26.2.05
Διαδραστική καταχώρηση.
(5) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
25.2.05
Πόμολα.
Μ’ αρέσουν τα πόμολα. Σ’ άλλους αρέσουν τα λουλούδια· τα σοκολατάκια· ξέρω ‘γώ; Εμένα μ’ αρέσουν τα πόμολα (αν θες το πιστεύεις). Να φανταστείς ότι κάποτε πλησίασα μια κοπέλα δείχνοντας της, δήθεν να μου πει τη γνώμη της, τα πόμολα του διαμερίσματος, που μόλις είχα αγοράσει και διαμόρφωνα. Δεν τα πήγα καλά στις σχέσεις μου, δέσμιος όπως ήμουν (και είμαι) των εμμονών μου. Τουλάχιστον όμως, αναγνωρίζω ότι είμαι άξιος της μοίρας μου. Και να σου πω, δεν έχω γνωρίσει ως τώρα κάποιον που ήταν ανάξιος της μοίρας του. Αλλά ξεφεύγω. Πίσω στα πόμολα. Αυτό εδώ:
το έχει σχεδιάσει ο φιλόσοφος Λούντβιχ Βιτγκενστάιν. Κλίκαρε την εικόνα να δεις που το βρήκα. Κι όχι μόνο το πόμολο, ολόκληρο το σπίτι. Μαζί με κάθε λογής λεπτομέρειες.
Απ’ την αρχή:
1926. Η Μαργκαρέτε Στόνμπορο, το γένος Βιτγκενστάιν, χτίζει σπίτι στην Κουντμαννγκάσσε, μια αριστοκρατική οδό της Βιέννης. Ο αδελφός της, Λουντβιχ Βιτγκενστάιν, «βοηθάει» τον φίλο του αρχιτέκτονα Πωλ Ένγκελμαν.
Σου αντιγράφω τι διάβασα στο βιβλίο «Η οργή του Βιτγκενστάιν» των David Edmonds και John Eidinow.
*
Εν κατακλείδι: αν θες να μου κάνεις δώρο, πάρε μου πόμολα.
*
Να σου θυμίσω μια παλιότερη καταχώρηση της Εύης για την οικία Μαλαπάρτε (που μου θύμισε την πιο συγκινητική, κατά την γνώμη μου, ταινία του Γκοντάρ, την Περιφρόνηση), καθώς και την καταχώρηση του Βαρόμετρου για το βιβλίο του Κωνσταντινίδη.
*
Το βιβλίο, για τον Β., στις εκδόσεις Πατάκη, μεταφράστρια η Μαργαρίτα Μηλιώρη.
*
(6) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
το έχει σχεδιάσει ο φιλόσοφος Λούντβιχ Βιτγκενστάιν. Κλίκαρε την εικόνα να δεις που το βρήκα. Κι όχι μόνο το πόμολο, ολόκληρο το σπίτι. Μαζί με κάθε λογής λεπτομέρειες.
Απ’ την αρχή:
1926. Η Μαργκαρέτε Στόνμπορο, το γένος Βιτγκενστάιν, χτίζει σπίτι στην Κουντμαννγκάσσε, μια αριστοκρατική οδό της Βιέννης. Ο αδελφός της, Λουντβιχ Βιτγκενστάιν, «βοηθάει» τον φίλο του αρχιτέκτονα Πωλ Ένγκελμαν.
Σου αντιγράφω τι διάβασα στο βιβλίο «Η οργή του Βιτγκενστάιν» των David Edmonds και John Eidinow.
«Το κατά πόσο συμμετείχε ο Βιτγκενστάιν στον αρχιτεκτονικό σχεδιασμό του σπιτιού είναι συζητήσιμο, αλλά η επιρροή του στις λεπτομέρειες είναι αναμφισβήτητη: στις κάσες και στα κουφώματα, στα μάνταλα των παραθύρων, στα γωνιακά καλοριφέρ ( τόσο συμμετρικά και ορθογώνια, που μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν ως βάσεις για έργα τέχνης ), στα ύψη των ταβανιών. Δεν υπάρχει αμφιβολία, επίσης, για το αποτέλεσμα. Το σπίτι είναι ένας θρίαμβος του απόλυτου σχεδιασμού: αυστηρά λιτό και ζυγισμένο, κάθε στοιχείο του αποπνέει χάρη και ισορροπία. Είναι η πεμπτουσία της αρμονίας. Αλλά, ώσπου να φτάσει σ’ αυτό το σημείο, οι χτίστες και οι τεχνίτες πρέπει να πέρασαν μια κόλαση. Η Ερμίνε [ αδελφή του Β. ] θυμάται: «Σαν να ακούω τώρα δα τον κλειδαρά να τον ρωτάει: "Μα για πείτε μου, κύριε μηχανικέ, έχει τόση πια σημασία για σας αν θα είναι η κλειδαρότρυπα ένα πόντο πάνω ή έναν κάτω;". Πριν ακόμα τελειώσει τη φράση του, ο Λούντβιχ τον έκοψε μ’ ένα τόσο ηχηρό και απότομο "Ναι!" που ο άνθρωπος αναπήδησε απ’ την τρομάρα του».Να πως αντιλαμβάνεται ο ίδιος ο Β. την δουλειά του:
«Το σπίτι που έχτισα για την Γκρέτελ είναι το γέννημα ενός ευαίσθητου αυτιού [ήταν καλός μουσικός] και των καλών μου τρόπων [...]»
*
Εν κατακλείδι: αν θες να μου κάνεις δώρο, πάρε μου πόμολα.
*
Να σου θυμίσω μια παλιότερη καταχώρηση της Εύης για την οικία Μαλαπάρτε (που μου θύμισε την πιο συγκινητική, κατά την γνώμη μου, ταινία του Γκοντάρ, την Περιφρόνηση), καθώς και την καταχώρηση του Βαρόμετρου για το βιβλίο του Κωνσταντινίδη.
*
Το βιβλίο, για τον Β., στις εκδόσεις Πατάκη, μεταφράστρια η Μαργαρίτα Μηλιώρη.
*
23.2.05
Τρεις νεκρολογίες.
Paul Krassner: "But every editor that I know, myself included, was willing to accept a certain prima donna journalism in the demands he would make to cover a particular story - demanding that we send him to Hawaii with three beautiful maidens he could dictate his stories to, for example." Tom Wolfe: "Hunter's life, like his work, was one long barbaric yawp, to use Whitman's term, [“I sound my barbaric yawp over the roofs of the world”] of the drug-fueled freedom from and mockery of all conventional proprieties that began in the 1960s. In that enterprise Hunter was something entirely new, something unique in our literary history." Christopher Hitchens: "He was, above all, a highly polished hater, and could fuel himself as well as ignite others with his sheer contempt for Richard Nixon and all that he stood for. This involved, for some years, a life where there was almost no distance between belief and action."
*
και τα προβλήματα του.
*
(2) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
*
και τα προβλήματα του.
*
22.2.05
*
Για να δούμε: ένα μικρό δοκίμιο που θα σε κάνει αμέσως ποιητή, ένα πολύ μπλογκιένιο ελληνικό μπλογκ, που γράφεται όμως στα αγγλικά, μια ιδέα που δεν καταλαβαίνω γιατί δεν συζητιέται, ακόμη μια φορά η διαπίστωση (από εδώ) ότι όλοι θέλουν να γίνουν Αμερικανοί ( στην αρχή νόμισα ότι ήταν φάρσα, αλλά το λέει κι η Ουάσινγκτον Ποστ - μόνο με εγγραφή δυστυχώς), ένα ωραίο σάιτ για να αποφεύγεις τις εγγραφές και τέλος η υπενθύμιση ενός ποιήματος με τέλεια ρίμα, που μου άρεσε πολύ την πρώτη φορά που το είδα, αληθινά αληθινό. Και με τις αθάνατες κουβέντες του Hunter S. Thomson, "I am too old to worry whether they like me or not. Fuck them", σε αφήνω για σήμερα. Α ναι, για τις μέρες που αισθάνεσαι ελαφρώς σνομπ (κι όχι μόνο) αυτό το μπλογκ της αρπίστριας (είναι αυτή που παίζει άρπα) Helen Radice.
*
(3) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
Για να δούμε: ένα μικρό δοκίμιο που θα σε κάνει αμέσως ποιητή, ένα πολύ μπλογκιένιο ελληνικό μπλογκ, που γράφεται όμως στα αγγλικά, μια ιδέα που δεν καταλαβαίνω γιατί δεν συζητιέται, ακόμη μια φορά η διαπίστωση (από εδώ) ότι όλοι θέλουν να γίνουν Αμερικανοί ( στην αρχή νόμισα ότι ήταν φάρσα, αλλά το λέει κι η Ουάσινγκτον Ποστ - μόνο με εγγραφή δυστυχώς), ένα ωραίο σάιτ για να αποφεύγεις τις εγγραφές και τέλος η υπενθύμιση ενός ποιήματος με τέλεια ρίμα, που μου άρεσε πολύ την πρώτη φορά που το είδα, αληθινά αληθινό. Και με τις αθάνατες κουβέντες του Hunter S. Thomson, "I am too old to worry whether they like me or not. Fuck them", σε αφήνω για σήμερα. Α ναι, για τις μέρες που αισθάνεσαι ελαφρώς σνομπ (κι όχι μόνο) αυτό το μπλογκ της αρπίστριας (είναι αυτή που παίζει άρπα) Helen Radice.
*
16.2.05
συνταγή εν απογνώσει.
Η απόγνωση είναι το μυστικό; Μα και βέβαια!
*
Είχε γράψει κάτι ανάλογο παλιότερα ο nik_kit αλλά αυτό είναι πιο πρακτικό, μια και δεν απαιτεί άνοιγμα κομπιούτερ.
*.
(0) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
*
Είχε γράψει κάτι ανάλογο παλιότερα ο nik_kit αλλά αυτό είναι πιο πρακτικό, μια και δεν απαιτεί άνοιγμα κομπιούτερ.
*.
15.2.05
Ας πούμε και καμιά καλή κουβέντα...
*
Είπαμε με τον thas να φτιάξουμε ένα ιστολόγιον όπου θα εορτάζουμε την απόλυτη απουσία της κριτικής σκέψης. Άλλο να σου λέω κι άλλο να το διαβάζεις...
*
(2) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
Είπαμε με τον thas να φτιάξουμε ένα ιστολόγιον όπου θα εορτάζουμε την απόλυτη απουσία της κριτικής σκέψης. Άλλο να σου λέω κι άλλο να το διαβάζεις...
*
14.2.05
Αν και σιχαίνομαι τον Βαλεντίνο (προτιμώ τις φωτιές τ' Αϊ Γιαννιού) θυμήθηκα ότι είχα φτιάξει ένα- δυο σχόλια παλιότερα.
*
(2) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
*
Συνταρακτικές αποκαλύψεις.
Μετά από υπεράνθρωπες προσπάθειες καταφέρα να βρω βίντεο δημοσιογράφου, υπεύθυνου για την αποκάλυψη του σκανδάλου Φωτίου, να συσκέπτεται με την πηγή του. Έχω κι ένα με αστυνομικό αλλά περιέργως είναι ακριβώς ίδιο. Έχει παρατηρηθεί μια ομοιομορφία στα βίντεο τελευταία. Εν πάσει περιπτώσει δεν μπορούσα παρά στο στείλω αμέσως:
Περισσότερα θα βρεις εδώ.
*
(3) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
Περισσότερα θα βρεις εδώ.
*
12.2.05
Τον Μάρτιο του 1986 υπηρετούσα στην Τρίτη Μοίρα της Αεροπορίας, στην Τρίπολη.
Παγερό βράδυ Σαββάτου, αναφορά, ο διοικητής μετά τα καθιερωμένα λέει ότι αύριο Κυριακή, πρέπει 20 σμηνίτες να εκκλησιαστούν στον ναό του αγίου τάδε ο οποίος έχει την ονομαστική του εορτή. «Ποιοι θα πάνε;», ερωτά. Σηκώνονται 5 χέρια.
«Άλλοι;», ερωτά κραυγάζοντας. Σιωπή. Αρχίζει να ωρύεται, «δεν είστε Χριστιανοί εσείς, κλπ, κλπ». Εγώ, τελευταίος στη γραμμή, παρέα μ’ έναν δευτεροκλασάτο ποδοσφαιριστή του Πανσερραϊκού, ονόματι Παππάς, παρακαλούσα να τελειώσει το μαρτύριο και να πάω στο θάλαμο να ξεραθώ. Ξαφνικά όμως ακούγεται φωνή από το πλήθος. «Βελητζανίδης Εμμανουήλ, αναφέρομαι, κλπ, κλπ.»
«Τι θέλεις σμηνία;», ρωτάει ο καραβανάς.
«Κύριε διοικητά, νομίζω ότι η ορθοδοξία πρεσβέυει ότι ο εκκλησιασμός είναι προαιρετικός».
«Τιιι;», ουρλιάζει από μικροφώνου ο μαλάκας.
Ο Βελητζανίδης Εμμανουήλ επαναλαμβάνει ψύχραιμος το επιχείρημά του.
«Τι είσαι εσύ, σμηνία, τι δουλειά κάνεις;», ρωτάει ο διοικητής.
«Θεολόγος», του απαντάει ο Εμμανουήλ.
«Λήξη αναφοράς», είπε ο διοικητής.
Έλεγε αλήθεια ο άγνωστός μου σμηνίας. Γίναμε φίλοι, ήπιαμε λαθραίο ουίσκυ, μιλήσαμε, παραληρήσαμε και χωρίσαμε. Χωρίσαμε γιατί οι δρόμοι της ζωής είναι παράξενοι κι ο στρατός προσωρινή φωλιά.
Αν και άθεος, όποτε οι Χριστόδουλοι προσβάλλουν το ανθρώπινο είδος προσπαθώντας να δικαιολογήσουν τις απάτες τους, θυμάμαι τον Μανόλη Βελητζανίδη, που στόλισε με τον τρόπο του τους μήνες που πέρασα στην Τρίπολη.
10.2.05
παραλήρημα.
*
Το έκανα το λάθος. Έχω μέρες να δω τηλεόραση, μέρες να διαβάσω εφημερίδα. Και σήμερα την άνοιξα τη ρημάδα για περισσότερο από δέκα λεπτά. Πήρα και την Ελευθεροτυπία, λόγω του 9. Βάλε και τα δευτερόλεπτα που είδα τηλεόραση τις μέρες που προηγήθηκαν. Λοιπόν, κατάλαβα ότι τα δύο μεγάλα κόμματα την έχουν στημένη του Χριστόδουλου. Η Νέα Δημοκρατία θυμάται το φιάσκο Τζανετάκου, ενώ το Πασόκ την περίοδο των ταυτοτήτων. Η ιθύνουσα πολιτική τάξη ακολουθεί την κλασσική τακτική: χτυπάμε την περιφέρεια, για να πετύχουμε το κέντρο. Νομίζω ότι προετοιμάζεται η, αιωνίως ανώριμη, ελληνική κοινωνία για χωρισμό κράτους και εκκλησίας. Τα επόμενα δέκα χρόνια. Ο Χριστόδουλος αποφάσισε να παίξει πολιτικά παιχνίδια και τώρα αντιμετωπίζει την πολιτική πραγματικότητα. Τον λυπάμαι. Η πολιτική που ακολούθησε, δημιουργεί όλες τις προϋποθέσεις για ήττες του μορφώματος που ονομάζει εκκλησία. Ας πρόσεχε. Εν τω μεταξύ ανακατεύονται και διάφοροι περιθωριακοί τύποι, οπαδοί του δωδεκαθέου, φασίστες, για να αποκαλύψουν διάφορα για τους παπάδες. Τρέχα γύρευε. Ανακατεύεται κι ο Κούγιας, και αυτομάτως θέλω να υποστηρίξω το αντίθετο απ όσα λέει. Εντύπωση μου κάνει ο χυδαίος τρόπος που ο Χριστόδουλος αντιλαμβάνεται την εκκλησία. Εκεί που οι θεολόγοι μιλούν για ένα σώμα πιστών που μερικά μέλη του τυχαίνει να είναι ιερείς, ο Χ. θέλει να μας κάνει να πιστέψουμε, ότι εκκλησία είναι κυρίως το σώμα των ιερέων και ιδιαίτερα των μητροπολιτών. Ξεφτίλα. Δίκιο έχει (θεολογικά) ο Άνθιμος, που ισχυρίζεται, ότι όσοι μιλάνε για κάθαρση στην εκκλησία, είναι μακριά νυχτωμένοι. Ενδιαφέρον έχει το ότι η ορθόδοξη εκκλησία διατηρεί στους κόλπους της, ακόμη και τους πιο δύσκολους καιρούς, τις δυνάμεις που, ενδεχομένως, στο μέλλον θα την ανανεώσουν. Εν αντιθέσει με την Αριστερά (την άλλη φιλόδοξη εκκλησία των καιρών μας) που λειτουργεί μονίμως ως πολιορκημένο φρούριο, δυσχεραίνοντας εσαεί την ανανέωση της. Ο φίλος, ο γιατρός Σ., με μπόλικη φυλακή στην πλάτη του κατά τη διάρκεια της χούντας, μέλος του Συνασπισμού, και πιστός Ορθόδοξος Χριστιανός, ευθύνεται για το παραλήρημα αυτό. Κουβεντιάζαμε στο ουζερί του Μήτσου και τον ρώτησα τι γνώμη έχει για τις εξελίξεις στην εκκλησία. «Αυτά απασχολούν εσάς τους άθεους» μου απάντησε. «Εμάς μας ενδιαφέρει μια απλή ευχαριστία κάθε Κυριακή».
*
Εν τω μεταξύ ο Γιαννουλόπουλος δίνει ρέστα: ο αντιαμερικανισμός είναι όντως η αριστεροσύνη των ηλιθίων.
*
(4) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
Το έκανα το λάθος. Έχω μέρες να δω τηλεόραση, μέρες να διαβάσω εφημερίδα. Και σήμερα την άνοιξα τη ρημάδα για περισσότερο από δέκα λεπτά. Πήρα και την Ελευθεροτυπία, λόγω του 9. Βάλε και τα δευτερόλεπτα που είδα τηλεόραση τις μέρες που προηγήθηκαν. Λοιπόν, κατάλαβα ότι τα δύο μεγάλα κόμματα την έχουν στημένη του Χριστόδουλου. Η Νέα Δημοκρατία θυμάται το φιάσκο Τζανετάκου, ενώ το Πασόκ την περίοδο των ταυτοτήτων. Η ιθύνουσα πολιτική τάξη ακολουθεί την κλασσική τακτική: χτυπάμε την περιφέρεια, για να πετύχουμε το κέντρο. Νομίζω ότι προετοιμάζεται η, αιωνίως ανώριμη, ελληνική κοινωνία για χωρισμό κράτους και εκκλησίας. Τα επόμενα δέκα χρόνια. Ο Χριστόδουλος αποφάσισε να παίξει πολιτικά παιχνίδια και τώρα αντιμετωπίζει την πολιτική πραγματικότητα. Τον λυπάμαι. Η πολιτική που ακολούθησε, δημιουργεί όλες τις προϋποθέσεις για ήττες του μορφώματος που ονομάζει εκκλησία. Ας πρόσεχε. Εν τω μεταξύ ανακατεύονται και διάφοροι περιθωριακοί τύποι, οπαδοί του δωδεκαθέου, φασίστες, για να αποκαλύψουν διάφορα για τους παπάδες. Τρέχα γύρευε. Ανακατεύεται κι ο Κούγιας, και αυτομάτως θέλω να υποστηρίξω το αντίθετο απ όσα λέει. Εντύπωση μου κάνει ο χυδαίος τρόπος που ο Χριστόδουλος αντιλαμβάνεται την εκκλησία. Εκεί που οι θεολόγοι μιλούν για ένα σώμα πιστών που μερικά μέλη του τυχαίνει να είναι ιερείς, ο Χ. θέλει να μας κάνει να πιστέψουμε, ότι εκκλησία είναι κυρίως το σώμα των ιερέων και ιδιαίτερα των μητροπολιτών. Ξεφτίλα. Δίκιο έχει (θεολογικά) ο Άνθιμος, που ισχυρίζεται, ότι όσοι μιλάνε για κάθαρση στην εκκλησία, είναι μακριά νυχτωμένοι. Ενδιαφέρον έχει το ότι η ορθόδοξη εκκλησία διατηρεί στους κόλπους της, ακόμη και τους πιο δύσκολους καιρούς, τις δυνάμεις που, ενδεχομένως, στο μέλλον θα την ανανεώσουν. Εν αντιθέσει με την Αριστερά (την άλλη φιλόδοξη εκκλησία των καιρών μας) που λειτουργεί μονίμως ως πολιορκημένο φρούριο, δυσχεραίνοντας εσαεί την ανανέωση της. Ο φίλος, ο γιατρός Σ., με μπόλικη φυλακή στην πλάτη του κατά τη διάρκεια της χούντας, μέλος του Συνασπισμού, και πιστός Ορθόδοξος Χριστιανός, ευθύνεται για το παραλήρημα αυτό. Κουβεντιάζαμε στο ουζερί του Μήτσου και τον ρώτησα τι γνώμη έχει για τις εξελίξεις στην εκκλησία. «Αυτά απασχολούν εσάς τους άθεους» μου απάντησε. «Εμάς μας ενδιαφέρει μια απλή ευχαριστία κάθε Κυριακή».
*
Εν τω μεταξύ ο Γιαννουλόπουλος δίνει ρέστα: ο αντιαμερικανισμός είναι όντως η αριστεροσύνη των ηλιθίων.
*
Καρλ φον...
...και Μπομπ Ντυ.
Ο Ντύλαν, δεκαεννέα χρονών, διαβάζει:
Ακολουθεί ή πληροφορία ότι μικρός ήθελε να γίνει στρατιωτικός. «Με φανταζόμουν πάντα να πεθαίνω σε μια ηρωική μάχη και όχι στο κρεβάτι μου». Αλλά ο πατέρας του τον αποτρέπει με το εξής, τυπικά αμερικάνικο, επιχείρημα: «Τι, θέλεις να δουλεύεις για την κυβέρνηση; Οι στρατιώτες είναι σαν τις υπηρέτριες, σαν πειραματόζωα. Καλύτερα να πας να δουλέψεις στα ορυχεία». (Άντε τώρα να πει έλληνας μπαμπάς κάτι τέτοιο στο παιδί του...)
Και συνεχίζει αναφέροντας τον πραγματικό, κατά τη γνώμη μου, λόγο που ο μικρούλης Ντύλαν βρήκε τον Κλαούζεβιτς ενδιαφέροντα. Ήταν το γεγονός ότι ενώ αυτός έφτιαχνε συνέχεια συγκροτήματα δεν μπορούσε να κρατήσει τους μουσικούς του. «Όταν έφτιαχνα τα πρώτα μου συγκροτήματα, όλο και κάποιος άλλος τραγουδιστής χωρίς συγκρότημα ερχόταν κι έπαιρνε το δικό μου». Ο μικρός στρατηγός έχανε μονίμως τους δικούς του «καλά εκπαιδευμένους» και «αναντικατάστατους» επαγγελματίες. Γιατί; «Σ’ αυτό που υπερτερούσαν [ οι άλλοι τραγουδιστές ] ήταν ότι είχαν άκρες για συναυλίες, εκεί που βρισκόταν το πραγματικό χρήμα». Ο Κλαούζεβιτς έρχεται να επιβεβαιώσει κάτι που ο Ντύλαν είχε καταλάβει νωρίς: προκειμένου να επιτύχεις έναν στρατηγικό σκοπό ( εν προκειμένω να δημιουργήσεις ) πρέπει να κάνεις μια σειρά από επιμέρους τακτικές κινήσεις. «Έπρεπε να φροντίσω λίγο τις διασυνδέσεις μου. Στο μυαλό μου είχε αρχίσει να αχνοφέγγει η ιδέα να μάθω να τραγουδάω και να παίζω μόνος μου, και να μην εξαρτιέμαι από κανένα συγκρότημα, μέχρι να φτάσει η στιγμή που θα μπορούσα να πληρώσω τους μουσικούς για να τους κρατήσω».
*
[ Σε μια απ' τις πρώτες του συνεντεύξεις ο Σαββόπουλος δήλωνε απογοητευμένος που ο Ντύλαν άφησε την κιθάρα του. Μετά τον ακολούθησε. Για να εισπράξει ανάλογη παρατήρηση από τον Χατζιδάκη το '83. Τη συνέντευξη τη διάβασα πολύ αργότερα, όταν άρχισε να εκδίδει παρτιτούρες και συνεντεύξεις μαζί σε μια σειρα λευκωμάτων. ]
*
Φυσικά ένας Κλαουζεβιτς δε σε μαθαίνει μόνο πώς να ελίσσεσαι:
Και καταλήγει σ’ ένα συμπέρασμα που με ενθουσιάζει:
*
Αποσπάσματα από το βιβλίο "BOB DYLAN - η ζωή μου", των εκδόσεων ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ, σε μετάφραση Χίλντας Παπαδημητρίου και Νίκης Προδρομίδου. Οι μεταφράστριες έχουν γράψει και τα σχόλια.
(2) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
Ο Ντύλαν, δεκαεννέα χρονών, διαβάζει:
Μου άρεσαν πολύ οι βιογραφίες και διάβασα ένα απόσπασμα από τη βιογραφία του Φρειδερικου του Μεγάλου, και προς μεγάλη μου έκπληξη έμαθα ότι εκτός από βασιλιάς της Πρωσίας ήταν και συνθέτης. Ξεφύλλισα επίσης το Περί Πολέμου του Κλαούζεβιτς. Ο Κλαούζεβιτς θεωρείται ο πρώτος φιλόσοφος του πολέμου. Έτσι όπως ακουγόταν το όνομα του, θα περίμενες να μοιάζει με τον Φον Χίντεμπουργκ τον γερμανό στρατηγό, αλλά δεν μοιάζει. Στο βιβλίο υπήρχε ένα πορτραίτο του και μοιάζει με τον Ρόμπερτ Μπέρνς τον ποιητή ή με τον Μοντγκόμερι Κλίφτ, τον ηθοποιό. Το βιβλίο κυκλοφόρησε το 1832 και ο Κλαούζεβιτς είχε καταταγεί στο στρατό από τα δώδεκα του χρόνια. Τα στρατεύματα του αποτελούνταν από πολύ καλά εκπαιδευμένους επαγγελματίες και όχι από νεαρούς κληρωτούς οι οποίοι υπηρετούν για λίγο διάστημα. Οι άντρες του ήταν αναντικατάστατοι και ο Κλαούζεβιτς εξηγεί αναλυτικά πώς πρέπει να τοποθετείς τις δυνάμεις σου, έτσι ώστε η άλλη πλευρά να καταλάβει ότι δεν έχει ελπίδες και να παραδοθεί.
Ακολουθεί ή πληροφορία ότι μικρός ήθελε να γίνει στρατιωτικός. «Με φανταζόμουν πάντα να πεθαίνω σε μια ηρωική μάχη και όχι στο κρεβάτι μου». Αλλά ο πατέρας του τον αποτρέπει με το εξής, τυπικά αμερικάνικο, επιχείρημα: «Τι, θέλεις να δουλεύεις για την κυβέρνηση; Οι στρατιώτες είναι σαν τις υπηρέτριες, σαν πειραματόζωα. Καλύτερα να πας να δουλέψεις στα ορυχεία». (Άντε τώρα να πει έλληνας μπαμπάς κάτι τέτοιο στο παιδί του...)
Και συνεχίζει αναφέροντας τον πραγματικό, κατά τη γνώμη μου, λόγο που ο μικρούλης Ντύλαν βρήκε τον Κλαούζεβιτς ενδιαφέροντα. Ήταν το γεγονός ότι ενώ αυτός έφτιαχνε συνέχεια συγκροτήματα δεν μπορούσε να κρατήσει τους μουσικούς του. «Όταν έφτιαχνα τα πρώτα μου συγκροτήματα, όλο και κάποιος άλλος τραγουδιστής χωρίς συγκρότημα ερχόταν κι έπαιρνε το δικό μου». Ο μικρός στρατηγός έχανε μονίμως τους δικούς του «καλά εκπαιδευμένους» και «αναντικατάστατους» επαγγελματίες. Γιατί; «Σ’ αυτό που υπερτερούσαν [ οι άλλοι τραγουδιστές ] ήταν ότι είχαν άκρες για συναυλίες, εκεί που βρισκόταν το πραγματικό χρήμα». Ο Κλαούζεβιτς έρχεται να επιβεβαιώσει κάτι που ο Ντύλαν είχε καταλάβει νωρίς: προκειμένου να επιτύχεις έναν στρατηγικό σκοπό ( εν προκειμένω να δημιουργήσεις ) πρέπει να κάνεις μια σειρά από επιμέρους τακτικές κινήσεις. «Έπρεπε να φροντίσω λίγο τις διασυνδέσεις μου. Στο μυαλό μου είχε αρχίσει να αχνοφέγγει η ιδέα να μάθω να τραγουδάω και να παίζω μόνος μου, και να μην εξαρτιέμαι από κανένα συγκρότημα, μέχρι να φτάσει η στιγμή που θα μπορούσα να πληρώσω τους μουσικούς για να τους κρατήσω».
*
[ Σε μια απ' τις πρώτες του συνεντεύξεις ο Σαββόπουλος δήλωνε απογοητευμένος που ο Ντύλαν άφησε την κιθάρα του. Μετά τον ακολούθησε. Για να εισπράξει ανάλογη παρατήρηση από τον Χατζιδάκη το '83. Τη συνέντευξη τη διάβασα πολύ αργότερα, όταν άρχισε να εκδίδει παρτιτούρες και συνεντεύξεις μαζί σε μια σειρα λευκωμάτων. ]
*
Φυσικά ένας Κλαουζεβιτς δε σε μαθαίνει μόνο πώς να ελίσσεσαι:
Το βιβλίο του Κλαούζεβιτς έμοιαζε ξεπερασμένο, αλλά λέει πολλές αλήθειες, και διαβάζοντας το καταλαβαίνεις πολλά για τις συμβατικότητες και τις πιέσεις του περιβάλλοντος. Όταν διατείνεται ότι η πολιτική έχει αντικαταστήσει την ηθική και ότι η πολιτική είναι κτηνώδης βία, δεν αστειεύεται. Πρέπει να το πιστέψεις. Κάνεις ακριβώς ό,τι σου λένε, όποιος κι αν είσαι. Σκύβεις το κεφάλι, ειδάλλως πεθαίνεις. Και μην μου πείτε τίποτα περί ελπίδας ή περί αρετής και ηθικής. Ούτε παραμύθια ότι τάχα μου ο Θεός είναι μαζί μας ή ότι ο Θεός μας υποστηρίζει. Για να το πούμε έξω απ τα δόντια. Δεν υπάρχει καμιά ηθική τάξη. Αυτό ξεχάστε το. Η ηθική δεν έχει τίποτα κοινό με την πολιτική. Δεν μπορείς ούτε να την παραβιάσεις. Ή είσαι αποπάνω ή είσαι αποκάτω. [ ... ] .
Και καταλήγει σ’ ένα συμπέρασμα που με ενθουσιάζει:
Διαβάζοντας τον Κλαούζεβιτς αρχίζεις να παίρνεις τις ίδιες σου τις σκέψεις λιγότερο σοβαρά.
*
Αποσπάσματα από το βιβλίο "BOB DYLAN - η ζωή μου", των εκδόσεων ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ, σε μετάφραση Χίλντας Παπαδημητρίου και Νίκης Προδρομίδου. Οι μεταφράστριες έχουν γράψει και τα σχόλια.
9.2.05
Ο Μπομπ ...
...και τα βιβλία.
*
Αποσπάσματα από το βιβλίο "BOB DYLAN - η ζωή μου", των εκδόσεων ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ, σε μετάφραση Χίλντας Παπαδημητρίου και Νίκης Προδρομίδου. Οι μεταφράστριες έχουν γράψει και τα σχόλια. Είναι κρίμα που ο εκδοτικός οίκος προτίμησε να αποδώσει το "chronicles" ως "η ζωή μου".
*
Λίγο παρακάτω σημειώνει:
Στη συνέχεια αναφέρονται ο Ηγεμόνας του Μακιαβέλι, η Κόλαση του Δάντη, το κοινωνικό συμβόλαιο του Ρουσσώ, οι Μεταμορφώσεις του Οβίδιου (με το σχόλιο "αυτές οι τρομακτικές ιστορίες φρίκης"), η αυτοβιογραφία του Ντέιβι Κρόκετ, οι τραγωδίες του Σοφοκλή ("που μιλούν για τη φύση και την λειτουργία του θείου"), η ιστορία του Μεγάλου Αλεξάντρου (δεν λέει ποια διάβασε), η βιογραφία του Σίμον Μπολιβάρ, η Βουή και η Αντάρα του Φόκνερ ("δεν το κατάλαβα και πολύ αλλά ο Φόκνερ ήταν εντυπωσιακός").
αλλά
και συνεχίζει:
Ο Θουκυδίδης όμως πρέπει να του έκανε μεγάλη εντύπωση:
Συνεχίζει με το ποίημα του Λεοπάρντι "la vita solitaria" ("οι λέξεις [...] έμοιαζαν να ξεπηδούν από τον κορμό ενός δέντρου, συναισθήματα καταδικασμένα αλλά αδάμαστα"), το πέρα από την ηδονή του Σίγκμουντ Φρόιντ, μια βιογραφία του Ρόμπερτ Ε. Λι ("χάρη σ' αυτόν και μόνο η Αμερική δεν βούλιαξε σε ανταρτοπόλεμο, ο οποίος πολύ πιθανόν να κρατούσε ως τις μέρες μας"), το ποίημα του Μίλτον "σφαγή στο Πεδεμόντιο" ("οι στίχοι του ήταν σαν τους στίχους των folk τραγουδιών, και ακόμα πιο κομψοί"), τον Πούσκιν, τον Τολστόι, τον Ντοστογιέφσκι (" [...] άρχισε να γράφει για να ξεπληρώσει τους πιστωτές του. Όπως εγώ, στις αρχές της δεκαετίας του '70, έγραφα δίσκους για να ξεπληρώσω τους δικούς μου πιστωτές"), τον Έντγκαρ Ράις Μπάροουζ (Ταρζάν), τον Ιούλιο Βερν, τον Χ.Τζ.Γουέλς ("αυτοί [ οι τρεις τελευταίοι ] ήταν οι αγαπημένοι μου, [...] πριν ανακαλύψω τους τραγουδιστές της folk"), μια βιογραφία του γερουσιαστή Θαδδαίου Στήβενς κι άλλη μια του προέδρου Τέντι Ρούζβελτ ("και οι δύο αυτοί τύποι [...] θα μπορούσαν να έχουν ξεπηδήσει από μια μπαλάντα").
*
κτλ, κτλ, κτλ.
*
Αύριο: Ντύλαν και Κλαούζεβιτς.
*
(1) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
*
Αποσπάσματα από το βιβλίο "BOB DYLAN - η ζωή μου", των εκδόσεων ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ, σε μετάφραση Χίλντας Παπαδημητρίου και Νίκης Προδρομίδου. Οι μεταφράστριες έχουν γράψει και τα σχόλια. Είναι κρίμα που ο εκδοτικός οίκος προτίμησε να αποδώσει το "chronicles" ως "η ζωή μου".
*
Όταν έμπαινες σ' αυτό το δωμάτιο, όλα τα προηγούμενα σου φαινόταν σαν ανέκδοτο. Υπήρχαν κάθε λογής πράγματα εκεί μέσα, βιβλία για την τυπογραφία, την επιγραφική, τη φιλοσοφία, τις πολιτικές ιδεολογίες. [ Βιβλία όπως ] η Ιστορία του Πελοποννησιακού Πολέμου του Θουκυδίδη και ο Επιτάφιος του Περικλή - μια αφήγηση που σ' έκανε να ανατριχιάζεις. Γράφτηκε 400 χρόνια προ Χριστού και μιλάει για το πώς είναι στην ανθρώπινη φύση να αντιμάχεται οτιδήποτε ανώτερο. Ο Θουκυδίδης γράφει για το πώς στην εποχή του οι λέξεις είχαν χάσει την πραγματική τους έννοια, για το πώς οι πράξεις και οι απόψεις μπορούν ν' αλλάξουν μέσα σε μια στιγμή. Είναι σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα από την εποχή του ως τη δική μου.
Λίγο παρακάτω σημειώνει:
Συνήθως άνοιγα ένα βιβλίο στη μέση, διάβαζα μερικές σελίδες, και αν μου άρεσε, το έπιανα απ την αρχή. Το περί ύλης ιατρικής, αυτό ήταν καλό. Έψαχνα εκείνο το κομμάτι της μόρφωσης που δεν πήρα ποτέ.
Στη συνέχεια αναφέρονται ο Ηγεμόνας του Μακιαβέλι, η Κόλαση του Δάντη, το κοινωνικό συμβόλαιο του Ρουσσώ, οι Μεταμορφώσεις του Οβίδιου (με το σχόλιο "αυτές οι τρομακτικές ιστορίες φρίκης"), η αυτοβιογραφία του Ντέιβι Κρόκετ, οι τραγωδίες του Σοφοκλή ("που μιλούν για τη φύση και την λειτουργία του θείου"), η ιστορία του Μεγάλου Αλεξάντρου (δεν λέει ποια διάβασε), η βιογραφία του Σίμον Μπολιβάρ, η Βουή και η Αντάρα του Φόκνερ ("δεν το κατάλαβα και πολύ αλλά ο Φόκνερ ήταν εντυπωσιακός").
Διάβασα λίγο το βιβλίο του Αλμπέρτους Μάγκνους [ σημείωση των μεταφραστριών:εννοεί το Physicorum του αγίου Αλβέρτου του Μεγάλου, ο οποίος έζησε τον 13ο αιώνα και είχε μοναδικές γνώσεις για κάθε επιστήμη και τομέα της ανθρώπινης γνώσης ] του τύπου που συνδύαζε τις επιστημονικές θεωρίες με τη θεολογία. Δεν έπιανε μία μπροστά στον Θουκυδίδη.
αλλά
πολλά απ' αυτά τα βιβλία ήταν πολύ μεγάλα για διάβασμα, σαν γιγάντια παπούτσια φτιαγμένα για ανθρώπους με τεράστια πόδια.
και συνεχίζει:
Διάβαζα ποίηση κυρίως. Μπάιρον και Σέλλεϊ, και Λονγκφέλοου και Πόε.
Ο Θουκυδίδης όμως πρέπει να του έκανε μεγάλη εντύπωση:
Υπήρχε και ένα βιβλίο για τον Τζόζεφ Σμιθ, τον αυθεντικό αμερικανό προφήτη που πίστευε ότι ήταν ο Ενώχ της Βίβλου κι έλεγε ότι ο Αδάμ ήταν ο πρώτος θεάνθρωπος. Ακόμα κι αυτό ωχριά μπροστά στον Θουκυδίδη.
Συνεχίζει με το ποίημα του Λεοπάρντι "la vita solitaria" ("οι λέξεις [...] έμοιαζαν να ξεπηδούν από τον κορμό ενός δέντρου, συναισθήματα καταδικασμένα αλλά αδάμαστα"), το πέρα από την ηδονή του Σίγκμουντ Φρόιντ, μια βιογραφία του Ρόμπερτ Ε. Λι ("χάρη σ' αυτόν και μόνο η Αμερική δεν βούλιαξε σε ανταρτοπόλεμο, ο οποίος πολύ πιθανόν να κρατούσε ως τις μέρες μας"), το ποίημα του Μίλτον "σφαγή στο Πεδεμόντιο" ("οι στίχοι του ήταν σαν τους στίχους των folk τραγουδιών, και ακόμα πιο κομψοί"), τον Πούσκιν, τον Τολστόι, τον Ντοστογιέφσκι (" [...] άρχισε να γράφει για να ξεπληρώσει τους πιστωτές του. Όπως εγώ, στις αρχές της δεκαετίας του '70, έγραφα δίσκους για να ξεπληρώσω τους δικούς μου πιστωτές"), τον Έντγκαρ Ράις Μπάροουζ (Ταρζάν), τον Ιούλιο Βερν, τον Χ.Τζ.Γουέλς ("αυτοί [ οι τρεις τελευταίοι ] ήταν οι αγαπημένοι μου, [...] πριν ανακαλύψω τους τραγουδιστές της folk"), μια βιογραφία του γερουσιαστή Θαδδαίου Στήβενς κι άλλη μια του προέδρου Τέντι Ρούζβελτ ("και οι δύο αυτοί τύποι [...] θα μπορούσαν να έχουν ξεπηδήσει από μια μπαλάντα").
*
κτλ, κτλ, κτλ.
*
Αύριο: Ντύλαν και Κλαούζεβιτς.
*
8.2.05
blog.
*
Το 2002 διάβασα για πρώτη φορά τη λέξη μπλογκ. Ή μάλλον blog αφού το είδα σε αμερικάνικη εφημερίδα, στο ιντερνετ. Θυμήθηκα μια παλιά ταινία που την έλεγαν the blob. Νόμιζα στην αρχή ότι η λέξη ήταν παραφθορά του τίτλου τής ταινίας. Μήπως όμως ήταν παραφθορά του be bop; Είχε άραγε σχέση με το flop; Τι λέξη ήταν αυτή τέλος πάντων και γιατί διεκδικούσε θέση στην ενημέρωση μου;
*
Το άρθρο, όπου την συνάντησα για πρώτη φορά, αφορούσε τις ρατσιστικές απόψεις ενός αμερικανού γερουσιαστή. Ο atrios (ο blogger- άλλη μυστήρια λέξη) επέμενε να αναφέρεται σ’ αυτές (τις απόψεις) με τελικό αποτέλεσμα την παραίτηση του γερουσιαστή. Όταν βρήκα τον atrios και πήγα να διαβάσω τι γράφει, μπερδεύτηκα περισσότερο. Γιατί ο τίτλος της σελίδας του λεγόταν eschaton κι όχι blog; Και γιατί έγραφε τόσο ελλειπτικά; Γιατί τα τελευταία ήταν πρώτα και τα πρώτα τελευταία;
*
Πριν βάλω την λέξη blog στο γκούγκλ, για να δω επιτέλους τι σημαίνει, είχα καταλήξει ότι επρόκειτο για γλυκιά και ταυτόχρονα σκληρή λέξη. Το μπλ στην αρχή συνιστά τη γλύκα της, το γκ το σκληρό της τέλος ενώ το ο μεσολαβεί για να συνεννοηθούν αυτά τα δυο. Καταλαβαίνεις ότι ένας τρόπος σκέψης τέτοιας δομής, δεν μπορούσε παρά να με μπερδέψει ακόμη περισσότερο.
*
Και πράγματι μπερδεύτηκα ακόμη περισσότερο, μέχρι που σ’ ένα ελληνικό σάιτ συνάντησα μια παραπομπή στο αεροπλάνο. Το αεροπλάνο, με πρώτο υπότιτλο «το πρώτο ελληνικό web log» και δεύτερο «η θέα είναι καλύτερη από ψηλά», διέθετε και μια εικόνα του Τσε, στην πάνω αριστερή γωνία, με λεζάντα (αν θυμάμαι καλά) «the revolution will be blogged». Αριστερά είχε και μια παραπομπή σε ένα άρθρο του οικοδεσπότη που ονομαζόταν «τι είναι ένα μπλογκ». Eκεί διάβασα και κατάλαβα για πρώτη φορά.
*
Το αεροπλάνο ήταν έργο ενός έλληνα φοιτητή στην Ουάσιγκτον (DC φαντάζομαι). Έκτοτε έχει αποσυρθεί εντελώς απ’ την κυκλοφορία. Τον συνάντησα ξανά στο σάιτ των νεοφιλελεύθερων (του Στ. Μάνου) να επιχειρηματολογεί. Μια απ’ τις ελάχιστες φορές που είχα μεταφυσικού τύπου εμπειρία ήταν αυτή: δεν θα το πιστέψεις, αλλά ένοιωσα ευγνωμοσύνη για την ύπαρξη των μπλογκ και του ίντερνετ εν γένει. Να νοιώθεις έτσι για κάτι τόσο απρόσωπο όπως το διαδίκτυο... Έστειλα και ιμέηλ μάλιστα: «Ένα άχρηστο ιμέλι : σας επισκέπτομαι καθημερινά και πάντα μαθαίνω κάτι. Σας συμπαθώ!»
*
Το ένα πράγμα φέρνει τ’ άλλο κι έφτιαξα κι εγώ το δικό μου μπλογκ. Είχα μια σκηνοθεσία στο μυαλό μου: ένα τεράστιο, και μονίμως ατελείωτο, γράμμα με άγνωστο παραλήπτη (εξ ου και ο ενικός που χρησιμοποιώ). Γι αυτό στην αρχή δεν είχα σχόλια. Μέχρι που ένα βράδυ, σε μπαρ, παραπονέθηκε η φίλη μου η Έλενα για την αδυναμία σχολιασμού. Έβαλα και σχόλια.
*
Η σκηνοθεσία όμως παρέμεινε ίδια.
*
Τώρα που ξαναδιαβάζω, όσα κατά καιρούς σημειώνω, διαπιστώνω ότι πρόκειται για ένα απαισιόδοξο γράμμα, που βαριέται να βάλει τα κλάματα δημόσια.
*
(8) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
Το 2002 διάβασα για πρώτη φορά τη λέξη μπλογκ. Ή μάλλον blog αφού το είδα σε αμερικάνικη εφημερίδα, στο ιντερνετ. Θυμήθηκα μια παλιά ταινία που την έλεγαν the blob. Νόμιζα στην αρχή ότι η λέξη ήταν παραφθορά του τίτλου τής ταινίας. Μήπως όμως ήταν παραφθορά του be bop; Είχε άραγε σχέση με το flop; Τι λέξη ήταν αυτή τέλος πάντων και γιατί διεκδικούσε θέση στην ενημέρωση μου;
*
Το άρθρο, όπου την συνάντησα για πρώτη φορά, αφορούσε τις ρατσιστικές απόψεις ενός αμερικανού γερουσιαστή. Ο atrios (ο blogger- άλλη μυστήρια λέξη) επέμενε να αναφέρεται σ’ αυτές (τις απόψεις) με τελικό αποτέλεσμα την παραίτηση του γερουσιαστή. Όταν βρήκα τον atrios και πήγα να διαβάσω τι γράφει, μπερδεύτηκα περισσότερο. Γιατί ο τίτλος της σελίδας του λεγόταν eschaton κι όχι blog; Και γιατί έγραφε τόσο ελλειπτικά; Γιατί τα τελευταία ήταν πρώτα και τα πρώτα τελευταία;
*
Πριν βάλω την λέξη blog στο γκούγκλ, για να δω επιτέλους τι σημαίνει, είχα καταλήξει ότι επρόκειτο για γλυκιά και ταυτόχρονα σκληρή λέξη. Το μπλ στην αρχή συνιστά τη γλύκα της, το γκ το σκληρό της τέλος ενώ το ο μεσολαβεί για να συνεννοηθούν αυτά τα δυο. Καταλαβαίνεις ότι ένας τρόπος σκέψης τέτοιας δομής, δεν μπορούσε παρά να με μπερδέψει ακόμη περισσότερο.
*
Και πράγματι μπερδεύτηκα ακόμη περισσότερο, μέχρι που σ’ ένα ελληνικό σάιτ συνάντησα μια παραπομπή στο αεροπλάνο. Το αεροπλάνο, με πρώτο υπότιτλο «το πρώτο ελληνικό web log» και δεύτερο «η θέα είναι καλύτερη από ψηλά», διέθετε και μια εικόνα του Τσε, στην πάνω αριστερή γωνία, με λεζάντα (αν θυμάμαι καλά) «the revolution will be blogged». Αριστερά είχε και μια παραπομπή σε ένα άρθρο του οικοδεσπότη που ονομαζόταν «τι είναι ένα μπλογκ». Eκεί διάβασα και κατάλαβα για πρώτη φορά.
*
Το αεροπλάνο ήταν έργο ενός έλληνα φοιτητή στην Ουάσιγκτον (DC φαντάζομαι). Έκτοτε έχει αποσυρθεί εντελώς απ’ την κυκλοφορία. Τον συνάντησα ξανά στο σάιτ των νεοφιλελεύθερων (του Στ. Μάνου) να επιχειρηματολογεί. Μια απ’ τις ελάχιστες φορές που είχα μεταφυσικού τύπου εμπειρία ήταν αυτή: δεν θα το πιστέψεις, αλλά ένοιωσα ευγνωμοσύνη για την ύπαρξη των μπλογκ και του ίντερνετ εν γένει. Να νοιώθεις έτσι για κάτι τόσο απρόσωπο όπως το διαδίκτυο... Έστειλα και ιμέηλ μάλιστα: «Ένα άχρηστο ιμέλι : σας επισκέπτομαι καθημερινά και πάντα μαθαίνω κάτι. Σας συμπαθώ!»
*
Το ένα πράγμα φέρνει τ’ άλλο κι έφτιαξα κι εγώ το δικό μου μπλογκ. Είχα μια σκηνοθεσία στο μυαλό μου: ένα τεράστιο, και μονίμως ατελείωτο, γράμμα με άγνωστο παραλήπτη (εξ ου και ο ενικός που χρησιμοποιώ). Γι αυτό στην αρχή δεν είχα σχόλια. Μέχρι που ένα βράδυ, σε μπαρ, παραπονέθηκε η φίλη μου η Έλενα για την αδυναμία σχολιασμού. Έβαλα και σχόλια.
*
Η σκηνοθεσία όμως παρέμεινε ίδια.
*
Τώρα που ξαναδιαβάζω, όσα κατά καιρούς σημειώνω, διαπιστώνω ότι πρόκειται για ένα απαισιόδοξο γράμμα, που βαριέται να βάλει τα κλάματα δημόσια.
*
7.2.05
Ποίηση.
*
Τρεις φίλοι συζητάμε . Μόλις έχουμε γυρίσει από το ---------. Ανέβηκε μια παράσταση εκεί με βασικό συντελεστή έναν απ' τους τρεις. Ο πρώτος αναφέρεται στις παλιές αγάπες που στέλνουν μηνύματα και συγχαίρουν τις προσπάθειες του. "Έχει γούστο να σου ζητήσει να ξαναφτιάξετε τη ζωή σας" λέει, αστειευόμενος, ο δεύτερος. "Ναι, να πηδάνε από βεράντα σε βεράντα, με ουίσκι και πατάτες τηγανιτές" παρατηρεί ο τρίτος. Νοιώθει την ανάγκη να διευκρινίσει ότι υπάρχει το κενό ανάμεσα στις βεράντες. Αλλά δεν χρειάζεται. Χαμογελάμε.
*
(1) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
Τρεις φίλοι συζητάμε . Μόλις έχουμε γυρίσει από το ---------. Ανέβηκε μια παράσταση εκεί με βασικό συντελεστή έναν απ' τους τρεις. Ο πρώτος αναφέρεται στις παλιές αγάπες που στέλνουν μηνύματα και συγχαίρουν τις προσπάθειες του. "Έχει γούστο να σου ζητήσει να ξαναφτιάξετε τη ζωή σας" λέει, αστειευόμενος, ο δεύτερος. "Ναι, να πηδάνε από βεράντα σε βεράντα, με ουίσκι και πατάτες τηγανιτές" παρατηρεί ο τρίτος. Νοιώθει την ανάγκη να διευκρινίσει ότι υπάρχει το κενό ανάμεσα στις βεράντες. Αλλά δεν χρειάζεται. Χαμογελάμε.
*
2.2.05
(1) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
