aspripetraxexaspri

Παρένθεση.

Ward Kimball (η κορυφή που λέγαμε) την ώρα της δουλειάς στα νειάτα του (είναι αυτός με τις τιράντες):



*

Ο Kimball παίζει τρομπόνι:



Λίγο ακόμα μουσική με τον Ward Kimball πάντα στο τρομπόνι.

*

To 1968 όμως, και εξ αιτίας του πολέμου στο Βιετνάμ, τα πράγματα απέκτησαν μια πικρή γεύση. Ο Ward είναι 54 χρονών όταν φτιάχνει το από κάτω σχόλιο:



Κι άλλος Ward Kimball.

Κλείνει η παρένθεση.

Ο ακροατής, που δεν έχει καμιά επιστημονική γνώση για τη λειτουργία των οικοσυστημάτων, βομβαρδίζεται από τηλεοπτικές συζητήσεις για τις επιπτώσεις της φωτιάς στο περιβάλλον και στην υγεία όλων μας, όπου περισσεύει η καταστροφολογία. [...] Είναι φοβeρό για τα παιδιά-ακροατές από τη μία να τους ζητάμε να μορφωθούν περισσότερο για να ζήσουν καλύτερα στο μέλλον, και από την άλλη να ακούν ότι στο χώρο που ζουν δεν υπάρχει αυτό το μέλλον.

Sam was good-looking, brilliant, endlessly curious and inventive, and a glutton for research. He had a wonderfully self-deprecating sense of humor. He was almost childlike in his eagerness to discover things and share his discoveries with everyone around him. He was also obsessive, stubborn, quixotic, and disheveled to the point of slovenliness. He was incapable of marching to any drummer but his own. [...] His story raises important questions about the relationship between intelligence and policy that persist to this day.

To piece together this story, we have pored through hundreds of pages of depositions, taken by the Greek parliamentary committee investigating the affair, obtained through a freedom of information request filed with the Greek Parliament. We also read through hundreds of pages of documentation and other records, supplemented by publicly available information and interviews with independent experts and sources associated with the case. What emerges are the technical details, if not the motivation, of a devilishly clever and complicated computer infiltration.

First, there were the devious [devious = μυστικές, μάλλον] attempts [of Nixon and Kissinger] to send messages to Beijing without the State Department being aware of what exactly was afoot [επίκειται], using high-level Romanian and then Pakistani channels to signal their desire for talks. The Joint Chiefs of Staff were less scrupulous than their diplomatic colleagues. They planted a navy man as a clerk at the National Security Council; he made copies of all documents that crossed his desk and passed them to Admiral Moorer, the chairman of the Joint Chiefs. [Αντιλαμβάνεσαι; Το Γενικό Επιτελείο κατασκοπεύει τον Πρόεδρο! Αν η πληροφορία είναι ακριβής...]On one occasion, this enterprising sailor got into Kissinger's room, rifled [rifle=search through someone's belongings in an unauthorized way] through his suitcase and briefcases, and purloined [υπέκλεψε] his secret memo to Nixon about his talks with Zhou [Enlai].
*
Among intimates, [Henry] Kissinger was heard to refer to the President as "the madman" or "our drunken friend." Years later, Nixon said: "I will be fair to Henry, even if he isn't always to me."

Ron Mueck.

eίδαμε κι ένα ντοκιμαντέρ για την δουλειά του. Παρακολουθώντας την ταινία, το περιεχόμενο του στομαχιού μας άρχισε να αναδεύεται βίαια, σαν φραπές σε μπαρ παραλίας των Κυθήρων. Τέτοια αναγούλα... Ωστόσο συνιστώ θερμά να δεις το ντοκιμαντέρ για διδακτικούς λόγους: Μα τόσο κόπο, τόση αγωνία, αυτός ο Mueck για ένα πουκάμισο αδειανό;

Ρίχνει πολύ δουλειά δε λέω, αλλά στερείται παντελώς ταλέντου. Για του λόγου το αληθές ιδού:





Μόνο ένας εθνικός ύμνος λείπει για να ολοκληρωθεί η αηδιαστική εικόνα. Μεγάλη σκασίλα είχαμε ρε φίλε να δούμε πώς πολλαπλασιάζονται οι καπιταλιστές! Πήγαινε αθρωπάκο μου να δουλέψεις σε καμιά διαφημιστική!

Ανακαλύψαμε μετά ένα κάρο φωτογραφίες έργων του και αγανακτήσαμε. Λες και μόλις κατεβήκαμε απ τα δέντρα και δεν ξέρουμε τι πα να πει ρούχο. Ρηχός δαρβινισμός... Το ποτήρι ξεχείλισε όταν είδαμε στιγμιότυπα από την οργάνωση έκθεσής του στο άντρο του καπιταλισμού και της παγκοσμιοποίησης. Η ναυτία μας οδήγησε σούμπιτους στην τουαλέτα...

Φλούφλης! Τόσο φλούφλης που υποψιάζομαι ότι ανήκει κι αυτός στην γκέι-αρτ εξουσία... Φάγκοτ και ο Ρόνι-μακαρόνι; Αμάν μωρέ, πότε θα δούμε επιτέλους κάτι στιβαρό; Κάτι ανδροπρεπές; Το δε χρήμα πρέπει να το μασάει, αλλιώς δεν εξηγείται πώς καλοπερνάει έχοντας πουλήσει μόνο ένα έργο του! Βρε μήπως επιδοτείται κι αυτός; Μήπως έχει βρει κάποιον λεφτά και του τ' ακουμπάει;

Να σημειώσω ότι ο