aspripetraxexaspri

© ιδέας titania.

"Αγαπώ τον Μπράμς, γιατί ο Μπράμς είναι όντως δομημένος [...] διακατέχεται από πάθος χωρίς να γίνεται συναισθηματικός. Δεν μ' αρέσει η συναισθηματική μουσική και έτσι μάλλον δεν αγαπώ τον Λιστ και δεν ενδιαφέρομαι και πολύ για τους Ρώσους ρομαντικούς, Τσαϊκόφσκι και Ραχμάνινωφ, όπου τα πάντα είναι προφανή. Με τον Μπραμς έχουμε αυτοσυγκράτηση και ένα είδος έντασης που ουδέποτε επιλύεται."

-Ποιος το είπε αυτό;
-Ο Άιβς.
-Όχι. Η Κοντολίζα Ράις.
(μικρή παύση)
-Ναι, αλλά δεν μας λέει πότε θα ρίξει την επόμενη βόμβα.

«Έπειτα ανάσυρε δειλά από την κασέλα μια λύρα με το δοξάρι της, χρόνια αμέτρητα έχω να παίξω ψιθύρισε, έπαιζα κάποτε, όχι και τίποτα σπουδαίο, έπαιζα όμως, τα κατάφερνα, θέλεις ν΄ ακούσεις; Έσυρε τρεις δοξαριές, ακούμπησε το όργανο στα γόνατα του, λες κι ήθελε να το κανακέψει· δεν πρέπει, είπε, δεν μπορώ, ξεκούρδιστη η λύρα, ξεκούρδιστη και η καρδιά μου. Έμεινε για λίγο σιωπηλός, Κάρφωσε πάλι το βλέμμα πάνω μου. Υπήρχαν, γιε μου, μεγάλοι χορευτές, ξακουστοί λυράρηδες και λαγουτιέρηδες, όχι μόνο στα Χανιά, σε όλη την Κρήτη, μα εγώ για τους Χανιώτες θα σου πω, υπήρχε κάποτε ο Χασάν αγάς ο Χανιώτης που, όταν έπαιζε μερακλωμένος, έπεφτε στα γόνατα κι ακουμπούσε την άκρη της λύρας του στο χώμα και η λύρα του ανάγκαζε τη γη να τρέμει και να σείεται, τέτοια η μελωδία της· ήταν κι ο φημισμένος Σελινιώτης Χουσεΐν Τζίνης, χόρευε πεντοζάλι, λένε, κρατώντας στο δεξί χέρι τράγο σφαγμένο, όσο οι άλλοι τον έγδερναν· ήταν κι ο Σήφακας, ο πολεμιστής, που όταν χόρευε τέντωνε τα χέρια του και κρεμιόταν από ένας άντρας στο κάθε μπράτσο· ήταν κι ο Γιάννης ο Τσακίρης από τον Κεφαλά Αποκορώνου· ήρωες, γιε μου, ακροβάτες [...] Ήταν και ο ξεφαντωτής Μεχμέτ, ο μαντιναδοπλέχτης, τον έλεγαν και Σταφιδάκη, λόγω που ο πατέρας του είχε μεγάλες εκτάσεις αμπέλια με σταφίδα, γι’ αυτό και τον σκοπό του τον είπαν σταφιδιανό σκοπό, δεκάξι ετών ήμουν και πήγα στην κηδεία του, Μάη του 1908.»

-Έκλεψα την ιδέα από εδώ.

"[ He ] named his son Dweezil, after one of his wife's toes".

''rock journalism is people who can't write, interviewing people who can't talk, for people who can't read''

''political journalism is people who can't see, interviewing people who talk too much, for people who won't listen.''

Ο ΞΕΝΟΣ.

Παλιοζωή μας ρήμαξες σ’ αυτή τη κοινωνία
Και το φτωχό κορίτσι μου κανείς δε θα το πάρει
Π’ όσοι γνωρίζει της πετάν «πουτάνα μάνα έχεις»
Κι αυτή στο κλάμα ρίχνεται κι εγώ τους δρόμους παίρνω

Γιατί η σκύλα η μάνα της πήγε στη Σαλονίκη
Κι απ τα καπνά που δούλευε το ρίξε στο γαμήσι
Πήγε η θυγατέρα μας να τη φιλοξενήσει
Κι ο νταβατζής ο φίλος της ρίχτηκε στο κορίτσι

Πήγα κι εγώ στο σπίτι της στους Άγιους Αποστόλους
Μήπως και μεταμεληθεί να την παρακαλέσω
Να ξαναρθεί στο σπίτι μας στην έμορφη μας Ξάνθη
Να δει και τ’ αγγονάκι μας του γιου μας του αλανιάρη

Χτυπώ τη πόρτα και πετριές ρίχνω στο παραθύρι
Και βγαίνει ένας λεβέντης νιος με δίκοπο μαχαίρι
Τι ομορφιά ήταν αυτή τι μυρωμένα χείλη
Μάτια γλαρά μες το χασίς σαν έρωτες του Απρίλη

Τον αγαπάει σαν τρελή και του τα στάζει όλα
Κι ενώ μ’ εμέ θέλει να ‘ρθει πίσω του τρέχει πάντα
Στα κέντρα και στα καμπαρέ στης νύχτας τα μεράκια
Που σβήνουν πόνους και χαρές και της ζωής τα δάκρυα

Κι οι πολιτσμάνοι οι άτιμοι κι αυτοί μαζί του είναι
Γιατί είμαι ξένος και φτωχός κι αυτός Γραικός κι αφέντης
Για αυτό και τ’ αποφάσισα πάω στη Σαλονίκη
Που πολλοί γκράντε και τρανοί κει να χαθούμε όλοι

Το φίλο που αντάμωσα στου παζαριού το χάνι
Να τόνε βρω να σμίξουμε για κάνα ποτηράκι
Να φύγουν πίκρες και καημοί της ζήσης τα φαρμάκια
Με το γλυκό μπουζούκι του σαν παίζει τραγουδάκια.

"Εγώ ηγάπων τον μηνυόμενον. Ένα χρόνο προτού με απατήσει και του εμήνυον και μου εμήνυε, αλλά κατά το χρονικόν τούτο διάστημα μιαν φοράν ήρθε στο σπίτι. Μου είπε να του σταθώ να μου κάμει την δουλειά, αφού ούτως ή άλλως θα με πάρη και μου έλεγε να γενή σαν ρύζι εαν μου έλεγε ψέματα. Εγώ τον πίστεψα ότι ήθελε να με πάρη και του στάθηκα τρεις φορές. Μου έστειλε ύστερα γαρύφαλλα και παξιμάδια και ένα μοσχοσάπουνο."