25.5.06
Μαριάνθη, τρία.
Δύο.
Ήξερα ποια πράγματα την έφερναν στην ηρεμία αλλά βέβαια δεν ήμουνα τόσο διαθέσιμος. Το πολύ όταν έσφιγγαν τα πράγματα, ονειρευόμουνα ότι της έπρεπε βάλιουμ στον καφέ της. Μια φορά την υποστήριξα σ’ ένα μαγαζί, όταν πήγε να παραγγείλει κάτι γυαλιά, ο οπτικός της είπε να περάσει σε μια βδομάδα, εκείνη άρχισε να ωρύεται και του είπα με τον γνωστό συνωμοτικό και συναινετικό τρόπο που μόνον οι ρεμπεσκέδες διαθέτουν: κάντε μου την χάρη και ετοιμάστε τα σε τρεις μέρες, επειδή η γυναίκα μου τα χρειάζεται. Η Μαριάνθη δεν είδε που έκλεισα το μάτι στον οπτικό και που έτριψα τον δείκτη με τον αντίχειρα, σημάδι ότι θα είχε ένα επιπλέον ποσό αν ήταν εντάξει κι έτσι βγήκε μαγεμένη από το μαγαζί. Την είπα η γυναίκα μου και την υποστήριξα! Μου το ανέφερε επί χρόνια πολλά και γλύκαινε πάντοτε στην ανάμνηση του γεγονότος.
Η Μαριάνθη ήθελε από μένα ένα πράγμα κυρίως, και τα άλλα ακολουθούσαν σε σεβαστή απόσταση. Ήθελε να την φροντίζω. Να διαβάζω τα κείμενά της με παραγωγικές παρατηρήσεις. Να έχω στο νου μου τις ίντριγκες των συναδέλφων της, τα βάσανα με τους οικείους της, να την υποστηρίζω. Επιπλέον να είμαι ερωτευμένος μαζί της και να το δείχνω. Ήθελε ό,τι θέλουν όλοι από όλους, δεν ήταν ένα κορίτσι αλλιώτικο απ’ τ’ άλλα. Μόνο που αντιδρούσε διαφορετικά από τις άλλες γυναίκες, εκατό χρόνια μπροστά ή εκατό χρόνια πίσω. Αντιδρούσε διεκδικητικά. Δεν το έβαζε κάτω. Δεν ήξερε τι θα πει συμβιβασμός. Δεν είχε τέτοιο γονίδιο. Ήταν ένα άτομο, όχι μια γυναίκα με τσαλίμια ή ένας ανδρίζων κάλπης. Το όπλο της ήταν μια ακατάσχετη, φλύαρη κακογλωσσιά. Κατά καιρούς με κατηγόρησε για τα πλέον απίθανα πράγματα. Εν δυνάμει αιμομίκτη προς ανιόντες και κατιόντες, εξαρτημένο από ναρκωτικές ουσίες, αρσενοκοίτη. Μπροστά της είχε το προφανές: ήμουν ένας μουνάκιας στα πρόθυρα του αλκοολισμού που έτρεμε τις φωνές της. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Αλλά αυτά δεν ήταν του στιλ της και του επιπέδου της. Η ζωή της όφειλε να έχει καταστραφεί για εξεζητημένους λόγους κι όχι για τις αιτίες κι αφορμές που αναγκάζουν τις μισές γυναίκες της χώρας να βασανίζονται.
Πάνου Θεοδωρίδη – Η ΔΕΞΙΑ ΕΡΩΜΕΝΗ –Μυθιστόρημα – 1999, εκδόσεις Κέδρος.
Το μυθιστόρημα αφηγείται την ιστορία μιας μοιχείας. Το "δεξιά" σημαίνει επιδέξια. Δεν είμαι σίγουρος αλλά η "Δεξιά Ερωμένη" πρέπει να διαθέτει αδελφό βιβλίο που εκδόθηκε 15 χρόνια πριν. Κάποτε πρέπει να τα διαβάσω κολλητά, σαν ένα. Δεν έχω ιδέα για τα του λογοτεχνικού χώρου, απλά έτυχε να αγαπάω (περί ορέξεως σπανακόπιττα που λέει κι ο Πάνος - http://tamystikatoukolpou.blogspot.com/) και τους δύο συγγραφείς. Οι φωτογραφίες και στις τρεις συνέχειες είναι από την ταινία του Τζων Κασσαβέτη "Opening Night".
*
Ήξερα ποια πράγματα την έφερναν στην ηρεμία αλλά βέβαια δεν ήμουνα τόσο διαθέσιμος. Το πολύ όταν έσφιγγαν τα πράγματα, ονειρευόμουνα ότι της έπρεπε βάλιουμ στον καφέ της. Μια φορά την υποστήριξα σ’ ένα μαγαζί, όταν πήγε να παραγγείλει κάτι γυαλιά, ο οπτικός της είπε να περάσει σε μια βδομάδα, εκείνη άρχισε να ωρύεται και του είπα με τον γνωστό συνωμοτικό και συναινετικό τρόπο που μόνον οι ρεμπεσκέδες διαθέτουν: κάντε μου την χάρη και ετοιμάστε τα σε τρεις μέρες, επειδή η γυναίκα μου τα χρειάζεται. Η Μαριάνθη δεν είδε που έκλεισα το μάτι στον οπτικό και που έτριψα τον δείκτη με τον αντίχειρα, σημάδι ότι θα είχε ένα επιπλέον ποσό αν ήταν εντάξει κι έτσι βγήκε μαγεμένη από το μαγαζί. Την είπα η γυναίκα μου και την υποστήριξα! Μου το ανέφερε επί χρόνια πολλά και γλύκαινε πάντοτε στην ανάμνηση του γεγονότος.
Η Μαριάνθη ήθελε από μένα ένα πράγμα κυρίως, και τα άλλα ακολουθούσαν σε σεβαστή απόσταση. Ήθελε να την φροντίζω. Να διαβάζω τα κείμενά της με παραγωγικές παρατηρήσεις. Να έχω στο νου μου τις ίντριγκες των συναδέλφων της, τα βάσανα με τους οικείους της, να την υποστηρίζω. Επιπλέον να είμαι ερωτευμένος μαζί της και να το δείχνω. Ήθελε ό,τι θέλουν όλοι από όλους, δεν ήταν ένα κορίτσι αλλιώτικο απ’ τ’ άλλα. Μόνο που αντιδρούσε διαφορετικά από τις άλλες γυναίκες, εκατό χρόνια μπροστά ή εκατό χρόνια πίσω. Αντιδρούσε διεκδικητικά. Δεν το έβαζε κάτω. Δεν ήξερε τι θα πει συμβιβασμός. Δεν είχε τέτοιο γονίδιο. Ήταν ένα άτομο, όχι μια γυναίκα με τσαλίμια ή ένας ανδρίζων κάλπης. Το όπλο της ήταν μια ακατάσχετη, φλύαρη κακογλωσσιά. Κατά καιρούς με κατηγόρησε για τα πλέον απίθανα πράγματα. Εν δυνάμει αιμομίκτη προς ανιόντες και κατιόντες, εξαρτημένο από ναρκωτικές ουσίες, αρσενοκοίτη. Μπροστά της είχε το προφανές: ήμουν ένας μουνάκιας στα πρόθυρα του αλκοολισμού που έτρεμε τις φωνές της. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Αλλά αυτά δεν ήταν του στιλ της και του επιπέδου της. Η ζωή της όφειλε να έχει καταστραφεί για εξεζητημένους λόγους κι όχι για τις αιτίες κι αφορμές που αναγκάζουν τις μισές γυναίκες της χώρας να βασανίζονται.
Πάνου Θεοδωρίδη – Η ΔΕΞΙΑ ΕΡΩΜΕΝΗ –Μυθιστόρημα – 1999, εκδόσεις Κέδρος.
Το μυθιστόρημα αφηγείται την ιστορία μιας μοιχείας. Το "δεξιά" σημαίνει επιδέξια. Δεν είμαι σίγουρος αλλά η "Δεξιά Ερωμένη" πρέπει να διαθέτει αδελφό βιβλίο που εκδόθηκε 15 χρόνια πριν. Κάποτε πρέπει να τα διαβάσω κολλητά, σαν ένα. Δεν έχω ιδέα για τα του λογοτεχνικού χώρου, απλά έτυχε να αγαπάω (περί ορέξεως σπανακόπιττα που λέει κι ο Πάνος - http://tamystikatoukolpou.blogspot.com/) και τους δύο συγγραφείς. Οι φωτογραφίες και στις τρεις συνέχειες είναι από την ταινία του Τζων Κασσαβέτη "Opening Night".
*
Comments:
Δημοσίευση σχολίου
