aspripetraxexaspri

Μπράβο Kuk, το παρήγγειλα κι εγώ το βιβλίο αλλά όπως ξέρεις στη μακρινή Λάρισα αργούν να φτάσουν τα νέα...
 

Thanx Kuk.
Πολύ ενδιαφέρον.
Η ιδέα μου είναι ή είναι πολύ αληθινό???
 

Anna b.l.: Οπότε ένα μικρό δείγμα είναι ό,τι πρέπει για να ανοίξει η όρεξη πριν το κυρίως πιάτο.
*
Em.A.: Υποτίθεται ότι είναι αληθινή ιστορία. Βέβαια όλα αυτά για να μορφοποιηθούν χρειάζονται βαρβάτη επεξεργασία. Κι ας φαίνονται απλά. Η γυναίκα ξέρει να αφηγείται με εικόνες.
*
 

Πολύ δελεαστικό δείγμα.

Από το γουικιπαιδικό άρθρο για τον Μπόμπι Σαντς είχα βρει μια ωραία ιστορία για το πως ο δρόμος μπροστά στην βρετανική πρεσβεία της Τεεράνης πήρε το όνομά του.

Για την ακρίβεια της αφήγησης δεν ξέρω, αλλά έχω την εντύπωση πως μεταφέρει το κλίμα μιας θνησιγενούς ελευθερίας. Του μεσοδιαστήματος.
 

*
Με μια οδό το σημαντικό είναι να μάθουμε με ποιες οδούς πορεύεται εν παραλλήλω και με ποιες τέμνεται. Έτσι μάλιστα! Έτσι μπορούμε να βγάλουμε συμπεράσματα. (μάθημα Βακαλόπουλου). Έψαξα στο google maps μήπως βρω τίποτα: Τζίφος!
*
 

Βρήκα χάρτη! Ferdowsi η γουικιπαίδεια λέει πέρσης ποιητής, που μάλλον θα όφειλα να αλλά δεν ξέρω.
 

Ελπίζω να μην ξενερώνω την κατάσταση- το ζητάς κι όλας. Το σκίτσο μ’ αρέσει. Η ιστορία, το θέμα δηλαδή, μ’ αρέσει. Έχω όμως κάποιες ενστάσεις που μου δημιουργούνται αρκετές φορές στις κόμικ-αφηγήσεις, ιδίως πολλών ελλήνων που δημοσιεύουν στο 9. Θέλω να μου πείτε αν συμβαίνει και σε σας ή όχι ή πώς το ξεπερνάτε όταν συμβαίνει.
Το πρώτο είναι οι διάλογοι. Δεν έχουν εσωτερική ένταση με αποτέλεσμα να βγαίνει ένα «προφανές» αποτέλεσμα που καλύτερα να είχε αποσιωποιηθεί. Υποτίθεται δηλ. πως όταν διηγείσαι μια ιστορία κάνεις οικονομία μέσων ώστε να γεμίσει τα κενά η φαντασία. Εδώ η αφήγηση είναι γραμμική και οι διάλογοι έχουν αυτόν τον αφύσικα απλοϊκό χαρακτήρα που δεν δικαιολογείται επειδή το κορίτσι είναι μικρό. Δεν δημιουργείται δηλ. ένας ιδιαίτερος (γλωσσικά) χαρακτήρας μέσα στην ατμόσφαιρα του οποίου να χωνεύεται η απλότης (ή η απλοϊκότης). Τα πρόσωπα, καθώς τους αποδίδονται αυτοί οι διάλογοι, μοιάζουν να έρχονται από ατύχημα. Εκτός κι αν πρόκειται για πολύ κακή μετάφραση.

Το δεύτερο είναι η ίδια η εικονογράφηση της ιστορίας. Μπορεί να φταίει και ο υπολογιστής, το γεγονός ότι ανεβαίνει μια μια σελίδα, αλλά στη σκηνή στο αεροδρόμιο υπάρχει επιβράδυνση και αναμονή για μια ανατροπή που δεν έρχεται. Το ίδιο και στο σπίτι. Ξετυλίγονται τα δώρα αλλά δεν πάμε προς κάποια κατεύθυνση.

Ίσως να φταίει, σκέφτομαι, η συγγένεια του είδους με τη ζωγραφική, το γεγονός δηλ. πως ασυνείδητα αναζητάμε πίσω από κάθε στριπ μια αυτόνομη ζωγραφική (και νοηματική) αξία ώστε να δικαιολογήσουμε τον κόπο που κατεβλήθη. Ίσως να είναι μόνο δικό μου κόλλημα αυτό με τη ζωγραφική, μ’ ενθουσίαζε πάντα ο Loustal, ο πρώτος Παπαϊωάννου με τα ποιητικά του ασπρόμαυρα κλπ, άνθρωποι δηλ. με έντονη εικαστικότητα και αφαιρετικό λόγο. Ή αντίθετα η εκρηκτική εφυΐα του Reiser, ο σουρεάλ κόσμος του Εdika, o κατεδαφιστικός σαρκασμός του Copi. Θέλω να πω πως αν έχεις τέτοιες αναφορές (όλες από Βαβέλ δηλ, όχι τίποτα εξειδικευμένο, είναι προφανές αυτό) πώς βουτάς μετά σε μια διαπραγμάτευση που κινείται έτσι μονοσήμαντα και επίπεδα;

Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό, έχω μια ειλικρινή απορία, δεν το έχω συζητήσει με τον αδελφό kukuzeli (του οποίου τα σκίτσα εκτιμώ ιδιαίτερα), επειδή όπως ξέρουμε συνήθως συζητάμε άλλα απ’ αυτά που θέλουμε. O kukuzelis ας πούμε, ως σκιτσογράφος, έχει μια απλότητα στην περιγραφή η οποία σαφέστατα υπονοεί έναν σύνθετο κόσμο από τον οποίο αποσπάστηκε μια στιγμή καθαρότητας. Καθαρότητα σαφώς «μετέωρη» όμως και «εύθραυστη», σαν τους ήρωές του. (αυτό με την αποσπασμένη καθαρότητα το έχω διαβάσει ή είναι δικό μου kuk;). Με την ευκαιρία να πούμε εδώ ότι ο kukuzelis συμπεριλαμβάνεται μετά βαΐων και κλάδων - δική του σελίδα και εκτενέσταση κριτική ανάλυση του έργου του από τον συγγραφέα- στην προσφάτως εκδοθείσα Ιστορία της ελληνικής γελοιογραφίας. Να την πάρετε τουλάχιστον εσείς γιατί εγώ δεν αξιώθηκα ακόμα.

Θα ’θελα και τη γνώμη των παιδιών εδώ, που δείχνουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα comics, πώς δηλ. αντιλαμβάνονται το θέμα της αφήγησης. Δούλος σας.
 

Να κι ένα ωραίο soundtrack.
 

Είδα το ποστ με μια μικρή καθυστέρηση και κάτι μου θύμισε. Μπορεί να κάνω και λάθος αλλά μου φάνηκε σαν να έχω διαβάσει γι' αυτό το βιβλίο σε κάποια εφημερίδα.

Δεν ξέρω πολλά από κόμικς, αλλά αυτή η ιστορία γραμμένη με τέτοιο τρόπο μοιάζει πολύ ενδιαφέρουσα...
 

Να μην την πάρεις την ιστορία ωρέ thas. Θα στην κάνω δώρο εγώ. Για τα αυτοβιογραφικά κόμικς, είδος Αμερικανικής προελεύσεως, η υποβάθμιση κάθε είδους έντασης είναι υποχρεωτική. Αποφεύγουν δηλαδή να εκφέρουν αξιολογικές κρίσεις, χρησιμοποιώντας τα κόλπα (τις τεχνικές) των παλαιών μαστόρων, των κόμικς και της λογοτεχνίας. Στα κόμικς αυτά, τα πάντα σχεδόν έχουν την ίδια αξία. Κάτι που υπαρξιακά μου φαίνεται δίκαιο. Καμιά σχέση με edika, copy κτλ. "Μια ανατροπή που δεν έρχεται": Ακριβώς! Δίκοπο μαχαίρι αυτό. Ξέρεις ότι δεν είναι το φόρτε μου η αναλυτική σκέψη οπότε δεν θα επεκταθώ.
*
un certain plume. Απορεί κανείς πως υπέπεσε ο Ξενάκης σ' αυτό το ολίσθημα. Μάλλον θα σκέφτηκε ότι οι ιδέες του είναι πανάκριβες και μόνον ένας αυτοκράτορας μπορούσε να συμβάλλει στην υλοποίηση τους. Θέλησε να δει μια μεγαλεπήβολη ιδέα του να πραγματώνεται πριν πεθάνει.
*
ladychill. Συμφωνώ απολύτως.
*
Fernazi. Το πρόβλημα είναι ότι αν μιλάμε για λαϊκή επανάσταση του εικοστού αιώνα μου φαίνεται ότι η Ιρανική είναι το τέλειο παράδειγμα. Πιο τέλειο από την επανάσταση των μπολσεβίκων που είχε και κάποια στοιχεία πραξικοπήματος.
*
 

Συγνώμη: Copy = copi.
 

Όντως, το concept υποφέρει από μεγαλοϊδεατισμό (όπως και όλα τα "πολύτοπα" του Ξενάκη). Αλλά, αυτόνομη, η μουσική θεωρείται έργο αναφοράς στην ηλεκτροακουστική σύνθεση.