<$BlogRSDUrl$>

30.7.06

Μπόιζ πρέι φορ μι. 

(η καταχώρηση ανακαινίστηκε)

Ο φίλος μου ο Συμεών με ψέγει κάθε φορά που γράφω κατιτί στα αγγλικά. Τι θα πει τώρα που παραπέμπω σε άρθρα, που ακόμα κι αυτοί που ξέρουν αγγλικά θα δυσκολευτούν; Αλλά είναι υπεράνω των δυνάμεων μου.

Έχουμε και λέμε: Για το πολυτονικό εσείς, για την προσευχή εμείς.

Στην πρώτη περίπτωση (πολυτονικό-δυσλεξία), ακούγοντας τον πρωταγωνιστή της έρευνας και διαβάζοντας τον ημερήσιο τύπο, μου φάνηκε ότι η επιστημονική μεθοδολογία ήταν για τα μπάζα. Μπορεί να συζητηθεί μόνο Κυριακές στο Αρχονταρίκι. Άντε να γίνει και ανακοίνωση σε επιστημονικό συνέδριο στην Ελλάδα: Χώρα όπου οι γιατροί ενδιαφέρονται δευτερευόντως για την ιατρική και πρωτίστως για τις δημόσιες σχέσεις τους. Αλλά ως εκεί.

Στη δεύτερη περίπτωση όμως,

[Στη δεύτερη περίπτωση προσπάθησαν να διερευνήσουν αν, μετά από μια βαριά εγχείρηση, η προσευχή κάποιου για χάρη μας, είτε γνωρίζουμε ότι θα προσευχηθεί για εμάς είτε όχι, θα έχει επίδραση στην πορεία της ανάρρωσης. Απάντηση: παρατηρήθηκε στατιστικά σημαντική αύξηση ελασσόνων επιπλοκών σε όσους ανακοινώθηκε ότι σίγουρα κάποιος θα προσευχηθεί γι αυτούς. Δεν παρατηρήθηκαν διαφορές στο ποσοστό των ελασσόνων επιπλοκών, σε όσους δεν γνώριζαν με βεβαιότητα αν κάποιος θα προσευχηθεί. Για τους μισούς της δεύτερης υποομάδας κάποιος όντως προσευχήθηκε, ενώ για τους άλλους μισούς όχι. Τριάντα μέρες μετά την εγχείρηση, το ποσοστό των θανάτων και των μειζόνων επιπλοκών ήταν ίδιο σε όλες τις κατηγορίες. Εννοείται ότι δεν απαγορεύτηκε σε κανέναν από τους συμμετέχοντες να προσευχηθεί κατ ιδία, ούτε επιβλήθηκε κάποια αλλαγή στις θρησκευτικές του συνήθειες. Οι ερευνητές επικρίθηκαν γιατί θεωρήθηκε ότι ενδέχεται η απουσία αμφιβολίας ως προς την επικείμενη προσευχή να συνέβαλλε στην αύξηση των επιπλοκών.]

στη δεύτερη περίπτωση η μεθοδολογία είναι υπερασπίσιμη. Είναι αυτό που έχουμε μάθει να λέμε «σοβαρή». Μοιάζει να βοηθάει να βγουν κάποια επιστημονικά ή φιλοσοφικά συμπεράσματα, όχι εκ των προτέρων καθορισμένα. Όποιες αντιρρήσεις κι αν έχεις, αναγνωρίζεις ότι δεν σε παίζουν με σημαδεμένη τράπουλα. Νομίζω.

Απορώ όμως πώς μας πρόλαβαν τα αμερικανάκια αφού εμείς οι Έλληνες έχουμε παράδοση σ' αυτά. Αξιόλογοι άνθρωποι (δεν ειρωνεύομαι, στ' αλήθεια αξιόλογοι) έχουν προ πολλού βάλει τον θεμέλιο λίθο.

(Περί Ρωμανίδη μπορείς να διαβάσεις αλλού.)

Και κυρίως αναρωτιέμαι: Πώς άραγε θα ανταποκρινόταν η Ιερά Σύνοδος, αφού έγινε πια φίλος της επιστημονικής μεθοδολογίας, σε αίτημα παροχής βοηθείας για ανάλογη μελέτη Ελλήνων ερευνητών; (χου χου χου, χου· γελάει ηλίθια)


*

Εμ, γι αυτό είναι τα μπλογκ. Να βγάζουμε απ' το σύστημα κάθε τι που μας απασχολεί.

Μουσική του Alvin Lucier: music for a solo performer (1965). Οι ήχοι παράγονται βάσει των κυμάτων α του εγκεφάλου. Τα καλώδια που βλέπεις είναι καλώδια ηλεκτροεγκεφαλογράφου.



Το βίντεο χάρη στον Joe40.

(Το από πάνω μέσω του μπλογκ του Alex Ross. Και μαζί ένας κατάλογος έργων «σύγχρονης μουσικής» που μπορεί να βρει κανείς στο YouTube.)


*

buzz it!

(6) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.

 

28.7.06

Ιστοριούλα. 

Να μια ιστορία: ο Θανάσης Παπανικολάου είναι τύπος με εμμονές. Παιδί από οικογένεια τουρκόφωνων ορθοδόξων από το Τσαρικλί της Καππαδοκίας, είχε την μανία να καταγράφει στο κασετόφωνο όσες γερόντισσες (κυρίως) ή γέροντες στον Άνω Μαυρόλοφο Αλμυρού, νομού Μαγνησίας, θυμόντουσαν τραγούδια του τόπου καταγωγής του και καταγωγής τους. Τα λεγόμενα Καραμανλίδικα τραγούδια. Δουλειά της υπομονής. Μαγνητοφώνησε αρκετό υλικό κι η τύχη το έφερε να συναντήσει τον φίλο μου Γιώργο Χατζημιχελάκη και να του ζητήσει να καταγράψει τα τραγούδια στο πεντάγραμμο. Μελλοντικό ενδεχόμενο μια επανεκτέλεση με όργανα και φωνές σημερινές. Δύσκολη υπόθεση. Θυμάμαι τον Γιώργο να μου αφηγείται ότι κάθε φορά (και δεν ήταν λίγες) που, ακούγοντας τις φωνές, δυσκολευόταν να βρει το μέτρο μιας μελωδίας, έβαζε τον Θανάση να χορέψει. Εκεί, μέσα στο γραφειάκι. Φαντάζεσαι την εικόνα: Να τραγουδάνε οι γριές και να χορεύει ο Θανάσης κλεισμένος σε τέσσερις τοίχους. Η δουλειά τελείωσε σιγά σιγά. Πέρασαν και τα χρόνια. Βγήκε κι ο δίσκος. Δίσκος εκτός εμπορίου, μοιράστηκε δωρεάν. Η Μαριάννα Κορομηλά τον σημείωσε και του αφιέρωσε τρεις εκπομπές. Και γι αυτό (αλλά όχι μόνο) την συμπαθώ και μου φαίνεται πολύτιμη. Αν και το ύφος της αποβλέπει, μερικές φορές, στο να με συγκινήσει πάση θυσία (το βρίσκω υπερβολικά γλυκερό για τα γούστα μου) νομίζω ότι κάνει ραδιόφωνο που θα τιμούσε οποιαδήποτε ραδιοφωνία του κόσμου. Ξέρει ή δεν ξέρει για τι ανθρώπους μας μιλάει; Τι να πεις; Τεράστιος ο ορίζοντας του κόσμου με τον οποίον ασχολείται. Σάμπως ξέρω ή θα μάθω ποτέ εγώ τι σόι άνθρωποι ήταν αυτοί; Μόνο φαντασίες. Και τι να τις κάνω τις πολλές πολλές γνώσεις; Μου φτάνει το ότι τους ξερίζωσαν απ τον τόπο τους γιατί προτιμούσαν το μαρτίνι τους "shaken not stirred".

*

Όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να κατεβάσει ολόκληρο τον δίσκο και μάλιστα μαζί με το φυλλάδιο που τον συνόδευε

(έχω ζιπάρει τρεις φακέλους μαζί: Ένα δείγμα από τις αρχικές ηχογραφήσεις, τη σημερινή εκδοχή των τραγουδιών και το φυλλαδιάκι που συνόδευε τη δουλειά, με πλήρη μουσικολογικά στοιχεία, στίχους κτλ). Αν γίνεται ένα κατέβασμα τον μήνα τότε ο δίσκος θα παραμένει στην θέση του. Για τυχόν απορίες που αφορούν το download σχολίασε και θα κάνουμε ό,τι μπορούμε.

*

Για χαμηλότερες ταχύτητες δυο μικρά αποσπάσματα του δίσκου: μια επανερμηνεία ενός γυναικείου καρσιλαμά με μαντίλια, τραγουδά η Θεοδώρα Βάρσου, και το ίδιο τραγούδι όπως ηχογραφήθηκε αρχικά. Δεν είναι η μουσική που ακούω συνήθως αλλά βρίσκει τρόπους να με συγκινήσει.

*

(Μου φαίνεται πάντως περίεργο που δεν έχουν αναφερθεί ακόμα στην υπόθεση Κορομηλά οι εφημερίδες που συνηθίζω να διαβάζω. Το θέμα είναι πιασάρικο και προσφέρεται για ντόρο και αντιπολίτευση)

*

buzz it!

(14) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.

 

26.7.06

Έχω ακούσει μουσικές που μ' ενθουσίασαν στις εκπομπές της Κορομηλά.
Έχει βρει κι έχει μιλήσει με μερικούς από τους πιο ενδιαφέροντες ανθρώπους.
*
Ούτε οι απόψεις της ενοχλούν ούτε τίποτα. Απλώς οι άνθρωποι ούτε ξέρουν, ούτε νοιάζονται.
*
Βάλε με κι εμένα μέσα μπάρμπα

(έκανα ένα μικρό λάθος: όχι μπάρμπα, μπάρμπα).
*

buzz it!

(5) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.

 

Ως γνωστόν τον τελευταίο καιρό γράφω ένα βιβλίο. Πρόκειται για την αλληλογραφία ενός πρώην τρομοκράτη και μιας πρώην υπουργού. Θα τα έχει όλα: Έρωτα-Σεξ-Πολιτική. Και θα είναι μεγάλο: Πάνω από έξι χιλιάδες σελίδες. Στη σελίδα 5034, λίγο πριν η υπουργός χωρίσει τον τρομοκράτη, ο αναγνώστης θα μπορεί να διαβάσει αυτήν την επιστολή:

*
Μωρό μου,

Σου ζητώ εξ αρχής συγγνώμη διότι γι αυτά τα θέματα δεν μπορώ παρά να γράψω απλοϊκά, αφού σπάνια μου δίνεται η δυνατότητα να βάλω σε μια στοιχειώδη σειρά τις σκέψεις μου. Είναι θέμα συνομιλητή. Είναι και θέμα χρόνου. Θα μπορούσαμε να συζητάμε με τις ώρες διερευνώντας ποια θα ήταν η σωστότερη τροπή των πραγμάτων. Ή για το αν οι εκτιμήσεις μου αντιστοιχούν στα πράγματα ή όχι. Αν δεν βρεις καμιά βαρβάτη χοντράδα ας το αποφύγουμε. Σε παρακαλώ προσπάθησε να καταλάβεις το πνεύμα μου.

Πρώτα απ όλα, οι σχέσεις Ελλάδας-Μακεδονίας ή Ελλάδας-Αλβανίας έχουν τέτοιο χαρακτήρα, προς το παρόν, που κάθε παρατράγουδο μεταξύ τους θα θυμίζει για καιρό οπερέτα. Θα είναι μέτρο της γελοιότητας την οποία μπορούμε να αγγίξουμε ως κοινωνία και τίποτα περισσότερο. Πιο χρήσιμο θα ήταν αν μας απασχολούσαν λιγότερο υποθετικές καταστάσεις. Πράγματα που θα μπορούσαν όντως να είχαν συμβεί: Αν, τις μέρες της κρίσης των Ιμίων, ο Έβερτ, που τότε έκρινε σκόπιμο να αποχωρήσει από τη βουλή κραυγάζοντας περί Γουδιού, διέθετε ανεξέλεγκτο ακροατήριο στο στράτευμα, ποιες θα ήταν άραγε οι εξελίξεις; Ποιος πόλεμος για δύο στρατιώτες; Εδώ διακινδυνεύσαμε πόλεμο για έναν βράχο! Θυμάμαι και την υπόθεση Οτσαλάν, τότε που το «πατριωτικό ΠΑΣΟΚ» έκρινε ότι είχε δικαίωμα να υπαγορεύσει την εξωτερική πολιτική της χώρας, και αναλογίζομαι τι θα μπορούσε να είχε γίνει αν ο κρατικός μηχανισμός δεν ήταν σε θέση να το εξουδετερώσει, ας πούμε, εγκαίρως και σχετικά αποτελεσματικά. Τρομάζω με το ενδεχόμενο, στο όνομα της κοινωνικής ηρεμίας και, γιατί όχι, της δημοκρατίας, να είχε θεσμοθετημένο λόγο στην εξωτερική πολιτική η ηγετική ομάδα της εκκλησίας.

Παρένθεση: Είναι άραγε πολύ τολμηρή η υπόθεση ότι το σκάνδαλο Βαβύλη συντηρήθηκε και μεγεθύνθηκε, το κατά δύναμη, γιατί υπήρξε μια μοναδική ευκαιρία διακριτικού ελέγχου της ηγεσίας της εκκλησίας; Δεν νομίζω οι πολιτικοί και οι υπόλοιποι «παράγοντες του πολιτεύματος» να ξέχασαν ποτέ το φιάσκο με τις ταυτότητες ή το φιάσκο Τζανετάκου. Κλείνει η παρένθεση.

Πάμε στον Λίβανο. Το πολιτικό προσωπικό του Λιβάνου έκρινε ότι η συνέχιση του εμφυλίου με στόχο τον έλεγχο ολόκληρης της επικράτειας, θα μπορούσε να αποφευχθεί ανέξοδα. Και, προφασιζόμενο αδυναμία, αδιαφόρησε για τον έλεγχο ολόκληρης της επικράτειας. Τώρα ίσως να έχει μετανιώσει γι αυτήν την επιλογή. Δεν είχε ίσως υπολογίσει τι θα συνέβαινε αν απομακρυνόταν το ενδεχόμενο άμεσης εμπλοκής της Συρίας. Κάτι ανάλογο ισχύει, κατ' εμέ, με τους Παλαιστινίους. Όταν η Φατάχ είχε το πάνω χέρι, της ήταν αδιανόητο να ακουμπήσει τη Χαμάς, εν ονόματι της ενότητας και της «δημοκρατίας». Του υψηλότατου, είναι αλήθεια, πολιτικού κόστους. Χάρη στο ένστικτο αυτοσυντήρησης, η ηγεσία της Φατάχ θεώρησε επίσης αδιανόητη μια σοβαρή αυτοκάθαρση, όσο αυτή ήταν δυνατή. Σήμερα υποθέτω, αν και αμφιβάλλω, ότι ο Αμπάς και οι περί αυτόν θα το σκέφτονται διαφορετικά. Σημασία έχει ότι αυτές τις επιλογές θα τις πληρώνει ο λαός. Και θα τις πληρώνει για καιρό και ακριβά.

Η Ελληνική κοινωνία φυσικά, διαθέτει άφθονες καταγγελίες προς πάσα κατεύθυνση· από καταγγελίες να φαν κι οι κότες που λέει ο λόγος. Οι διαδηλώσεις γίνονται εύκολα, χωρίς ουσιαστικό κόστος για τους διαδηλωτές και μόνο μικρομαγαζάτορες και κάτι αθώα αυτοκίνητα την πληρώνουν συνήθως. Άντε και κάνας υπουργός. Επιπλέον, οι αγωνιστικές κινητοποιήσεις υπόσχονται ήρεμο ύπνο στους συμμετέχοντες και συνεπώς καλύτερη απόδοση στη δουλειά. Ο συναισθηματικός μας κόσμος τέλος, διαθέτει ανεξάντλητα αποθέματα κατανόησης και συμπάθειας· επιλεκτικά βεβαίως (δεν γίνεται κι αλλιώς) και κατόπιν εορτής πάντοτε.

Τόσα χρόνια στο κουρμπέτι, αντιλαμβάνομαι τώρα καθαρά ότι το θέμα δεν ήταν ποτέ οι δόλιοι ιμπεριαλιστές ή, στην περίπτωση μας, οι βρωμεροί Τούρκοι ή όποιος Άλλος βρεθεί απέναντι μας. Το θέμα ήταν ανέκαθεν αν σκοπεύουμε να λάβουμε σοβαρά υπ' όψιν ότι ζούμε σ' έναν κόσμο όπου ο Άλλος διαθέτει ισχύ και συμφέροντα, με ό,τι καλό ή κακό συνεπάγονται αυτά. Επιλέγουμε να πιπιλάμε τα δίκια μας ή τα δίκια των λαών; Γιατί όχι. Είναι κι αυτή μια επιλογή. Πολύ φοβάμαι όμως ότι θα πέφτουμε, όπως οι συμπαθείς γείτονες και γνωστοί των Ξηρών, μονίμως απ τα σύννεφα.

Η Ιαπωνία, με δύο ατομικές βόμβες στην πλάτη, θα μπορούσε «δικαιολογημένα» να εκδικείται τους Αμερικανούς για δυο αιώνες. Με πρόχειρη μάλιστα την κουλτούρα των καμικάζι, δεν θα χρειαζόταν να ανακαλύψει όψιμα την Μέκκα. Η ηγεσία της και ο λαός επέλεξαν διαφορετικά: Κάντε υπομονή κι ο ουρανός θα γίνει πιο γαλανός. Και δεν ήταν η πρώτη φορά. Μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση ο τίτλος ενός βιβλίου που αφορούσε την περίοδο της Αμερικάνικης κατοχής: Embracing Defeat! Μόνο ο τίτλος μου έμεινε αλλά τα λέει όλα. Να μιλήσουμε για αποτυχημένη επιλογή;

Γράφω και ξαναγράφω για επιλογές. Αλλά πώς επιλέγει κανείς; Και τι επιλέγει ακριβώς; Είναι φορές, οι περισσότερες, που σηκώνω τα χέρια ψηλά. Να, έχω πρόχειρο και σου μεταφέρω ένα (άσχετο αλλά σχετικό) απόσπασμα από έκθεση του V.Simonelli που περιηγήθηκε την Κρήτη το 1893:
«Στην Κρήτη δεν κατοικεί κανείς, αλλά [...] καταυλίζεται. Ανάμεσα σε δύο πολέμους δεν υπάρχει ο χρόνος και για το γιάτρεμα των πληγών και για το ακόνισμα των μαχαιριών. Πώς να τους έλθει η διάθεση να φυτέψουνε μια ελιά, όταν ξέρουν πως θα τους την κόψουν οι Τούρκοι αν είναι Χριστιανοί, ή οι Χριστιανοί αν είναι Τούρκοι; Και πώς να βάλουν μπροστά το χτίσιμο ενός σπιτιού, λιγότερο πρωτόγονου από τα συνηθισμένα, όταν είναι βέβαιο πως αυτό θα αποτελέσει ένα ακόμα πειρασμό για τους καταστροφείς;» (περιοδικό Μνήμων, τόμος 26ος)
Τώρα, εκεί που λέει Τούρκοι διαβάζουμε σήμερα Έλληνες-μουσουλμάνοι. Ή ακριβέστερα Κρήτες-μουσουλμάνοι. Πολλές φορές η διένεξη αφορούσε κάποιον Χασάν Αλή Περβολαράκη, ας πούμε, και κάποιον Μανούσο Γιώργη Περβολαράκη. Η επιλογή της σύγκρουσης αφορούσε μόνο τη λευτεριά του τόπου; Δυσκολεύομαι να καταλάβω. Ευτυχώς που δεν είχε διαδοθεί η φωτογραφία την εποχή εκείνη. Θα βλέπαμε φοβερές φωτογραφίες να δημοσιεύονται.

Τέλος, αφού εμμέσως με ρωτάς, να σου πω ότι δεν με συγκινεί, όπως παλιότερα, ο δυστυχής (άδικα) φυλακισμένος που βαράει το κεφάλι του στον τοίχο του κελιού του, πιστεύοντας ότι έτσι θα ανοίξει μια τρύπα και θα δραπετεύσει. Δεν τον θεωρώ πλέον ούτε γενναίο, ούτε αξιοθαύμαστο. Aν ο τοίχος δεν είναι φτιαγμένος από χαρτόνι, τότε είναι απλά ηλίθιος. Και δεν θα φταίει ο δεσμοφύλακας για το χάλι του.

Ορίστε! Είχα λίγο ελεύθερο χρόνο και νομίζω ότι τον εκμεταλλεύτηκα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο γράφοντάς σου. Δεν πρόκειται για γράμμα που περιμένει, ή χρειάζεται, απάντηση. Ίσως δεν χρειαζόταν να το διαβάσεις καν. Μου φτάνει το ότι η ενόχληση σου (γιατί μου φάνηκε ότι ενοχλήθηκες) υπήρξε το κίνητρο για να συγκεντρωθώ. Έστω και για λίγο, έστω κι έτσι.

Σε χαιρετώ,

Ο παρθενοπίπης σου.


(Ε μα! Διάβασε και λίγο Όμηρο)



*

buzz it!

(5) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.

 

24.7.06



Τα λόγια:
Για το Παρίσι είπα ότι δεν έχει ουρανό,
μάλλον μια ουδέτερη γκρίζα κηλίδα

και για τους Νεοϋορκέζους ότι δεν μπορούν να δούν τον ουρανό
λόγω του ύψους της φιλοδοξίας τους

και για τον ουρανό του Λονδίνου
ότι είναι φτιαγμένος από ιπτάμενο βαμβάκι

πού είσαι γαλάζιε ουρανέ της Βηρυτού;

Δυο αγγλόφωνα μπλογκ απ' τη Βηρυτό: Του Μαζέν και της μαμάς του.

*

(Μέσω Comics Reporter.)

*

buzz it!

(5) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.

 

22.7.06

Καλοκαιρινά πορνογραφικά. 

*
Αν και ρητορική, η ερώτηση του Αθήναιου: «Και τι σόι ερωτική είναι η ταινία που προκαλεί γέλιο;», μ' έκανε να προσπαθήσω να γράψω κάτι για την παρωδία, τον ερωτισμό και το χαμόγελο ή το γέλιο που προκαλεί η συνάντηση τους. Αλλά όσο προσπαθούσα, τόσο βαριόμουν ό,τι διάβαζα. Δεν έχω γεννηθεί για να γράφω τελικά. Και μάλιστα καλοκαιριάτικα. Να ένα μικρό μέρος (όρεξη νάχει κανείς) του υλικού που ίσως βοηθήσει να γράψεις κάτι εσύ.

*

Μπανγκλαντες, σχετικά πρόσφατα. Οι καλλιτέχνες υποτάσσονται απολύτως στo τελετουργικό μιας ταινίας πορνό -τραγουδώντας, χορεύοντας και (σχεδόν) χωρίς να βγάλουν τα ρούχα τους. Εντυπωσιακό:



Το βίντεο χάρη στον fipilele. Κι αυτός χάρη σε άλλους.

*

Το όνειρο κάθε άντρα εδώ και εκατό χρόνια (;):


Μια φωτό που δεν θυμάμαι πού τη βρήκα.
Ψάχνω, καιρό τώρα, αφορμή για να την βάλω κάπου.


Έχε υπ' όψιν σου, αφού το έφερε η κουβέντα, ότι μπορείς να βρεις θαυμάσια αφιερώματα να κυκλοφορούν.

*

Οι Tijuana Bibles.

*

Και φυσικά:




παρωδία, με πορνό διάθεση, ενός διαδεδομένου μοτίβου στη ζωγραφική (κι όχι μόνο): Του μοτίβου του θανάτου και της κόρης. Πρόκειται για βασικό δεδομένο του αινίγματος.

*

Δυσκολεύομαι με τα ελληνικά πορνό: Οι δημιουργοί τους έμοιαζαν να τα έχουν χαμένα. Λες και τους σβούριξε γλάστρα στο κεφάλι η Γεωργία Βασιλειάδου. Έφτιαξαν ταινίες κατάλληλες μόνο για χαβαλέ. Ίσως όμως προσπαθούσαν να μεταφέρουν στην οθόνη το ότι στα Βαλκάνια αποφεύγουμε να καυλώσουμε. Γαμούμε κατευθείαν.

*

buzz it!

(8) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.

 

21.7.06

Καλοκαιρινά ινδικά. 

Το πράγμα ξεκίνησε με μια τρομοκρατική ενέργεια στην Βομβάη. Μια από τις «παράπλευρες απώλειες» ήταν η απαγόρευση των μπλογκ: Για την οποία δεν βρήκα αναφορά στις ελληνικές εφημερίδες (διορθώστε με αν κάνω λάθος). Kοιμούνται, όπως πάντα, τον ύπνο του δικαίου. Φταρνίζεται κάποιος στην Αμερική (aristeros h dexios); Τότε γριπιάζονται οι Έλληνες δημοσιογράφοι...και οι Έλληνες μπλόγκερζ. Ωστόσο ένα μπλογκ έκανε εκτενή αναφορά και μερικά ελληνικά ιστολόγια αναφέρθηκαν σ' αυτήν. Μια απλή έρευνα μέσω technorati δίνει αρκετά    αποτελέσματα.

Τέλος πάντων, το βασικό ερώτημα (στο μυαλό μου) είναι: Αν κάποιος απαγόρευε να εκπέμπουν όλοι οι ραδιοσταθμοί στη Ρουάντα, έστω λόγω αδυναμίας ή ανικανότητας, μόνο και μόνο για να πάψει να εκπέμπει ο ραδιοσταθμός που κραύγαζε σφάξτε όλους τους Τούτσι, οι λάκοι δεν γέμισαν ακόμα, αυτό θα ήταν έγκλημα κατά της ελευθεροτυπίας;
*

buzz it!

(5) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.

 

19.7.06

Καλοκαιρινά άσχετα. 

...ακούγοντας για τον Σίμωνα Καρρά (+1999) και το περιβάλλον του, μου δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι μια ζωή φοβόταν πως κάποιος, ενδεχομένως ο αγαπημένος μαθητής, θ' αρπάζε κρυφά όσα με κόπο είχε βρει ο δάσκαλος και θα τα ιδιοποιούνταν. Αποτέλεσμα: Μια κρυψίνοια, μια μιζέρια. Η οργάνωση της σχολής σε επάλληλους, όλο και πιο στενούς κύκλους. Και τα συμπαρομαρτούντα. Και τι κατάλαβε;

Λοιπόν ο Πετεφρής, καμία σχέση.

*

buzz it!

(1) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.

 

15.7.06

Γ' έκδοση. 

-στην Κουρούνα.


Η ΚΟΙΛΙΑ ΤΟΥ ΛΩΤΟΝ

Όλοι τους τις κοιλιές τους κουβαλούν
Λες κι είναι μπάζα από κλεψιά
και κάποιος κυνηγά να την αρπάξει.
Όμως ο μέγας Λώτον
σαν ποίημα επί σκηνής έδειξε τη δική του
Ήθος ποιών δεν έβλαψε κανέναν.
Δες την: Όχι συνηθισμένη μα ούτε κι ασυνήθιστη
Κι από τροφές χτισμένη
Που επέλεξε αβίαστα για τη δική του τέρψη.
Τη σκηνοθέτησε έξοχα κι η ερμηνεία σκίζει.

***

Το πράγματα έχουν ως εξής:

Ο Τσαρλς Λώτον ήταν Άγγλος ηθοποιός με ιδιαίτερη παρουσία στο θέατρο και τον κινηματογράφο από τη δεκαετία του 30 μέχρι τη δεκαετία του 60. Συνεργάστηκε με τον Μπρεχτ για την μετάφραση και το ανέβασμα της «Ζωής του Γαλιλαίου» (Λος Άντζελες 1947, σκηνοθεσία Joseph Losey).

Ο Λώτον σκηνοθέτησε μια και μοναδική ταινία (Η γνωστή ιστορία: Δεν άρεσε στο κοινό και την κριτική). Όταν μπορέσεις δες την.

Θυμόμουνα που λες ότι κάπου είχα διαβάσει ένα ποίημα του Μπρεχτ, μεταφρασμένο στα ελληνικά, για την κοιλιά του Τσάρλς Λώτον. Αδύνατον να θυμηθώ πού. Όταν το ξαναβρήκα, σε μια έκδοση των ποιημάτων του Μπρεχτ στα αγγλικά (πολλοί οι μεταφραστές, το συγκεκριμένο ήταν σε μετάφραση του Christopher Middleton), αποφάσισα να το μεταφράσω, έτσι, για να το έχω. Είχα παχύνει τότε και με είχε μπερδέψει το πάχος. Μου βγήκε ο κώλος με τη μετάφραση. Τέλειωσα και τηλεφώνησε ο φίλος μου ο Συμεών για να μου πει ότι το είχε βρει το ποίημα που θυμόμουνα: Δημοσιεύτηκε, μεταφρασμένο από τον Γ.Π.Σαββίδη, σ' ένα τεύχος του περιοδικού Χάρτης, του 1982. Θαυμάσιο περιοδικό.

ΤΓ Γελάω τώρα που σκέφομαι ότι κάθε μετάφραση (και κάθε αφιέρωση) είναι, κατά πάσα πιθανότητα, μια παρεξήγηση.

*

Τα θυμήθηκα και πάλι χάρη στο Hotel Memory.

*

buzz it!

(12) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.

 

13.7.06

Το Μεταλλείο 


-του Πετεφρή.

(Δεν είχαν περάσει τέσσερεις μέρες
αφού είχα φτιάξει το μπλογκ
όταν σημείωσα το προφανές.)




Ναι! Eίδα τη Δυναμό, είδα και τη Ρέα Φραντζή:



1964: Anna Carina, Claude Brasseur, Sami Frey.

Σεκάνς από την ταινία του Jean-Luc Godard, Bande à part.
(δεν είναι τυχαίο που ο Ταραντίνο ονόμασε την εταιρία παραγωγής του "A Bande a part").


Έμαθα για το μπλογκ του Πετεφρή μέσω του ΑΝemos. Έχω πάντως την εντύπωση ότι το Πετεφρής δεν υπήρξε το μονάδικό ψευδώνυμο του Πετεφρή.

*

buzz it!

(4) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.

 

11.7.06

Istanbul. 

Παγκόσμια συνωμοσία εις βάρος των οσίων και ιερών της Ελλάδος. Όπου και να γυρίσεις το διαπιστώνεις. (Παγκόσμια σου λέω. Οι Αμερικανοί πρωτοστατούν ασφαλώς.) Ωστόσο, λίγοι αλλά Εκλεκτοί, με συναίσθηση της Αποστολής τους, αντιστέκονται. Γιατί ξέρουν ότι αν δεν προσέξουμε θα χάσουμε την ταυτότητα μας, το όνομα μας, την ψυχή μας. Σαν κάτι κακομοίρηδες Αλγερινούς που πήρε το μάτι μου προχθές (γεια σου Old Boy -οι ποδοσφαιράσχετοι σε χαιρετούν). Και στα μέρη τους όμως, λίγοι, ή όχι και τόσο λίγοι αλλά οπωσδήποτε Εκλεκτοί αντιδρούν. Τέρμα όσοι ερμηνεύουν τα πάντα κατά το δοκούν. Υποκριτές και Φαρισαίοι όλοι τους. Υπάρχει και η Εθνική οπτική κύριοι! Σα-φή-νει-α επιτέλους! Ταύτιση λόγων και πράξεων:

By order of the prophet
We ban that boogie sound
Degenerate the faithful
With that crazy Casbah sound

Χα! Εκείνο που δεν υπολογίζουν οι συνομωτούντες είναι ότι λαοί με παράδοση χιλιετιών θα πάρουν κάποτε την εκδίκηση τους.
*
Καταραμένη παγκοσμιοποίηση
( !! )

*

Μα για πρόσεξε λίγο τον περί "ταυτότητας" σύνδεσμο: Μου έκανε μεγάλη εντύπωση η ερώτηση, και μάλιστα από ιερείς σε ιερείς, "Πότε ήταν καλύτερα τα πράγματα στο εσωτερικό της Εκκλησίας. Επί Ιερωνύμου, επί Σεραφείμ ή επί Χριστοδούλου;". Υποθέτω όμως ότι αυτά θα έχουν ήδη συζητηθεί εξαντλητικά.

*

buzz it!

(6) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.

 

9.7.06

1963: ο Φ. Ζ. παίζει ποδήλατο. 

     

Ο Ζάππα είναι την εποχή εκείνη 23 χρονών. Είχε πρόσφατα συνθέσει το σάουντρακ για τη "χειρότερη ταινία του κόσμου".

(Η οποία έμαθα παίχτηκε πρόσφατα και στην Ελλάδα. Μα πού ήμουνα;)

*

8 χρόνια αργότερα, το 1971, ο Τζων Λέννον θα παίξει με τον Φρανκ Ζάππα (Και η Γιόκο μαζί του. Μου σπάει τα νεύρα αυτή η γυναίκα, αλλά ας είναι ο Τζων ευχαριστημένος και δεν θα πω κουβέντα).:

Ένα,
Δύο,
Τρία.

Περισσότερες πληροφορίες βρίσκεις εύκολα αν ψάξεις.
*
Όλα τα βίντεο χάρη στον μερακλή FunkyKong.

buzz it!

(4) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.

 

7.7.06

Τουλάχιστον τρείς. 

Ποιος θα το έλεγε;

κλικ στις εικόνες.


Υπάρχει όμως και δεύτερος:



Μαθαίνω. Κάθε μέρα σχεδόν, μαθαίνω.
*

buzz it!

(6) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.

 

6.7.06

******************************************************

Και μην παραλείψεις να κάνεις τις βόλτες σου στο



******************************************************

buzz it!

(3) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.

 

The Incredibly Strange Creatures Who Stopped Living And Became Mixed-Up Zombies: 

Το καλό με τα τρέηλερ είναι ότι δεν χρειάζεται να δεις την ταινία.







Ω, ναι!

Και ενώ το ένα στρατόπεδο επιδίδεται σε ένα όργιο ανορθολογισμού,
το άλλο στρατόπεδο έχει ήδη ασχοληθεί σοβαρά με το θέμα (και σε ψιλοτρομάζει):

Aν έχεις αργή σύνδεση μη κάνεις το λάθος και πατήσεις πλέυ. Εκτός κι αν είσαι αποφασισμένος. Είναι μεγάλη η ταινία και θα σου αλλάξει τα φώτα.Αν δεις ότι δεν παίζει (είναι γύρω στα 19 λεπτά) πήγαινε κατευθείαν στο YouTube.




Σημειώσεις:
-------------------
1)Δεν μπορώ να αποφύγω το χαμόγελο: λίγο πριν τον Β' παγκόσμιο πόλεμο, να ασχολείσαι με "πειράματα αναβιώσεως οργανισμών"; Από μεγαλειώδεις τίτλους πάντως δεν έχουμε έλλειψη...
2)Εισαγωγή από τον J.B.S. Haldane (που μου φάνηκε κάπως αστείος, μάλλον η προφορά...).
3)Πλήρης απουσία της έννοιας του εγκεφαλικού θανάτου. Κι όμως Ρώσοι φυσιολόγοι ήταν από τους πρώτους που ασχολήθηκαν με την ηλεκτρική δραστηριότητα του εγκεφάλου. Εδώ τους ενδιαφέρει "το κεφάλι" κι όχι ο εγκέφαλος. Λογικό αφού έχουν ανάγκη τα απλά αντανακλαστικά...
4)Ωραία γραφικά.
5)Η μουσική στο τέλος της ταινίας. Ποιος είσαι ρε φίλε, ο Μελ Γκίμπσον;

-------------------
Η ίδια ταινία σε τρία μέρη (για όποιον θέλει οπωσδήποτε να την δει αλλά διαθέτει αργή σύνδεση): ένα, δύο, τρία.
--------------
Τα βίντεο χάρη στους TheMuggler, johnykwest, marshal99, FGFM και Apocal.

*

buzz it!

(6) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.

 

4.7.06

είδος μεικτόν αλλά νόμιμον. 

ή μια σύντομη ιστορία του ελληνικού λαϊκού τραγουδιού ή τίποτα δεν είναι ανάξιο κλεψίματος ή δεν υπάρχει παρθενογένεση στην τέχνη ή living with ADSL and loving it.


-του Vrypan.
μαζί με τα συλλυπητήριά μου



Εκδόθηκε πρόσφατα ένα βιβλίο που είναι βέβαιον ότι θα κάνει τον Μακμάνους να συγκινηθεί: Οι αναμνήσεις του Νίκου Οικονομάκου, «Σεβάχ ο Αριστερός», από τις εκδόσεις Εστία. Το ότι δεν είναι αυτό που λέμε καλογραμμένο βιβλίο, στην περίπτωση μας, δεν είναι μειονέκτημα. Μάλλον το καθιστά χρήσιμο γιατί θυμίζει την επιτήδευση με την οποία είναι γραμμένες οι σελίδες των άλλων, των καλογραμμένων, βιβλίων. Ο «συγγραφέας» (εντός εισαγωγικών, γιατί πρόκειται για καταγραφή προφορικών αφηγήσεων) θυμάται, απλά και χωρίς τζιριτζάντζουλες, τις ταλαιπωρίες της ζωής του. Τους αγώνες του. Αξίζει τον κόπο να το διαβάσεις.

Έκανα την εισαγωγή για να σου μεταφέρω δυο αποσπάσματα (κι ένα το υστερόγραφο: τρία), που δεν έχουν ιδιαίτερη σχέση με το όλο κλίμα του βιβλίου. Βρισκόμαστε που λες στη Γαλλία κατά τη διάρκεια της χούντας:


Αυτό το καλοκαίρι του 68 θα μου μείνει αξέχαστο για πάρα πολλά πράγματα, γιατί ήταν και το τελευταίο καλοκαίρι που πέρναγα με την κοπέλα μου. Εκείνο τον καιρό έρχεται στο Παρίσι ο Στέλιος Καζαντζίδης μαζί με το φίλο μου τον Τάσο τον Τσερόλα για να στήσουν εμπορικές επιχειρήσεις. Ο Καζαντζίδης έχει αγοράσει ένα κτήμα στον Αλφειό και θέλει να κάνει παραγωγή βατράχων. Ψάχνουμε λοιπόν να δούμε αν ο βάτραχος αναπαράγεται, γυρίζουμε όλα τα βιολογικά εργαστήρια που έχουν σχέση με βατράχια και ρωτάμε για να βρούμε άκρη. Τελικά διαπιστώνεται ότι δεν είναι δυνατό να κάνουμε τεχνητή αναπαραγωγή των βατράχων. [Κι έμεινε ο Στέλιος με το κτήμα στον Αλφειό. Γυρνάμε δυο σελίδες:] Ύστερα από κάμποσο καιρό που είχε αποτύχει η ιστορία με τα βατράχια, ο Καζαντζίδης με ειδοποιεί ότι φέρνει δείγματα από στρείδια απ' τη Θεσσαλονίκη, να τα πάω σ' έναν ιχθυέμπορο Έλληνα που γνωρίζαμε στην κεντρική ψαραγορά του Παρισιού, να δει μήπως μπορεί να κάνει εισαγωγές. Μου ΄χε στείλει τρία κασάκια με στρείδια. Πήρα το ένα κασάκι, πήγα πραγματικά μαύρη νύχτα στην ψαραγορά του Παρισιού, βρήκα τον Έλληνα, του 'δειξα τα στρείδια και του λέω: «όταν τα στείλεις για εξέταση και σου πούνε ότι εγκρίνονται, τότε θ΄ αναλάβεις, αν θέλεις, εσύ την εισαγωγή τους απ' την Ελλάδα.» Συμφωνήσαμε με τον ιχθυέμπορο, εγώ πήρα τα υπόλοιπα στρείδια στο σπίτι κάλεσα σε κάνα-δυο μέρες φίλους και γνωστούς και κάναμε ένα τσιμπούσι με στρείδια και κρασί γαλλικό. Εξαφανίστηκαν τα στρείδια του Στέλιου! Η απάντηση βέβαια του ιχθυέμπορα ήταν ότι οι γαλλικές υπηρεσίες δεν τα έκριναν κατάλληλα, και θα ήταν απίθανο να τα βγάλουν κατάλληλα αφού έχουν δικά τους στρείδια. Κι έτσι τέλειωσε η ιστορία του Καζαντζίδη με τις εξαγωγές. Ύστερα από κάμποσο καιρό έφτιαξε το ούζο "Υπάρχω", απ το οποίο μια φορά αγόρασα μερικά κιβώτια και τα πήγα στο Βέλγιο. Εκεί είχε ελληνικά μαγαζιά που κάνανε μερικές παραγγελίες, αλλά το "Υπάρχω" δεν μπορούσε να συναγωνιστεί τα μυτιληνιά ούζα τα οποία υπερείχαν, υπερέχουν και θα υπερέχουν πάντα και σε ποιότητα και σε τιμή.


[Ψάχνουμε λοιπόν να δούμε αν ο βάτραχος αναπαράγεται, χουχουχουχουχου (γελάει ηλίθια)]

Περιέργως η, καθ όλα αξιέπαινη, επιχειρηματική δραστηριότητα του Καζαντζίδη, ταιριάζει, μέσα μου, αρμονικότατα με όσα επακολουθούν. Εννοώ στο ποστ βέβαια:


[Σημείωση: Για τις πιο αργές συνδέσεις, το κόλπο είναι, με το που θ' αρχίσει η ταινία, να πατήσεις pause και να περιμένεις να φορτώσει.]




Το ανωτέρω ήταν από την ταινία Gumnaam (του 1965). Τραγούδι Mohammed Rafi. Θα το θυμάσαι ίσως στην αρχή του Ghost World.

Αν προσέξεις στη γκρανκάσα γράφει και το όνομα του συγκροτήματος: Ted Lyons and his cubs. Perfetto!

Ο μασκοφόρος τραγουδιστής, είναι πολύ πετυχημένο εύρημα: O Μοhammed Rafi (όχι, δεν είναι αυτός που βλέπουμε στην οθόνη) έχει τραγουδήσει, από τα παρασκήνια, για λογαριασμό άπειρων, σχεδόν κυριολεκτώ, Ινδών ηθοποιών.

*

Αναπόφευκτα οδηγούμεθα στη διαπίστωση: They had the sixties in India too!



Καταραμένη παγκοσμοιοποίηση.

Ήταν το 1965. Ταινία Janwar. Είδαμε τον Shammi Kapoor και την ";", αλλά ακούσαμε τον Mohammed Rafi και την Asha Bhosle).

*



HELEN:

1969,
1971 (Κωμωδία ή δράμα; Η σκηνή αυτή έχει ψωμί.)

*


TANUJA 1967:



Άλλο ένα με την Tanuja (1971).

*


Να κι ένα αριστούργημα (πα να πει αρέσει σ' εμένα) που τραγουδά η Geeta Dutt. Ποια παίζει δεν ξέρω.
*

Τέλος η περιβόητη
Μαντουβάλα (ηθοποιός, γνωστή και ως Madhu Bala, το τραγούδι πιο κάτω είναι, φαίνεται, της δεκαετίας του 50). Και πάλι τραγουδούν ο Mohamed Rafi και η Asha Bhosle:



Κι άλλη Μαντουβάλα (1960. Μια κόντρα με τραγούδι για την καρδιά ενός άντρα. Η Μαντουβάλα είναι ντυμένη με θερμά χρώματα, ή αντίπαλος με ψυχρά. Επιχρωματισμένη κόπια).

Λίγη ακόμα (1958).

Και τέλος (1960, τραγουδά και πάλι ο πανταχού παρών Mohammed Rafi) .

Καταλαβαίνω γιατί αυτή η γυναίκα άρεσε στον Καζαντζίδη και τη γενιά του.

Έψαξα αλλά δεν βρήκα Ζιγκουάλα.

*


ΥΓ. Ένα κουτσομπολίστικο απόσπασμα από το βιβλίο του Νίκου Οικονομάκου (Τι μπλογκ δηλαδή θα ήμασταν χωρίς κουτσομπολιά;):

«Εν τω μεταξύ μετά τη διάσπαση [διάσπαση ΚΚΕ: 1968] δουλεύω μαζί με τον Άγγελο Ελεφάντη, βάφουμε σπίτια. Μαζί με τον Νίκο Πολίτη και τον Νίκο Κούνδουρο αναλαμβάνουμε την ανακαίνιση ολόκληρων σπιτιών. Φτιάξαμε, ας πούμε, το σπίτι του Κώστα Ζουράρι.»

Ο Ελεφάντης έφτιαξε το σπίτι του Ζουράρι! Χουχουχουχου (γελάει ηλίθια).



Τα βίντεο χάρη στούς drtchock, Raymondo1960, studpup, ZeLLuZZ και fathema79.

buzz it!

(7) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.

 

3.7.06

But to live outside the law, you must be honest- B.Dylan, 25 χρονών.



κλικ στην εικόνα.

Περί ασύλου κτλ: Η συνείδηση μου δεν μου επιτρέπει να μη θυμηθώ ότι το πράγμα ξεκίνησε, που λέει ο λόγος, από παλιά (Όταν ο καθηγητής κύριος Χουρμουζιάδης διαπίστωνε ότι:«η διοργάνωση της εκδήλωσης από το πανεπιστήμιο είναι άκρως επικίνδυνη για την σωστή σκέψη που πρέπει να μας διακρίνει» και δεν άκουσε καμία, σχεδόν, διαμαρτυρία). Και συνεχίζεται έτσι κι έτσι. Κι έτσι. Πρόσεξε: δεν έχω κανένα πρόβλημα με το "ρεμπελιό― υπό τη διευρυμένη σημασία του: εξέγερση, ξεσηκωμός, ανυπακοή, περιπλάνηση, αλητεία", αλλά ρεμπελιό με συνέπειες: Στοιχειώδης τιμιότητα το επιβάλλει.

*

buzz it!

(4) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.

 

1.7.06

Σημειώσεις για το the kuk uzelis show. 




Tέσσερα φιλμάκια με πρωταγωνιστή τον Lee "Scratch" Perry, του οποίου τα δισκάκια πολύ μ' αρέσουν:

Ένα,
δύο,
τρία,
τέσσερα.

Τα φιλμάκια τα βρήκα χάρη στον πρόβατο.

*


Στο πάρτυ του potatojunkie πρέπει να βρω κάτι να κάνω όταν ξεκουράζω το κεφάλι μου απ' το headbanging.

*


Τρία τραγουδάκια με τον Χοντρό και τον Λιγνό:

Ένα,
δύο,
τρία,

που τα άκουσα χάρη στον Mark Evanier.

*



Ένα από τους Loituma.

Μμμμ. Τι ωραίες φάτσες! Κάπελα, πιάσε μια βότκα.
(Τους Loituma τους έμαθα κάπως περίεργα. Πρώτος πάντως μίλησε ο koutsoukoskostas. Ο οποίος και κόλλησε.)

Φινλανδία -κι αμέσως σκέφτηκα την ταινία του Τζάρμους, Night on Earth, τον Άκι Καουρισμάκι ( ! ) και φυσικά τους Λένινγκραντ Κάου-μπόυς:

Free Image Hosting at www.ImageShack.us

ένα (όπως σημειώνει ένας σχολιαστής: "A sign of the Apocalypse. Truly, these are the Last Days.... Thank You Very Many!"),
δύο.

*

Postmodernize baby, postmodernize. Yeah ( ! )

*


Τελειώνοντας, ένα έχω να πω: Το να βλέπεις τον κόσμο με στερεότυπα, σε οδηγεί σε λάθος κινήσεις. Για παρηγοριά όμως, ευτυχώς, υπάρχει πάντα το σεξ.

*


Για τον Ακίνδυνο (που δεν θα το δει γαμώτι):

Τίτλοι τέλους.

*



Ανακοίνωση διαφημιστικού τμήματος: Θέαση κατά AGB: 0,0005%
*

buzz it!

(10) φωνή βοώντος εν τη ερήμω.

 

This page is powered by Blogger. Isn't yours?