16.10.07
Nema kuskuvana por artizzaf.
Το παραμύθι από κάτω δυσκολεύτηκα να το καταλάβω. Θέλει να συγκεντρωθείς. Αλλά έτσι πρέπει να λεγόταν τα παραμύθια παλιά. Πριν διακόσια χρόνια. M' ένα χαλαρό άξονα και γύρω του φλασιές, παρεκβάσεις, μικρομνήμες, συζήτηση. Λόγος ασυνάρτητος για τα μέτρα μας. Nema kuskuvana por artizzaf *. Με τον τρόμο, βασιλιά μεταξύ δυνατών συναισθημάτων: "Καμιά βολά πέθανε η μάνα τους. Οι άλλες, οι τέσσερεις αδερφάδες, τη φάγανε. Τα κόκαλα αφήσανε. Φάγαν τη μάνα τους. Κατάλαβες;" Έχει γραφτεί ολόκληρο βιβλίο για την ανθρωποφαγία στα ελληνικά παραμύθια. Μετά ήρθαν οι συλλέκτες κι έβαλαν τα πράγματα σε μια σειρά για τις ανάγκες της αναδυόμενης εθνικής ταυτότητας. Δημιούργησαν ιστορίες που δεν ξεχειλώνουν σχεδόν από πουθενά. Οι κυρίες που γράφουν (πολίτικαλι κορέκτ) παραμύθια στις μέρες μας αποτέλειωσαν το είδος (μπορεί να δημιούργησαν ένα καινούργιο, ποιος ξέρει;).
[Μέσω.]
Το βίντεο είναι προϊόν μιας προσπάθειας με κέντρο τον καταυλισμό τσιγγάνων της Νέας Αλικαρνασσού, στο Ηράκλειο Κρήτης. Έχω πάει κι εγώ στον καταυλισμό. Την είδα την κυρία που λέει το παραμύθι. Είναι και χειρομάντης: Ένα, δύο, τρία.
*
[Μέσω.]
Το βίντεο είναι προϊόν μιας προσπάθειας με κέντρο τον καταυλισμό τσιγγάνων της Νέας Αλικαρνασσού, στο Ηράκλειο Κρήτης. Έχω πάει κι εγώ στον καταυλισμό. Την είδα την κυρία που λέει το παραμύθι. Είναι και χειρομάντης: Ένα, δύο, τρία.
*
Comments:
Είχα την τύχη να έχω γιαγιά παραμυθού κι ένα από τα παραμύθια που συνεχώς την έβαζα να μου επαναλαμβάνει είχε τον λανθάνοντα καννιβαλισμό του. Αντίστροφα απ' ό,τι στο ποστ: οι γονείς έτρωγαν -κατά λάθος- την υιοθετημένη κόρη. Πολλές φορές προσπάθησα να θυμηθώ εκείνα τα παραμύθια, αλλά στάθηκε αδύνατο. Ήταν πολλά και αλληλοδιαπλέκονταν -ήταν φλύαρη η γιαγιά. Μόνο εικόνες και θραύσματα.
Σοκάρομαι από το σοκ που προκαλούν σε πολλούς συμβολικές ή ρητές αναφορές ανθρωποφαγίας σε παραμύθια ή ας πούμε στο Σολωμό. Είναι πιθανόν του ίδιου χαρακτήρα με το σοκ που προκάλεσε η "αποκάλυψη" του οιδιπόδειου.
Σοκάρομαι από το σοκ που προκαλούν σε πολλούς συμβολικές ή ρητές αναφορές ανθρωποφαγίας σε παραμύθια ή ας πούμε στο Σολωμό. Είναι πιθανόν του ίδιου χαρακτήρα με το σοκ που προκάλεσε η "αποκάλυψη" του οιδιπόδειου.
# posted by 
: 16/10/07 1:09 μ.μ.
: 16/10/07 1:09 μ.μ.
Περί ανθρωποφαγίας ανταλλαγή επιστολών μεταξύ Marshall Sahlins και Marvin Harris. Δυστυχώς για την ανάγνωση της κριτικής του Cannibals and Kings θέλουν τα λεφτά μας.
Νομίζω πριν 200 χρόνια δεν υπήρχε και τόσο η έννοια του παραμυθιού όπως την εννοούμε σήμερα, δηλαδή σαν ιστορία που προορίζεται για το παιδί. Ήταν περισσότερο ιστορίες που έλεγαν οι μεγάλοι ο ένας στον άλλον και άκουγαν ΚΑΙ τα παιδιά ακριβώς επειδή "παιδιά" δεν υπήρχαν. Ήταν περισσότερο μικροί ενήλικες, δούλευαν, συμμετείχαν στα βάσανα των μεγάλων, κανείς δεν τα πρόσεχε ιδιαίτερα. Γι αυτό και τα παραμύθια εκείνα είχαν ίσως κάθε είδους τρόμους που η σύγχρονη παιδαγωγική δεν θα δεχόταν, τότε όμως ήταν διαφορετικά, οι τρόμοι ξορκίζονταν μέσα από κείνες τις ιστορίες που ήταν τρόμοι των μεγάλων τελικώς στους οποίους συμμετείχαν και τα παιδιά ήθελαν δεν ήθελαν όπως και σε κάθε άλλη έκφανση του θανάτου- κηδείες κλπ. Για παράδειγμα ποιο παιδί σήμερα παρίσταται στην τελετή της εκσκαφής του νεκρού; Η γιαγιά μου ήταν παρούσα στον πατέρα της...τώρα τα πράγματα είναι πιο εκλεπτυσμένα οπότε και τα παραμύθια διαμορφώνονται ανάλογα
Σαν παιδιά εθιστήκαμε στο φάε- κοιμήσου, θα σε φάει ο λύκος, ο βρικόλακας, το τέρας, ο καλικάντζαρος, ακόμα και ο σκύλος.
Τραγουδούσαμε ήταν ένα μικρό καράβι αταξίδευτο κι ρίχναμε κλήρο για το ποιος θα φαγωθεί . Οέο οέ οέ !!!
Στην υποχρεωτική θεία κοινωνία τρώγαμε και πίναμε το σώμα του Κυρίου.
Μεγαλώνοντας συνειδητοποιήσαμε, ότι μας «πίνουν το αίμα» και αργά ή γρήγορα θα μας «φάει το μαύρο χώμα».
Αν και εμάς τις γυναίκες τουλάχιστον μας «έφαγαν με τα μάτια τους» τα αρσενικά γιατί ήμασταν και νόστιμον είδος. «Να μας πιεις στο ποτήρι».
Κρύβουμε ένα κανίβαλο μέσα μας, στο κυνήγι μας για πρωτεινες ?
Πάντως ο εστιάτορας προσέφερε δείπνο στη γυναίκα του, τον εραστή της.
Και στο Cannibal Holocaust σκηνές απίστευτα cult -ure
«Γι' αυτό σου λέω, μην κοιμάσαι: είναι επικίνδυνο. Μην ξυπνάς: θα μετανιώσεις"
Τραγουδούσαμε ήταν ένα μικρό καράβι αταξίδευτο κι ρίχναμε κλήρο για το ποιος θα φαγωθεί . Οέο οέ οέ !!!
Στην υποχρεωτική θεία κοινωνία τρώγαμε και πίναμε το σώμα του Κυρίου.
Μεγαλώνοντας συνειδητοποιήσαμε, ότι μας «πίνουν το αίμα» και αργά ή γρήγορα θα μας «φάει το μαύρο χώμα».
Αν και εμάς τις γυναίκες τουλάχιστον μας «έφαγαν με τα μάτια τους» τα αρσενικά γιατί ήμασταν και νόστιμον είδος. «Να μας πιεις στο ποτήρι».
Κρύβουμε ένα κανίβαλο μέσα μας, στο κυνήγι μας για πρωτεινες ?
Πάντως ο εστιάτορας προσέφερε δείπνο στη γυναίκα του, τον εραστή της.
Και στο Cannibal Holocaust σκηνές απίστευτα cult -ure
«Γι' αυτό σου λέω, μην κοιμάσαι: είναι επικίνδυνο. Μην ξυπνάς: θα μετανιώσεις"
Λεπτομέρειες....:
Δεν πρόκειται περι ανθρωποφαγίας ακριβώς. Πρόκειται περί νεκροφαγίας. Περιστατικό Νεκροφαγίας περιλαμβάνει και ο Πετρώνιος στο ΣΑΤΥΡΙΚΟΝ του (πρόσφατα αγόρασα DVD την ομώνυμη ταινία του Φελλίνι, αγαπημένη μου ταινία των μετεφηβικών μου χρόνων, εξακολουθεί και με συγκινεί).
Στο Σατυρικόν, λοιπόν, ένας ζωγράφος αηδιασμένος από την παρακμή του πολιτισμού και τον ξεπεσμό σε παντοειδείς λαγνείες, αφήνει όρο στη διαθήκη του, ότι τον κληρονομούν όσοι φάνε το λείψανό του. Οι κληρονόμοι -επρόκειτο για μεγάλη περιουσία- δεν δίστασαν καθόλου, απλώς έσπευσαν να το κάνουν άμεσα, για να μην μπαγιατέψει και καταστεί το κρέας δυσκολομάσητο.
Δεν πρόκειται περι ανθρωποφαγίας ακριβώς. Πρόκειται περί νεκροφαγίας. Περιστατικό Νεκροφαγίας περιλαμβάνει και ο Πετρώνιος στο ΣΑΤΥΡΙΚΟΝ του (πρόσφατα αγόρασα DVD την ομώνυμη ταινία του Φελλίνι, αγαπημένη μου ταινία των μετεφηβικών μου χρόνων, εξακολουθεί και με συγκινεί).
Στο Σατυρικόν, λοιπόν, ένας ζωγράφος αηδιασμένος από την παρακμή του πολιτισμού και τον ξεπεσμό σε παντοειδείς λαγνείες, αφήνει όρο στη διαθήκη του, ότι τον κληρονομούν όσοι φάνε το λείψανό του. Οι κληρονόμοι -επρόκειτο για μεγάλη περιουσία- δεν δίστασαν καθόλου, απλώς έσπευσαν να το κάνουν άμεσα, για να μην μπαγιατέψει και καταστεί το κρέας δυσκολομάσητο.
Ξέχασα να παραθέσω στο "φάε- κοιμήσου" και το "θα έρθει ο γύφτος να σε πάρει".
...
*
Το σάιτ του μέσου σας πολύ καλό.
Θα μπορούσα να είχα σχολιάσει περί αυτών και όχι περί κανιβαλισμού.
...
*
Το σάιτ του μέσου σας πολύ καλό.
Θα μπορούσα να είχα σχολιάσει περί αυτών και όχι περί κανιβαλισμού.
Αντώνη, εγώ δεν γνώρισα γιαγιά. Ό,τι παραμύθια άκουσα, τα άκουσα από τους γονείς μου ή τα διάβασα...
Ακίνδυνε, όπως πάντα χορταστικά λινκ.
dianathenes, ακριβώς έτσι τα σκέφτομαι (τα φαντάζομαι;) κι εγώ.
Λα, όλοι κρύβουμε έναν κανίβαλο. Ανησυχώ λίγο διότι σε κάθε κανίβαλο αντιστοιχεί, υποχρεωτικά, ένα τουλάχιστον γεύμα.
Γεράσιμε, με απασχόλησε περισσότερο το τι σήμαινε "λέω ένα παραμύθι" και λιγότερο η νεκροφαγία ή η ανθρωποφαγία. Έχεις δίκιο, νεκροφαγία έχουμε εδώ. Όχι ότι λείπουν και οι περιπτώσεις ανθρωποφαγίας στην παραμυθοχώρα...
Ακίνδυνε, όπως πάντα χορταστικά λινκ.
dianathenes, ακριβώς έτσι τα σκέφτομαι (τα φαντάζομαι;) κι εγώ.
Λα, όλοι κρύβουμε έναν κανίβαλο. Ανησυχώ λίγο διότι σε κάθε κανίβαλο αντιστοιχεί, υποχρεωτικά, ένα τουλάχιστον γεύμα.
Γεράσιμε, με απασχόλησε περισσότερο το τι σήμαινε "λέω ένα παραμύθι" και λιγότερο η νεκροφαγία ή η ανθρωποφαγία. Έχεις δίκιο, νεκροφαγία έχουμε εδώ. Όχι ότι λείπουν και οι περιπτώσεις ανθρωποφαγίας στην παραμυθοχώρα...
Ωραίο ποστ! Με βάζει σε σκέψεις...
Η γιαγιά μου η χωριάτισσα μου έλεγε παραμύθια τέτοιου τύπου (τα θυμάμαι!!) αλλά ο πατέρας μου με δασκάλευε να μη τα πιστεύω -είναι μόνο παραμύθια, έλεγε. Ετσι έμαθα να σαρκάζω τον τρόμο. Τελικά, τα έβρισκα για γέλια.
Νομίζω ότι τα λέγαν στα χωριά κυρίως -από την άλλη γιαγιά, την αρχόντισσα, δεν είχα ακούσει τίποτα παρόμοιο, όλο ζαχαρωμένες ιστορίες μου διηγόταν- για να τρομάζουν τα παιδιά, να τα κρατούν κοντά τους. Στη πόλη, υπήρχαν άλλοι τρόποι, βιβλία, κλεισούρα, κλπ.
Στο χωριό μεγαλοποιούσαν κάθε τι άγνωστο, κάθε σκιά, κάθε τρίξιμο. Το θεωρούσαν εξωκοσμικό, παγανιστικό, αντιθρησκευτικό, και το "ερμήνευαν" αναλόγως, κλπ κλπ. Τα παιδιά ούτε έξω από το νεκροταφείο δεν περνούσαν.
Η γιαγιά μου η χωριάτισσα μου έλεγε παραμύθια τέτοιου τύπου (τα θυμάμαι!!) αλλά ο πατέρας μου με δασκάλευε να μη τα πιστεύω -είναι μόνο παραμύθια, έλεγε. Ετσι έμαθα να σαρκάζω τον τρόμο. Τελικά, τα έβρισκα για γέλια.
Νομίζω ότι τα λέγαν στα χωριά κυρίως -από την άλλη γιαγιά, την αρχόντισσα, δεν είχα ακούσει τίποτα παρόμοιο, όλο ζαχαρωμένες ιστορίες μου διηγόταν- για να τρομάζουν τα παιδιά, να τα κρατούν κοντά τους. Στη πόλη, υπήρχαν άλλοι τρόποι, βιβλία, κλεισούρα, κλπ.
Στο χωριό μεγαλοποιούσαν κάθε τι άγνωστο, κάθε σκιά, κάθε τρίξιμο. Το θεωρούσαν εξωκοσμικό, παγανιστικό, αντιθρησκευτικό, και το "ερμήνευαν" αναλόγως, κλπ κλπ. Τα παιδιά ούτε έξω από το νεκροταφείο δεν περνούσαν.
Ποιά παραμύθια; όχι πάντως περισσότερο "παραμύθια" από τα έπη...ένας γονιός μεσαίου μεγέθους,στις χώρες των Σκυθών, γύρω στα 50 του χρόνια, ήταν ίσαμε πενήντα κιλά, χωρίς τα κόκκαλα. Με δεδομένη την σχετική ωμοφαγία των καιρών, άρα χωρίς μεγάλη "φύρα" από τις μαγειρίες, αυτό σημαίνει περίπου 300 μερίδες μεταπολεμικού εστιατορίου,πολύ περισσότερες άν λογαριάσουμε ότι τα μικρά έτρωγαν τα αποδέλοιπα, καθώς και οι γυναίκες.Δυό οικογένειες έβγαζαν έναν χειμώνα με δυό γονιούς.Sgunta materialla por losinue meala totalla (εφαρμόστε [επιλεκτικές*] υλιστικές μεθόδους γιά να χάσετε πλήρως κάθε ορίζουσα)
*μεταφράζω "επιλεκτικές" επειδή ο κανονικός τύπος είναι materialuda)
*μεταφράζω "επιλεκτικές" επειδή ο κανονικός τύπος είναι materialuda)
λεω ενα παραμυθι στα παιδια μου,αλλα επειδη στερουμαι φαντασιας καταληγει σ ενα μικρο φιασκο.κοβω ραβω περιπου σαν τις κυριες που λες, αυτες τις πολιτικαλι κορεκτ.τα προστατευω;τα προσγειωνω;τα καταστρεφω;δε ξερω.
απο την αλλη και παρ ολα τα χρονακια μου υπαρχουν στιγμες που εχω αναγκη κι εγω ν ακουσω ενα παραμυθι.
κουκουζελη (επαναλαμβανομαι αλλα δε βαριεσαι πρωτη φορα ειναι;)δεν υπαρχει περιπτωση να μπω εδω και να μη μου αρεσει.
απο την αλλη και παρ ολα τα χρονακια μου υπαρχουν στιγμες που εχω αναγκη κι εγω ν ακουσω ενα παραμυθι.
κουκουζελη (επαναλαμβανομαι αλλα δε βαριεσαι πρωτη φορα ειναι;)δεν υπαρχει περιπτωση να μπω εδω και να μη μου αρεσει.
Τα παραμύθια ήταν και είναι αυστηρώς οργανωμένα. Καθε παραμυθάς αυτοσχεδίαζε και άλλαζε το παραμύθι αλλά με την ίδια αυστηρότητα. Ακριβώς όπως συμβαίνει με τα δημοτικά τραγούδια.
Οχι λοιπόν παρεκβάσεις, χαλαρές συζητήσεις και ασυναρτησίες όπως γράφεις.
Υπάρχουνε συλλογές επίσης αιμομικτικών παραμυθιών. Ομως αυτή η απευθείας προσέγγιση που προσπαθούνε ορισμένοι αναλυτές είναι εντελώς λανθασμένη.
Το άλλο που έγραψες, περί αναδυομένης εθνικής ταυτότητος και παραμυθιών είναι από τα άγραφα.
Δημοσίευση σχολίου
Οχι λοιπόν παρεκβάσεις, χαλαρές συζητήσεις και ασυναρτησίες όπως γράφεις.
Υπάρχουνε συλλογές επίσης αιμομικτικών παραμυθιών. Ομως αυτή η απευθείας προσέγγιση που προσπαθούνε ορισμένοι αναλυτές είναι εντελώς λανθασμένη.
Το άλλο που έγραψες, περί αναδυομένης εθνικής ταυτότητος και παραμυθιών είναι από τα άγραφα.
# posted by : 21/10/07 10:02 π.μ.
: 21/10/07 10:02 π.μ.
