aspripetraxexaspri

Μαγεία!
 

Αν το δείς απο μια άλλη μεριά... σου έμεινε ο φίλος,το ουίσκάκι,η ικανότητα να διαβάζεις έστω και συλλαβίζοντας, και πολλοί άλλοι άνθρωποι.Βάζω και τον εαυτό μου μέσα μιας και με τράβηξες με το όνομα "Κουκουζέλης";-)))

Τελικώς οι ερειπιώδεις διακοπές σε βοήθησαν να χτίσεις ένα ολοκαίνουργιο σπιτικό!

Εδώ πέφτει απήχημα πλαγίου του τετάρτου νεάγιε.

Κουκουζέλης,Μπερεκέτης,Χοιροβοσκός
ψάλλουν πραεία τη φωνή:

Παίδες Χαλανδραίων εν καμίνω καταπάτησαν την φλόγαν θαρσαλέως και τας ερειπιωδείς διακοπάς, είς δρόσον, μετέβαλλον βοώντες ,Ευλογητός ει Κύριε ο Θεός είς τους αιώνας!
 

μου άρεσε πολύ το βίντεο, δεν είχα δει ποτέ αντίστοιχο κείμενο.

(το μυαλό μου γυρίζει στον ψάλτη του χωριού του πατέρα μου κάπου στην ορεινή ήπειρο που πάντα φτάνει τρεχάτος πριν τη λειτουργία, είτε από το άρμεγμα, το πότισμα, κάποια άλλη δουλειά. διαβάζει λοιπόν αυτά)
 

Ο Μπερεκέτης ψέλνει; Είναι εκπληκτικό.
 

Εκπληκτικό. Δε σας ενοχλεί όμως που ενώ η μελωδία εκφράζει κάτι θεμελιώδες οι στίχοι εκφράζουν το απόλυτο κενό (δηλαδή το τίποτα συν τις διακυμάνσεις του τίποτα); Ερώτηση πρώτη.

Ερώτηση δεύτερη, αναπάντητη από τα ελυτικά μου χρόνια: γίνεται σε τέτοιες περιπτώσεις να ψωνίσει κανείς μόνο την απ' την ορθοδοξη αισθητική, χωρίς το χριστιανικό περιρρέον υγρό;
 

Θείο Τραγί, ωραία.

Γεώργιε, "οι ερειπιώδεις διακοπές σε βοήθησαν να χτίσεις ένα ολοκαίνουργιο σπιτικό!". Πώς τα λέτε...

Xilaren, οι περισσότεροι ψάλτες, ιδιαίτερα στα χωριά, ψέλνουν με βοηθό το αυτάκι τους κι όχι διαβάζοντας. Αυτό μου έχουν πει.

Αθήναιε, σωστά.

Lazopolis, θεωρώ ρητορικά τα ερωτήματα :)
*
 

Αυτό, για να βράζουμε σε διπλανά καζάνια.
 

"Lazopolis, θεωρώ ρητορικά τα ερωτήματα :)"

Κι αυτό σωστό. Πάντως δεν τα εννοούσα ρητορικά. Αν ήταν θα ήταν ελαφρώς άσεμνα σε σχέση με το ποστ και δεν θα τα έθετα :)
 

QarcQ, την καταβρήκα. Μακάρι να βράζουμε σε διπλανά καζάνια.

Lazopolis, πολύ καλά λοιπόν.

1) Ελαφρά. Όταν όντως εκφράζουν το απόλυτο κενό. Πολύ δύσκολο είναι να καταλάβω γιατί η μελωδία εκφράζει κάτι θεμελιώδες.

2) Το ευκολότερο των πραγμάτων.

*
 

Και με την ευκαιρία, υφίσταται και μία περίπτωση έκφρασης του απόλυτου κενού που μπορεί να με κάνει να :).
 

Τι να σου κάνω, Κουκουζέλη, που ’μεινες στα ουίσκια… τρακαριστήκαμε, βλέπεις, πολλά χρόνια πριν απ’ την προσπάθειά σου με τα ψαλτικά, σε διαδρόμους άλλους, όπου κι εκεί εντέλει δεν πολυφτουρίσαμε, όμως καλά περάσαμε, έτσι δεν είναι; Αλλά δε μας φταίνε τίποτα οι αναγνώστες τώρα, με τα κρυπτικά αυτά… Ήθελα απλώς να απαντήσω στον φίλο τον lazopolis, που πολύ σωστά θέτει τα ερωτήματά του, γιατί συνέχεια σκοντάφτουμε όλοι πάνω τους –κι εσύ τον πήρες απ’ τα μούτρα :-)

Δίκιο απόλυτο έχεις στο πρώτο ερώτημα, lazopolis, για την αναντιστοιχία μουσικής και στίχων· απλώς σκέψου και ένα σωρό καταπληκτικά τραγούδια με αφελείς στίχους, σκέψου εξαίσιες όπερες με εξοντωτικά στην αφέλειά τους, βλακώδη λιμπρέτα κ.ο.κ.

Ή πάλι σκέψου πώς το ίδιο «κείμενο», της καθολικής λειτουργίας π.χ., μπορεί στη «μελοποίησή» του να δώσει τόσο διαφορετικά στην πνοή τους έργα, άλλα αφελή, συμβατικά, διεκπεραιωτικά, άλλα, πολλά, απλώς ωραία, άλλα μεγαλειώδη –π.χ. Μεγάλη Λειτουργία σε σι ελάσσονα του Μπαχ.

Έτσι όμως περάσαμε και στο δεύτερο, ευλογότατο ερώτημά σου, αν μπορεί δηλαδή κανείς να σταθεί μόνο στην αισθητική της βυζαντινής μουσικής, χωρίς να ψωνίσει μαζί και ορθοδοξία.

Δες λοιπόν, μια και αναφέρθηκα στον Μπαχ, πόσο μπορεί να μας συνεπαίρνει η θρησκευτική μουσική του, χωρίς να είμαστε καθολικοί, ή καν θρήσκοι γενικά· ή ακόμα, πόσο μπορεί να μας μεταρσιώνει μια ινδική ράγκα, χωρίς να μας αγγίζουν στο παραμικρό οι ανατολικές θρησκείες –γενικά, βάλε στο πρώτο σκέλος αυτής της σκέψης όποιο είδος μουσικής θες, ρεμπέτικα, σόουλ κτλ. κτλ., και ιδού η απάντηση.

Ας τη δούμε όμως έτσι όπως τη δίνει, με έμμεσο έστω τρόπο, σ’ ένα υπέροχο κείμενό του ο Ελύτης –αφού μίλησες για τα ελυτικά σου χρόνια :-)
Ο Δάκτυλος του υπερβατικού («Τα μικρά έψιλον», Εν λευκώ, Ίκαρος, 1992, σ. 278) αρχίζει ως εξής:

«Ακόμα κι οι πιο ωμοί ρεαλιστές, μέσα στην πιο αχάριστη πέτρα, χωρίς να το καταλαβαίνουν, ψαύουν κι από λίγο υπερπέραν. Ένα ξωκλήσι πάνω στα βράχια “δένει” τόσο μαζί τους, που μας φαίνεται φυσικό. Δεν είναι. Είναι irréel. Χρειάστηκε η φαντασία του ανθρώπου ν’ αντλήσει από κάποιαν άγνωστη πηγή και να εξουδετερώσει σε τέτοιο βαθμό το αρνητικό μέρος της πραγματικότητας, που να μας μείνει μόνον το άλλο. “Ποιος όμως εμεσίτεψε για να επιτευχθεί αυτό, αν όχι η θρησκεία;” λένε οι πιστοί: “Πώς όμως θα το επετύγχανε, αν όχι με την αισθητική;” προσθέτω εγώ, με όλο το σέβας. Επειδή, κάποτε που θαύμαζα μιαν εικόνα μακεδονίτικη, με τον άγιο Δημήτριο πάνω σ’ ένα κατακόκκινο σαν του Paolo Uccello άλογο, θυμάμαι ο μακαρίτης ο Κόντογλου μου ’βαλε τις φωνές: “Τι καταλαβαίνεις εσύ, ένας άπιστος (και, με τον τρόπο μου, ήμουν), απ’ αυτά;” Εντούτοις, όλοι οι άγιοι Δημήτριοι δεν είναι το ίδιο, συλλογιζόμουνα, και σώπαινα».

(Δύο σελίδες είναι, Κουκουζέλη μου, αυτό το υπέροχο κείμενο· εσύ που ’σαι επιδέξιος σ’ αυτά, δεν το βάζεις στη σελίδα σου; Εγώ πάντως το έδινα φωτοτυπία, απάντηση στους πολλούς δικούς μου Κόντογλου, τους συναδέλφους εν βυζαντινή εννοώ!)
 

ΥΓ. έκανα ένα σωρό τσαλίμια στην πρώτη παράγραφο του σχολίου μου, αμέσως πριν, για να μη σε μαρτυρήσω, και ιδού, ο κολλητός σου ο thas, στο "αντίο, αντί" σε δίνει κανονικά, ότι συνεργάστηκες σαν σκιτσογράφος με το περιοδικό που μας αποχαιρέτησε κατ' αυτάς

και να φανταστείς πως αυτήν ειδικά την παράγραφο την έγραψα ψιλοσυγκινημένος από το κείμενο του μαρτυριάρη φίλου μας, που το είχα διαβάσει όμως στην "άθενς βόις", και μόνο τώρα το είδα και στο μπλογκ του, με το σχόλιο παρακάτω, όπου και σε καρφώνει! (κι εγώ ο φουκαράς έγραφα κατασπασμένος, επειδή δεν μπορούσα να αναφερθώ στην τοτινή συνάντησή μας, στα ωραία σου τα σκίτσα σε μερικά απ' τα κομμάτια μου στο "αντί", στις ένδοξές του εποχές...)
 

Στοά.
 

Όχι απλώς 'Στοά', Ποικίλη Στοά.