28.2.08
Τεχνολογία αγάπη μου.
*
Μπορείς να ακούσεις τον Μπόρις εδώ.
*
Από τον ίδιο χώρο, μια αναφόρα στο πρόσφατο χιόνι φτιαγμένη με σύνθετα υλικά ή μάλλον με φαινομενικά απλά. Τα πάντα εξηγούνται επι τόπου.
(3) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
Στις αποσκευές του, δυο διασωθέντα – για πολύ λίγο - μπουκάλια βότκα
και ο μαύρος γάτος του Μπόρις.
Μου είχε στείλει ένα vapor-mail στον ατμοκίνητο υπολογιστή μου
και τον περίμενα αργά το βράδυ κοντά στις παράγκες του τελωνείου
κρατώντας στο χέρι τον κινητό μου τηλέγραφο ανοικτό.
Μπορείς να ακούσεις τον Μπόρις εδώ.
*
Από τον ίδιο χώρο, μια αναφόρα στο πρόσφατο χιόνι φτιαγμένη με σύνθετα υλικά ή μάλλον με φαινομενικά απλά. Τα πάντα εξηγούνται επι τόπου.
27.2.08
*
Το Βήμα.
*
[Μέσω Media Blog]. Επιστολή στη Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος έστειλε σήμερα -25/02/08- η ΕΣΗΕΠΗΝ (=Ένωση Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Πελοποννήσου, Ηπείρου και Νήσων):
*
cosmix: H λογοκρισία στο διαδίκτυο, στα πλαίσια μιας ευρωπαϊκής δημοκρατίας [...], έστω και στη περίπτωση μιας πολιτισμικά και κοινωνικά χρεωκοπημένης χώρας όπως η Ελλάδα, είναι τεχνικά και πολιτικά αδύνατη. Η εμμονή της κυβέρνησης με τα ‘blogs’ — πέραν από κατάχρηση της λέξης ‘blog’ και τη σπασμωδική, γελοία αντιμετώπισή της τεχνολογίας — προδίδει αμηχανία και δίνει συνέχεια στη μακρά παράδοση των ελληνικών κυβερνήσεων στο να εξευτελίζονται διεθνώς [...]
*
(3) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
Το Βήμα.
*
[Μέσω Media Blog]. Επιστολή στη Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος έστειλε σήμερα -25/02/08- η ΕΣΗΕΠΗΝ (=Ένωση Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Πελοποννήσου, Ηπείρου και Νήσων):
"Με την παρούσα επιστολή, ως έχοντες έννομο και άμεσο συμφέρον για τον εντοπισμό και την αποκάλυψη των ανώνυμων bloggers, παρακαλούμε να προχωρήσετε σε έρευνα στον νομό Αχαΐας, εντός των προσεχών ημερών."
Όλο το κείμενο.
*
cosmix: H λογοκρισία στο διαδίκτυο, στα πλαίσια μιας ευρωπαϊκής δημοκρατίας [...], έστω και στη περίπτωση μιας πολιτισμικά και κοινωνικά χρεωκοπημένης χώρας όπως η Ελλάδα, είναι τεχνικά και πολιτικά αδύνατη. Η εμμονή της κυβέρνησης με τα ‘blogs’ — πέραν από κατάχρηση της λέξης ‘blog’ και τη σπασμωδική, γελοία αντιμετώπισή της τεχνολογίας — προδίδει αμηχανία και δίνει συνέχεια στη μακρά παράδοση των ελληνικών κυβερνήσεων στο να εξευτελίζονται διεθνώς [...]
*
26.2.08
Best Girl from USSR
ή πλίνθοι και κέραμοι πάλι.
Το πρεσ τζιάρ με ζαλίζει. Πόσες φορές να διαβάσει κανείς την ίδια βρισιά; Η μεγάλη απήχηση στρέφει, μέσα μου, τους προβολείς αλλού. Με κάνει να σέβομαι τους πολιτικούς, τους βουλευτές και τους πολιτευόμενους... Όσοι πολίτες το διαβάζουν, όσοι σχολιάζουν εκεί, έχουν δικαίωμα ψήφου. Υποθέτω ότι οι περισσότεροι συχνάζουν στο πρεσ τζιάρ για να επιβεβαιώσουν, ή να κατευνάσουν, ό,τι κουβαλάνε ήδη μέσα στην κούτρα τους. Μπλογκ όπως αυτό δεν τα παρακολουθείς για να διαμορφώσεις άποψη. Σκέφτομαι: Άραγε τι θυσίες πρέπει να κάνει ένας ικανός πολιτικός, καλός άνθρωπος, καλών προθέσεων, του όποιου κόμματος, για να τσιμπήσει έστω κι ένα μικρό ποσοστό από δαύτους; Δραματική η κατάστασή του... Καλές οι αρχές, αλλά σε μια δημοκρατία, ένας πολιτικός που δεν διεκδικεί σοβαρά την εκλογή του, που δεν λαμβάνει δηλαδή σοβαρά υπ όψη του το ποιόν των πιθανών ψηφοφόρων του, είναι, για εμένα, αναξιόπιστος... άρα... Χμμ, διεστραμμένος σεβασμός...
Τέλος πάντων. Αυτό που θα ήθελα για τον δικό μου (έστω, "δικό μου") χώρο είναι μια ελευθερία τα όρια της οποίας δεν γνωρίζω. (Τα όρια υπάρχουν και είναι πολλά! Με πρώτο και καλύτερο τις προσωπικές μου δυνατότητες, το τι μπορώ να κάνω και το τι μπορώ να φανταστώ ότι μπορώ να κάνω...) Αφού λοιπόν ονειρεύομαι να μη γνωρίζω τα όρια, αποκλείεται να με συγκινήσουν οι προσπάθειες "αυτορρύθμισης", τα μανιφέστα κι οι δεκάλογοι (3:07 μμ -εξαιρούνται οι χρησμοί του Πετεφρή). Να μη μιλήσω για νόμους (: Aυτοί που θα ψηφίσουν τους νόμους, ξέρουν τουλάχιστον πόσο "ανόητοι" είναι οι ψηφοφόροι τους... μέρος μάλλον των ψηφοφόρων τους... με τι κριτήρια θα ψηφίσουν τον ανταγωνιστή υποψήφιο του ίδιου κόμματος... ίδιου, με τη στενή ή την ευρεία ή την ευρύτατη έννοια).
Άλλο πράγμα η συμμετοχή κι άλλο η συγκίνηση...
*
Lounge από την Αγία Πετρούπολη. Best Girl from USSR. Αρχές 21ου αιώνα.
Μέσω PCL linkdump. Οι Messer fur Frau Muller δεν είναι αυτό που ίσως νομίζεις. Ούτε και οι Messer chups.
*
(3) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
Καλώς να ρθουν και οι φριχτοί μικρομεσαίοι να ξεσαλώσουν
χωρίς αυτούς τα μαγαζιά ούτε το φως δεν θα πληρώσουν.
-Δ. Σαββόπουλος.
χωρίς αυτούς τα μαγαζιά ούτε το φως δεν θα πληρώσουν.
-Δ. Σαββόπουλος.
Το πρεσ τζιάρ με ζαλίζει. Πόσες φορές να διαβάσει κανείς την ίδια βρισιά; Η μεγάλη απήχηση στρέφει, μέσα μου, τους προβολείς αλλού. Με κάνει να σέβομαι τους πολιτικούς, τους βουλευτές και τους πολιτευόμενους... Όσοι πολίτες το διαβάζουν, όσοι σχολιάζουν εκεί, έχουν δικαίωμα ψήφου. Υποθέτω ότι οι περισσότεροι συχνάζουν στο πρεσ τζιάρ για να επιβεβαιώσουν, ή να κατευνάσουν, ό,τι κουβαλάνε ήδη μέσα στην κούτρα τους. Μπλογκ όπως αυτό δεν τα παρακολουθείς για να διαμορφώσεις άποψη. Σκέφτομαι: Άραγε τι θυσίες πρέπει να κάνει ένας ικανός πολιτικός, καλός άνθρωπος, καλών προθέσεων, του όποιου κόμματος, για να τσιμπήσει έστω κι ένα μικρό ποσοστό από δαύτους; Δραματική η κατάστασή του... Καλές οι αρχές, αλλά σε μια δημοκρατία, ένας πολιτικός που δεν διεκδικεί σοβαρά την εκλογή του, που δεν λαμβάνει δηλαδή σοβαρά υπ όψη του το ποιόν των πιθανών ψηφοφόρων του, είναι, για εμένα, αναξιόπιστος... άρα... Χμμ, διεστραμμένος σεβασμός...
Τέλος πάντων. Αυτό που θα ήθελα για τον δικό μου (έστω, "δικό μου") χώρο είναι μια ελευθερία τα όρια της οποίας δεν γνωρίζω. (Τα όρια υπάρχουν και είναι πολλά! Με πρώτο και καλύτερο τις προσωπικές μου δυνατότητες, το τι μπορώ να κάνω και το τι μπορώ να φανταστώ ότι μπορώ να κάνω...) Αφού λοιπόν ονειρεύομαι να μη γνωρίζω τα όρια, αποκλείεται να με συγκινήσουν οι προσπάθειες "αυτορρύθμισης", τα μανιφέστα κι οι δεκάλογοι (3:07 μμ -εξαιρούνται οι χρησμοί του Πετεφρή). Να μη μιλήσω για νόμους (: Aυτοί που θα ψηφίσουν τους νόμους, ξέρουν τουλάχιστον πόσο "ανόητοι" είναι οι ψηφοφόροι τους... μέρος μάλλον των ψηφοφόρων τους... με τι κριτήρια θα ψηφίσουν τον ανταγωνιστή υποψήφιο του ίδιου κόμματος... ίδιου, με τη στενή ή την ευρεία ή την ευρύτατη έννοια).
Άλλο πράγμα η συμμετοχή κι άλλο η συγκίνηση...
*
Lounge από την Αγία Πετρούπολη. Best Girl from USSR. Αρχές 21ου αιώνα.
Μέσω PCL linkdump. Οι Messer fur Frau Muller δεν είναι αυτό που ίσως νομίζεις. Ούτε και οι Messer chups.
*
25.2.08
Συνέχεια.
Μου αρέσει περισσότερο η έρευνα [...] αλλά δίδαξα κιόλας. Ήταν δική μου η απόφαση να διδάξω και είχα τη δυνατότητα να διαλέξω και ποια μαθήματα θα δίδασκα. Δεν είχα την υποχρέωση, αλλά μου άρεσε και έτσι δίδαξα επί δεκαπέντε χρόνια.Μια ολοκληρωμένη συνέντευξη. Κατά τη γνώμη μου, η πιο επιτυχημένη αναφορά στο θέμα.
Αυτό που πρέπει να αποφεύγουμε είναι τα κλισέ και τα ασπρόμαυρα.
*
22.2.08
Πολλά λόγια χωρίς συμπέρασμα.
Σημειώνει ο Στέφανος Μάνος στην Καθημερινή:
Ο δήμαρχος της Αθήνας ζήτησε την επέκταση του ωραρίου [του μετρό της Αθήνας] κατά δύο ώρες και ο υπουργός Μεταφορών αποφάσισε να ικανοποιήσει το αίτημα.Και πολύ σωστά αναρωτιέται “Η διοίκηση της ΑΜΕΛ [Αττικό Μετρό Εταιρεία Λειτουργίας] δεν έχει άποψη;”
Για να σχολιάσει παρακάτω :
Ο ρόλος του υπουργού Μεταφορών [έπρεπε να ήταν] να καλέσει τους συγκοινωνιακούς φορείς της Αθήνας να προτείνουν την ορθολογικότερη λύση στο υπαρκτό πρόβλημα «μεταμεσονύκτιες μεταφορές».Και να ολοκληρώσει την παράγραφο με μια ατάκα παρμένη λες από ελληνική ταινία:
Διότι, αν τη δουλειά μπορεί να την κάνει μια βάρκα, δεν δρομολογείς ένα υπερωκεάνιο.Ο Μάνος αναφέρεται στην επιφυλλίδα του και σε ένα γράμμα που έστειλε στην Κ. ένας εργαζόμενος της Αττικό Μετρό. Δεν κατάφερα να το βρω.
Έψαξα. Αλλά άντε να το βρω με το άθλιο ψαχτήρι της Καθημερινής... (Θα μπορούσε να παραπέμπει στο γράμμα, που εντυπωσίασε τον Μάνο, ένα απλό λινκ μέσα στο άρθρο του, αλλά πού τέτοιες πολυτέλειες... Web 2.0 είπατε; Χα χα χα!)
Διάβασα όμως στην Athens Voice ένα άλλο γράμμα εργαζομένου στο Μετρό.
Το γράμμα δεν μπορώ να το βρω στο σάιτ της εφημερίδας. Χρησιμοποίησα ψάχνοντας το όνομα του επιστολογράφου και, εντός εισαγωγικών, μια φράση από το κείμενό του. Γράμμα όμως γιοκ. Κι ας επιγράφεται το γράμμα της εβδομάδας. Φαίνεται ότι η εφημερίδα δεν γουστάρει να τσιμπήσει ένα σεμνό και ταπεινό λινκ... (Web 2.0 είπατε; Χα χα χα!)
Θα μεταφέρω ό,τι κατάλαβα από την επιστολή, με ό,τι κινδύνους συνεπάγεται αυτό. Τα επιχειρήματα του επιστολογράφου, εν συντομία, είναι:
1)Ήταν λίγα τα εισιτήρια κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών αγώνων στα νυχτερινά δρομολόγια του μετρό (μέσος όρος 1000 εισ. κάθε βράδυ). Άρα...Ο Γεωργελές στην απάντηση του είναι βέβαιος ότι “αν το μέτρο περπατήσει [...] θα βρείτε τα 40000 εισιτήρια που χρειάζεστε.” Και σημειώνει ότι πρόκειται “έτσι κι αλλιώς” για πιλοτική εφαρμογή.
2) Οι νέοι δεν πρόκειται να διακόψουν τη διασκέδασή τους στις 1:50, Σάββατο βράδυ, για να γυρίσουν σπίτι τους με το μετρό.
3) Το Αθηναϊκό μετρό δεν σταματάει τη λειτουργία του νωρίς. “Είμαστε στον γενικό μέσο όρο της Ευρώπης”. Εξαίρεση το μετρό του Βερολίνου.
4) Αν το μετρό ξενυχτάει, θα γίνουν εκπτώσεις στην καθαριότητα και τη συντήρησή του
5) Αν το μετρό ξενυχτάει, θα αυξηθούν υπέρμετρα τα έξοδα για την ασφάλεια των συρμών και των σταθμών (μπα, δεν ήξερα ότι η ΑΜΕΛ πληρώνει την ΕΛΑΣ 1000000 ευρά τον χρόνο για να της φυλάει τους σταθμούς...)
6) Θα μειωθούν τα κέρδη της επιχείρησης.
Τρία ερωτήματα έχω:
Αν υποθέσουμε ότι η ΑΜΕΛ, σαν επιχείρηση που είναι, προσφέρει ένα προϊόν που λέγεται “μεταφορά” στο καταναλωτικό κοινό, πώς σκέφτεται να αντιμετωπίσει τους ανταγωνιστές της (ταξί, αντιπροσωπείες αυτοκινήτων, λεωφορεία) σε ένα, πιθανότατα, επικερδές niche της αγοράς: Τις νυχτερινές μετακινήσεις;
Άραγε έχει τη δυνατότητα, σαν επιχείρηση που είναι, να δοκιμάσει ποικιλία τιμολογιακών πολιτικών;
Αν η ΑΜΕΛ, σαν επιχείρηση που είναι, θελήσει να δοκιμάσει “πιλοτικά” μια “καινούργια” ιδέα, που ενδεχομένως θα της αποφέρει κέρδη (ή και υπερκέρδη) αλλά, ενδεχομένως, απαιτεί (η ιδέα) την πρόσληψη επιπλέον προσωπικού για περιορισμένο χρονικό διάστημα, αν θελήσει, λέγω, να δοκιμάσει μια καινούργια ιδέα, πώς θα γίνει να μην βρεθεί, αν η ιδέα της, ενδεχομένως λέγω, αποτύχει, πώς θα γίνει να μη βρεθεί με ένα σωρό υπαλλήλους που θα διεκδικούν μαχητικά την μονιμοποίησή τους; Με τη συμπαράσταση, πιθανότατα, των συναδέλφων τους; Τοποθετώντας έτσι ένα δυσβάστακτο πολιτικό βάρος στους ώμους της όποιας κυβέρνησης;
(Να ένας ακόμα λόγος που μία δημόσια ή ημιδημόσια επιχείρηση στην Ελλάδα δύσκολα θα δοκιμάσει καινούργιες ιδέες... Ο εφιάλτης του τμήματος δημοσίων σχέσεων... Εκτός αν πρόκειται να τακτοποιήσει τους δικούς του ο καθείς, οπότε η καινούργια ιδέα έχει απτό και γρήγορο αποτέλεσμα.)
Και ένα έξτρα ερώτημα: Αν εφαρμόζεις μια καινούργια ιδέα ελπίζοντας ότι θα αποτύχει, τότε η, ενδεχόμενη, αποτυχία της είναι όντως αποτυχία;
*
Η λειτουργία του μετρό το βράδυ με βολεύει πολύ... Δεν γουστάρω να παίρνω το αυτοκίνητο... Δεν μου αρέσουν τα ταξί... Διαβάζω, αλλά συμπέρασμα δυσκολεύομαι να βγάλω.
Η φωτό: Ποδήλατο σε μια από τις πολλές πλατείες του Ναυπλίου. Το ίδιο και η φωτό εδώ.
*
20.2.08
τα πράγματα από την αρχή.
από μια σειρά κειμένων της Ελευθεροτυπίας (Σαράντα συγγραφείς [...] αποκαλύπτουν τη βάσανο που υποσκάπτει την απόλαυση του γραφιά) που επιμελείται ο Μισέλ Φάις.
*
"Βγάλαμε τα κόκκαλα βιαστικά από το κοιμητήριο.
Άλλα σε ξύλινα κασόνια, άλλα σε σακούλες της ζάχαρης,
τα περισσότερα χύμα."
Άλλα σε ξύλινα κασόνια, άλλα σε σακούλες της ζάχαρης,
τα περισσότερα χύμα."
Γεννήθηκα στις 17 Ιανουαρίου του 1944 στο χωριό Τσαμαντάς της Θεσπρωτίας, μέσα στην Κατοχή δηλαδή, ενάμιση χρόνο πριν από την απελευθέρωση, δύο χρόνια πριν αρχίσει ο Εμφύλιος και τέσσερα χρόνια πριν βρεθώ μαζί με την οικογένειά μου, εκτός από τον πατέρα μου, στην Αλβανία για έναν χρόνο, 1948-1949, και στην Ουγγαρία πέντε χρόνια, 1949-1954, οπότε και γυρίσαμε στην Ελλάδα μαζί με άλλους 1.200 περίπου κατοίκους των χωριών της Μουργκάνας, αλλά και βορειότερα, μέχρι Κόνιτσα και Καστοριά, όλοι μας χαρακτηρισμένοι ως «απαχθέντες υπό των κομμουνιστοσυμμοριτών».*
Γυρίσαμε στην Ελλάδα τού '50 και σε μια Ηπειρο όπου έτρωγε η μύγα σίδερο, αφήνοντας στην Ουγγαρία δύο νεκρούς, τη γιαγιά Λένη, μάνα του πατέρα μου, και τη θεία μου τη Χρυσάνθη, μόλις 22 χρόνων, που πέθανε από μηνιγγίτιδα λίγους μήνες μετά τον γάμο της με τον Τάκη από την Πωγωνιανή ή Βοστίνα όπως την έλεγαν παλιά.
Αυτή είναι μία αρχή, σκέφτομαι, διαβάζοντας τις λίγες γραμμές που συνοψίζουν ξερά και τηλεγραφικά την πρώτη δεκαετία της ζωής μου και μία από τις δυσκολότερες της σύγχρονης Ελλάδας.
Αλλη μία αρχή θα μπορούσε να είναι η ακόλουθη: εν αρχή ην ο φόβος.
ολόκληρο το κείμενο.
*
19.2.08
X. 19/02/2008, πάει η τούρτα μου.
17.2.08
Χαλάνδρι 17/02/2008
16.2.08
Ξανά-μανά
ή η διακριτική γοητεία της ανίας (μη σου πω και της άνοιας
-εγώ βαριέμαι έτσι; Εγώ πάσχω από άνοια, μην έχουμε παρεξηγήσεις).
Κώστας Γαβρόγλου (Αυγή):
Βαγγέλης Χατζηβασιλείου (Ελευθεροτυπία)
*
Εμ, πώς να το κάνουμε; Είναι ποιοτικά διαφορετικοί οι όροι "καθεστωτικές απόψεις" και "σύστημα ηγεμονίας"... Ο ένας οδηγεί στη φτώχεια κι ο άλλος στον πλούτο... Και επειδή με εκφράζει ο Χατζηβασιλείου (τουλάχιστον σε αυτήν την περίπτωση) κοτσάρω κι ένα δεύτερο τσιτάτο (υπερβολικά αιχμηρό, για τα γούστα μου, αλλά κάπως πρέπει να βγάλω το άχτι μου) από το άρθρο του:
Όποιος δε βαριέται, παρακολουθεί.
*
Υπεύθυνη αριστερής κριτικής (ένστολος) φυλάττει
τας θύρας-τας θύρας μη τυχόν και παρεισφρήσει
κάποιος φορέας δεξιάς κριτικής.
*
(18) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
-εγώ βαριέμαι έτσι; Εγώ πάσχω από άνοια, μην έχουμε παρεξηγήσεις).
Κώστας Γαβρόγλου (Αυγή):
Η απέχθειά μας για τον δογματισμό μετατράπηκε σε άλλοθι για ακινησία. Ενώ το ζητούμενο ήταν η συγκρότηση ενός ανανεωτικού λόγου, ενός πλαισίου προτάσεων και θέσεων, και, κυρίως, η κριτική αμφισβήτηση καθεστωτικών απόψεων, από την πολιτική μέχρι τις φυσικές επιστήμες.
Βαγγέλης Χατζηβασιλείου (Ελευθεροτυπία)
Ποιος είναι ο «αριστερός ρόλος» της Αριστεράς στο πεδίο της τέχνης και της επιστήμης; Το να αμφισβητηθούν, λέει ο Γαβρόγλου, οι καθεστωτικές απόψεις - «από την πολιτική μέχρι τις φυσικές επιστήμες». Μα αν πρόκειται, για να το πω γκραμσιανά, να αποκαλύψουμε το σύστημα της ηγεμονίας το οποίο ισχύει σε δεδομένο τόπο και χρόνο σε διαφόρους κλάδους της καλλιτεχνικής και της επιστημονικής παραγωγής, δεν χρειαζόμαστε ούτε την κομματική βούληση της Αριστεράς ούτε τις κανονιστικές αρχές των όποιων (αρμόδιων ή αναρμόδιων) ομάδων μιλούν για λογαριασμό της. Χρειαζόμαστε, είναι αρκετά απλό, αναλυτικές πειθαρχίες και θεωρητικά εργαλεία ανοιχτά στην κριτική ζύμωση και στον ερευνητικό διάλογο.[Οι υπογραμμίσεις δικές μου.]
*
Εμ, πώς να το κάνουμε; Είναι ποιοτικά διαφορετικοί οι όροι "καθεστωτικές απόψεις" και "σύστημα ηγεμονίας"... Ο ένας οδηγεί στη φτώχεια κι ο άλλος στον πλούτο... Και επειδή με εκφράζει ο Χατζηβασιλείου (τουλάχιστον σε αυτήν την περίπτωση) κοτσάρω κι ένα δεύτερο τσιτάτο (υπερβολικά αιχμηρό, για τα γούστα μου, αλλά κάπως πρέπει να βγάλω το άχτι μου) από το άρθρο του:
Για ποιο λόγο μια εποπτική κριτική, μια κριτική που θα θελήσει να ξεφύγει από τις δεσμεύσεις της και να εξετάσει άφοβα όλες τις τυχόν επιλήψιμες πλευρές του αντικειμένου της, οφείλει να ονομαστεί «αριστερή κριτική»; Επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ ανέβασε τα εκλογικά ποσοστά του στις τελευταίες εκλογές και συνεχίζει να τα ανεβάζει στις διενεργούμενες δημοσκοπήσεις ή επειδή η Αριστερά δεν πρέπει να «εκφράζει μονάχα μια ηθική και αξιακή συνέπεια» και οφείλει να αποσαφηνίσει σε όλους τους τομείς τον «αριστερό της ρόλο»;*
Όποιος δε βαριέται, παρακολουθεί.
*
Υπεύθυνη αριστερής κριτικής (ένστολος) φυλάττει
τας θύρας-τας θύρας μη τυχόν και παρεισφρήσει
κάποιος φορέας δεξιάς κριτικής.
*
15.2.08
κι αν δεν είμαι ροκ μη με φοβάσαι
Άλλο ένα βιντεοκλεψγραψκαστ. Το κίνημα των βιντεοκλεψγραψκάστερς γιγαντώνεται. Για να δείξουμε τη δύναμή μας, καλώ όλους τους βιντεοκλεψγραψκάστερς να κλείσουν αύριο Σάββατο 16 Φεβρουαρίου 2008 την τηλεόρασή τους.
κουκουζέλης-ακτιβισμός: αποκλειστικά πρωτοβουλίες με 100% επιτυχία!
*
Είσοδος:
*
Το έργο:
Δεκαετία του 70. Η Ευρώπη ψάχνει ακόμα τις ρίζες της. Στην Ιταλία δημιουργείται η Nuova Compagnia di Canto Popolare.
Festa Teatrale per il giorno onomastico del Teatro San Carlo.
*
1976. Ανεβαίνει το La Gatta Cenerentola - Opera musicale in tre atti.
Το οποίον σημαίνει Η Γάτα Σταχτοπούτα. Μουσική, κείμενο (στη ναπολετάνικη διάλεκτο) και σκηνοθεσία του Roberto De Simone. Πρεμιέρα στο Φεστιβάλ των Δύο Κόσμων. Στο Σπολέτο. Συμμετέχει η Nuova Compagnia di Canto Popolare.
*
Κλείνω τα μάτια κι ακούω. Χωρίς να ξέρω ιταλικά, πολύ περισσότερο ναπολετάνικα, τα καταλαβαίνω όλα.
*
Τον δίσκο τον είχα λειώσει. Σκηνές από την παράσταση δεν είχα δει ποτέ. Μέχρι χθες. Νομίζω ότι η τηλεσκηνοθεσία αδικεί όσα συμβαίνουν επί σκηνής.
*
(2) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
κουκουζέλης-ακτιβισμός: αποκλειστικά πρωτοβουλίες με 100% επιτυχία!
*
Είσοδος:
*
Το έργο:
Δεκαετία του 70. Η Ευρώπη ψάχνει ακόμα τις ρίζες της. Στην Ιταλία δημιουργείται η Nuova Compagnia di Canto Popolare.
Festa Teatrale per il giorno onomastico del Teatro San Carlo.
*
1976. Ανεβαίνει το La Gatta Cenerentola - Opera musicale in tre atti.
Το οποίον σημαίνει Η Γάτα Σταχτοπούτα. Μουσική, κείμενο (στη ναπολετάνικη διάλεκτο) και σκηνοθεσία του Roberto De Simone. Πρεμιέρα στο Φεστιβάλ των Δύο Κόσμων. Στο Σπολέτο. Συμμετέχει η Nuova Compagnia di Canto Popolare.
*
Κλείνω τα μάτια κι ακούω. Χωρίς να ξέρω ιταλικά, πολύ περισσότερο ναπολετάνικα, τα καταλαβαίνω όλα.
*
Τον δίσκο τον είχα λειώσει. Σκηνές από την παράσταση δεν είχα δει ποτέ. Μέχρι χθες. Νομίζω ότι η τηλεσκηνοθεσία αδικεί όσα συμβαίνουν επί σκηνής.
*
14.2.08
Εντυπωσιακή Μπλανς! Κόλλησα.
Θέατρο Σφενδόνη, Μακρή 4, Μακρυγιάννη.
Στάση μετρό: Ακρόπολις
Απόγ: Κυρ. 7 μ.μ. .
Βραδ: Τετ., Πέμ., Παρ., Σάβ. 9 μ.μ.
Διάρκεια: 120'
€ 22, φοιτ.: € 15.
Τηλ. 210 9246692
*
κλικ στην εικόνα.
*
Μια άλλη εκδοχή της Νέας Ορλεάνης. Και της πολιτείας της Λουϊζιάνα.
*
(2) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
Θέατρο Σφενδόνη, Μακρή 4, Μακρυγιάννη.
Στάση μετρό: Ακρόπολις
Απόγ: Κυρ. 7 μ.μ. .
Βραδ: Τετ., Πέμ., Παρ., Σάβ. 9 μ.μ.
Διάρκεια: 120'
€ 22, φοιτ.: € 15.
Τηλ. 210 9246692
*
κλικ στην εικόνα.
*
Μια άλλη εκδοχή της Νέας Ορλεάνης. Και της πολιτείας της Λουϊζιάνα.
*
σαταναναναν.
Με αφορμή αυτό το ντοκιμαντέρ του Μακάριου Δρουσιώτη (μέσω buzz -θερμή σύσταση, αν σε ενδιαφέρει η πολιτκή, να το δεις όχι μία αλλά πολλές φορές). Βλέποντάς το, μου έλειψε η ιδιόμορφη φωνή του κυρίου Δρουσιώτη.
*
Η Μεγάλη της Πολιτικής Σχολή μου φαίνονται οι εξελίξεις τα τελευταία χρόνια στην Κύπρο.
Σημειώσεις:
Οι Κύπριοι αδελφοί ζούσαν και ζουν υπό καθεστώς αυτοεξαπάτησης. Αδυνατούν να πουν τι θέλουν. Όχι μόνο στον κόσμο, αλλά και στον εαυτό τους. Στα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα (=ενωμένη η Κύπρος, οι αδελφοί μας Τουρκοκύπριοι, διεθνοποίηση του προβλήματος της Κύπρου κτλ κτλ), στα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα και στην επινόηση συνομωσιών παίρνουν άριστα. Δεν είναι φυσικά οι μόνοι, κάτι ξέρουν και οι Ελλαδίτες από φενάκες.
Παρά το ότι έλειψε ο Ντενκτάς (παραγωγός άλλοθι για το ελληνοκυπριακό πολιτικό προσωπικό και ουσιαστικά σύμμαχός του! Και τι να πεις για πολιτικούς που η πολιτική τους, όπως φάνηκε, καθοριζόταν αποκλειστικά από την πολιτική του "αντιπάλου";), μια χαρά τα κατάφεραν ο Παπαδόπουλος και οι συν αυτώ... Μετά το Όχι, με την συμμετοχή στην Ευρωπαϊκή Ενωση δεδομένη (από μια άποψη υποκλαπείσα), φαντάζομαι τον Παπαδόπουλο να καγχάζει από μέσα του: Για να δούμε τι θα κάνουν τώρα οι κουτόφραγκοι (οι οποίοι Φράγκοι, αποδείχτηκαν όντως κουτοί!)...
Με την κριτική τους οι αντίπαλοί του υπογραμμίζουν τη δική τους ανικανότητα... Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω πώς, έμπειροι πολιτικοί, είδαν ξαφνικά τις απόψεις τους τόσο τραγικά απομονωμένες... Πώς άφησαν το πεδίο απολύτως ελεύθερο στον Παπαδόπουλο... Αντιθέτως ο Ερντογάν αποδείχτηκε ιδιαίτερα ικανός, γιατί μη νομίζεις ότι το θετικό κλίμα στην κατεχόμενη Κύπρο ήταν δεδομένο... Να δούμε ποιο θα είναι το τίμημα, αν υπάρξει ποτέ τίμημα...πέρα από το ότι ενωμένη Κύπρο μάλλον δεν βλέπω όσο ζω.
Και για να δούμε ποιος θα εκλεγεί πρόεδρος, για να δούμε.
*
Απολύτως σεβαστοί όσοι ψήφισαν κατά του σχεδίου Ανάν. Κι όσοι είχαν επιφυλάξεις στην Αθήνα επίσης. Ποιος μπορεί να γνωρίζει εκ των προτέρων πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα; Αλλά κάθε μεγάλη απόφαση εμπεριέχει ρίσκα. Είτε όχι πεις, είτε ναι. Αυτές οι υποθέσεις είναι απαραίτητο να κριθούν στις κάλπες. Ο λαός δεν ψήφισε απλά, φώναξε! Και κάπως έτσι, με μεγάλο κρότο κι αλαλαγμούς, χάνονται οι ευκαιρίες...
*
Full disclosure: Το ότι ο Παπαδόπουλος μου γυρίζει τ' άντερα όταν τον δω ή τον ακούσω μάλλον πρόκειται για σοβαρή προσωπική αδυναμία.
*
(1) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
*
Η Μεγάλη της Πολιτικής Σχολή μου φαίνονται οι εξελίξεις τα τελευταία χρόνια στην Κύπρο.
Σημειώσεις:
Οι Κύπριοι αδελφοί ζούσαν και ζουν υπό καθεστώς αυτοεξαπάτησης. Αδυνατούν να πουν τι θέλουν. Όχι μόνο στον κόσμο, αλλά και στον εαυτό τους. Στα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα (=ενωμένη η Κύπρος, οι αδελφοί μας Τουρκοκύπριοι, διεθνοποίηση του προβλήματος της Κύπρου κτλ κτλ), στα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα και στην επινόηση συνομωσιών παίρνουν άριστα. Δεν είναι φυσικά οι μόνοι, κάτι ξέρουν και οι Ελλαδίτες από φενάκες.
Παρά το ότι έλειψε ο Ντενκτάς (παραγωγός άλλοθι για το ελληνοκυπριακό πολιτικό προσωπικό και ουσιαστικά σύμμαχός του! Και τι να πεις για πολιτικούς που η πολιτική τους, όπως φάνηκε, καθοριζόταν αποκλειστικά από την πολιτική του "αντιπάλου";), μια χαρά τα κατάφεραν ο Παπαδόπουλος και οι συν αυτώ... Μετά το Όχι, με την συμμετοχή στην Ευρωπαϊκή Ενωση δεδομένη (από μια άποψη υποκλαπείσα), φαντάζομαι τον Παπαδόπουλο να καγχάζει από μέσα του: Για να δούμε τι θα κάνουν τώρα οι κουτόφραγκοι (οι οποίοι Φράγκοι, αποδείχτηκαν όντως κουτοί!)...
Με την κριτική τους οι αντίπαλοί του υπογραμμίζουν τη δική τους ανικανότητα... Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω πώς, έμπειροι πολιτικοί, είδαν ξαφνικά τις απόψεις τους τόσο τραγικά απομονωμένες... Πώς άφησαν το πεδίο απολύτως ελεύθερο στον Παπαδόπουλο... Αντιθέτως ο Ερντογάν αποδείχτηκε ιδιαίτερα ικανός, γιατί μη νομίζεις ότι το θετικό κλίμα στην κατεχόμενη Κύπρο ήταν δεδομένο... Να δούμε ποιο θα είναι το τίμημα, αν υπάρξει ποτέ τίμημα...πέρα από το ότι ενωμένη Κύπρο μάλλον δεν βλέπω όσο ζω.
Και για να δούμε ποιος θα εκλεγεί πρόεδρος, για να δούμε.
*
Απολύτως σεβαστοί όσοι ψήφισαν κατά του σχεδίου Ανάν. Κι όσοι είχαν επιφυλάξεις στην Αθήνα επίσης. Ποιος μπορεί να γνωρίζει εκ των προτέρων πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα; Αλλά κάθε μεγάλη απόφαση εμπεριέχει ρίσκα. Είτε όχι πεις, είτε ναι. Αυτές οι υποθέσεις είναι απαραίτητο να κριθούν στις κάλπες. Ο λαός δεν ψήφισε απλά, φώναξε! Και κάπως έτσι, με μεγάλο κρότο κι αλαλαγμούς, χάνονται οι ευκαιρίες...
*
Full disclosure: Το ότι ο Παπαδόπουλος μου γυρίζει τ' άντερα όταν τον δω ή τον ακούσω μάλλον πρόκειται για σοβαρή προσωπική αδυναμία.
*
13.2.08
Περί εισαγωγής
ή Πώς τα πράγματα αποκτούν την αυτονομία τους.
*
Σε ένα εξαιρετικό ποστ του dysk περί αρνητικού χώρου στη μουσική ο Γεράσιμος Μπερεκέτης σημειώνει σε σχόλιο:
Ο dysk κατάλαβε την αξία της σημείωσης και την "ανέβασε" στο κυρίως ποστ.
*
(0) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
*
Σε ένα εξαιρετικό ποστ του dysk περί αρνητικού χώρου στη μουσική ο Γεράσιμος Μπερεκέτης σημειώνει σε σχόλιο:
Σχετικά με την εισαγωγή ενός μουσικού έργου θα είχα να πω ότι αν αντικαθιστούσαμε τη λέξη "εισαγωγή" με τη λέξη "είσοδος" θα βρισκόμασταν φάτσα-κάρτα με τις γενεσιουργές συνθήκες που επέβαλαν τις μουσικές εισαγωγές.
Οι συνήθειες των ακροατών στις παλιές εποχές, μέχρι και τις αρχές του ρομαντισμού, δεν έμοιαζαν με τις σημερινές συνήθειές μας, όπου με σεβασμό μπαίνουμε στην αίθουσα και περιμένουμε να βγούν οι μουσικοί, ο μαέστρος και τέλος πάντων όσο μπορούμε δημιουργούμε τις σωστές συνθήκες αναμονής για να ξεκινήσει η ερμηνεία ενός έργου.
Οι ακροατές στην εποχή της Αναγέννησης ή του Μπαρόκ, ακόμα και στην εποχή του Κλασσικισμού, "ευγενούς" καταγωγής, πρίγκηπες, κόμητες βαρόνοι κλπ, θέλανε οι άνθρωποι την άνεσή τους. Οι μουσικοί και ο μαέστρος τους περίμεναν και οι "ευγενείς" κάναν την εντυπωσιακή τους είσοδο ενώ το έργο είχε αρχίσει. Οι συνθέτες "εφηύραν" την εισαγωγή για να δημιουργήσουν ηχητικό χρονοχώρο μέχρι που το ακροατήριό τους να "παλουκωθεί" και ν' ακούσει. Η Εισαγωγή-Είσοδος με περιορισμένο το θεματικό υλικό "προστάτευε" αυτό που θα ακολουθούσε, το θεματικό, που ήταν το κυρίως έργο.Ήταν σαν καμπανάκι έναρξης.
Στις εποχές που ακολούθησαν, όπου το καμπανάκι έναρξης βρήκε επιτέλους τη θέση του, και το ακροατήριο (ίσο ταξικά με τους μουσικούς) έμαθε να τους περιμένει υπομονετικά-τιμητικά, τότε οι μουσικές εισαγωγές απέκτησαν άλλο χαρακτήρα. Έπαιζαν τον ρόλο ενός ομαλού ακροαματικού προσανατολισμού, αυτό που λέμε "να σε εισάγουν στο κλίμα" του έργου.
(Ο αργοπορημένος ευγενής σε αυτές τις εποχές δεν είναι άλλος από το πνεύμα μας που τυρβάζει περί πολλά και χρειάζεται τον χρόνο μιας ήπιας εισαγωγής για να προσαρμοστεί και να συγκεντρωθεί).
[Ο χωρισμός σε παραγράφους δικός μου.]
Ο dysk κατάλαβε την αξία της σημείωσης και την "ανέβασε" στο κυρίως ποστ.
*
10.2.08
1959. Μια ταινία μικρού μήκους του Ζαν Λυκ Γκοντάρ (εκείνη την εποχή 29 ετών). Σενάριο Ερίκ Ρομέρ (εκείνη την εποχή 39 ετών). Καρλότα και Βερονίκη ή Όλα τα αγόρια λέγονται Πατρίκ. Με (δυσανάγνωστους δυστυχώς) υποτίτλους στα αγγλικά. Τίποτα το εντυπωσιακό αλλά... "Είμαι εδώ Καζανόβα"... Με μία βιντεοκάμερα θα μπορούσε να γυριστεί πολύ εύκολα σήμερα...
Μου θύμισε το Ντέστινυ του Άκη Δήμου.
Υπενθύμιση: Αν κάνεις πολύ ώρα μέχρι να δεις το βίντεο σου βγάζει ένα "We are sorry but this video is no longer available". Αυτό δεν σημαίνει ότι το βίντεο εξαφανίστηκε. Κλικάρεις reload ή refresh ή όπως στο καλό λέει ο μπράουζερ σου αυτήν την εντολή.
*
*
(0) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
Μου θύμισε το Ντέστινυ του Άκη Δήμου.
Υπενθύμιση: Αν κάνεις πολύ ώρα μέχρι να δεις το βίντεο σου βγάζει ένα "We are sorry but this video is no longer available". Αυτό δεν σημαίνει ότι το βίντεο εξαφανίστηκε. Κλικάρεις reload ή refresh ή όπως στο καλό λέει ο μπράουζερ σου αυτήν την εντολή.
*
*
9.2.08
Χρηματιστηριακά νέα.
Όταν η εταιρεία Δούκα Μάρω ltd ανέφερε στον ισολογισμό της, ότι συνδιαλέγεται, όταν γράφει, με μερικούς κριτικούς λογοτεχνίας, μεταξύ των οποίων και ο Βαγγέλης Χατζηβασιλείου, oι μετοχές της Β. Χατζηβασιλείου ΕΠΕ έπιασαν λίμιτ απ, στο προσωπικό μου χρηματιστήριο. Και μέχρι πρότινος παρέμεναν σε ικανοποιητικά επίπεδα. Διάβασα ωστόσο το μεγάλο κείμενο,"Το εγώ και οι ιστορικές του περιπέτειες", που έγραψε για την βιβλιοθήκη της Ελευθεροτυπίας. Στην τελευταία παράγραφο διαπιστώνει σωστά (και αναπόφευκτα)
---------------------------------------
Investor's corner.
Όμιλος Θεοδωρίδης ΑΕ:
αποτελέσματα 1999
αποτελέσματα 1992
---------------------------------------
(2) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
Από το ζεστό αίμα της πολιτικής και της ιστορίας στις ελεύθερες ανάσες της καθημερινότητας, αλλά και στην ασφυξία του ατομικού όταν μετασχηματίζεται σε προσωπικό και ιδιωτικό: η τριακονταπενταετής διαδρομή του σύγχρονου ελληνικού μυθιστορήματος από τις συλλογικές ταυτότητες στους μικρόκοσμους του εγώ δεν αποτελεί μονοφωνική επιλογή ή μονόδρομο [...]Αφού διάβασα το κείμενο, διαπίστωσα ότι, ενώ βρίθει ονομαστικών καταλόγων, απουσιάζει το όνομα του αγαπημένου μου συγγραφέα Πάνου Θεοδωρίδη. Άγνοια; Χλωμό. Όταν αναφέρεις Γ. Πάνου και Δεληγιώργη αποκλείεται να μην ξέρεις τον Θεοδωρίδη. Παράλειψη; Πιθανό. Δεν είναι εύκολο ωστόσο να γράψεις κείμενο για τις περιπέτειες του εγώ και να μην αναφερθείς στον Θεοδωρίδη. Οι εξελίξεις όπως αναμενόταν υπήρξαν ραγδαίες. Η μετοχή της Χατζηβασιλείου ΕΠΕ μετά το ενδεχόμενο βελούδινο διαζύγιο με τον Όμιλο Θεοδωρίδης ΑΕ, που ελέγχει το μπλογκ Πετεφρής, υπέστη ένα κύμα ρευστοποιήσεων με αποτέλεσμα η τιμή της, κατά τις τελευταίες συνεδρίες, να κινηθεί σε πολύ χαμηλά επίπεδα. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα εγκλωβιστεί στο διάχυτα αρνητικό επενδυτικό κλίμα των τελευταίων ημερών. Και κυρίως ας ελπίσουμε ότι, με αφορμή τις διαφαινόμενες εξελίξεις, θα πάρουμε επιτέλους απάντηση στο καυτό ερώτημα: Τι κάνει η κυβέρνηση για να αποκατασταθεί η ισορροπία στις αγορές;
---------------------------------------
Investor's corner.
Όμιλος Θεοδωρίδης ΑΕ:
αποτελέσματα 1999
αποτελέσματα 1992
---------------------------------------
8.2.08
*
Το διάβασα το κάλεσμα...
Ποιοι συμμετέχουν; Μερικοί που ούτε να τους βλέπω, ούτε να τους ακούω, ούτε να τους διαβάζω θέλω. Αρκετοί που δεν τους ξέρω καθόλου. Και μερικοί/κες (όχι λίγοι) που τους χρωστάω αυτό που είμαι. Aισθάνομαι ευγνωμοσύνη για όσα μου πρόσφεραν. Τρεις ομάδες λοιπόν. Αδυνατώ να τις δω σαν σύνολο.
Πολιτικοιδεολογική-αγωνιστική-ενότητα καλλιτεχνών και "καλλιτεχνών" δυσκολεύομαι να συλλάβω. Η καλλιτεχνία είναι αντιδημοκρατική υπόθεση. Όχι με την αριστοκρατική έννοια, αλλά με την βαθύτατα υπαρξιακή. Κάποιοι μπορούν και κάποιοι όχι. Δεν αξιολογώ. Δεν αξίζει κανείς περισσότερο επειδή μπορεί, ούτε λιγότερο επειδή δεν. Και στο κάτω-κάτω, αν αγνοήσω τις προτιμήσεις του μεγάλου κοινού, δεν ξέρω ποιος είναι καλλιτέχνης, υποθέσεις κάνω.
Τέλος πάντων, ας τα πάρω ένα-ένα κι ό,τι μου βγει.
Είμαι άδικος ίσως, αλλά ένα τόσο γενικόλογο κειμενάκι προσφέρεται για βάρβαρη μεταχείριση... Καλή η τηλεοπτική λογική αλλά όχι να την υπογράφεις κιόλας...
Τι νομίζω ότι έγινε: Η Κ.Ο. του Σύριζα (τι στο καλό σημαίνει Κ.Ο.; Καλλιτεχνική Ομάδα; Κοινοβουλευτική Ομάδα; Κομμουνιστική Οργάνωση;) είπε ας φτιάξω ένα ωραίο, ουσιαστικά άχρωμο, τσουβαλάκι, να τους στριμώξω όλους μέσα... Έρχονται κι ευρωεκλογές, ας φανούμε πολλοί και πολύχρωμοι... Πώς να μην τους προκύψει κάτι εντελώς ξενέρωτο; Και οι άνθρωποι καλής πίστης, που προσφέρονται να υπογράψουν, δεν έχουν τελείως εκλείψει από τον χώρο της αριστεράς... Υπάρχουν φυσικά κι εκείνοι που έχουν να συντηρήσουν το προφίλ τους.
Nόμιζα ότι είχαμε ξεμπερδέψει με τέτοιου τύπου καταγγελίες αλλά όχι! Θυμάμαι (και πάλι, και ξανά, και πάντα) το μαρξιστικό και διαλεκτικότατο
Αυτούς τους θυμωμένους παιδαγωγούς ποιος θα τους διαπαιδαγωγήσει;
Στην άκρη το κάλεσμα. Αν θες να θυμώσεις ντε και καλά με κάτι πολιτιστικό, σου στέλνω κάτι ελάχιστο. Δες πού φτιάξανε, οι εργαζόμενοι (του δήμου; του υπουργείου δημοσίων έργων;), την ειδική διάβαση για άτομα με ειδικές ανάγκες:
Και μη μου πεις ότι μόνο ο εργολάβος φταίει που δεν έγινε μισό μέτρο πιο πέρα. Ή ότι αυτό δεν έχει σχέση με τον πολιτισμό...
*
(13) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
Το διάβασα το κάλεσμα...
Ποιοι συμμετέχουν; Μερικοί που ούτε να τους βλέπω, ούτε να τους ακούω, ούτε να τους διαβάζω θέλω. Αρκετοί που δεν τους ξέρω καθόλου. Και μερικοί/κες (όχι λίγοι) που τους χρωστάω αυτό που είμαι. Aισθάνομαι ευγνωμοσύνη για όσα μου πρόσφεραν. Τρεις ομάδες λοιπόν. Αδυνατώ να τις δω σαν σύνολο.
Πολιτικοιδεολογική-αγωνιστική-ενότητα καλλιτεχνών και "καλλιτεχνών" δυσκολεύομαι να συλλάβω. Η καλλιτεχνία είναι αντιδημοκρατική υπόθεση. Όχι με την αριστοκρατική έννοια, αλλά με την βαθύτατα υπαρξιακή. Κάποιοι μπορούν και κάποιοι όχι. Δεν αξιολογώ. Δεν αξίζει κανείς περισσότερο επειδή μπορεί, ούτε λιγότερο επειδή δεν. Και στο κάτω-κάτω, αν αγνοήσω τις προτιμήσεις του μεγάλου κοινού, δεν ξέρω ποιος είναι καλλιτέχνης, υποθέσεις κάνω.
Τέλος πάντων, ας τα πάρω ένα-ένα κι ό,τι μου βγει.
Όταν το κράτος ξεπουλά τον πολιτισμό. Σλόγκαν κατάλληλο μόνο για βραδινά δελτία ειδήσεων Αν η διαπίστωση ισχύει, τότε ποιος έδωσε στο κράτος αυτήν τη δυνατότητα; Δεν μπορώ να φανταστώ άλλον από τους "ψηφοφόρους"! Το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος τους. "Αποπροσανατολισμένους" ή όχι. Το κράτος δεν έγινε χθες κι ούτε ταυτίζεται με την εκάστοτε πολιτική ηγεσία (παιδαριώδεις διαπιστώσεις, κι όμως...) Αμέτοχος σχεδόν ουδείς... Διαβάζω κάτι τέτοια καλέσματα και σκέφτομαι ότι στην ουσία μου λένε "ψήφισε Σύριζα και θάρσει τέκνον, αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου".
Όταν αναγορεύουν σε υπέρτατη αξία το χρήμα, την εκμετάλλευση, την ευτέλεια. Ποιοι; Ποιοι είναι "αυτοί" άραγε; Την ελληνική κοινωνία την έχουν υπ' όψη τους όσοι υπογράφουν το κάλεσμα; Την έχουν ακούσει ποτέ;
Όταν ο πολιτισμός γίνεται αντικείμενο συναλλαγής. Και πότε ο πολιτισμός δεν ήταν και αντικείμενο συναλλαγών; Κάθε είδους;
Όταν «η τέταρτη εξουσία», αντί να ελέγχει, διαπλέκεται με τους ελεγχόμενους. Μάλιστα! Έχουν διαβάσει κριτική θεάτρου; Κριτική κινηματογράφου; Κριτική βιβλίου; Κριτική συναυλιών ή εκθέσεων; Τώρα ανακάλυψαν την Αμερική και θύμωσαν; Προσωπικά δεν ενοχλούμαι, αλλά κάτι ξέρει κι ο "πολιτισμός" από διαπλοκή. Καιρό τώρα...Και όχι, δεν εννοώ διαπλοκή με μεγιστάνες του πλούτου.
Όταν η τηλεόραση υποκαθιστά και υπονομεύει τους δημοκρατικούς θεσμούς. Υπονοείται υποθέτω ότι κάποιος θα πρέπει να αποφασίζει πότε και αν η τηλεόραση υποκαθιστά τους δημοκρατικούς θεσμούς. Ποιος άραγε; Οι καλλιτέχνες και καλλιτεχνίζοντες ή όσοι συρρέουν κάθε βράδυ στα κανάλια; Προτιμώ τους δεύτερους. Είναι το μικρότερο κακό. Η κοινωνία διαθέτει τεράστιο νομικό οπλοστάσιο το οποίο δεν φαίνεται διατεθειμένη να χρησιμοποιήσει. Αν ο πολιτικός μιλήσει για νόμους τότε θα πρέπει να αναλάβει την πολιτική ευθύνη για την εφαρμογή τους σε όλους τους τομείς. Αυτό συνεπάγεται το ενδεχόμενο χρήσης κατασταλτικών μηχανισμών... Έχει κόστος. Καλύτερα επιτροπές, ανώτατες αρχές (λιγότερο ή περισσότερο ελεγχόμενες) και αγανάκτηση. Ζούμε σε μια χώρα που το κανάλι της Βουλής εκπέμπει, από την αρχή, με παράσιτα (στη γειτονιά μου τουλάχιστον). Αλλά εμάς μας καίει να δώσουμε εξουσία σε πέντε-δέκα διορισμένους να κρίνουν αν έκανε καλά η τηλεόραση και πρόβαλε φιλί μεταξύ ομοφυλοφίλων. Ή για το αν καλώς ή κακώς έπραξε ο Μάκης και είπε στα συρρέοντα πλήθη μια καινούργια μαλακιούλα χθες το βράδυ... Μπορεί να μην δικαιούμαι να μιλάω. Έχω δυο χρόνια να δω πάνω από πέντε-δέκα λεπτά ελληνικό κανάλι. Δεν είναι ότι αποφάσισα να εφαρμόσω τις αρχές μου. Μου προέκυψε φυσιολογικά: Βαριόμουν θανάσιμα.
Όταν προσπαθούν να μας πείσουν ότι τα πράγματα δεν μπορούν να αλλάξουν. Μα ποιοι επιτέλους; Και προς ποια κατεύθυνση; Και με ποιον τρόπο πρέπει ν' αλλάξουν τα πράγματα;
Είμαι άδικος ίσως, αλλά ένα τόσο γενικόλογο κειμενάκι προσφέρεται για βάρβαρη μεταχείριση... Καλή η τηλεοπτική λογική αλλά όχι να την υπογράφεις κιόλας...
Τι νομίζω ότι έγινε: Η Κ.Ο. του Σύριζα (τι στο καλό σημαίνει Κ.Ο.; Καλλιτεχνική Ομάδα; Κοινοβουλευτική Ομάδα; Κομμουνιστική Οργάνωση;) είπε ας φτιάξω ένα ωραίο, ουσιαστικά άχρωμο, τσουβαλάκι, να τους στριμώξω όλους μέσα... Έρχονται κι ευρωεκλογές, ας φανούμε πολλοί και πολύχρωμοι... Πώς να μην τους προκύψει κάτι εντελώς ξενέρωτο; Και οι άνθρωποι καλής πίστης, που προσφέρονται να υπογράψουν, δεν έχουν τελείως εκλείψει από τον χώρο της αριστεράς... Υπάρχουν φυσικά κι εκείνοι που έχουν να συντηρήσουν το προφίλ τους.
Nόμιζα ότι είχαμε ξεμπερδέψει με τέτοιου τύπου καταγγελίες αλλά όχι! Θυμάμαι (και πάλι, και ξανά, και πάντα) το μαρξιστικό και διαλεκτικότατο
"Η υλιστική διδασκαλία πως οι άνθρωποι είναι προϊόντα των περιστάσεων και της αγωγής και, κατά συνέπεια, οι αλλαγμένοι άνθρωποι είναι προϊόντα άλλων περιστάσεων και αλλαγμένης αγωγής, ξεχνάει πως οι περιστάσεις αλλάζουν ίσα-ίσα από τους ανθρώπους και πως ο παιδαγωγός πρέπει και ο ίδιος να διαπαιδαγωγηθεί. [...]."Δεν ξέρω αν βγαίνει κάτι χρήσιμο πολιτικά από το τσιτάτο του Μαρξ. Σίγουρα δεν βοηθάει στις επόμενες εκλογές. Μπορεί να βοηθήσει όμως να έχει κανείς λιγότερη έπαρση.
Αυτούς τους θυμωμένους παιδαγωγούς ποιος θα τους διαπαιδαγωγήσει;
Στην άκρη το κάλεσμα. Αν θες να θυμώσεις ντε και καλά με κάτι πολιτιστικό, σου στέλνω κάτι ελάχιστο. Δες πού φτιάξανε, οι εργαζόμενοι (του δήμου; του υπουργείου δημοσίων έργων;), την ειδική διάβαση για άτομα με ειδικές ανάγκες:
Και μη μου πεις ότι μόνο ο εργολάβος φταίει που δεν έγινε μισό μέτρο πιο πέρα. Ή ότι αυτό δεν έχει σχέση με τον πολιτισμό...
*
7.2.08
Σπαγγέτι Νο 6
(2) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
4.2.08
Turing award !
ή Είμαι ενθουσιασμένος ή Ας προλάβουμε και μια φορά τους New York Times.
Q: How did you become so interested in God and religion in the first place?
Donald Knuth: It was because of the family I was born into.
If I had been born in other circumstances, my religious
life would no doubt have been quite different.
- Things A Computer Scientist Rarely Talks About
Προετοιμαζόμουν, φαίνεται, καιρό τώρα, αλλά δεν το ήξερα...
Ένα ποστ του Ακίνδυνου, μια ανεπαίσθητη αναφορά, όπως το συνηθίζει, πέρυσι, λίγο πριν το Πάσχα, με έκανε να ασχοληθώ, μια ολόκληρη Κυριακή, με τον Donald Knuth. Δύο ποστ του Lazopolis, μήνες αργότερα, να ξανασχοληθώ. Πρόκειται για μια ιδιόμορφη προσωπικότητα. Ένας "γίγαντας του πνεύματος" (απ ό,τι διαβάζω κι από τα ελάχιστα που καταλαβαίνω, η ταμπέλα τού ταιριάζει καλά).
Μέσω Knuth έμαθα για το Turing award και τη σημασία του.
(Wikipedia: The A. M. Turing Award [...] Often recognized as the "Nobel Prize of computing" [...])
Πού να φανταζόμουν ότι το βραβείο θα έμπαινε στην οικογένειά μου;
Φέτος το πήρε, μαζί με δύο αμερικανούς ερευνητές, και ο εξάδελφός μου ο Σήφης! Ξάδελφος εξ αγχιστείας...
Για τον Alan Turing.
Σήφης... Το κοινότοπο "συνηθισμένος άνθρωπος" μοιάζει να μην έχει θέση εδώ. Γιατί, όπως κάθε κοινοτοπία, είναι προφανώς η μισή αλήθεια. Από την άλλη, εγώ μόνον ό,τι μοιάζει, εκ πρώτης όψεως, κοινότοπο είμαι σε θέση να σκεφτώ ή να επικοινωνήσω...
Ας τα βάλω σε μια τάξη, για προσωπική χρήση:
***
Αντιγράφω: "Το Model Checking είναι μια αλγοριθμική μέθοδος επαλήθευσης η οποία επιτρέπει να καθοριστεί αν ένα μοντέλο, μέρος ενός συστήματος υλικού ή ενός σύνθετου λογισμικού, πληρεί τις σωστές προδιαγραφές, εκφρασμένες υπό κάποια μορφή λογικών προτάσεων. Επιπλέον, αν το μοντέλο δεν επαληθευτεί, η μέθοδος παράγει αντιπαραδείγματα τα οποία βοηθούν στον εντοπισμό της πηγής του προβλήματος."
[...]
"Οι θεωρητικές βάσεις του Model Checking τέθηκαν το 1981, από τους Edmund Clarke και Allen Emerson οι οποίοι εργαζόταν στις ΗΠΑ και τον Ιωσήφ Σηφάκη ο οποίος εργαζόταν ανεξάρτητα στην Γαλλία. Για να μπορέσει το Model Checking να χρησιμοποιηθεί επιτυχώς στην επαλήθευση πολυσύνθετων συστημάτων, χρειάστηκε να αναπτυχθούν θεωρητικά αποτελέσματα, μέθοδοι και εργαλεία για να αντιμετωπιστεί η πολυπλοκότητα του προβλήματος της «έκρηξης καταστάσεων» (state explosion)."
***
Και άλλη μια κοινοτοπία. Γάντι στην περίπτωση. Πρόκειται για στίχους του Σαββόπουλου. Aναφέρεται στους Έλληνες οι οποίοι διαπρέπουν στο εξωτερικό. Στιχάκια που τα θυμάμαι συχνά κι αβίαστα. Mια προσωπική κοινοτοπία:
Αμήν και πότε.
Το ξέχασα: Homepage.
Οι πρώτες αναφορές μέσω Google: Μία, Δύο , Τρεις...
H επίσημη (μερσί plagal)...
Πέρασε και στη wikipedia.
Κάποιοι έφτιαξαν και βιογραφικά, αγγλικά (Joseph Sifakis is a Greek computer scientist) και γαλλικά (Joseph Sifakis est un chercheur français en informatique.)... Το πανεπιστήμιο Joseph Fourier (un chercheur grenoblois en informatique)
Ένα μπλογκ.
Το Μάτι.
*
-------------------------------------------------------------------------
ΥΓ. Το σχόλιο που είχα αφήσει πέρυσι στου Ακίνδυνου περί Knuth: "Η σημερινή μέρα ήταν για μένα μια λέξη και μου την έδωσες εσύ. Η λέξη ήταν Knuth. Για το επίπεδό μου, από το σύνολο της δουλειάς του, κατάλαβα αυτό. Γέλασα με αυτό (αν και λίγα κατάλαβα). Για τα υπόλοιπα δεν συζητάμε. Εντυπωσιακός άνθρωπος. Συγκινήθηκα με τον τρόπο του. Mου έδωσε ιδέες. Προς το τέλος νομίζω ότι τον πήρε το μάτι μου μια, δυο και τρεις φορές στα πέριξ. Μερσί. Φεύγω για το Πάσχα, καλή Ανάσταση εύχομαι.
Τα δύο ποστ του lazopolis για τον Knuth: Ένα και Δύο.
-------------------------------------------------------------------------
(17) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
***
Η ώρα είναι 1:19 μμ (4 Φεβρουαρίου 2008). Τα βραβεία Turing θα ανακοινωθούν στις 5 μμ, ώρα Ελλάδος, στην Νέα Υόρκη.***
Q: How did you become so interested in God and religion in the first place?
Donald Knuth: It was because of the family I was born into.
If I had been born in other circumstances, my religious
life would no doubt have been quite different.
- Things A Computer Scientist Rarely Talks About
Προετοιμαζόμουν, φαίνεται, καιρό τώρα, αλλά δεν το ήξερα...
Ένα ποστ του Ακίνδυνου, μια ανεπαίσθητη αναφορά, όπως το συνηθίζει, πέρυσι, λίγο πριν το Πάσχα, με έκανε να ασχοληθώ, μια ολόκληρη Κυριακή, με τον Donald Knuth. Δύο ποστ του Lazopolis, μήνες αργότερα, να ξανασχοληθώ. Πρόκειται για μια ιδιόμορφη προσωπικότητα. Ένας "γίγαντας του πνεύματος" (απ ό,τι διαβάζω κι από τα ελάχιστα που καταλαβαίνω, η ταμπέλα τού ταιριάζει καλά).
Μέσω Knuth έμαθα για το Turing award και τη σημασία του.
(Wikipedia: The A. M. Turing Award [...] Often recognized as the "Nobel Prize of computing" [...])
Πού να φανταζόμουν ότι το βραβείο θα έμπαινε στην οικογένειά μου;
Φέτος το πήρε, μαζί με δύο αμερικανούς ερευνητές, και ο εξάδελφός μου ο Σήφης! Ξάδελφος εξ αγχιστείας...
"ACM, the Association for Computing Machinery, has named Edmund M. Clarke, E. Allen Emerson, and Joseph Sifakis the winners of the 2007 A.M. Turing Award, widely considered the most prestigious award in computing, for their original and continuing research in a quality assurance process known as Model Checking. [...] The Turing Award, named for British mathematician Alan M. Turing, carries a $250,000 prize, with financial support provided by Intel Corporation and Google Inc."
[οι υπογραμμίσεις δικές μου]
Για τον Alan Turing.
***
Σήφης... Το κοινότοπο "συνηθισμένος άνθρωπος" μοιάζει να μην έχει θέση εδώ. Γιατί, όπως κάθε κοινοτοπία, είναι προφανώς η μισή αλήθεια. Από την άλλη, εγώ μόνον ό,τι μοιάζει, εκ πρώτης όψεως, κοινότοπο είμαι σε θέση να σκεφτώ ή να επικοινωνήσω...
Ας τα βάλω σε μια τάξη, για προσωπική χρήση:
Ο Σήφης ξέρει απ έξω τον Ελύτη και τον Σεφέρη. Ο Σήφης κάποτε ήθελε να γίνει ποιητής.Ορίστε! Τα έβαλα σε μια τάξη. Σε μια σειρά.
Ο Σήφης ήταν Μαοϊκός. Οργανωμένος κανονικά. ΚΚΕ (μ-λ).
Ο Σήφης μου είχε πει: "Mην το πολυψειρίζεις, μπες στην ΚΝΕ και βλέπεις μετά". Τον άκουσα. Η συμβουλή αποδείχτηκε καθοριστική για τη ζωή μου.
Ο Σήφης έχει καταφέρει να μείνει στυλάκι όσα χρόνια τον ξέρω, πάντα όσα κιλά χρειάζονται.
Ο Σήφης αγαπάει τα ψαλτικά. Το αυτί του μπορεί να διακρίνει τους ήχους. Είναι ψάλτης, δεξιός κι αριστερός, στην εκκλησία της (σημαντικής, με πολλούς μικρασιάτες πρόσφυγες τρίτης γενιάς) ελληνικής κοινότητας της Γκρενόμπλ.
Ο Σήφης αγαπάει πολύ την Κρήτη. Ξέρει ένα σωρό τοπωνύμια, τραγούδια και λαογραφικά. Αγαπάει το Ηράκλειο. Το ξέρει απ έξω.
Ο Σήφης είναι οικογενειάρχης, εκφράζει ό,τι ευγενέστερο μπορεί να εκφράσει αυτός ο χαρακτηρισμός. Η οικογένειά του είναιΈνα σημείο Ένα σημείο
και σ' αυτό πάνω ισορροπείς και υπάρχεις
κι απ' αυτό πιο πέρα ταραχή και σκότος
κι απ αυτό πιο πίσω βρυγμός των αγγέλων.
Δικαίωση του Σήφη (και της εξαδέλφης μου Κατερίνας βεβαίως, διακεκριμένη επιστήμων κι αυτή, οικονομολόγος) είναι όχι μόνο τα βραβεία, αλλά και τα παιδιά του, η Ελένη κι ο Μανώλης.
Όσες φορές φιλοξενήθηκα στο σπίτι τους στη Γκρενόμπλ, όσες φορές ζαλιστήκαμε με τσικουδιά στο χωριό, ένιωσα την ευγένεια του οικογενειάρχη, την οικογενειακή θαλπωρή, να με περιβάλλουν. Ανευ ορίων, άνευ όρων.
***
Αντιγράφω: "Το Model Checking είναι μια αλγοριθμική μέθοδος επαλήθευσης η οποία επιτρέπει να καθοριστεί αν ένα μοντέλο, μέρος ενός συστήματος υλικού ή ενός σύνθετου λογισμικού, πληρεί τις σωστές προδιαγραφές, εκφρασμένες υπό κάποια μορφή λογικών προτάσεων. Επιπλέον, αν το μοντέλο δεν επαληθευτεί, η μέθοδος παράγει αντιπαραδείγματα τα οποία βοηθούν στον εντοπισμό της πηγής του προβλήματος."
[...]
"Οι θεωρητικές βάσεις του Model Checking τέθηκαν το 1981, από τους Edmund Clarke και Allen Emerson οι οποίοι εργαζόταν στις ΗΠΑ και τον Ιωσήφ Σηφάκη ο οποίος εργαζόταν ανεξάρτητα στην Γαλλία. Για να μπορέσει το Model Checking να χρησιμοποιηθεί επιτυχώς στην επαλήθευση πολυσύνθετων συστημάτων, χρειάστηκε να αναπτυχθούν θεωρητικά αποτελέσματα, μέθοδοι και εργαλεία για να αντιμετωπιστεί η πολυπλοκότητα του προβλήματος της «έκρηξης καταστάσεων» (state explosion)."
***
Και άλλη μια κοινοτοπία. Γάντι στην περίπτωση. Πρόκειται για στίχους του Σαββόπουλου. Aναφέρεται στους Έλληνες οι οποίοι διαπρέπουν στο εξωτερικό. Στιχάκια που τα θυμάμαι συχνά κι αβίαστα. Mια προσωπική κοινοτοπία:
Αλλά εκεί στην ξένη
στην οθόνη σκυμμένοι
θεϊκά δεμένοι
με την οικουμένη
στους απέναντι τόπους
φωτοκολλημένοι
απ τον εδώ ουρανό τους.
Κι ενώ εδώ θα ζούμε καταρρεύσεις
ο έξω ελληνισμός θα προχωρεί
και φως και μουσική μιας άλλης σκέψης
στη μείζονα Ελλάδα θα εκραγεί.
Αμήν και πότε.
***
Το ξέχασα: Homepage.
Οι πρώτες αναφορές μέσω Google: Μία, Δύο , Τρεις...
H επίσημη (μερσί plagal)...
Πέρασε και στη wikipedia.
Κάποιοι έφτιαξαν και βιογραφικά, αγγλικά (Joseph Sifakis is a Greek computer scientist) και γαλλικά (Joseph Sifakis est un chercheur français en informatique.)... Το πανεπιστήμιο Joseph Fourier (un chercheur grenoblois en informatique)
Ένα μπλογκ.
Το Μάτι.
*
-------------------------------------------------------------------------
ΥΓ. Το σχόλιο που είχα αφήσει πέρυσι στου Ακίνδυνου περί Knuth: "Η σημερινή μέρα ήταν για μένα μια λέξη και μου την έδωσες εσύ. Η λέξη ήταν Knuth. Για το επίπεδό μου, από το σύνολο της δουλειάς του, κατάλαβα αυτό. Γέλασα με αυτό (αν και λίγα κατάλαβα). Για τα υπόλοιπα δεν συζητάμε. Εντυπωσιακός άνθρωπος. Συγκινήθηκα με τον τρόπο του. Mου έδωσε ιδέες. Προς το τέλος νομίζω ότι τον πήρε το μάτι μου μια, δυο και τρεις φορές στα πέριξ. Μερσί. Φεύγω για το Πάσχα, καλή Ανάσταση εύχομαι.
***
Τα δύο ποστ του lazopolis για τον Knuth: Ένα και Δύο.
-------------------------------------------------------------------------
3.2.08
"Η επέκταση του ωραρίου λειτουργίας του Μετρό και των άλλων συγκοινωνιακών μέσων είναι κοινωνικά χρήσιμη και αναγκαία."
Όμως ο τρόπος.... Αχ! Ο τρόπος... Πάντα ο τρόπος... Πάντα ο τρόπος που το επιχειρούν...Εκείνοι οι άλλοι... Οι κακοί... Οι ανόητοι... Οι βλάκες... Οι ψηφισμένοι... Και η απάντηση πάντα, επίμονα, βαρετά ίδια... Βαρετά, επίμονα, ίδια: Όχι, όχι, και πάλι όχι... Όχι σε τούτο και όχι στο άλλο... Κι αν όχι όχι ευθύ, όχι έμμεσο... Ή όχι δια του διαλόγου... Μια άλλη πρόταση, μια καινούργια ιδέα, μια προσπάθεια εμπλουτισμού... ελάχιστη καλή πίστη... Ποτές των ποτών... Πώς να βάλουμε νερό στο κρασί μας όταν υποστηρίζουμε το δίκιο του (διορισμένου μέ μέσο πολλάκις) εργάτη; Πώς; Και αν, η όποια, κυβέρνηση προσλάβει επιπλέον προσωπικό (πιλοτικά) θα βρεθεί, αν η Αττικό Mετρό θεωρήσει ότι απέτυχε το (πιλοτικό της) πρόγραμμα... Θα βρεθεί η, όποια, κυβέρνηση λέγω, η όποια κυβέρνηση και πάλι, με ν αριθμό φωνακλάδων και φωνακλαδισσών που θα διεκδικούν απελπισμένοι/νες (Ω! Πάντα απελπισμένοι! Τίποτα λιγότερο!) την μονιμοποίηση τους... Και το ΚΚΕ (το συνεπές κόμμα των δημοσίων υπαλλήλων, το αγέρωχο κόμμα των φοβισμένων μικροαστών) θα τους υποστηρίζει με πάθος... Και ο ΣΥΝ/Σύριζα ουρίτσα και πάλι... Και η αντιπολίτευση δυο φορές ουρίτσα... Και οι ευαίσθητοι δημοσιογράφοι που διανυκτερεύουν θα σπεύσουν κι αυτοί... Και η κυβέρνηση (η αρχιδάτη) θα κάνει πίσω... Το έχει πει κι ο Μπρεχτ: Μόνο τα γατάκι που νιαουρίζει ταΐζεται... Νισάφι...
