31.7.08
"Out of the past", season 2
Ένα σήριαλ.
*
Προσπαθώντας να κάνουμε την ποίηση κτήμα των μαζών, παρουσιάζουμε σήμερα ένα σχετικά μεγάλο ποίημα με την μορφή σήριαλ.
Όπως συνηθίζεται, πρόκειται για καλοκαιρινή επανάληψη. Το σήριαλ είχε παρουσιάστει και παλαιότερα κατά τις ώρες μεγάλης ακροαματικότητας.
*
(intro, 17:46:03 p.m.- THE WIND)
Ο ήλιος έλουζε το σπίτι
από το πλάι· στις κουρτίνες
έβλεπε να περνούν οι μήνες
κι έτσι ξεχνούσε ότι πλήττει.
Σπανίως έβγαινε τα βράδια
(και που να πάει δίχως φίλο),
σ' ένα σκοτάδι ζούσε κοίλο
και ζούσαν μέσα του σκοτάδια.
Μπορεί και ν' άκουσε το νόμο
που ρύθμιζε το όντως όν,
κι ένας αέρας απ' το δρόμο
πλανόδιου ακορντεόν
ίσως του θύμισε ότι πλήττει·
κι όπως κατέρρεαν οι μήνες,
σάλεψαν λίγο οι κουρτίνες
και χάθηκε όλο το σπίτι.
*
(part II, 17:47:34 p.m.- MEMORIES)
ΠΕΡΙΛΗΨΗ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟΥ: Ένα ηλιόλουστο ανοιξιάτικο απόγευμα και ενώ ο Τζάκ Μπάουερ πλήττει, διαπιστώνει ότι ένα αεράκι αρκεί για να χάσει ξαφνικά το σπίτι του. Δεν προλαβαίνει να σκεφτεί ότι οι εργολάβοι αλωνίζουν ασύδοτοι και...
Πάλι το Πάσχα κι η πλημμύρα
του συναισθήματος· βαθύ
σκοτάδι, θάνατος και μύρα,
και θα 'χανε κι οι δυο χαθεί,
σαν πρόσωπα του επιταφίου
όταν τους σβήνει το κερί,
μια παρωδία του νυμφίου
αυτός, κι αυτή να καρτερεί.
*
(part III, 2:31:00 a.m.- GO TO BED)
ΠΕΡΙΛΗΨΗ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟΥ: Βραδιάζει. Ο Τζάκ Μπάουερ, ανέστιος, υφίσταται μια παράκρουση θρησκευτικού χαρακτήρα, όπου σημείο και σημαινόμενο αντιμετωπίζονται ανευλαβώς. Πώς θα τιμωρηθεί η ασέβεια του;
Περνούν τα χρόνια της ζωής του,
δεν έχει τίποτε να πει·
βάσανα, έρωτες αλήστου
μνήμης γυρίζουν στη σιωπή.
Τον κούρασε πια τόσος κόπος,
ο δρόμος που δεν έχει βρει,
οι έγνοιες, ο καιρός, ο τόπος,
κι η θέληση του, τόσο αβρή-
τον κούρασαν· πέφτει βαρύς
στο λίγο που κοιμάται, κι όμως
δεν κατευνάζεται ο τρόμος,
ο θάνατος θα 'ρθει νωρίς.
*
(part IV, 3:20:62 a.m.- REACH OUT, I'LL BE THERE)
ΠΕΡΙΛΗΨΗ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟΥ: Η αιφνίδια εισβολή της παραληρηματικής μνήμης, ωθεί τον Τζακ Μπάουερ σ' έναν απολογισμό ζωής. Ακολουθεί την ασφαλέστερη διέξοδο στο τετ-α-τετ με το φόβο του θανάτου. Ή μήπως τον πείραξε κάτι που έφαγε;
Νύχτα· το χέρι της απλώνει
πάνω του ανάλαφρο σαν φύλλο,
κι εκείνος κάτω απ το σεντόνι
αγγίζει το υγρό της φύλλο.
Κι όπως γυρνά στο πλάι και κλείνει
το φως, την πνίγουν οι λυγμοί,
κι απ το παράθυρο η σελήνη
εξαργυρώνει τη στιγμή.
*
(part V, 7:01:12 a.m.- TOMORROW IS ANOTHER DAY)
ΠΕΡΙΛΗΨΗ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΚΑΙ ΤΕΛΟΣ : Νύχτα βαθιά, η σελήνη μεσουρανεί. Ένα υγρό, άνω-κάτω, επεισόδιο. Όνειρο ήταν; Έπεται ο απαραίτητος διάλογος με τα φαντάσματα. Νύχτα δύσκολη. Ξημερώνει όμως. Ο Τζακ θα πάρει έναν υπνάκο.
«Ήρθες απόψε; Δεν σε βλέπω-»
«Πλάι σου είμαι και σε σκέπω,
πλασμένη απ' όλες τις αγάπες
που πίστεψες- όπως μου τα 'πες·
δεν έχεις λόγο να φοβάσαι».
«Κι όμως φοβάμαι· ξέρω, θα 'σαι
ίσκιος χαράς για μένα πάντα,
σαν αεράκι στη βεράντα
τα καλοκαίρια, σαν δροσιά-»
«Η τελευταία μοιρασιά
του κόσμου θα με βρει μαζί σου,
φως απ' το φόβο σου- κοιμήσου·
κρυφά μιλούν με τον αέρα
τα φύλλα κι έφεξε η μέρα».
*
ΤΕΛΟΣ
*
---------------
Οι τίτλοι των επεισοδίων δικοί μου, το ίδιο και οι "περιλήψεις". Στο τελευταίο ποίημα έκανα μια μικρή εικαστική, θέλω να πιστεύω, επέμβαση. Από το 22ο τεύχος του περιοδικού Ποίηση. Μια ενότητα ποιημάτων του Διονύση Καψάλη με το γενικό τίτλο Μικρή Νυχτερινή Ιστορία.
----------------
*
Προσπαθώντας να κάνουμε την ποίηση κτήμα των μαζών, παρουσιάζουμε σήμερα ένα σχετικά μεγάλο ποίημα με την μορφή σήριαλ.
Όπως συνηθίζεται, πρόκειται για καλοκαιρινή επανάληψη. Το σήριαλ είχε παρουσιάστει και παλαιότερα κατά τις ώρες μεγάλης ακροαματικότητας.
*
"Half dead to know I shall die"
-TENNYSON, In Memoriam.
-TENNYSON, In Memoriam.
(intro, 17:46:03 p.m.- THE WIND)
Ο ήλιος έλουζε το σπίτι
από το πλάι· στις κουρτίνες
έβλεπε να περνούν οι μήνες
κι έτσι ξεχνούσε ότι πλήττει.
Σπανίως έβγαινε τα βράδια
(και που να πάει δίχως φίλο),
σ' ένα σκοτάδι ζούσε κοίλο
και ζούσαν μέσα του σκοτάδια.
Μπορεί και ν' άκουσε το νόμο
που ρύθμιζε το όντως όν,
κι ένας αέρας απ' το δρόμο
πλανόδιου ακορντεόν
ίσως του θύμισε ότι πλήττει·
κι όπως κατέρρεαν οι μήνες,
σάλεψαν λίγο οι κουρτίνες
και χάθηκε όλο το σπίτι.
*
(part II, 17:47:34 p.m.- MEMORIES)
ΠΕΡΙΛΗΨΗ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟΥ: Ένα ηλιόλουστο ανοιξιάτικο απόγευμα και ενώ ο Τζάκ Μπάουερ πλήττει, διαπιστώνει ότι ένα αεράκι αρκεί για να χάσει ξαφνικά το σπίτι του. Δεν προλαβαίνει να σκεφτεί ότι οι εργολάβοι αλωνίζουν ασύδοτοι και...
Πάλι το Πάσχα κι η πλημμύρα
του συναισθήματος· βαθύ
σκοτάδι, θάνατος και μύρα,
και θα 'χανε κι οι δυο χαθεί,
σαν πρόσωπα του επιταφίου
όταν τους σβήνει το κερί,
μια παρωδία του νυμφίου
αυτός, κι αυτή να καρτερεί.
*
(part III, 2:31:00 a.m.- GO TO BED)
ΠΕΡΙΛΗΨΗ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟΥ: Βραδιάζει. Ο Τζάκ Μπάουερ, ανέστιος, υφίσταται μια παράκρουση θρησκευτικού χαρακτήρα, όπου σημείο και σημαινόμενο αντιμετωπίζονται ανευλαβώς. Πώς θα τιμωρηθεί η ασέβεια του;
Περνούν τα χρόνια της ζωής του,
δεν έχει τίποτε να πει·
βάσανα, έρωτες αλήστου
μνήμης γυρίζουν στη σιωπή.
Τον κούρασε πια τόσος κόπος,
ο δρόμος που δεν έχει βρει,
οι έγνοιες, ο καιρός, ο τόπος,
κι η θέληση του, τόσο αβρή-
τον κούρασαν· πέφτει βαρύς
στο λίγο που κοιμάται, κι όμως
δεν κατευνάζεται ο τρόμος,
ο θάνατος θα 'ρθει νωρίς.
*
(part IV, 3:20:62 a.m.- REACH OUT, I'LL BE THERE)
ΠΕΡΙΛΗΨΗ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟΥ: Η αιφνίδια εισβολή της παραληρηματικής μνήμης, ωθεί τον Τζακ Μπάουερ σ' έναν απολογισμό ζωής. Ακολουθεί την ασφαλέστερη διέξοδο στο τετ-α-τετ με το φόβο του θανάτου. Ή μήπως τον πείραξε κάτι που έφαγε;
Νύχτα· το χέρι της απλώνει
πάνω του ανάλαφρο σαν φύλλο,
κι εκείνος κάτω απ το σεντόνι
αγγίζει το υγρό της φύλλο.
Κι όπως γυρνά στο πλάι και κλείνει
το φως, την πνίγουν οι λυγμοί,
κι απ το παράθυρο η σελήνη
εξαργυρώνει τη στιγμή.
*
(part V, 7:01:12 a.m.- TOMORROW IS ANOTHER DAY)
ΠΕΡΙΛΗΨΗ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΚΑΙ ΤΕΛΟΣ : Νύχτα βαθιά, η σελήνη μεσουρανεί. Ένα υγρό, άνω-κάτω, επεισόδιο. Όνειρο ήταν; Έπεται ο απαραίτητος διάλογος με τα φαντάσματα. Νύχτα δύσκολη. Ξημερώνει όμως. Ο Τζακ θα πάρει έναν υπνάκο.
«Ήρθες απόψε; Δεν σε βλέπω-»
«Πλάι σου είμαι και σε σκέπω,
πλασμένη απ' όλες τις αγάπες
που πίστεψες- όπως μου τα 'πες·
δεν έχεις λόγο να φοβάσαι».
«Κι όμως φοβάμαι· ξέρω, θα 'σαι
ίσκιος χαράς για μένα πάντα,
σαν αεράκι στη βεράντα
τα καλοκαίρια, σαν δροσιά-»
«Η τελευταία μοιρασιά
του κόσμου θα με βρει μαζί σου,
φως απ' το φόβο σου- κοιμήσου·
κρυφά μιλούν με τον αέρα
τα φύλλα κι έφεξε η μέρα».
*
ΤΕΛΟΣ
*
---------------
Οι τίτλοι των επεισοδίων δικοί μου, το ίδιο και οι "περιλήψεις". Στο τελευταίο ποίημα έκανα μια μικρή εικαστική, θέλω να πιστεύω, επέμβαση. Από το 22ο τεύχος του περιοδικού Ποίηση. Μια ενότητα ποιημάτων του Διονύση Καψάλη με το γενικό τίτλο Μικρή Νυχτερινή Ιστορία.
----------------
Comments:
Δημοσίευση σχολίου
