29.4.07
Στο σημείο αυτό βουρκώνω ανελλιπώς:
Πρόσεξε το καταφατικό νεύμα του Rick. Το έχει προετοιμάσει μια σιωπή βλεμμάτων. Είναι ο πυρήνας της σκηνής. Αυτό κινεί τη δράση, δημιουργεί την ένταση. Δείγμα δύναμης και αδυναμίας. Και το βλέμμα της Μπέργκμαν είναι φτιαγμένο από τα υλικά του έρωτα. Κάπου στη σεκάνς βόσκει ένα σχήμα λόγου...
(Το βίντεο είναι προσφορά του robertofelix.)
*
Bonus:
(προσφορά του rafa2121.)
(προσφορά της phentesilea.)
*
και:
(προσφορά του abschied222)
(9) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
Πρόσεξε το καταφατικό νεύμα του Rick. Το έχει προετοιμάσει μια σιωπή βλεμμάτων. Είναι ο πυρήνας της σκηνής. Αυτό κινεί τη δράση, δημιουργεί την ένταση. Δείγμα δύναμης και αδυναμίας. Και το βλέμμα της Μπέργκμαν είναι φτιαγμένο από τα υλικά του έρωτα. Κάπου στη σεκάνς βόσκει ένα σχήμα λόγου...
(Το βίντεο είναι προσφορά του robertofelix.)
*
Bonus:
(προσφορά του rafa2121.)
(προσφορά της phentesilea.)
*
και:
(προσφορά του abschied222)
28.4.07
Η βλακεία.
Το κεφάλαιο όσων φιλοδοξούν να γίνουν διαδικτυακοί παράγοντες είναι οι σύνδεσμοι που παραπέμπουν στους ιστοχώρους τους. Τι να πεις για όσους ξοδεύουν ολόκληρο (ναι, ολόκληρο!) το κεφάλαιο τους εν μία νυκτί;
(0) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
27.4.07
Οι Αποσιωπημένοι.
-του Hotel Memory.
Σίμων Καρράς. Φωτό πειραγμένη.
Ο Σίμων Καρράς αισθανόταν μια χαρά στον στενό του κύκλο. Άγνωστος από τη δεκαετία του τριάντα, όταν ίδρυσε το Σύλλογον Προς Διάδοσιν Της Εθνικής Μουσικής, μέχρι τη δεκαετία του εβδομήντα, όταν τον έκαναν ευρύτερα γνωστό οι μαθητές του. Και πόσοι τον ξέρουν δηλαδή σήμερα;
Για τον Samuel Baud-Bovy ήταν αρκετό να γνωρίσει και να γνωριστεί με όσους ηχογραφούσε. Του έφτανε ότι τον εκτιμούσαν εκείνοι που μοιράζονταν τα ενδιαφέροντά του.
Και για τους δυο, η διεύρυνση του κύκλου των γνωστών θα αποκτούσε νόημα μόνο αν επρόκειτο να αποφέρει καλύτερες συνθήκες δουλειάς. Με ό,τι επώδυνο και χρονοβόρο συνεπάγεται αυτό.
Τη σιωπή των άλλων για το άτομο σου την επιβάλλεις.
Πώς επιλέγεις να ζήσεις -δηλαδή να πεθάνεις- εδώ ήταν πάντα ο κόμπος! Οι επιλογές σου (να τις φανταστείς σαν ρούχο που αγόρασες) δεν χωράνε, μαζί με σένα, και τους ψιθύρους ή τις σκέψεις ή τις συζητήσεις άγνωστών σου συνανθρώπων.
Κάθεται ο άλλος σήμερα και επινοεί συνομωσίες, φαντάζεται σινάφια δολοπλόκων για να δικαιολογήσει το δικό του, ολοδικό του, πάθος να μάθω ότι υπάρχει· να γίνει αν είναι δυνατόν διάσημος.
Αν κατάλαβες, δεν έχω κάτι να προσάψω στους γνωστούς και τους διάσημους. Μου κάθονται στο λαιμό οι άλλοι, όσοι καταστρέφουν τη ζωή τους κουβαλώντας στους ώμους, κι όχι μόνο τους δικούς τους, το ασήκωτο βάρος του άγνωστου, του αποσιωπημένου.
Κατάλαβέ το, αποσιωπημένοι έχουν πάψει να υπάρχουν προ πολλού: Από τότε που μάθαμε την ύπαρξη του Ηρόστρατου. Τους υπόλοιπους, αργά η γρήγορα, θα τους μάθουμε... Αν όχι αμέσως, εμμέσως... Το μόνο που μετράει είναι πώς έζησαν.
21.4.07
Σημειώσεις ΙΙ.
ή
πώς γράφονται οι στίχοι (σεμινάριο δημιουργικής γραφής).
Από επιστολή του Διονυσίου Σολωμού στον Λουδοβίκο Στράνη:
Ένας από τους τρεις πίνακες που υπάρχουν στο δωμάτιο όπου μελετώ, με βοήθησε να κάνω μιαν ανακάλυψη (που μπορεί να θεωρηθεί κωμική για τον τρόπο που την έκαμα) για τη στάση που παίρνω τη στιγμή που φτιάχνω στίχους όρθιος... Τριγύριζα στο δωμάτιο με τα μάτια χαμηλωμένα, έπειτα τα ύψωνα ως τη μέση (όποιος θέλει να επιδειχθεί κοιτάζει πιο ψηλά, και τα στριφογυρίζει). Ίσως θα κοίταζα λίγο πιο ψηλά, αλλά η οροφή και ένας πίνακας (και αυτό με έκαμε να προσέξω τη στάση μου) που παρίστανε έναν άνθρωπο που η φυσιογνωμία του είχε αποτυπωθεί στη σκέψη μου, με απέσπασε από τη δουλειά μου: στρέφομαι σε άλλη κατεύθυνση και ύστερα από λίγα βήματα να με πάλι με τα μάτια στη μέση του τοίχου, προσηλωμένα στο πρόσωπο που απεικονιζόταν στον πίνακα: η περούκα του, τα μεγάλα μάτια του με τα κόκκινα βλέφαρα, η βλακώδης σοβαρότητα της φυσιογνωμίας του, δεν ήταν πράγματα άγνωστα για μένα, και για να μου λείψει κάθε αμφιβολία, πλησιάζω και διαβάζω: "Στον ευγενή κύριο Εμμανουήλ κόντε Κουιρίνο".
Θυμήθηκα τότε ότι είχα δει αυτόν το γέρο, που ο καημένος ήταν ξεκουτιασμένος, στο σπίτι του Φραγκόπουλου, όπου του καθάριζαν σπόρους κουκουναριού και τους έβαζαν σ' ένα μικρό τραπεζάκι κοντά του: και ο καημένος ο γέρος άπλωνε κάθε τόσο το χέρι του με το μπαμπακερό γάντι, που "πάλαι ποτέ" ήταν άσπρο, και τους έπαιρνε· και με τα μάτια στη μέση του τοίχου κι αυτός, τους έτρωγε μέσα σε άγια γαλήνη. Θέλησα να του ταράξω τη γαλήνη αυτή για μια στιγμή και, καθώς είχε αλλού το μυαλό του, τους έφαγα. Αυτός, απλώνοντας το χέρι και μη βρίσκοντας πια τίποτε, άρχισε να κλαίει με λυγμούς. Η στάση λοιπόν είναι αυτή: τα μάτια προς τη γη, έπειτα στη μέση των τοίχων, ξανά στη γη, και έπειτα στροφή προς τα πίσω.
[Η επιστολή γράφτηκε στα ιταλικά και μεταφράστηκε από τον Στυλιανό Αλεξίου. Η υπογράμμιση της τελευταίας πρότασης δική μου.]
(6) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
πώς γράφονται οι στίχοι (σεμινάριο δημιουργικής γραφής).
Από επιστολή του Διονυσίου Σολωμού στον Λουδοβίκο Στράνη:
[Ζάκυνθος, 8 Ιουνίου 1825]
Ένας από τους τρεις πίνακες που υπάρχουν στο δωμάτιο όπου μελετώ, με βοήθησε να κάνω μιαν ανακάλυψη (που μπορεί να θεωρηθεί κωμική για τον τρόπο που την έκαμα) για τη στάση που παίρνω τη στιγμή που φτιάχνω στίχους όρθιος... Τριγύριζα στο δωμάτιο με τα μάτια χαμηλωμένα, έπειτα τα ύψωνα ως τη μέση (όποιος θέλει να επιδειχθεί κοιτάζει πιο ψηλά, και τα στριφογυρίζει). Ίσως θα κοίταζα λίγο πιο ψηλά, αλλά η οροφή και ένας πίνακας (και αυτό με έκαμε να προσέξω τη στάση μου) που παρίστανε έναν άνθρωπο που η φυσιογνωμία του είχε αποτυπωθεί στη σκέψη μου, με απέσπασε από τη δουλειά μου: στρέφομαι σε άλλη κατεύθυνση και ύστερα από λίγα βήματα να με πάλι με τα μάτια στη μέση του τοίχου, προσηλωμένα στο πρόσωπο που απεικονιζόταν στον πίνακα: η περούκα του, τα μεγάλα μάτια του με τα κόκκινα βλέφαρα, η βλακώδης σοβαρότητα της φυσιογνωμίας του, δεν ήταν πράγματα άγνωστα για μένα, και για να μου λείψει κάθε αμφιβολία, πλησιάζω και διαβάζω: "Στον ευγενή κύριο Εμμανουήλ κόντε Κουιρίνο".
Θυμήθηκα τότε ότι είχα δει αυτόν το γέρο, που ο καημένος ήταν ξεκουτιασμένος, στο σπίτι του Φραγκόπουλου, όπου του καθάριζαν σπόρους κουκουναριού και τους έβαζαν σ' ένα μικρό τραπεζάκι κοντά του: και ο καημένος ο γέρος άπλωνε κάθε τόσο το χέρι του με το μπαμπακερό γάντι, που "πάλαι ποτέ" ήταν άσπρο, και τους έπαιρνε· και με τα μάτια στη μέση του τοίχου κι αυτός, τους έτρωγε μέσα σε άγια γαλήνη. Θέλησα να του ταράξω τη γαλήνη αυτή για μια στιγμή και, καθώς είχε αλλού το μυαλό του, τους έφαγα. Αυτός, απλώνοντας το χέρι και μη βρίσκοντας πια τίποτε, άρχισε να κλαίει με λυγμούς. Η στάση λοιπόν είναι αυτή: τα μάτια προς τη γη, έπειτα στη μέση των τοίχων, ξανά στη γη, και έπειτα στροφή προς τα πίσω.
[Η επιστολή γράφτηκε στα ιταλικά και μεταφράστηκε από τον Στυλιανό Αλεξίου. Η υπογράμμιση της τελευταίας πρότασης δική μου.]
19.4.07
Σημειώσεις.
ή
φτηνή-ξεφτηνή μ' αρέσει η φωτογραφική μηχανή του κινητού μου.
*
Το καλωσόρισμα που μου σπάει τα νεύρα είκοσι, και βάλε, χρόνια τώρα:
Μια γάμπα για τον Πετεφρή:
Σχεδόν ξαφνικά ["Αλλά εκαλοκοίταξα εκείνον τον ύπνο, και εκατάλαβα που ήθελε βαστάξει λίγο, για να δώσει τόπο του αλλουνού, που 'ναι χωρίς ονείρατα." - Η Γυναίκα της Ζάκυθος, 7:1, έκδοση Αλεξίου] :
(7) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
φτηνή-ξεφτηνή μ' αρέσει η φωτογραφική μηχανή του κινητού μου.
*
Το καλωσόρισμα που μου σπάει τα νεύρα είκοσι, και βάλε, χρόνια τώρα:
Κέρκυρα, 6 Απριλίου 1849
Αν δεν προφτάσεις να μου στείλεις με το βαπόρι αυτό μία βαρέλα άριστης βερδέας παλιάς, χωρίς καθόλου γλυκάδα, στείλε μου τέσσερα μπουκάλια· μ' αυτά θα σωθώ αμέσως, σε μακρινή εξοχή, από τους βάρβαρους θορύβους και πυροβολισμούς του Μεγάλου Σαββάτου, που διαρκούν τρεις μέρες και τρεις νύχτες.
Βερδέα = Ζακυνθινό κρασί. Από γράμμα του Διονυσίου στον αδελφό του Δημήτρη Σολωμό.
*
Στον Άγιο Παντελεήμονα, στο Χαλάνδρι, ο παπάς εκστασιαζόταν κάθε που άκουγε μπάμ. "Βαράτε του, του κερατά, βαράτε του" φώναζε απ τα μεγάφωνα.
Αν δεν προφτάσεις να μου στείλεις με το βαπόρι αυτό μία βαρέλα άριστης βερδέας παλιάς, χωρίς καθόλου γλυκάδα, στείλε μου τέσσερα μπουκάλια· μ' αυτά θα σωθώ αμέσως, σε μακρινή εξοχή, από τους βάρβαρους θορύβους και πυροβολισμούς του Μεγάλου Σαββάτου, που διαρκούν τρεις μέρες και τρεις νύχτες.
Βερδέα = Ζακυνθινό κρασί. Από γράμμα του Διονυσίου στον αδελφό του Δημήτρη Σολωμό.
*
Στον Άγιο Παντελεήμονα, στο Χαλάνδρι, ο παπάς εκστασιαζόταν κάθε που άκουγε μπάμ. "Βαράτε του, του κερατά, βαράτε του" φώναζε απ τα μεγάφωνα.
Google food: οι δορυφόροι παρακολουθούσαν ανελλιπώς τι έτρωγα.
Μια γάμπα για τον Πετεφρή:
Σχεδόν ξαφνικά ["Αλλά εκαλοκοίταξα εκείνον τον ύπνο, και εκατάλαβα που ήθελε βαστάξει λίγο, για να δώσει τόπο του αλλουνού, που 'ναι χωρίς ονείρατα." - Η Γυναίκα της Ζάκυθος, 7:1, έκδοση Αλεξίου] :
μακαρίες (έτσι τα έλεγε ο υπάλληλος του γραφείου):
1.4.07
*
Καλή Ανάσταση.
*
Ένα ψυγείο σ’ ένα κήπο
Δύο γιαούρτια σε μια γλάστρα
Τρία μπιφτέκια στην κοιλιά μου
Άνευ ορίων άνευ όρων
Ένα κοψίδι σ’ ένα πιάτο
Ένα αρνάκι σε μια σούβλα
Ένα κουμπί που ξεκουμπώνεται
Μία κοιλιά που αποκαλύπτεται
Ενώ ο Τοξότης με τα βέλη
Λάμπει ψηλά στον ουρανό
Άνευ ορίων άνευ όρων.
*
Το είχα αφήσει σχόλιο στου Πετεφρή. Αντισχόλιο Πετεφρή: "[...]δεν μπορεί να λέγουν αφειδώς ότι ο έρωτας περνάει από το στομάχι και να εξοβελίζουν την ποίηση από τον φυσικό της χώρο."
(5) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
Καλή Ανάσταση.
*
Ένα ψυγείο σ’ ένα κήπο
Δύο γιαούρτια σε μια γλάστρα
Τρία μπιφτέκια στην κοιλιά μου
Άνευ ορίων άνευ όρων
Ένα κοψίδι σ’ ένα πιάτο
Ένα αρνάκι σε μια σούβλα
Ένα κουμπί που ξεκουμπώνεται
Μία κοιλιά που αποκαλύπτεται
Ενώ ο Τοξότης με τα βέλη
Λάμπει ψηλά στον ουρανό
Άνευ ορίων άνευ όρων.
*
Το είχα αφήσει σχόλιο στου Πετεφρή. Αντισχόλιο Πετεφρή: "[...]δεν μπορεί να λέγουν αφειδώς ότι ο έρωτας περνάει από το στομάχι και να εξοβελίζουν την ποίηση από τον φυσικό της χώρο."
