήταν πολλά- και δεν μπορώ. Μόνο τις γκοφρέτες Μέλο θυμάμαι.
 
Εγώ πάντως την είχα τη σημαία της Ονδούρας, πάνω στο ασημένιο φόντο. Χα. Από τα ΠΟΥΛΙΑ όμως μού έλειπε η αβοκέτη, κάτι πυγόποδα και η platalea leucordia (εκείνο το υδρόβιο, ντε, με το λοφίο), που τη βρήκα τελευταίος και συμπλήρωσα το άλμπουμ, πρώτος από όλα τα παιδάκια. Και χωρίς χαρτζιλίκι μάλιστα, μόνο με τη δύναμη της γκρίνιας.
 
Εγώ δεν έφαγα πολλές Μέλο (μετά βγήκε και η Μέλο 100), γιατί παχαίνανε. Δε μ' αφήνανε δηλαδή.
 
Μην αστειεύεστε με εμάς τους Καλύμνιους.
 
Πάτροκλε, εσείς κάτι ξέρετε και δεν το λέτε.
 
Τα μυστικά της ζωής χρόνια τώρα, είναι το χόμπυ μου.
Υ.Γ. Οι σοβαρές σοκολάτες όπως η ΙΟΝ αμυγδάλου δεν είχαν ανάγκη να βάζουν χαρτάκια για να πουλάνε. Τις ΜΕΛΟ τις αγοράζαμε για τα χαρτάκια και τις ίδιες τις πετάγαμε. Ήταν χάλια. Στα κομμάτια οι ΜΕΛΟ. Είναι, ήταν και θα είναι απαίσιες. Μπλιάχ. (Και δεν βάζουνε και χαρτάκια πιά).
 
Σοκοφρέτα παλαιάς κοπής. Τέλος. Ανεπανάληπτη όπως η νεότητα. Τέλος.
 
Ετσι εξηγουνται τα τραυματα αυτης της γενιας που ανατραφηκε κολλωντας χαρτακια ΜΕΛΟ -και το χειροτερο, τρωγοντας τις αθλιες ΜΕΛΟ- και παντα το αλμπουμ εμενε ημιτελες.

(σε αντιθεση με τις σημαιες, εγω κολλουσα εθνικες ενδυμασιες κι ειχα σιχαθει να βλεπω τη στολη της Ονδουρας, ακομα ψαχνω τη στολη της Μογγολιας για να κλεισω)

Καταγγελω την αθλια μνημη σας!
(φιλια, αθλια)
 
Χωρίς πλάκα, loucretia, η στολή της Μογγολίας ήταν το πρώτο χαρτάκι που πέτυχα στη σειρά Ενδυμασίες των Εθνών.... Το Θυμάμαι ακόμα και τώρα. Ήταν μια κοπέλλα ντυμένη την τοπική ενδυμασία με ανοιχτοπράσινο σακάκι που έφτανε μέχρι τους μηρούς, καφέ φούστα, και με χαρακτηριστικές χοντρές κάλτσες και δερμάτινα μποτίνια. Είχε κοτσίδες.
 
Τη Δευτέρα 7 Ιουλίου, στο Εκθεσιακό Κέντρο «Το Αχούρι», Ακαδημίας 33Β, γίνεται μεγάλη έκθεση με χαρτάκια, τσιγαροχαρτάκια, σοκολστοχαρτάκια, τσιχλοχαρτάκια, καραμελοχαρτάκια και οποιαδήποτε χαρτάκια διαθέτει ο καθένας. Είμαστε όλοι ευπρόσδεκτοι να να σκορπίσουμ... εκθέσουμε εκεί. Σίγουρα θα υπάρχουν και της Μογγολίας και της Ονδούρας αλλά και σπάνια όπως του Τιπιτφρίχ. Από τις 6 το απόγευμα θα είναι εκεί και θα μας περιμένουν. Θα διαρκέσει τρεις ημέρες.
 
Πατροκλε, αυτη ειναι καταπληκτικη πληροφορια, μπραβο! που να φανταστω οτι μετα απο τοσα χρονια θα αντιμετωπισω το παιδικο μου ημιτελες!

-Γερασιμε, σε μισω. :-Ρ
 
Δεν ήταν Μέλο αλλά Μελό, απ’ ότι θυμάμαι…
Κι εγώ είχα ξετρελαθεί με τα «γεωγραφικά» χαρτάκια! Ίσως το γεωγραφικό κουσούρι που έχω να έχει τις ρίζες του εκεί! Αυτό που μου έχει «μείνει» ήταν το χαρτάκι του (της?) ΑΝΩ ΒΟΛΤΑ… και για την καταπληκτική, εξαντρικ, εμφάνιση, αλλά, και κυρίως, για την ονομασία της χώρας! Θυμάμαι αμυδρά τις σκέψεις μου τότε που περίπου μπορούν να περιγραφούν από τους κατοίκους μιας χώρας που τους αρέσει να κάνουν περίπατο σε υψηλά μέρη… βουνά, λόφους,πάνω γειτονιές, κλπ… Αυτός ο τρόπος σκέψης ανακαλύπτω (με τρόμο και χαρά) δεν με έχει εγκαταλείψει… ίσως για αυτό κάνω αυτό που κάνω…

Εγώ πάντως δεν τις πέταγα τις γκοφρέτες, αλλά τις έτρωγα … ΟΛΕΣ!... ίσως για αυτό είμαι έτσι όπως είμαι… κι αν δεν ξέρετε… σας λέω ότι όταν πηγαίνω για μπάνιο και ξαπλώνω στην παραλία… εμφανίζονται ομάδες οικολόγων που προσπαθούν να με ρίξουν πίσω στη θάλασσα!... ;-Ρ (παλιό, αλλά καλό)

Επίσης, δυστυχώς δεν τα έχω τα χαρτάκια αυτά. Μου τα πέταξαν, όπως μου πέταξαν όλα τα ΔΙΑΠΛΑΝΗΤΙΚΑ, ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΑ, κι όλα τα άλλα κόμικς που αγόραζα τότε… ίσως και αυτό εξηγεί το ενδιαφέρον μου, ενασχόληση και έρευνα στην ιστορία των κόμικς, γελοιογραφίας και σκίτσου…

Θεέ μου!... το τι και το πώς είμαι ξεκινάει από το ότι πιτσιρικάς αγόραζα γκοφρέτες Μελό!!?? Γουάου!!

Όσο για το υπόλοιπο, και κυρίως(?) θέμα, δεν κατάλαβα και πολλά και δεν το πολυέψαξα, γιατι μου ξύπνησε δυσάρεστες αναμνήσεις από προσωπικά δικαστικά τραβήγματα (ίσως τα πρώτα για διαδυκτιακές «ανταλλαγές»)

Και να κλείσω εκφράζοντας το θαυμασμό μου για την απίστευτη ενέργεια και συνέπεια αγαπητέ kukuzeli που κρατάς ανοιχτό αυτό το μαγαζί τόσο καιρό!...
 
Δημοσίευση σχολίου

This page is powered by Blogger. Isn't yours?