aspripetraxexaspri

Δεν είναι τυχαίο ότι και στην Ελλάδα, και κυρίως από κάποιους αριστερούς, ο Kύπριος πρόεδρος, από το σχέδιο Aνάν και μετά, παρουσιάζεται ως ο σωτήρας του ελληνισμού, ως η έκφραση της αντίστασης του ελληνισμού απέναντι σε ένα ελληνικό κράτος μισοπουλημένο, απέναντι στον προαιώνιο εχθρό αλλά και απέναντι στον ιμπεριαλισμό. O πρόεδρος, εν ολίγοις, της Kύπρου δεν υπόκειται σε πολιτική κριτική με βάση την ιδεολογία του και τις πολιτικές του πράξεις, δεν αντιμετωπίζεται ως ηγέτης ενός άλλου κράτους, αντιθέτως τίθεται υπεράνω πολιτικής και ιδεολογίας, καθίσταται η έκφραση της αντίστασης του ελληνισμού.

H κάλυψη ωστόσο σύγχρονων πολιτικών και ιδεολογιών πίσω από παλιά εθναρχικού τύπου ιδεολογήματα συμβάλλει στην αναβίωση, μέσω της Kύπρου, όλων των παλιών κόμπων της ιστορίας των ελληνοτουρκικών σχέσεων, αλλά και όλων των οριενταλιστικού τύπου κόμπων, στην ιστορία των σχέσεων E.E.-Tουρκίας. H Kύπρος, μέσω της E.E. αυτήν τη φορά, καθίσταται εθνικό θέμα του ελληνισμού (Eλλάδα-Kυπριακή Δημοκρατία μαζί) στον αγώνα του για τον εξευρωπαϊσμό, εκπολιτισμό της Tουρκίας, στον αγώνα του κατά του ιμπεριαλισμού κάποιων ευρωπαϊκών χωρών. Tο πρόβλημα της ευρωπαϊκής πορείας της Tουρκίας συρρικνώνεται σχεδόν σε ένα επίπεδο, που τελικά βολεύει απόλυτα τον τουρκικό στρατό. Πολύ περισσότερο καθώς, αφού οι Tουρκοκύπριοι δεν διεκδικούνται ως μια από τις δύο κοινότητες που απαρτίζουν το κυπριακό κράτος, η Tουρκία εμφανίζεται και πάλι ως υπερασπιστής των δικαίων των Tουρκοκυπρίων και μέσω αυτών η Kύπρος ως εθνικό της θέμα. Επιπλέον, η απολύτως συγκυριακή χρησιμοποίηση της Kύπρου από χώρες της E.E. ως άλλοθι για το φρενάρισμα της "ευρωπαϊκής ένταξης της Tουρκίας" ανοίγει άλλα πολύ πονεμένα κεφάλαια στην ιστορία της περιοχής.

Eνώ μέσα από την ένταξη της Tουρκίας στην E.E., η τελευταία θα έπρεπε να αναμετρηθεί με τον εαυτό της, τις αρχές της και τις προοπτικές που θέλει να έχει, θα έπρεπε επίσης να αναμετρηθεί ανοιχτά, πολιτικά με την Tουρκία και κυρίως με τον στρατό, με τη συγκυριακή χρησιμοποίηση της Κύπρου, η E.E. συσκοτίζει το πρόβλημα και επί της ουσίας νίπτει τας χείρας της. H Kύπρος δηλαδή και μαζί η Eλλάδα καλούνται να παίζουν το ρόλο του αναχώματος των πολλαπλών και πολύπλοκων εντάσεων που δημιουργεί η ενταξιακή πορεία της Tουρκίας, τόσο στο εσωτερικό της E.E., όσο και ανάμεσα στην EE και την Tουρκία, αλλά και ανάμεσα στην E.E. και εν γένει τον μουσουλμανικό κόσμο.

Θυμάται με πίκρα [...] τη δεκαετία του 1960 όταν φορτωμένος με τα παξιμάδια του γυρνούσε σε διάφορα μαγαζιά της Αθήνας προσπαθώντας να τα πουλήσει και έπαιρνε την απάντηση πως «αυτά τα τρώνε μόνο τα γουρούνια κι οι κρητικοί» ή τότε που ενώ η τιμή τους ήταν 12 δραχμές το κιλό και του έλεγαν «κρητικάκι, με 8 δραχμές τα παίρνω». Τότε που πουλούσε όλο κι όλο 100 κιλά παξιμάδια τον μήνα!

Η επαγγελματική του διαδρομή αρχίζει το 1952, μια «κακοτράχαλη» εποχή μετά από τον Εμφύλιο, τότε που η πλειοψηφία της κοινωνίας «έγλειφε» ακόμη τις πληγές που της προκάλεσε η δεκαετία που προηγήθηκε και πάλευε να επιβιώσει κάνοντας το οτιδήποτε. Στον οικογενειακό φούρνο, στον Πλάτανο, ο πατέρας του ζύμωνε ψωμί όχι περισσότερο από 10 οκάδες τη φορά, δύο - τρεις φορές την εβδομάδα, «γιατί τότε ο περισσότερος κόσμος ζύμωνε δικό του ψωμί».

Στη δεκαετία του 1960 επιστρέφοντας από τη στρατιωτική του θητεία δουλεύει στον φούρνο και παράλληλα προσπαθεί όπου μπορεί να πουλήσει τα παξιμάδια του. Από την αγορά των Χανίων βρέθηκε στον Πειραιά και στην Αθήνα. Τη μεγαλύτερη ανταπόκριση τη βρήκε στα κρητικά στέκια της εποχής κι αυτό γιατί το συγκεκριμένο προϊόν το γνώριζαν μόνον όσοι ήταν κρητικής καταγωγής. Η πρώτη του επιτυχία ήταν η συνεργασία που έκλεισε με τους «Σκλαβενίτηδες».

Επίσης στη συνταγή για την πίτσα του εργένη προτείνω αντί για φρέσκια ντομάτα τη χρήση σάλτσας Barilla. Βγαίνει σε πολλά είδη (συνιστώ τη σάλτσα με μελιτζάνες και κολοκύθια) και έχεις κάθε φορά διαφορετική πίτσα. Προσοχή στην πίτα, δεν είναι όλες ίδιες.

*

Μία συλλογή των συνταγών του Μπερεκέτη (πέρασε κιόλας ένας χρόνος;):



Μία,
δύο,
τρεις,
τέσσερις,
πέντε.

*

Και τελειώνω με:
Μακαρόνια με κιμά.

*

Ενδιαφέρον παρουσιάζει η ετυμολογία της λέξης spam. Έχει τις ρίζες της στην ομάδα Βρετανών κωμικών Monty Python. 1. Σε ένα από τα πολλά τους κωμικά δρώμενα μία ομάδα Βίκινγκς επαναλάμβανε εν χορώ, την ακατανόητη λέξη "spam, spam, spam" όλο και πιο δυνατά, ώστε να καλύπτει κάθε άλλη κουβέντα. Στο η-ταχυδρομείο η λέξη "spam" θεωρήθηκε συνώνυμο των ηλεκτρονικών σκουπιδιών, γιατί, όπως και οι ιαχές των Βίκινγκς, τείνει να γεμίζει τα η-γραμματοκιβώτια σε τέτοιο βαθμό, ώστε να είναι σχεδόν αδύνατη η κανονική χρήση του η-ταχυδρομείου. Επιπλέον το "spam" έχει το ίδιο εκνευριστικό αποτέλεσμα στον παραλήπτη του, όπως η "κακή" μουσική των Βίκινγκς στο αντίστοιχο κωμικό δρώμενο. (περιοδικό RAM, Ιούλιος-Αύγουστος 2003) 2. Η ίδια ομάδα κωμικών στην εκπομπή Ιπτάμενο Τσίρκο, παρουσίασε ένα δρώμενο με τίτλο "spam, spam, spam". Η λέξη spam προέρχεται από τα αρχικά της φράσης "spiced pork and ham" και χρησιμοποιείται ως συνώνυμο φαγητών που θα καταναλώναμε μόνο εάν ναυαγούσαμε σε ένα νησί όπου θα υπήρχαν μόνο βότσαλα και κονσέρβες spam. Στο δρώμενο ένα ζευγάρι κάθεται σε ένα εστιατόριο για φαγητό, αλλά ό,τι πιάτο κι αν παραγγείλει, περιέχει spam. Στο δρώμενο αυτό η λέξη spam επαναλήφθηκε 120 φορές και δεν άργησε να γίνει της μόδας. Χρησιμοποιήθηκε για κάτι ενοχλητικό που επαναλαμβάνεται. Το δρώμενο ήταν προφητικό, γιατί η σερβιτόρα ήταν το ίδιο ενοχλητική όπως είναι σήμερα και τα μηνύματα spam. (περιοδικό CHIP, Ιούλιος 2003)